Ένας υπερήρωας σπάει τα δεσμά του

Στον Kiefer Sutherland πρέπει να άρεσε πολύ αυτό που είδε στο “Touch”.

Είναι απολύτως συνηθισμένο για ηθοποιούς οι οποίοι πιάνουν την καλή με κάποιον τηλεοπτικό ρόλο να προσπαθούν στη συνέχεια με νύχια και με δόντια να ξεφύγουν από τη μικρή οθόνη, το απαιτητικό της πρόγραμμα, τις ανάγκες της, τον όγκο δουλειάς. Και φυσικά τον τρόπο με τον οποίο κλείνει ηθοποιούς μέσα σε μικρά κουτάκια προδιαγραφών και ταύτισης: Όταν κάθε βδομάδα κάθε σεζόν επί 8 ολόκληρα χρόνια, είσαι ο Τζακ Μπάουερ, θα είσαι για πάντα ο Τζακ Μπάουερ.

Ή μήπως όχι;

Αυτή είναι η πρόκληση, και οι περισσότεροι, από τον George Clooney στην Jennifer Aniston, από τον David Caruso στον James Gandolfini, από τον Bruce Willis στη Sarah Jessica Parker (για να πιάσουμε μερικούς από τους διασημότερους ηθοποιούς που ενσάρκωσαν εμβληματικούς τηλεοπτικούς ήρωες τις τελευταίες δεκαετίες) προσπαθούν όταν τους δοθεί η ευκαιρία να τρέξουν όσο πιο μακριά, όσο πιο γρήγορα.

Οι άλλοι

Κάποιοι τα κατάφεραν. Σήμερα ο Clooney είναι ίσως και ο μεγαλύτερος σταρ του πλανήτη, οπότε μάλλον τον δόκτωρ Νταγκ Ρος της “Εντατικής” τον άφησε πίσω του πετυχημένα. (Περισσότερο θυμόμαστε τον Clooney ως τον τυπά της διαφήμισης του Martini παρά ως χειρούργο, αν θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο.) Ο Bruce Willis είναι ο Bruce Willis, όσο κι αν αγαπήσαμε το “Moonlighting”.

Κάποιοι είναι στη μέση, περίπου εκεί αλλά όχι ακριβώς. Η Jennifer Aniston εξακολουθεί να μη μπορεί να ανοίξει ταινίες με το όνομά της (και παίζει και σε ανοησίες) και μάλλον θα είναι για πάντα η Ρέιτσελ, αλλά με την επιμονή κάτι γίνεται. Η Sarah Jessica Parker θα είναι ξεκάθαρα πάντοτε η Κάρι Μπράντσο του “Sex & the City”, στο σημείο που όχι μόνο αναπαράγει διαρκώς το ίδιο πράγμα στο σινεμά, αλλά έπαιξε ξανά και τον ίδιο αυτό χαρακτήρα δύο φορές.

Από την άλλη τον James Gandolfini πρέπει να τον αναζητήσεις στο imdb για να σιγουρευτείς τι κάνει μετά το αβέβαιο τέλος του Τόνι Σοπράνο, ενώ ο David Caruso που άφησε σύξυλους τους συνεργάτες του στο “NYPD Blue” πριν καμιά 20αριά χρόνια για να κάνει μεγάλη καριέρα στο σινεμά, τώρα συμπληρώνει ένσημα στο χειρότερο των “CSI”.

Όμως όλοι προσπάθησαν. Κανείς μεγάλος τηλεοπτικός ρόλος δεν ακολουθήθηκε τόσο άμεσα από κάποιον άλλον, όσο τώρα με τον Kiefer Sutherland.

Ο Donald

Όταν η οικογένειά σου διαθέτει έναν μεγάλο ηθοποιό τα πράγματα είναι ήδη δύσκολα αν θελήσεις να ακολουθήσεις τα βήματά του αλλά ταυτόχρονα να αφήσεις το δικό σου σημάδι. Όταν το μέλος της οικογένειας είναι ο πατέρας σου, ακόμα πιο δύσκολο: Κάθε γιος θέλει να ξεφύγει από τη σκιά του πατέρα του.

Φαντάσου τώρα να είσαι ηθοποιός, κι ο πατέρας σου να είναι ο Donald Sutherland.

Όταν ο υιός Kiefer ξεκινούσε την καριέρα του ως έφηβος στις αρχές των ‘80s, o πατήρ Donald γύριζε ταινία με τον μεγάλο Louis Malle. Στα ‘70s είχε παίξει σε ταινίες του Fellini, του Bertolucci, του Sturges, του Roeg. Έχει παίξει σε 2 από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, το “Ο Τζόνι Πήρε το Όπλο του” και το “Μετά τα Μεσάνυχτα” δίπλα στην Julie Christie.

(Και είχε ξεκινήσει κι εκείνος, φυσικά, από την τηλεόραση. Όμως όχι τυχαία, δεν είχε κάποιον εμβληματικό ρόλο, ήταν ένας απλός καρατερίστας, συνεπώς η μετάβαση ήταν πολύ πιο ομαλή και εύκολη.)

Όταν ο Kiefer Sutherland έφτασε να κάνει αίσθηση στην cult βαμπιρο-coming-of-age περιπέτεια “The Lost Boys” και το υπέροχο εφηβικό δράμα ενηλικίωσης “Στάσου Πλάι Μου” μέσα σε μία σεζόν, όλοι τον θυμόνταν ως “ο γιος του Donald Sutherland”. (Του μοιάζει πολύ κιόλας.)

Ο Τζακ

Με αξιοσημείωτη πορεία στο σινεμά, ο νεαρότερος των Sutherlands κατάφερε να φτιάξει μια συμπαθή καριέρα για τον εαυτό του, όμως η στιγμή που επιτέλους αντικατέστησε το “ο γιος του Donald“ με το “Kiefer” δεν ήρθε μέχρι την αυγή του 21ου αιώνα, και μια σειρά που όταν ξεκίνησε φλέρταρε επικίνδυνα με το άμεσο κόψιμο.

Το πειραματικής δομής “24” ξεκίνησε μετά την 11η Σεπτεμβρίου με τον Kiefer Sutherland να υποκύπτει στις τηλεοπτικές σειρήνες που για τους περισσότερους που έρχονται από το σινεμά, δεν είναι παρά ένας συμβιβασμός, ένα τελευταίο στοίχημα. Οι περισσότεροι δεν πάνε πουθενά, όμως ο Τζακ Μπάουερ δεν είναι σαν όλους τους άλλους.

Ο πράκτορας/ήρωας/πρακτικά υπερήρωας που η Αμερική έμοιαζει να έχει ανάγκη τη δεδομένη στιγμή της ιστορίας της, ο Τζακ βασάνισε και βασανίστηκε, σκότωσε και σκοτώθηκε, τραυμάτισε και τραυματίστησε, κυνήγησε και κυνηγήθηκε, σε μια αέναη κούρσα απέναντι στο κακό (σε κάθε του μορφή) και φυσικά στο ρολόι. Η ένταση της εμβληματικής ερμηνείας του Sutherland ως Τζακ Μπάουερ επιβραβεύτηκε με Έμμυ και Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου, αλλά το μεγαλύτερο τρόπαιο ήταν η αναγνώριση από την ιστορία της ποπ κουλτούρας.

Ήταν γρήγορα σαφές πως αυτός ήταν ο ρόλος ζωής, που στην περίπτωση της τηλεόρασης, αυτό έρχεται ως ευχή και ως κατάρα. Πώς μπορείς να ξεφύγεις από αυτό που έκανες για σχεδόν μια δεκαετία; Πώς μπορείς να ξεφύγεις από τον Τζακ Μπάουερ;

To “Touch”

To 2011 έπαιξε για πρώτη φορά στο Broadway (στην παράσταση “That Championship Season”) και έπαιξε για πρώτη φορά σε ταινία του Lars von Trier, μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς, τη “Μελαγχολία”.

Κι όμως νά’τος, τώρα, ακριβώς δύο χρόνια μετά την ανακοίνωση για το τέλος του “24” (στις 26 Μαρτίου του 2010 έγιναν επίσημα τα νέα πως η 8η σεζόν θα ήταν και η τελευταία), ο Kiefer είναι πίσω στην τηλεόραση. Κι ούτε καν σε κάποιο δράμα της καλωδιακής τηλεόρασης, όπου το πρόγραμμα είναι πιο μαζεμένο και το πρεστίζ μεγαλύτερο.

Θα πρωταγωνιστεί στο “Touch”, την ιστορία ενός πατέρα κι ενός γιου με πληγωμένη σχέση. Ο 11χρονος γιος δεν έχει μιλήσει ποτέ, αλλά έχει μια σχέση με αριθμούς και μοτίβα, την οποία ο πατέρας (που φυσικά παίζει ο Sutherland) αποκωδικοποιεί και ανακαλύπτει πως από πίσω κρύβονται τα αόρατα νήματα που ενώνουν όλους μας. Αν ακούγεται ασαφές, τότε να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο:

Κάθε βδομάδα, θα παρακολουθούμε μια διαφορετική σπονδυλωτού τύπου ιστορία, με ανθρώπους από όλο τον κόσμο να συνδέονται μεταξύ τους με τους πιο περίεργους και ελπιδοφόρους τρόπους. Και στο κέντρο όλου αυτού του παγκόσμιου ψηφιδωτού, βρίσκεται ένας μικρό αγόρι κι ο πατέρας του.

Πώς ήταν ο Τζακ με τις φλέβες να πετάγονται στο λαιμό του και το βλέμμα του να πυροβολάει με όση ένταση το έκανε και το όπλο του; Ε, καμία σχέση. Στο “Touch” είναι πράος, είναι ευαίσθητος, φέρνει ελπίδα και συναίσθημα αντί για πανικό.

Ο Kiefer

Όταν τον συναντήσαμε στη Μαδρίτη με αφορμή την πρεμιέρα του “Touch”, συζητήσαμε και για τους άλλους σημαντικούς του ρόλους. Όταν όμως η κουβέντα έφτασε στη “Μελαγχολία” του Trier, o Kiefer γαλήνεψε και μίλησε για το σπουδαίο σινεμά. Αυτό που, μας θύμισε, έχει παίξει ξανά και ξανά ο πατέρας του. Για τους Fellini, τους Bertolucci, τους Roeg. Και τελικά, για τους Trier. Τελικά, κατέληξε με ζεστό χαμόγελο ικανοποίησης, “τώρα έχω παίξει κι εγώ σε μια τέτοια ταινία”.

Και μέσα σε όλα, ο Τζακ Μπάουερ αναμένεται να επιστρέψει αν και όταν συγχρονιστούν όλοι οι βασικοί συντελεστές για τα γυρίσματα της θρυλούμενης ταινίας. (Υπάρχουν συζητήσεις ακόμα και για το ερχόμενο καλοκαίρι.)

Μοιάζοντας ικανοποιημένος με όσα έχει πετύχει και χαρούμενος με όσα έρχονται γι’αυτόν, ο Kiefer Sutherland κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά του πατέρα του, να δουλεύει σε κάτι που τον κάνει ευτυχισμένο από πλευράς υλικού ακόμα κι αν δεν αποτελεί την πεπατημένη, και όχι τόσο να αφήσει πίσω του τον πράκτορα που αγαπήσαμε, όσο να βαδίσει πλάι του, επιχειρώντας τώρα κάτι παντελώς διαφορετικό.

Αυτό είναι ένα κόλπο που κι ο ίδιος ο Τζακ Μπάουερ δε θα μπορούσε παρά να θαυμάσει.

info: Το “Touch” κάνει πρεμιέρα αυτή την Πέμπτη 22 Μαρτίου στις 9 το βράδυ στο FX και θα προβάλλεται κάθε Τρίτη στις 9.