Έχεις βριστεί κι εσύ με τον Γρηγόρη Ψαριανό

Καθόμασταν σε ένα μικρό τραπέζι στην πλευρά του καφέ του Ζαππείου που έβλεπε ο ήλιος. Ο Γρηγόρης Ψαριανός είχε βολευτεί στην καρέκλα του, αλλά ταυτόχρονα έμοιαζε να είναι μονίμως σε εγρήγορση.

Περίμενε την κατάλληλη πάσα από κάποια ερώτηση ή κουβέντα μου, για να κάνει αυτό που αγαπάει: να πει τα δικά του. Είχε πάρει φόρα, τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να διακόψει τον ειρμό του, οι λέξεις έβγαιναν από το στόμα του γρήγορα και απότομα, αλλά ήταν πάντα λέξεις προσεκτικά επιλεγμένες, ακόμη κι όταν επρόκειτο για βρισιές. Και ήταν πολλές οι βρισιές.

Η κουβέντα είχε φτάσει στην αγαπημένη του ΑΕΚ, όταν ένας περαστικός τον διακόπτει για να τον χαιρετήσει και να του φωνάξει ότι τον στηρίζει. Ήταν ο τρίτος άνθρωπος που τον αποθέωνε εκείνο το απόγευμα. Μόλις ο άγνωστος κύριος απομακρύνθηκε αρκετά, ο Ψαριανός με κοιτάζει με βλέμμα απορίας και μου λέει ότι πρώτη φορά του συμβαίνει κάτι τέτοιο. “Μέχρι πριν 1-2 χρόνια, όλοι με έβριζαν στο δρόμο και μου έλεγαν τι μαλακίες λέω”, παραδέχεται. Τον πιστεύω απόλυτα και ταυτόχρονα θαυμάζω τον υποστηρικτή του βουλευτή που κατάφερε κάτι που εγώ δεν μπορούσα με τίποτα: να ανακόψει τον ρυθμό του.

Φωτογραφίες: Θεοφύλακτος Μιχαήλ

Αυτός είναι ο Γρηγόρης Ψαριανός. Χειμαρρώδης, ειλικρινής, από την πάστα εκείνη των ανθρώπων που δεν σου περνάνε με τίποτα αδιάφοροι. Δεν θα πεις ποτέ “εντάξει μωρέ, έτσι κι έτσι μου φαίνεται ο Ψαριανός, δεν ξέρω αν τον πάω”. Αποκλείεται. Ή θα τον πεις θεό, ή θα τον βρίσεις. Τίποτα στη μέση. Και αυτό το ξέρει καλά κι ο ίδιος. Σε κάθε εκλογές, το ποσοστό των ψήφων που παίρνει ανεβαίνει. Με την ίδια αναλογία όμως, ανεβαίνει κι ο αριθμός των ‘κατηγοριών’ σε βάρος του. Απ’ το ότι αλλάζει τα κόμματα πιο συχνά κι από τα γιλέκα του, μέχρι πως είναι ένας αθυρόστομος μέθυσος. Τα έχει συνηθίσει αυτά, δεν του κάνουν εντύπωση. Και σίγουρα, δεν του χαλάνε το κέφι.

Σε εξαιρετική κατάσταση, φορώντας το χαρακτηριστικό μαύρο γιλέκο του κι έχοντας ξεπεράσει μόλις ένα κρύωμα, ο Γρηγόρης Ψαριανός είχε τρομερά κέφια. Πρότεινε κόνσεπτ φωτογράφισης, πόζαρε, έπιασε κουβέντα με γηραιό θαμώνα που τον ρωτούσε με δυσπιστία αν είναι ο Ψαριανός, μέχρι κι έναν βλοσυρό παπά χαιρέτησε. Κάποια στιγμή, κατάφερε να χαλιναγωγήσει την ενέργειά του και να καθίσει στο τραπέζι για να ξεκινήσουμε την κουβέντα μας. Θα έγραφα διάλογο, αλλά θα ήταν κάπως υπερβολικό.

Απ’ το λογιστήριο στο ραδιόφωνο με ταξί

Πολιτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός. Αυτά είναι τα δύο επαγγέλματα με τα οποία θα περιγράψεις τον Γρηγόρη Ψαριανό. Πριν από αυτά όμως, έχει μετρήσει κοντά στις 30 δουλειές, από οδηγός ταξί μέχρι αποτυχημένος επιχειρηματίας.  

“Άρχισα να δουλεύω μόλις τελείωσα το σχολείο. Λογιστήριο στην υποδηματοβιομηχανία Σεβαστάκη στην Ανθούσα, διαλογέας στον ΟΠΑΠ, πλασιέ κασετών και βιβλίων, εισπράκτορας, μέχρι και μαθητεύομενος κρουπιέρης στο καζίνο της Πάρνηθας. Δεν ανέβηκα ποτέ όμως να δουλέψω στο καζίνο γιατί έπρεπε υποχρεωτικά να φοράω γραβάτα”.

Έχω μετρήσει κοντά στις 30 δουλειές. 3 φορές υπήρξα αποτυχημένος επιχειρηματίας, σε δύο μπαράκια κι ένα βιβλιοδισκοπωλείο το 1974 στο Παγκράτι. Έχω δουλέψει δυο φορές και ταξί, η δουλειά του ταξιτζή ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, γνωρίζεις πάρα πολύ κόσμο, γυρίζεις σαν τη σβούρα συνέχεια, μ’ αρέσει πάρα πολύ να γυρίζω γύρω-γύρω

“Ταυτόχρονα με τις δουλειές, είχα μια συνεχή ενασχόληση με την ανανεωτική Αριστερά, ήμουν στο Ρήγα από το 1972, από τα χρόνια της Χούντας, όταν μπήκα στη Βιομηχανική, το σημερινό Πα.Πει. Είχα μια διαρκή ενασχόληση με τα πολιτικά και τα κοινωνικά θέματα, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου όμως να γίνω ένας επαγγελματίας της πολιτικής, κι ακόμα δεν το έχω. Η ζωή όμως τα έφερε έτσι που μετά από 25 χρόνια στο ραδιόφωνο, σε 9 διαφορετικούς σταθμούς, με πιο σταθερούς την ΕΡΤ, τον Αθήνα 9.84, τον Flash, τον ΚΛΙΚ και τον Best, βρέθηκα στην πολιτική”.

“Όταν άνοιξε ο 9.84 μου έκανε μια πρόταση ο Γιάννης Τζανετάκος, ο οποίος είχε αναλάβει τη διεύθυνση επί δημαρχίας Έβερτ, να αναλάβω τις μουσικές. Αργότερα έκανα πολλές και διαφορετικές εκπομπές, για τα επόμενα 2,5 χρόνια, πριν φύγω για τον Flash του Κόκκαλη”.

Ένας γυρολόγος της πολιτικής

Από την ενασχόληση με τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα σαν ενεργός πολίτης και υποστηρικτής της ανανεωτικής αριστεράς, ο Γρηγόρης Ψαριανός αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να μπει για τα καλά στα κοινά, σε πρώτη φάση σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης. Εκεί ήταν που γνώρισε και τον σημερινό πρωθυπουργό.

“Δέχτηκα πρόταση να κατέβω συνυποψήφιος με την ‘Ανοιχτή Πόλη’ στις δημοτικές εκλογές του 2006, με τον Αλέξη Τσίπρα επικεφαλής. Τότε γνωριστήκαμε κι ήμασταν κολλητοί για 2,5 χρόνια. Κατέβηκα, ήμουν πρώτος σε σταυρούς και με πίεσαν πάρα πολύ τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Αλέκος Αλαβάνος, για να είμαι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές του 2007, στην Α’ Αθήνας”. Και οι πιέσεις έπιασαν τόπο. 

“Επειδή ήμουν πρώτος σε σταυρούς με τον Δήμο Αθηναίων, με είχαν σίγουρο για βουλευτή στην Α’ Αθήνας. Εγώ δεν ήθελα να εκλεγώ όμως, οπότε τους έπεισα να κατέβω στη Β’ Αθηνών, ώστε να μαζέψουμε όσους περισσότερους σταυρούς μπορούμε, έχοντας στο μυαλό μου πως δεν υπάρχει περίπτωση να εκλεγώ. Τελικά εκλέχθηκα, ήμουν ένας από τους τέσσερις που βγάλαμε στην Β’ Αθηνών το 2007”. Δυο χρόνια αργότερα, ο Ψαριανός εκλέγεται ξανά, όμως στη συνέχεια πρωταγωνιστεί στη διάσπαση του κόμματος, ακολουθώντας τον Φώτη Κουβέλη στη Δημοκρατική Αριστερά. Τι είδε ότι άλλαξε στον ΣΥΡΙΖΑ και έσπευσε να τον εγκαταλέιψει;

“Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια συμμαχία της ριζοσπαστικής αριστεράς, από ένα σημείο και μετά περιελάμβανε στις τάξεις του όλο και περισσότερους ανθρώπους, τροτσκιστές, μαοϊκούς, αναρχοαυτόνομους, κνίτες, απ’ όλα, και πάντα συγκέντρωνε ένα ποσοστό γύρω στο 4%. Κάποια στιγμή ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώθηκε, και λόγω Αλαβάνου, Λαφαζάνη και λόγω Τσίπρα και διαφόρων άλλων που είχαν αρχίσει να τον μετατρέπουν σε μια συμμαχία συντηρητικών αριστερών, μέχρι που μεταλλάχθηκε τελείως κι εγώ δεν άντεχα άλλο να είμαι εκεί, με τις 13 συμμαχίες που τον αποτελούσαν”.

Πιέσαμε μαζί με άλλους φίλους και συντρόφους τον Κουβέλη να φύγουμε από τον ΣΥΡΙΖΑ, καθυστερήσαμε κιόλας, όπως καθυστέρησα κι εγώ να φύγω όταν είδα τη στροφή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία έφερε και την καταβαράθρωση της ΔΗΜΑΡ. Το είχα δει το κακό να έρχεται με δρασκελιές που λέει κι ο Σαββόπουλος και είχα προειδοποιήσει

“Το αποκορύφωμα ήταν η μη ψήφιση του Σταύρου Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας, ενώ πριν από την πρόταση για τον Σταύρο Δήμα ήταν υποψήφιος ο ίδιος ο Κουβέλης, είχε συμφωνηθεί αυτό με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο και ο Κουβέλης το αρνήθηκε”. Και μετά τη φυγή και από τη ΔΗΜΑΡ, νέα μεταγραφή, τη φορά αυτή στο Ποτάμι.

 

“Το Ποτάμι είχε ένα ρεύμα που με κέρδισε, ακριβώς επειδή δεν άντεχα άλλο την ‘συριζοποίηση’ της ΔΗΜΑΡ. Κρατούσε την βασική γραμμή και τις βασικές εξαγγελίες της ΔΗΜΑΡ, μιας δημοκρατικής, φιλελεύθερης κεντροαριστεράς. Δεν εντάχθηκα για να εκλεγώ, ποτέ δεν με ενδιέφερε αυτό, αν ήθελα να εκλεγώ θα είχα μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Με τον Σταύρο Θεοδωράκη ήμασταν φίλοι, είχαμε δουλέψει και μαζί”. Τέσσερις φορές βουλευτής, με τρία διαφορετικά κόμματα, γεγονός το οποίο δεν έχει περάσει ούτε απαρατήρητο, ούτε ασχολίαστο. Ο ίδιος πάντως, έχει την εξήγησή του.

“Υπάρχει μια μυθολογία η οποία διακινείται από διάφορους ταχυδακτυλουργούς της επικοινωνίας, ότι τάχα ο Ψαριανός αλλάζει τα κόμματα σαν τα πουκάμισα. Τα κόμματα άλλαζαν, δεν άλλαζα εγώ. Ήμουν πάντα ευρωπαϊστής, δημοκράτης φιλελεύθερος αριστερός, ένας ορκισμένος αναθεωρητής, δεν ήμουν κολλημένος. Θα αλλάζω συνεχώς γνώμη, διότι αλλάζουν τα πράγματα, οι συνθήκες. Όπως έλεγε κι ο αδερφός μου ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, οι έξυπνοι κι οι δραστήριοι άνθρωποι αλλάζουν συνεχώς”.

“Την πολιτική θα την αφήσω όταν κουραστώ, όταν απογοητευτώ και δεν έχω πια καμία ελπίδα. Θα τα βροντήξω και θα πάω να μείνω σε κανένα χωριό, θα μαθαίνω τι γίνεται από την κόρη μου και από διάφορα ανίψια”.

Ο ενιαίος φορέας και η νίκη του παλιού ΠΑΣΟΚ

Ως βουλευτής του Ποταμιού πλέον, ο Γρηγόρης Ψαριανός έζησε από μέσα τις διεργασίες για τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς, οι οποίες γέννησαν το ‘Κίνημα Αλλαγής’ με πρόεδρο την Φώφη Γεννηματά.

“Εκλέχθηκα και με το Ποτάμι, μέχρι που σήμερα, ως τμήμα του ενιαίου φορέα του προοδευτικού κέντρου, δεν μου αρέσει ο όρος κεντροαριστερά, θα προσπαθήσει να διατηρήσει ζωντανό το όραμα μιας φιλελεύθερης, ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας με προτάγματα τις μεταρρυθμίσεις, τον εκσυχρονισμό της πολιτικής στην Ελλάδα και της προσπάθειας να βρεθούμε σταθερά απέναντι στη δημαγωγία, τον λαϊκισμό, το πελατειακό σύστημα και σε ό,τι παλαιοκομματικό υπάρχει. Ελπίζω να το πετύχουμε αυτό με τον νέο φορέα, δεν είμαι ούτε αισιόδοξος, ούτε απαισιόδοξος, θα δείξει”.

“Η νίκη της κυρίας Γεννηματά ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Απ’ την πρώτη στιγμή, εγώ είχα πει και στον Σταύρο και στον Καμίνη με τον οποίο επίσης έχω μια στενή επαφή και φιλία, ότι δεν μπορούν να πάρουν ολόκληρο το χώρο από τον βασικό του πυλώνα, που είναι το ΠΑΣΟΚ. Στον Σταύρο συγκεκριμένα είχα πει ότι δεν θα βγει ούτε τρίτος και ήρθε τέταρτος και είχα προβλέψει ότι στον δεύτερο γύρο θα περάσουν η Φώφη Γεννηματά με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Προφανώς κέρδισε η κυρία Γεννηματά, οι μηχανισμοί που μπορεί να κινητοποιήσει είναι ισχυρότεροι από τους νεοσχηματισμένους μηχανισμούς που είχε ο Ανδρουλάκης ως γραμματέας του ΠΑΣΟΚ”.

Στην ουσία συγκρούστηκε το παλιό, παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ μ’ ένα νεότερο, εκσυγχρονιστικό τμήμα του. Προφανώς θα κέρδιζε το παραδοσιακό, σε όσα εκλογικά κέντρα πήγα οι περισσότεροι ψηφοφόροι ήταν πάνω από 60 χρονών. Οι άνθρωποι κάτω των 30 ετών, ήταν μόλις το 6 με 7%

Η νίκη του ‘παλιού ΠΑΣΟΚ’ δεν είναι όμως ένας αρνητικός οιωνός για έναν φορέα που θέλει να φέρει νέα πνοή στο χώρο του προοδευτικού κέντρου;  “Δεν είναι κάτι το ανησυχητικό, δεν είναι απλά όσο αισιόδοξο θα ήταν αν επικεφαλής ήταν ένας άνθρωπος περισσότερο μεταρρυθμιστής και εκσυγχρονιστής. Η κυρία Γεννηματά, πρέπει να το πω αυτό, πολύ πρόσφατα απέκρουσε την αποκρατικοποίηση των συγκοινωνιών, στήριξε τα κρατικά λεωφορεία, δεν ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης, την επιλογή ταυτότητας φύλου, δεν συζητάει για διαχωρισμό κράτους και εκκλησίας. Ο Νίκος Ανδρουλάκης το είπε ξεκάθαρα, το ίδιο κι ο Θεοδωράκης με τον Καμίνη. Αν θα το κάνουν κι όταν εκλεγούν θα το δούμε. Ο Τσίπρας που είχε πει ότι θα το κάνει την επόμενη μέρα δεν το προχώρησε, μπορεί άλλοι που δεν το λένε συνέχεια αλλά το πιστεύουν να το κάνουν”. Όσο για τους στόχους του φορέα;

“Θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε οπωσδήποτε ένα διψήφιο ποσοστό όποτε γίνουν εκλογές. Ο στόχος για μένα, είναι ο ενιαίος φορέας να περάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω ότι είναι εφικτό, εκτός κι αν τα φορτώσουμε όλα στον κόκκορα κι αρχίσουμε πάλι τα παλιά κόλπα. Αυτά πρέπει να τελειώσουν, αν θέλει ο ενιαίος φορέας να είναι όντως νέος και ευπρεπής. Αν θέλει να είναι ένα νέο ΠΑΣΟΚ, με γεια του με χαρά, αλλά εγώ δεν θα συμπεριλαμβάνομαι σ’ ένα τέτοιο σχέδιο. Ελπίζω η κυρία Γεννηματά να το προσέξει αυτό το ζήτημα, όχι για μένα, αλλά για εκείνη, για το φορέα και κυρίως για τη χώρα”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2017 και το επίπεδο της Βουλής

Ο Ψαριανός έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα χρόνια πέρασαν και πλέον ο πάλαι ποτέ κολλητός του φίλος, Αλέξης Τσίπρας, είναι ο πρωθυπουργός της χώρας. Πώς κρίνει το μέχρι στιγμής έργο των παλιών του συντρόφων;

“Αν είχαν γίνει τα ίδια με άλλη κυβέρνηση, θα είχε καεί η χώρα. Τώρα δεν κουνιέται φύλλο γιατί ο κόσμος εκτός από οργισμένος, είναι και απογοητευμένος, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία του ελπίδα. Παρ’ όλα αυτά διατηρεί ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής του βάσης. Αν γίνονταν σήμερα εκλογές θα έπρεπε να πάρει 7%. Κι όμως, μπορεί να πάρει 17%, μπορεί να πιάσει και 20%, έχει πολύ πελατεία, έχει διορίσει πολύ κόσμο”.

“Όταν λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι σε ένα χρόνο θα έχουμε βγει από τα μνημόνια, κάτι που δεν ισχύει γιατί θα είμαστε υπό επιτήρηση για τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμα, υπάρχει κόσμος που θα το πιστέψει πάλι και θα τον ξαναψηφίσει, γιατί ο κόσμος ψηφίζει αυτόν που του υπόσχεται και του πουλάει ελπίδα, όχι αυτόν που λέει την αλήθεια”. Όσο για τη σχέση του με τον Τσίπρα;

Με τον Τσίπρα χαιρετιόμαστε από μακριά, με κοιτάει, τον κοιτάω και κουνάμε το κεφάλι. Δεν έχουμε άλλη επικοινωνία. Είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός του κόσμου, τον ζητάνε κι άλλες χώρες, η Μπουρκίνα Φάσο, οι Φιλιππίνες

Μετά από 10 χρόνια στη Βουλή, τα μάτια του Γρηγόρη Ψαριανού έχουν δει πολλά. Και σίγουρα, έχουν δει όλα τα είδη των πολιτικών. “Υπάρχουν διάφορα είδη πολιτικών. Υπάρχει η κατηγορία ‘φλου αριστίκ’, που δεν μπορείς να νετάρεις τι ακριβώς είναι, αν είναι καλός άνθρωπος ή γελοίος. Υπάρχουν οι ‘Μαυρογιαλούροι’, οι έμποροι της καλπολαγνείας δηλαδή, υπάρχουν όμως και πολλοί άνθρωποι που το παλεύουν, έχουν ιδέες, οράματα και στόχους τους οποίους πιστεύουν και επιδιώκουν. Σε όλα τα κόμματα υπάρχουν και οι τρεις κατηγορίες. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν η Ελλάδα να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα κι αυτοί που θέλουν να παραμείνει για πάντα ‘Κατσαπλιαδιστάν’. Ελπίζω οι τελευταίοι να συντριβούν, οι δυνάμεις που λατρεύουν αυτή την αφρικανικού τύπου, ευρωπαΐζουσα Σοβιετία”. Ο ίδιος τελικά, σε ποιους ακριβώς απευθύνεται;

“Υπάρχει ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων, που είναι σκεπτόμενοι, νουνεχείς, δεν κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους, κοιτάνε μακριά και έχουν στο μυαλό τους το τι είναι καλό για το κοινωνικό σύνολο και όχι μόνο για την δική τους κοινωνική ομάδα. Αυτοί είναι μειοψηφία όμως, το πολύ να είναι το 15%. Σε αυτούς υπολογίζω, αυτοί θέλω να με ακούν, δεν με ενδιαφέρει ποτέ να έχω 250.000 ψήφους. Ωστόσο πρέπει να σου πω ότι την πρώτη φορά που εκλέχθηκα με τον ΣΥΡΙΖΑ είχα 14.500 ψήφους. Τη δεύτερη είχα 16.000. Με τη ΔΗΜΑΡ είχα 17.000 και με το Ποτάμι 18.500. Όλο και ‘τσιμπάω’”. Εκτός από ψήφους όμως, τσιμπάει και διάφορα κοσμητικά επίθετα.

“Έχουν πει ότι είμαι μεθύστακας, ότι είχα Ferrari, offshore εταιρεία και βίλα με πισίνες. Έχουν γραφτεί αυτά επίσημα. Είχα βγάλει όταν ήμουν στο ‘ΚΛΙΚ’ μια φωτογραφία μπροστά σε μία Ferrari κι έγραψαν ότι είναι δική μου, πάλι καλά που δεν φωτογραφήθηκα μπροστά στην Ακρόπολη. Έχω φάει πολύ βρισίδι και ‘ξύλο’. Για όλα αυτά πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.Ελ να ζητήσουν συγγνώμη γιατί επένδυσαν στον διχασμό. Χωρίς συγγνώμη δεν θα υπάρξει συναίνεση”.

“Μόνο με εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση και συναίνεση θα πάει μπροστά αυτή η χώρα. Χρειάζεται ένα μακρόπνοο σχέδιο εθνικής συμφιλίωσης. Προσπάθησε να το πετύχει ο Παύλος Μπακογιάννης, με την σύμφωνη γνώμη του πεθερού του και τότε πρωθυπουργού και τον έφαγαν οι Κουφοντίνες, αυτοί οι μανιακοί serial killers”.

Αυτή η κρίση έφερε πολλά δεινά στη χώρα, αλλά έκανε και μερικά καλά. Ξεχώρισαν ορισμένοι μαλάκες. Κάποτε ήμασταν όλοι φίλοι κι αγαπημένοι, τρώγαμε και καλά

Εκτός από τα πολλά δεινά και τα μερικά καλά όμως, έφερε και την άνοδο της Χρυσής Αυγής. “Το φαινόμενο της ολοκληρωτικής αντίληψης των πραγμάτων δεν είναι καινούριο στην Ελλάδα κι είναι πολύ ισχυρό. Υπήρχαν εκατομμύρια Έλληνες που θαύμαζαν τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος παρεμπιπτόντως, έκανε έργα, καθιέρωσε το 8ωρο, έφτιαξε το ΙΚΑ, έκανε μια σοβαρή λαϊκίζουσα πολιτική. Κι ο Χίτλερ άλλωστε από ένα λαϊκό κίνημα ξεκίνησε, αριστερά συνθήματα είχε στην αρχή και παντού είχε το λαό μπροστά. Ο λαός τσιμπάει εύκολα μ’ αυτά, και στην Ελλάδα υπήρχε πάντα μια λαϊκή ακροδεξιά, είτε ως χουντίλα, είτε ως βασιλόφρονες, είτε ως Μεταξικοί. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που λένε ‘μακάρι να είχαμε έναν Παπαδόπουλο’, τρομακτικά μεγάλος αριθμός, οι οποίοι αν και γνώρισαν τη χούντα, τη νοσταλγούν. Επομένως, δεν είναι μόνο θέμα της Χρυσής Αυγής, είναι γενικότερα θέμα της πολιτικής διαστροφής ενός πολίτη”.

“Δεν έχω ανταλλάξει βλέμμα με κανένα φασισταριό, ούτε καν με εκείνους που έφυγαν από τη Χρυσή Αυγή. Θα ήθελα αυτοί που έχουν ψηφίσει Χρυσή Αυγή, να μου το λένε πριν έρθουν να μου μιλήσουν για να τους γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου και να μην ασχολούμαι καν μαζί τους, πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, ούτε μπορούν να λένε ότι είναι παραπλανημένοι”.

ΑΕΚ, μουσική και Χατζηφραγκέτα

Στα επαγγέλματα του Ψαριανού, θα απαντούσες πολιτικός και ραδιοφωνικός παραγωγός, τα είπαμε αυτά. Από ιδιότητες όμως, υπάρχουν κι άλλες και πολύ σημαντικές. Πρώτα απ’ όλα, ΑΕΚτζής.

“Είχα διαρκείας 20 χρόνια, με τα ξαδέρφια, τους φίλους μου. Πηγαίναμε στο θρυλικό ‘Νίκος Γκούμας’ θεός σχωρέστο, στην 19, αργότερα στην 21 και μετά στο ΟΑΚΑ, μέχρι πριν 3 χρόνια. Θα γυρίσουμε και στα γήπεδα κάποια στιγμή. Είχα και δελτίο στην ΑΕΚ αλλά δεν ήμουν εγώ για προπονήσεις και τέτοια, δεν ήμουν πολύ του προγράμματος”.

“Ήμουν εκ των πρωτεργατών της ‘Ενωσης 1924’, μιας κίνησης που κάναμε πολλοί άνθρωποι, μαζί με τον Ντέμη Νικολαΐδη και πολλούς ακόμη επωνύμους και καλλιτέχνες. Δουλέψαμε πάρα πολύ, ξεκίνησε πολύ καλά, με ενθουσιασμό, ως μια αυτοδιαχειριζόμενη εταιρεία λαϊκής βάσης, για να πάρει την ΑΕΚ στα χέρια της όταν αυτή βυθιζόταν. Δυστυχώς κάναμε πολλά λάθη και φύγαμε λίγο από την πορεία που είχαμε χαράξει για μια εταιρεία πραγματικά λαϊκής βάσης, πράγματα τα οποία αντικειμενικά στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα. Αλλού δοκιμάστηκε και πέτυχε, εδώ δεν γίνεται, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Ξαναγύρισαν οι Μεσσίες, σε όλες τις ελληνικές ομάδες”.

“Πέρασε την περιπέτειά της, στη Γ’ και τη Β’ εθνική, επέστρεψε, μηδένισαν και τα χρέη. Με μερικές απλές επιχειρηματικές κινήσεις μπορεί να γίνει μια αξιοπρεπής σοβαρή ομάδα. Εμένα αυτό με ενδιαφέρει, όχι να είναι να πρωταθλήτρια. Να χαίρομαι να βλέπω ποδόσφαιρο, όπως παλιά, που πηγαίναμε στο γήπεδο και δεν μας ενδιέφερε αν κερδίζαμε ή χάναμε, χαιρόμασταν μπάλα. Αν και χάναμε δύσκολα τότε, μόνο με οργανωμένα κόλπα. Ελπίζω το ελληνικό ποδόσφαιρο να αρχίσει να μοιάζει λίγο με το ευρωπαϊκό, όπως και με τη χώρα, είναι αναλογικά το ίδιο. Νομίζω πάντως ότι οι διαφορές μας σιγά-σιγά αμβλύνονται και μπορούμε κάποια στιγμή να συνεννοηθούμε και να κάνουμε και το ποδόσφαιρο και τη χώρα καλύτερα, να γίνουμε επιτέλους μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα”. Εκτός από την ΑΕΚ, ο Ψαριανός αγαπάει πολύ και τη μουσική. Και να τη γράφει και να την ακούει.

Έχω γράψει πολλά τραγούδια, τα πιο πολλά δεν έχουν κυκλοφορήσει. Το πιο γνωστό είναι ένα που έχω γράψει με τον Τζίμη Πανούση στις εκλογές του ‘77. ‘Εκλογές, κόμματα με φρου φρου κι αρώματα, ψηφοδέλτια σταύρωνα κι όλη νύχτα καύλωνα’, ήταν ένα προφητικό τραγούδι

“Απ’ το πρωί ως το βράδυ ακούω μουσική. Ακούω περισσότερο μουσικούς ραδιοσταθμούς παρά ενημερωτικούς. Εξακολουθώ να ασχολούμαι”.

Ραδιοφωνικό σταθμό πάντως, δεν είχε ποτέ. Σε αντίθεση με μπαρ, έστω κι αν το κάποτε αγαπημένο του ‘MG’ δεν του ανήκε ποτέ. “Λέγανε πολλοί ότι είχε κλείσει ο Best, ότι ήταν δικός μου επίσης. Και για το ‘MG’ έλεγαν ότι είναι δικό μου, είναι στα πλαίσια της μυθολογίας, της Ψαριανολογίας. Πηγαίναμε κάθε βράδυ, μέχρι που σταμάτησα γιατί αυτός ο αντιμνημονιακού τύπου φασισμός είχε δημιουργήσει ένα τρισάθλιο κλίμα, είχαν εκδηλωθεί διάφορες ενέργειες τραμπουκισμών κι επειδή τα σιχαίνομαι αυτά προτίμησα να πηγαίνω αλλού”. Κλείνοντας, του ζήτησα να μου σχολιάσει τον επικό στίχο ‘Θέλω να μπούμε σε μια φράπα για ένα ταξίδι μακρινό και σε κανέναν να μην πούμε ότι ψηφίζεις Ψαριανό’ από το ‘Φράπα για δύο’ των Χατζηφραγκέτα. Στίχο που όχι μόνο υποδέχτηκε γελώντας, αλλά τον ήξερε καλά.    

“Πλάκα έχει. Είναι αμφιλεγόμενο, μπορείς να το δεις και θετικά και αρνητικά, γι’αυτό κι είναι έξυπνο, είναι ωραίο. Τη δέχομαι τη σάτιρα, προς Θεού. Το πιο ωραίο που έχει ειπωθεί είναι ένα ποστ που είχα δει που έγραφε ‘είμαστε η γενιά που πρόλαβε τον Ψαριανό αριστερό’. Είναι πολύ εύστοχο. Για όλους τους αριστερούς είμαι δεξιός και για όλους τους δεξιούς είμαι αριστερός, άρα πάμε καλά”.