Διονύσης Ατζαράκης: Το soundtrack της ζωής μου
Το τραγούδι που του θυμίζει την πενταήμερη, η πρώτη του φορά στα μπουζούκια και οι Queen.
- 1 ΝΟΕ 2020
Σ’ αυτήν τη στήλη προσπαθούμε να μάθουμε τις μουσικές που γέμισαν τη ζωή κάποιου μέχρι να φτάσει σε αυτήν τη μέρα που τον ρωτάμε ποιες ήταν αυτές οι μουσικές που του γέμισαν τη ζωή. Κάτι σαν καλεσμένος αυτή τη φορά είναι ο Διονύσης Ατζαράκης, stand up comedian και YouTube sensation -συγγνώμη γι’ αυτό, πάντα έψαχνα κάπου να το κολλήσω.
Πιο πρόσφατο βίντεο του, που δικαιολογεί τον τίτλο ‘YouTube sansation’ -για πάμε τώρα που το βρήκα- είναι αυτό, κοντεύει τα ένα εκατομμύριο views και λογικά το έχεις δει:
Τον ρωτήσαμε ποιας μπάντας έχει τα περισσότερα cds αλλά και ποιο τραγούδι του θυμίζει μία καλή χυλόπιτα και γενικά πήγαμε καλά.
Ποιο ήταν το πρώτο cd που αγόρασες;
Nομίζω ήταν το soundtrack του Lion King, γιατί έτσι ρολάρω εγώ. #teamMufasa
Από ποιο συγκρότημα είχες περισσότερες αφίσες κολλημένες στο δωμάτιό σου;
Επειδή πάντα λάτρευα πρωτίστως το σινεμά, στο δωμάτιό μου είχα σχεδόν αποκλειστικά αφίσες από ταινίες. Ωστόσο, νομίζω κάποτε πρέπει να είχε κολληθεί μια αφίσα των Hanson (το ‘MmmBop’ παραμένει σταθερά κομματάρα), γιατί έβρισκα πολύ όμορφη τη μικρή τραγουδίστρια της μπάντας. Στη συνέχεια, κάποιος με ενημέρωσε ότι δεν υπήρχε τραγουδίστρια και ήταν απλώς τρία αγοράκια με μακρύ ξανθό μαλλί και η αφίσα κατέβηκε (τρου στόρι). Επίσης, σίγουρα υπήρχε και μια αφίσα της Δέσποινας Βανδή, την περίοδο που έπαιζε στους ‘Δύο Ξένους’ και θεωρούσα πως κάποια στιγμή θα την παντρευτώ. Ακόμα δεν έχει προχωρήσει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση, θα σας κρατάω ενήμερους.
Η πρώτη συναυλία που πήγες.
Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν πρώτα οι U2 στη Θεσσαλονίκη ή κανένας Βασίλης Παπακωνσταντίνου νωρίτερα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο προεφηβικός Διονύσης ρόκαρε σα να μην υπάρχει αύριο.
Το τραγούδι που ντρέπεσαι που σου αρέσει.
Χρόνια πριν, την εποχή που ακόμα μεσουρανούσε το κόνσπετ “θα βάλουμε παιδάκια να τραγουδάνε” και είχαμε καλλιτεχνάρες όπως τους Kimon & his gang και την Πολυξένη με το άρρωστο hitάκι “την έπεσες στη φίλη μου στο πάρτυ μου και θέλω όλους τους φίλους σου για πάρτη μου” (ούτε 14 χρονών όταν το τραγουδούσε), είχε κάνει την εμφάνισή της και η Ναυσικά (σκέτο Ναυσικά. Χωρίς επίθετο. Σαν τη Madonna, τη Rihanna και το Βαλάντη). Και είχε βγάλει μια κομματάρα του Θεοφάνους που λεγόταν ‘Κάνω Όνειρα’. Ακόμα το ακούω καμιά φορά στο αμάξι όταν οδηγώ. Και όταν λέω καμιά φορά, εννοώ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣ.
Ποιας μπάντας έχεις τα περισσότερα cds;
Παρότι πάνε περίπου 5 χρόνια από όταν ξεσκόνισα τα cd μου και 10 χρόνια από όταν άκουσα κάποιο τελευταία φορά, θα πω Queen, κυρίως γιατί οι Hi-5 δεν πρόλαβαν να βγάλουν πολλά cd. Δε βαριέσαι όμως, ακόμα περιμένω το reunion.
Ποιο τραγούδι σου θυμίζει ένα πολύ καλό μεθύσι;
Λέω αυτή την ιστορία γιατί όντως συνδυάζεται με ένα πολύ καλό μεθύσι, αλλά και γιατί πιστεύω πως ο κόσμος πρέπει να μάθει για την ύπαρξη αυτού του τραγουδιού. Ήταν μία από τις λίγες φορές που έχω βρεθεί σε μπουζούκια πριν πολλά χρόνια και δεν ξέρω αν φταίει το μεθύσι ή τα γεράματα που δε θυμάμαι ποιοι τραγουδούσαν, αλλά δειγματοληπτικά αναφέρω πως στο σχήμα ήταν και τα ‘Αδέρφια για Πάντα’ που είναι το συγκρότημα ‘Φίλοι για Πάντα’ μετά την αποχώρηση του Λορέντζο Καριέρε (δεν κρατάνε τελικά για πάντα οι φιλίες). Δεν αφορά καν αυτούς οι ιστορία, αλλά αφενός είναι οι μόνοι άλλοι που θυμάμαι από το σχήμα και αφετέρου, κάθε φορά που βρίσκω ευκαιρία να αναφερθώ στα ‘Αδέρφια για Πάντα’, την αρπάζω.
Λοιπόν, εκείνη την εποχή η Ισπανία είχε κατεβάσει στη Eurovision ένα μερικώς γελοίο, μερικώς self-aware parody κομμάτι που λεγόταν El Chiki Chiki.
Παρότι το τραγούδι δεν κέρδισε στη Eurovision, είχε ακουστεί αρκετά. Αυτό ήταν μάλλον που ώθησε τον τραγουδοποιό, ερμηνευτή και εντερπρενέρ Χρήστο Βάμο να βγει στο stage και να τραγουδήσει μια αυτοσχέδια, ελληνική εκδοχή του τραγουδιού El Chiki Chiki, με τίτλο “Έι πιτσιρίκι”, προσαρμόζοντας τους στίχους στην ελληνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, στο ισπανικό κομμάτι, κάποια στιγμή ο τραγουδιστής λέει “Perrea-Perrea” από το ρήμα perrear που σημαίνει κάτι του στυλ “χορεύω ρεγκετόν”. Ε, ο Χρήστος έλεγε επίσης Περαία-Περαία, χωρίς κανένα άλλο σχετικό context, αναφερόμενος κατά πάσα πιθανότητα στον Πειραιά. Και ενώ είχα αμφιβολίες αν όλο αυτό συνέβη όντως ή απλώς το φαντάστηκα στο μεθύσι μου απάνω, εκεί λίγο πριν μαχαιρώσω το Χάρο, ο Χρήστος ευτυχώς λίγο καιρό μετά, μου το επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο: έκλεισε στούντιο, φόρεσε το πιο κόκκινο παντελόνι που υφάνθηκε στα χρονικά της ανθρωπότητας και γύρισε το σχετικό video clip:
Τον γκούγκλαρα πρόσφατα, γιατί ήθελα να δω πώς εξέλιξε την καριέρα του. Και ενώ πίστευα πως θα εξακολουθούσε να κυνηγά την επιχειρηματικότητα σε επενδύσεις όπως internet café, φωτοβολταϊκά και escape rooms, εκείνος συνεχίζει με το τραγούδι και φαίνεται να τα πηγαίνει εξαιρετικά. Του εύχομαι κάθε επιτυχία και τον ευχαριστώ από καρδιάς για εκείνο το remix.
Ο δίσκος που όταν βγήκε δεν σου άρεσε αλλά μετά από χρόνια άλλαξες γνώμη.
Νομίζω ο δίσκος της Φαιστού. Μπορεί να μη ζούσα όταν βγήκε αλλά και πάλι, για αρκετά χρόνια δεν ήμουν καθόλου εντυπωσιασμένος απ’ τα ακατανόητα σύμβολα που είχε πάνω. Με τον καιρό όμως άρχισε κάπως να με τραβάει το όλο μυστήριο και πλέον πάω και τον βλέπω κάθε φορά που θα τύχει να βρεθώ στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου. Τσεκάρετε γενικά, αξίζει. (Σε καλό μας τέτοια γέλια απόψε!)
Πότε πήγες πρώτη φορά στα μπουζούκια και ποιον καλλιτέχνη είδες.
Λοιπόν, παίζει να ήταν στο Διογένης Παλλάς μια σχηματάρα με -πάρε χαρτί και μολύβι- Ρέμο, Γαρμπή, Σχοινά, Τριαντάφυλλο και όχι έναν, αλλά δύο Βαρδήδες. Και εκείνη τη χρονιά είχε βγει η Παναγία των Παρισίων της Disney στο σινεμά, οπότε τι πιο λογικό από το να βγάλουν την Καίτη Γαρμπή ντυμένη Εσμεράλντα από την ταινία, να τραγουδάει με πλάνα από τη Notre-Dame σε προτζέκτορα. Ό,τι καλύτερο.
Ποιο τραγούδι σου θυμίζει την πενταήμερη.
Το Χριστούγεννα της Βανδή. Γιατί ενώ είχαμε πάει πενταήμερη καλοκαίρι, εμείς το ακούγαμε ειρωνικά γιατί ήμασταν από τότε εναλλακτικοί.
Ποιο τραγούδι σου θυμίζει χυλόπιτα;
Το Χριστούγεννα της Βανδή. Γιατί είχα φάει χυλόπιτα στην πενταήμερη, ενώ το έπαιζα εναλλακτικός.
Το τραγούδι που θα ήθελες να παίξουν στην κηδεία σου.
Αναμφίβολα το ‘Έι, πιτσιρίκι’ από Χρήστο Βάμο.