Ένας ήρωας που τον έλεγαν Γιάννη

“Να φοβάμαι; Μόλις υπέγραψα τριετές συμβόλαιο με ομάδα του ΝΒΑ. Εξασφάλισα το μέλλον της οικογένειας μου. Τι να φοβάμαι”; Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις του την ώρα που ξεδίπλωνε τα πόδια από τη θέση του συνοδηγού. Είχε προηγηθεί η αφελής ερώτηση μου προς τον τότε 17χρονο Γιάννη για το αν φοβάται που θα μείνει για πρώτη φορά μόνος του σε μια ξένη χώρα. Μια από τις πολλές προσπάθειες να δούμε από τα δικά μας μάτια κάτι το μοναδικό, κάτι το ξεχωριστό. Να το φέρουμε στα μέτρα μας, να το ζυγίσουμε με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Μόνο που στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν γίνεται. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για ένα εξωγήινο ταλέντο, αλλά και γιατί δεν θα μπορέσουμε ποτέ να δούμε τον κόσμο από τα δικά του μάτια. Όχι τα μάτια του ακριβοπληρωμένου NBAer, αλλά αυτά του κοκαλιάρη μικροπωλητή που μεγάλωσε στα Σεπόλια.

Άλλη μια προσπάθεια στο κενό, όπως οι τόσες φορές που έχουμε επιχειρήσει να μετρήσουμε το μπασκετικό του μέγεθος. Ακόμη μια αποτυχημένη προσπάθεια να τον καταλάβουμε. Ίσως, γιατί μπερδεύουμε αυτά τα δύο. Μας στραβώνει η λάμψη του all-star μανδύα. Μας ζαλίζουν τα μηδενικά του συμβολαίου των 100 εκατομμυρίων δολαρίων. Και δεν βλέπουμε τι έχει προηγηθεί, δεν κατανοούμε τα εμπόδια που υπερπήδησε. Ξεχνάμε τις προκλήσεις που συνάντησε και ξεπέρασε. Μόνο αν κάνουμε όλα αυτά, ίσως και να τον καταλάβουμε.

Αυτό που μου είχε κάνει ως τότε εντύπωση ήταν τα μακριά του δάχτυλα. Του το είχα πει κιόλας, για να απαντήσει με χιούμορ και ίχνη αυτοπεποίθησης, την οποία είχε προφανώς δανειστεί από τον “αγωνιστικό” Γιάννη. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του Live Chat, που είχε φιλοξενήσει το NBA Greece την παραμονή της αναχώρησης του για το Μιλγουόκι,  ήταν αφύσικα ευγενικός και αμήχανος. Ήταν ο εξωαγωνιστικός Γιάννης. Την αμηχανία μπορούσα να την καταλάβω: ήταν μόλις 17 ετών, άμαθος σε συνεντεύξεις και ενοχλητικούς δημοσιογράφους. Για την ευγένεια με είχαν προειδοποιήσει, οπότε τα τεράστια του δάχτυλα ήταν το μοναδικό πράγμα στην άσπρη αίθουσα που χτυπούσε ως έκπληξη. Μια από τις πολλές εκπλήξεις που έσπειρε στο δρόμο μας ο συγκεκριμένος.

Το καλοκαίρι του 2013 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γινόταν το Νο15 του ντραφτ και rookie στους Μιλγουόκι Μπακς. Πριν από λίγες μήνες είχε μπει άγαρμπα, όλος χέρια και πόδια, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Οι μυημένοι ήξεραν για τον “αδερφό του Θανάση” που κάνει πράγματα και θαύματα στο εφηβικό. Μεσολάβησαν σκόρπιες εμφανίσεις – σε βοηθητικό ρόλο – στην Α2 με τη φανέλα του Φιλαθλητικού και η – από το παράθυρο – εμφάνιση του στο All-Star Game της Πάτρας, μετά από πρωτοβουλία του Αργύρη Πεδουλάκη, που είχε πάντα λόξα με το νέο. Και το ταλαντούχο. Μέσα σε λίγους μήνες το όνομα Αντετοκούνμπο άρχισε να πετάει από στόμα σε στόμα και να προσγειώνεται εντέλει στα μπλοκάκια των σκάουτερ του ΝΒΑ. Οι 28 από τις 30 ομάδες ταξίδεψαν στην Αθήνα να τον δουν από κοντά. Τον Ιούνιο γινόταν ντραφτ. Τον Ιούλιο φορούσε τη φανέλα της Εθνικής Νέων. Τον Οκτώβριο θα πατούσε τα παρκέ του κορυφαίου πρωταθλήματος. Το μεγαλύτερο αστέρι του ελληνικού μπάσκετ είχε μόλις μπει σε τροχιά.

Αν ήταν βιβλίο εκείνες οι εβδομάδες θα χρειαζόντουσαν ολόκληρα κεφάλαια για να αποτυπωθούν. Όλα, όμως, διαδραματίστηκαν με ταχύτητα video-clip των Prodigy. Όπως και το τι ότι μεσολάβησε από το ζεστό καλοκαίρι του 2013 ως τη φετινή χρονιά της απόλυτης καταξίωσης. Σαν κάποιος να πήρε το βιβλίο του χρόνου και να το ξεφύλλισε γρήγορα με τον δείκτη και τον αντίχειρα. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Συμφωνώ. Ακόμη κι αν είσαι ο Γιάννης κι ο κόσμος όλος ξέρει καλά ότι δεν φοβάσαι.

(Εσύ είσαι έτοιμος για μια γερή πρόκληση; Διάλεξέ τη στην online πλατφόρμα  Be the hero you are, ενημέρωσέ μας για την εξέλιξή σου και μπορεί να είσαι εσύ ένας από τους δύο μεγάλους νικητές (ένας από την Αθήνα και ένας από την Θεσσαλονίκη) που θα κερδίσουν έναν αγώνα μπάσκετ με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, παρέα με έναν φίλο τους, στα Antetokounbros Games που θα πραγματοποιηθούν τον Ιούνιο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Επιπλέον, 50 ακόμη τυχεροί ακόμη θα κερδίσουν δώρα STR8 Hero).

Τα βήματα σταθερά και σίγουρα. Άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγάλα. Σιγά μην είχε πρόβλημα με τέτοιο δρασκελισμό να ξεπερνά οποιαδήποτε πρόκληση. Η πρώτη είχε τίτλο “πολύ μικρός για το ΝΒΑ”. Επίθετα όπως άγουρος, ανέτοιμος, ανώριμος και αδύναμος ερχόντουσαν να κολλήσουν με τις προσδοκίες της rookie χρονιάς του. Πολλά “α” στερητικά και απαγορευτικά για έναν συνηθισμένο 17χρονο, ακόμη κι αν είχε ασυνήθιστα προσόντα και ταλέντο. Ο Γιάννης τελικά την πρώτη του χρονιά άρχισε να κάνει γνωστό το όνομα του και αυτά που μπορεί να φέρει στο γήπεδο. Πήρε χρόνο, έκανε δειλές εμφανίσεις στην πρώτη πεντάδα, κάποια guest στο Top-10 με τις θεαματικότερες φάσεις και σιγά σιγά τα καλά του παιχνίδια ήταν περισσότερα από τα κακά. Η λίγκα άρχισε να μιλάει για αυτόν. Το ίδιο και οι αντίπαλοι. Κάποιοι περίεργοι τύποι σαν τον Κόμπι Μπράιαντ, τον ΛεΜπρόν Τζέιμς και τον Κέβιν Ντουράντ, που δεν μπορούσαν καν να φανταστούν τι τους περιμένει στο μέλλον.

Τη δεύτερη σεζόν ήρθε η πρόκληση της “καταξίωσης”, πίστα που τελικά πέρασε με σχετική ευκολία. Οι Μπακς τότε άρχισαν να βελτιώνονται και έφτασαν μάλιστα να προκρίνονται στα playoffs. Ο Γιάννης είχε καθιερωθεί στη βασική 5άδα και δεν δίστασε να βάλει πλάτη, στήθος και αγκώνες όταν οι Μπουλς προσπάθησαν να κάνουν bullying στα νεανικά “Ελάφια”. Ξεκίνησε βασικός στα 71 από τα 81 παιχνίδια της ομάδας του, έγινε Νο1 στο Top-10, σκόραρε 12.7 πόντους και άρχισε να κάνει τα πρώτα σαγόνια να πέφτουν. Ο ΛεΜπρόν είπε ως θα πήγαινε μαζί του στον πόλεμο. Ο Ντουράντ ένιωσε τα μεγάλα χέρια του Αντετοκούνμπο να σκεπάζουν τον ουρανό. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η θέση του ανήκε στο ΝΒΑ.

Την τρίτη χρονιά η πρόκληση μεταμορφώθηκε σε τέρας με διαφορετικό πρόσωπο. Το ESPN ανέδειξε το κορμί του “ως το καλύτερο του ΝΒΑ” και μοιραία άρχισαν οι συζητήσεις για το που μπορεί να φτάσει, πόσα μπορεί να πετύχει και ποιους παίκτες θα πρέπει να βάλουμε στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς για να μετρήσουμε το μπασκετικό του μέγεθος. Η απογείωση ήρθε όταν ανταποκρίθηκε στην πρόκληση του Τζέισον Κιντ, ενός από τους κορυφαίους πλέι-μέικερ που γνώρισε ποτέ το παιχνίδι, όταν του ζήτησε να παίξει στη θέση “1”. Και ξαφνικά ο Γιάννης έγινε ο ψηλότερος point guard που εμφανίστηκε στα γήπεδα αυτού του πλανήτη. Ένας σταρ που θέλει να πασάρει, θέλει να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους και πάνω από όλα θέλει να κερδίζει. Αποστολή εξετελέσθη: ο Γιάννης απογείωσε τα νούμερα του (16.9 πόντοι, 7.7 ριμπάουντ, 4.3 ασίστ) παίζοντας 35 λεπτά σε κάθε παιχνίδι.

Η μεγαλύτερη χρονιά της καριέρας του – μέχρι την επόμενη που θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης – ξεκίνησε πριν τα επίσημα ματς. Για την ακρίβεια σηματοδοτήθηκε το καλοκαίρι όταν υπέγραψε το νέο του μυθικό συμβόλαιο: 100 εκατομμύρια δολάρια για 4 χρόνια. Ο Γιάννης δεν ήταν απλά ένας πολύ καλός παίκτης του ΝΒΑ. Δεν ήταν καν ένα από τα πρώτα βιολιά των Μπακς. Βάζοντας το όνομα του στο κάτω μέρος της σελίδας είχε μόλις γίνει το “πρόσωπο” της ομάδας. Franchise player, όπως λένε στην Αμερική. Ήταν ο μαέστρος, ο σολίστας, ο βαρύτονος, τα κρουστά και τα πνευστά μαζί. Αν τη δεύτερη σεζόν του κατάλαβε ότι ανήκει στο ΝΒΑ, την περσινή κατάλαβε όλος ο κόσμος ότι ανήκει στην ελίτ. Ήταν ένας από τους καλύτερους, το οποίο πιστοποιήθηκε και με τη βούλα χάρις στη συμμετοχή του στο All-Star Game της Νέας Ορλεάνης. Και ως βασικός παρακαλώ.

Το #NBAVote πλημμύρισε τις ελληνικές οθόνες και ο Γιάννης αποδείχτηκε ένας από τους πιο δημοφιλείς παίκτες στον πλανήτη. Λόγω ταλέντου, λόγω προσόντων, λόγω background ή απλά λόγω του λαμπερού του χαμόγελου; Ποιος ξέρει… Οι προσκλήσεις άρχισαν να σπάνε η μια μετά την άλλη σαν τείχη από φελιζόλ. Franchise player, All-Star, βασικός με την ομάδα της Ανατολής, ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην προσπάθεια των Μπακς για την πρόκριση στα Playoffs. Και όλα αυτά γαρνίροντας τα με 22.9 πόντους, 8.7 ριμπάουντ, 6.4 ασίστ, 1.6 κλεψίματα και 1.9 κοψίματα. Ο πρώτος παίκτης στην ιστορία της ομάδας που τελειώνει μια ολόκληρη σεζόν ως πρώτος σε όλες αυτές τις κατηγορίες. Ότι πιο κοντινό έχουμε δει στην υπερβολική δημοσιογραφική φράση “μια ομάδα μόνος του”.

(Larry W. Smith/Pool Photo via AP)

Μέσα σε τέσσερα χρόνια έγινε άνδρας. Και μάλιστα the man. Αναγκάζοντας, μάλιστα, τον οργανισμό των Μπακς να αλλάξει και το moto του. Μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσαν ως σλόγκαν το #OwnTheFuture, θεωρώντας ότι το μέλλον ανήκει στη νεανική τους ομάδα. Μόνο που το μέλλον είχε γίνει παρόν και το hashtag τους άλλαξε σε #FearTheDear. Φοβού τα Ελάφια και τον αθεόφοβο τον Γιάννη.

Ρωτώντας έναν άνθρωπο που τον ξέρει καλά, καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον δεν λέγεται Αντετοκούνμπο, μου είχε εκμυστηρευτεί ότι κατάλαβε περί τίνος πρόκειται όταν τον είχε δει να λάμπει σε ένα παιχνίδι που είχαν έρθει πολλά ζευγάρια μάτια για να τον παρακολουθήσουν. Ήταν ακόμη έφηβος και αγωνιζόταν στον Φιλαθλητικό. Μια από τις φάσεις που είχε κάνει είναι μια περίτεχνη reverse ντρίμπλα και ένα βροντερό κάρφωμα. Έτσι απάντησε ο Γιάννης σε εκείνη την πρόκληση. Άλλοι στη θέση του θα είχαν λιώσει σαν το κερί υπό την πίεση των ακριβοθώρητων ματιών που θα έκριναν το μέλλον του. Είπαμε, όμως, ότι ο Γιάννης δεν φοβάται.

Πρόσφατα σε μια συνέντευξη του μπρος στην ελληνική ομογένεια της Νέας Υόρκης είχε μιλήσει για τους γονείς του, εκείνους που του έμαθαν ότι πρέπει να παλεύει, να παλεύει και να μην σταματάει να παλεύει. “Όπως πάλευαν εκείνοι για ένα πιάτο φαγητό”. Αυτή ήταν η απάντηση όταν τον ρωτούν “που βρίσκει το κίνητρο”. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μεγάλωσε στους δύσκολους δρόμους της Αθήνας, εκεί όπου το χρώμα του δέρματος συχνά γίνεται στόχος. Μόνο που έγινε παράλληλα και πανοπλία. Όχι το χρώμα. Το ίδιο το δέρμα. Θωράκισε τα κοκαλιάρικα χέρια του, έβαλε τη σπίθα μες στον θώρακα του, ανάβοντας τη φωτιά που τον έφερε στην κορυφή. Όλυμπος και Ιμαλάια μαζί.

Σηκώνοντας το κεφάλι στο μέλλον που έρχεται ο Γιάννης ονειρεύεται πρωτάθλημα με το ΝΒΑ, μετάλλια με την Εθνική ομάδα και τον τίτλο του “καλύτερου παίκτη στον πλανήτη”. Κι αν δεν καταφέρει να ξεπεράσει αυτές τις προκλήσεις; Σιγά μην κλάψει, σιγά μην φοβηθεί. Σιγά μην δεν τις ξεπεράσει.

(Γίνε κι εσύ ήρωας για μια μέρα. Διάλεξε τη δική σου πρόκληση στη νέα online πλατφόρμα Be The Hero You Are και γίνε εσύ αυτός που θα κερδίσει έναν αγώνα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο μπροστά σε 20.000 θεατές).