Εξομολογήσεις ενός σεκιουριτά

Ο Μπάμπης βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τους ανθρώπους, τους οποίους έχω ανταλλάξει τα περισσότερα ‘καλημέρα’ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Κάθεται (σχεδόν) κάθε μέρα στην είσοδο των γραφείων της 24MEDIA και χαιρετά χαμογελαστός τον κόσμο που μπαίνει και βγαίνει από το κτίριο. Μας καλεί στο εσωτερικό μας τηλέφωνο για να μάς ειδοποιήσει για ντελιβεράδες ή κούριερ που έχουν φέρει κάτι για τον καθένα από εμάς, ενώ είναι και ο τελευταίος άνθρωπος από την εταιρεία, τον οποίο χαιρετώ (σχεδόν) κάθε μέρα αφότου σχολάσω.

Ο Μπάμπης είναι 28 χρονών και εργάζεται τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ως σεκιουριτάς σε μια εταιρεία που έχει αναλάβει τη φύλαξη των κτιρίων στην Συγγρού όπου στεγάζεται το Oneman και τα άλλα μέσα του ομίλου. Αν και μέχρι πρόσφατα δεν γνώριζα τις ακριβείς αρμοδιότητες ενός σεκιουριτά, ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δεν επρόκειτο για αυτές που αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο. Μετά από ενάμιση χρόνο είχε έρθει η ώρα να ρωτήσω σχετικά τον Μπάμπη.

”Πήγα σ’ ένα τεχνικό λύκειο στο Αίγιο, από το οποίο βγήκα συντηρητής κεντρικής θέρμανσης. Στη συνέχεια, δούλεψα σ’ ένα εργοστάσιο με κατεψυγμένα τρόφιμα και γράφτηκα στο δημόσιο ΙΕΚ της περιοχής, στη σχολή για στελέχη ασφαλείας προσώπων και υποδομών.

Πήγα στη συγκεκριμένη σχολή, λόγω των περισσότερων ευκαιρίων που έδινε για δουλειά σε σχέση με άλλες. Μόλις τελειώσεις την συγκεκριμένη σχολή μπορείς να γίνεις σεκιουριτάς, στέλεχος εταιρείας σεκιούριτι, να κάνεις VIP φυλάξεις ή ν’ ανοίξεις την δική σου εταιρεία. Τα λεφτά είναι λίγα, αλλά βρίσκεις πιο εύκολα δουλειά από όσο σε άλλους κλάδους. Μέχρι στιγμής έχω δουλέψει τρία χρόνια ως σεκιουριτάς. Ενάμιση στο Αίγιο και ενάμιση στην Αθήνα”.

Τα μαθήματα της σχολής και οι εξετάσεις

”Η σχολή που τελείωσα είχε τέσσερα εξάμηνα και περιλάμβανε διάφορα μαθήματα. Από Ποινικό Δίκαιο και Εγκληματολογία μέχρι Πρώτες Βοήθειες, Σκοποβολή και Αυτοάμυνα. Όσον αφορά την αυτοάμυνα, μας μάθαιναν πολεμικές τέχνες. Κάναμε προπονήσεις τάε κβον ντο και γουίν τσουν.

Οι εξετάσεις που δίναμε στο τέλος κάθε εξαμήνου ήταν εύκολες. Δύσκολες ήταν οι εξετάσεις για την πιστοποίηση, η οποία αποτελεί την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Αυτές περιλάμβαναν 300 ερωτήσεις πάνω σε όλη την ύλη που είχαμε διδαχθεί σε δύο χρόνια και δεν ήταν λίγοι αυτοί που κόβονταν. Όποιος κοβόταν έπρεπε να πληρώσει 100 ευρώ -γιατί για τα λεφτά γίνονται όλα- και να δώσει ξανά εξετάσεις.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν κάποια σεμινάρια διάρκειας 100 ωρών και αξίας 300 ευρώ, τα οποία όποιος τα παρακολουθήσει παίρνει το ίδιο χαρτί που πήραμε και εμείς που βγήκαμε από σχολές. Ευτυχώς, αυτά τα σεμινάρια δεν θα έχουν την ίδια ισχύ με το πτυχίο μας στο άμεσο μέλλον”.

Τα 2.30 ευρώ την ώρα και το 1 ρεπό τον μήνα

”Πληρωνόμαστε με την ώρα. Για μία ώρα παίρνουμε καθαρά από 2.30 μέχρι 2.75 ευρώ συν την ασφάλεια στο ΙΚΑ. Το ποσό εξαρτάται από το πόσο καλή διαπραγμάτευση έχεις κάνει με τους υπευθύνους της εταιρείας στην οποία εργάζεσαι”.

”Δουλεύω από 8 έως 12 ώρες την ημέρα και παίρνω από 1 έως 5 ρεπό τον μήνα, οπότε συνολικά παίρνω ένα μεικτό ποσό γύρω στα 580 ευρώ”.

”Δυστυχώς, τις βάρδιες μου στη δουλειά τις μαθαίνω στην καλύτερη περίπτωση 5 μέρες νωρίτερα, ενώ το πιο συνηθισμένο είναι να ξέρω την προηγούμενη πότε και πόσες ώρες θα δουλέψω την επόμενη”.

Το όπλο που δεν κουβαλάει και οι επικίνδυνες καταστάσεις

”Ένας σεκιουριτάς δεν έχει πάνω του ούτε όπλο ούτε γκλομπ. Ο μόνος εξοπλισμός που διαθέτει είναι ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο”.

”Σε περιπτώσεις όπως αυτή της επίθεσης στο Έθνος η επίσημη οδηγία είναι η άμεση φυγή. Όταν είσαι άοπλος και απροστάτευτος και η κατάσταση δείχνει ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι, δεν μπορεί να σου πει κανείς τίποτα αν φύγεις. Γενικώς, το αν μπορείς να κάνεις κάτι εκείνη τη στιγμή το κρίνεις εσύ ο ίδιος. Πάντως, ως σεκιουριτάς δεν έχω δικαίωμα να ασκήσω βία σε κάποιον άνθρωπο. Το μόνο που μπορώ να κάνω σε κάποιον που προσπαθεί να μπει παράνομα στο κτίριο είναι να του απαγορεύσω την είσοδο, αλλά ως εκεί. Δεν είμαι αστυνομικός”.

”Έχω τα ίδια δικαιώματα με τους απλούς πολίτες. Σε πιο απλές περιπτώσεις από αυτή του Έθνους οφείλω να προστατεύσω πρώτα τους εργαζόμενους και μετά τον εαυτό μου”.

Οι επίσημες αρμοδιότητες και η δουλειά που τελικά κάνει

”Εδώ στην ουσία δεν εργάζομαι ως σεκιουριτάς, αλλά ως ρεσεψιονίστ. Οι αρμοδιότητές μου είναι να παραλαμβάνω την αλληλογραφία από τον προηγούμενο συνάδελφο, να εξυπηρετώ τους επισκέπτες και να ελέγχω τις κάμερες που δείχνουν το χώρο έξω από το κτίριο. Δεν είναι δουλειά μου ν’ ασχολούμαι με τις παραγγελίες από ντελίβερι και με τους κούριερ. Η δουλειά μου κανονικά έχει να κάνει μόνο με την ασφάλεια. Σκέψου να έρχονται 150 ντελιβεράδες την ημέρα και να πρέπει να βρω ποιος έχει παραγγείλει τι. Δεν προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ με την κανονική μου δουλειά”.

”Το χειρότερο πράγμα στη δουλειά μου είναι πως εδώ και ενάμιση χρόνο κάνω ακριβώς τα ίδια πράγματα. Δεν γίνεται να παρακολουθώ για 12 ώρες την ημέρα τις κάμερες και να μην χάσω κάτι. Όλο και κάποια στραβή θα γίνει”.

”Το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς είναι η επικοινωνία με τον κόσμο”.