Είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος ο νέος Βέγγος;

Κάθε  ιερό τέρας οφείλει  να έχει τον διάδοχο  που του αξίζει. Και δεν μπορώ  να σκεφτώ καλύτερο για τον εθνικό ‘καλό μας άνθρωπο’ από τον πιτσιρικά  που πρωτοείδαμε  ως ντράμερ με κοκόρι στο Αραχτοί και  Λάιτ. Τώρα, πιο επίκαιρος  από ποτέ, ως μουστακαλής  Ελληνάρας που  προσπαθεί να τα βρει με το κάρμα του  στο ‘Με λένε Βαγγέλη’ του Mega.

Πέρυσι το χειμώνα, όπως είχε δηλώσει, μετά από 19 χρόνια στη δουλειά, αποφάσισε να μην κάνει θέατρο και να πάει να γνωρίσει τον κόσμο. Μάζεψε λοιπόν τα μπογαλάκια του σε μια βαλίτσα και ταξίδεψε. Πήγε για πρώτη φορά, στα 39 του, στο Λονδίνο, στη Ρώμη και με το αυτοκίνητο πήγε από Μόναχο, Βαυαρία και μετά στην Αυστρία, στη Βιέννη.

Για εκείνον ήταν ένα όνειρο ζωής. Για εμένα, έφερε στο μυαλό μου εκείνη την ταινία με τον ταλαίπωρο Βέγγο να φεύγει με το τρίκυκλο για να πάει να βρει τον ακαμάτη τον γιο του που σπουδάζει στην Γερμανία. Και τότε συνειδητοποίησα ότι οι χαρακτηρισμοί τύπου ‘ο νέος Λογοθετίδης’ που τον συνοδεύουν από τότε που έκανε το πρώτο μπαμ (με τα Εγκλήματα και το Είσαι το ταίρι μου) είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένοι. Αλλά και πέρα για πέρα άστοχοι.

Βλέπεις ο  μοναδικός μεγάλος Έλληνας κωμικός  του οποίου ο Βασίλης στέκεται διάδοχος, είναι ο Βέγγος. Προφανώς δεν έχουν την ίδια μανιακή  ενέργεια που διοχέτευε ο Θανάσης  σε κάθε του ρόλο. Αλλά μοιάζουν σε κάτι απείρως πιο σημαντικό, στην στόφα  του ‘καλού ανθρώπου’ που τόσο αβίαστα εκπέμπουν. Είναι και  οι δυο τους working class heroes, αντιπροσωπεύουν –και στους ρόλους και στην πραγματικότητα- το ιδεώδες του καθημερινού Έλληνα που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα. Που μπορεί να είναι και λίγο λαμόγιο, λίγο καταφερτζής, αλλά χωρίς ποτέ να είναι ικανός να πατήσει πάνω στην καρωτίδα του αντιπάλου για να προχωρήσει πιο πέρα. Του Έλληνα πριν τον πατήσει το -φορτωμένο με Καγιέν,  ρεζερβέ ξαπλώστρες και διακοποδάνεια- τρένο του υπερ-καταναλωτισμού.  

Τόσο  ο Βέγγος όσο και ο Βασίλης  μου δίνουν την εντύπωση καθαρής  ψυχής. Δυο ανθρώπων, δυο καλλιτεχνών  που ποτέ δεν εκπόρνευσαν το ταλέντο  τους για χάρη του μεγαλύτερου  πλειόδοτη. Προφανώς για τον Βασίλη είναι ακόμη νωρίς να αποφανθείς με σιγουριά. Και αν είσαι ψείρας μπορείς να του καταλογίσεις ότι  κάνει υπερβολικά πολλές διαφημίσεις (για το οποίο έχει απαντήσει  ‘Ο,τι και να κάνω, θέλω πάντα να υπάρχει ένας ρόλος. Ακόμη και στις διαφημίσεις, που με κατηγορούν ότι τις κάνω για λεφτά. Γιατί είναι κακό να είσαι επαγγελματίας και να αμείβεσαι; Ποτέ όμως δεν δέχθηκα να κάνω κάτι πρόχειρο, κάτι ενάντια στην αισθητική μου. Πάντα έπρεπε και πρέπει να υπάρχει ένας ρόλος’).

Αυτό που  έχει σημασία είναι ότι και  τους δυο, τους αισθάνεσαι δικούς σου  ανθρώπους. Και χαίρεσαι πάντα να τους βλέπεις στο τέλος μιας κουραστικής  μέρας. Και επειδή οι καιροί είναι  δύσκολοι και δεν είναι πλέον  τόσο εύκολο να πας θέατρο ή ακόμη  και μέχρι το multiplex, είναι άκρως ευχάριστο ότι, μετά από τρια χρόνια απουσίας, ο Βασίλης αποφάσισε να επιστρέψει στην μικρή οθόνη.

Το Με λένε βαγγέλη, η ελληνική διασκευή του My name is Earl, έκανε τρελά νούμερα στο ξεκίνημα. Κάτι που δεν μας νοιάζει ιδιαίτερα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο Χαραλαμπόπουλος μετέτρεψε τον βλαχοαμερικάνο Earl σε κάτι γνώριμο, ένα λαμόγιο, κακόψυχο, νεοέλληνα. Που δεν πρόκειται ποτέ να δει άσπρη μέρα στο κάρμα του αν δεν εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του. Αν αυτό δεν είναι αλληγορία για το τι περνάμε ως έθνος σε αυτή την φάση, τότε και εγώ δεν ξέρω τι είναι.

Για το τέλος, η καλύτερη από τις ατάκες του που έχω διαβάσει ‘ Το ταλέντο είναι σαν τη μίζα του αυτοκινήτου: Αν δουλεύει καλά και πάρει μπροστά η μηχανή, μετά πρέπει να βάλεις κι εσύ πρώτη, δευτέρα, ακόμη και όπισθεν. Χρειάζεται κι αυτή, γιατί εκτός από επιτυχίες θα έχεις και αποτυχίες. Αλλά τη χρησιμοποιείς και για να παρκάρεις λίγο, να σκεφτείς΄.

Αν έχεις χρόνο, δες και μια παλαιότερη συνέντευξή του στο Cosmo.gr