Για την Άννα Κουρουπού, ένα τρανς άτομο είναι ό,τι πιο αναρχικό υπάρχει

Όταν ρώτησα την Άννα Κουρουπού, στην αρχή της κουβέντας, πώς θα περιέγραφε σε μια παράγραφο τη ζωή της, δυσκολεύτηκε να μου απαντήσει. Και δεν έχει και άδικο. Ποιος θα μπορούσε να το κάνει εύκολα αυτό; Τα παραπάνω λόγια που παρέθεσα δεν μου τα είπε στην αρχή. Τα είπε στο τέλος. Ήταν περίπου ο τρόπος που τελείωσε η συνέντευξή μας, κοντά στη μιάμιση ώρα από τη στιγμή που ξεκίνησε. Κι όμως. Θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο να μπουν στην αρχή. Γιατί η ζωή που μου αφηγήθηκε είναι η ζωή ενός ανθρώπου που κατάφερε να ζει χωρίς να λέει αυτά τα ‘ναι’.

Η Άννα Κουρουπού είναι ένας τρανς άτομο. Ακτιβίστρια, συγγραφέας και σεξεργάτρια. Αυτόν τον καιρό αφιερώνει μεγάλο μέρος του χρόνου της στο Red Umbrella Athens, έναν πρωτοβάθμιο φορέα πρόληψης και ενδυνάμωσης ατόμων που εργάζονται στον χώρο του σεξ. Με δημόσιο outing που έκανε αλλά και με το βιβλίο της ‘Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου μαμά’ αφιέρωσε μέρος της δράσης της στην τρανς ορατότητα. Με τη δημοσιότητα που πήρε το βίωμά της, να σωθούν όσο περισσότερες ζωές γίνεται. Ζωές ανθρώπων που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε μια κοινωνία με προαποφασισμένες παραδοχές. Παραδοχές που δεν τους χωρούσαν.

Τη συναντήσα σε ένα διαμέρισμα κοντά στην Ακρόπολη, ένα πολύ ζεστό απόγευμα του Ιουλίου. Ερχόταν από τον δικηγόρο της. Την επόμενη θα είχε ένα δικαστήριο (το οποίο έμελλε να κερδίσει). Σε όλη την πορεία της κουβέντας μαζί της είδα έναν άνθρωπο ιδιαίτερα κοινωνικό αλλά μαζί και ντροπαλό. Συνήθως συνδυασμός χαρακτηριστικών που έχουν εκείνοι οι άνθρωποι που χρειάστηκε να διεκδικήσουν πολλά από εκείνα που εμείς δεν ρίξαμε ούτε μια στάλα ιδρώτα για να αποκτήσουμε.

Πότε ξεκίνησε

“Στα 17 μου ξεκίνησα επίσημα. Επίσημα εννοώ με το τακούνι και την περούκα. Στον δρόμο έμεινα 6 χρόνια. Μέχρι τα 23-24 στη Συγγρού. Κοίταξε, αν το πάρουμε πιο θεσμικά, στη Συγγρού πήγαινες και ήσουν χωρίς επέμβαση. Έκανες την επέμβαση και ήταν σαν αναβάθμιση. Άρχιζες μετά να δουλεύεις σε μπουρδέλο ή όπου θες. Μετά από κάποια χρόνια και αφού το δούλεψα στο μυαλό μου, αποφάσισα να κάνω και εγώ την επέμβαση. Αφού έγινε, δούλεψα σε οίκους ανοχής στο Μεταξουργείο ή στη Φυλής. Τα κλασικά. Επαρχία πολλή. Ξανά Αθήνα αργότερα. Studio πια. Πιο εξελιγμένα. Στο τέλος δούλεψα με αγγελίες στο σπίτι. Πλάκα-πλάκα τα έχω περάσει όλα. Όλο το φάσμα. Τώρα το σκέφτομαι (σ.σ. γέλιο)”. 

“Πλέον στη Συγγρού βρίσκεις τα πάντα. Μην ξεχνάς ότι παλαιότερα ήταν πιάτσα cis γυναικών. Τη δεκαετία του ‘70 ήταν που βγήκαν οι τρανς στη λεωφόρο. Υποδυόμενες όμως τις γυναίκες στους πελάτες. Άγριες εποχές. Δεν υπήρχε το ίντερνετ και επόμενως η ορατότητα. Ο άλλος έβλεπε μια γυναίκα, μπορεί να τη θεωρούσε λίγο παράξενη, αλλά δεν πήγαινε καν το μυαλό του τι συνέβαινε. Υπήρξαν απίστευτες τεχνικές για να πείσεις τον άλλο ότι πηδάει μια γυναίκα. Ακόμα και όταν ήταν στο κρεβάτι. Είναι συγκλονιστικό για μένα που γράφω γενικά και η φαντασία μου τρέχει. Ο Ταχτσής σκέψου ότι έπειθε ότι είναι γυναίκα. Ντυνόταν γυναίκα ως φετίχ κάνοντας cross-dressing”.

Επέμβαση

“Την επέμβαση την έκανα το ‘89 στην Καζαμπλάνκα. Ήταν σιγουράκι τότε. Είχε σκάσει και το Λονδίνο αλλά πήγα στη σιγουράντζα. Η ίδια η επέμβαση θεωρείται πανδύσκολη για μένα και για σένα αλλά για τους γιατρούς είναι ρουτίνα. Ειδικά τώρα στην εποχή μας είναι δύο ώρες. Την εποχή που την έκανα ήταν έξι”.

“Όταν είχα ξυπνήσει, μετά την επέμβαση, ένιωσα κατευθείαν διαφορετικά. Στην ουσία εμφανισιακά δεν αλλάζει τίποτα. Είναι όμως η γαμημένη αίσθηση που έχεις: να φύγει αυτό το πράγμα από πάνω μου. Και ο συμβολισμός του σίγουρα αλλά και το ίδιο. Δεν ήθελα να το βλέπω. Έκανα ντους με το κιλοτάκι. Το ακούς και λες ότι είμαι τρελή. Δεν το ήθελα να υπάρχει πάνω μου. Από παιδί. Δεν μπορείς να φανταστείς την απελευθέρωση που ένιωσα”.

“Και πήγα, παρότι υπήρχε ο μύθος ότι μετά την επέμβαση, δεν ερχόμαστε σε οργασμό. Πήγα, λοιπόν, έχοντας στο μυαλό ότι υπήρχαν 50% πιθανότητες να μη ξαναβιώσω ποτέ τον οργασμό. Τόσο πολύ δεν άντεχα να το έχω πάνω μου. Ευτυχώς όμως ήταν μύθος αυτό για τον οργασμό”.

“Το όνομα Άννα το πήρα από μια κοπέλα, φίλη παιδική, που ήταν πολύ όμορφη. Σε δεύτερο επίπεδο, είναι ένα όνομα που είναι ρομαντικό, πολυτραγουδισμένο. Είμαι πανάθεμά με και ρομαντικός άνθρωπος. Δεν θύμαμαι ποιος με πρωτοφώναξε Άννα. Μάλλον κάποια φίλη. Θυμάμαι όμως την πρώτη φορά που με είπε ο πατέρας μου έτσι. Πριν δεν με φώναζε με το όνομά μου. Οκ. Σεβόταν την επιθυμία μου να μη θέλω το βαπτιστικό μου αλλά με έλεγε “παιδί μου”, “παιδί”. Όταν γύρισα πίσω από την Καζαμπλάνκα, ήταν λοιπόν και η πρώτη φορά που με είπε Άννα”.

Η ζωή στο πεζοδρόμιο

“Το πεζοδρόμιο είναι απίστευτα άγριο πράγμα. Και είναι άγριο χωρίς να το καταλαβαίνεις καμιά φορά. Γιατί είναι μαζί και μια αυταπάτη. Μια ματαιοδοξία περίεργη. Μην κρυβόμαστε. Μια cis κοπέλα που στα 17 της βγαίνει στο πεζοδρόμιο δεν έχει ανάγκη από επιβεβαίωση τέτοιου τύπου. Εδώ μιλάμε για ένα επίκτητο πράγμα που έχεις μέσα σου τόσα χρόνια. Κρυμμένο. Το εκφράζεις και από ένα σημείο έχει μέσα του κάτι από ματαιοδοξία. Ένα κυνήγι αυτοεπιβεβαίωσης που εκείνη την ώρα δεν την καταλαβαίνεις”.

“Το παίρνεις σαν μια επιβεβαίωση ότι μετράς. Τρέφεσαι από αυτή τη ματαιοδοξία. Ας πούμε εγώ μπορεί να έπαιρνα 10 πελάτες και μετά μια άλλη πιο πάνω που θεωρούσα πολύ πιο άσχημη, πολύ πιο μεγάλη για τα δικά μου δεδομένα τότε, θα έπαιρνε 12. Αυτό σε έβαζε σε έναν τρομερό ανταγωνισμό. Η ουσία βέβαια ήταν ότι τελικά πας εκεί, γιατί δεν μπορούσες να πας πουθενά αλλού. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρεις άλλη δουλειά”. 

“Το πεζοδρόμιο δεν έχει καμία σχέση με το μπουρδέλο ή με το στούντιο. Ήταν πολύ πιο δύσκολο. Εκεί είσαι εκτεθειμένη από παντού. Και ποιητικά και κυριολεκτικά. Ανά πάσα στιγμή μπορεί εκεί που κάθεσαι να σου έρθει μια πέτρα στο κεφάλι. Στο studio δεν μπορεί να γίνει αυτό. Οι κίνδυνοι λιγοστεύουν. Ο άλλος δεν ξέρει αν έχεις κάμερα μέσα στο δωμάτιο. Δεν ξέρει αν έχεις κάποιον να σε προστατεύσει στο δίπλα δωμάτιο. Έναν σεκιουριτά. Δεν θα σου κάνει εύκολα τσαμπουκά. Στον δρόμο, όπου και αν βγεις, ακόμα και στην Αθηνάς, που ήταν πιάτσα, μπαίνεις σε ένα ξένο αυτοκίνητο με έναν τελείως άγνωστο άνθρωπο. Και όλα μπορούν να συμβούν. Από το καλύτερο μέχρι το χειρότερο”.

“Στο studio είναι αλλιώς. Την ασφάλεια που βγάζεις εσύ την εκλαμβάνει ο άλλος. Είσαι στον χώρο τον δικό σου. Νιώθεις πιο ασφαλής. Δεύτερον, αν σου έχουν τύχει 5 πράγματα στη ζωή σου, ενστικτωδώς έχεις κάποια πραγματάκια σαν δικλείδες ασφαλείας. Ένα κατσαβίδι κάτω από το κρεβάτι σου. Είναι ο χώρος σου. Νιώθεις ένα αίσθημα ασφάλειας. Ή έστω μια ψευδαίσθηση. Αν μη τι άλλο δεν θα φύγεις αμαχητί. Στον δρόμο, τίποτα. Μια φορά εκεί που καθόμουν και το έπαιζα όμορφη και ωραία μου ήρθε ένα γιαούρτι με καρφιά και γυαλία μέσα. Από έναν άσχετο περαστικό”.

Το μίσος απέναντι στα τρανς άτομα

“Κάτι εγείρει το τρανς κομμάτι. Δημιουργεί μίσος, επειδή ακριβώς είναι ένας καθρέπτης κοινωνίας και ανθρώπων. Το τρανς άτομο είναι ό,τι πιο αναρχικό υπάρχει. Από τη φύση του. Το κοινωνικό του φύλο μόνο και μόνο. Πράγματα που υπάρχουν αιώνες τώρα ως παραδεδεγμένες πραγματικότητες. Με το που βάλει το φουστάνι θα το γαμήσει όλο αυτό. Όλα τα στερεότυπα. Είναι σαν να τα ισοπεδώνει μόνο με αυτή την κίνηση”.

“Εγώ δεν θα μπω σε αυτή την παγίδα που λέει ότι με μισούν, επειδή όλοι θέλουν να με πηδήξουν και δεν έχουν το θάρρος να μου το πουν. Το βρίσκω ισοπεδωτικό. Όχι, δεν θέλουν όλοι να με πηδήξουν ντε και καλά. Γιατί; Εγώ να θέλω να πηγαίνω με όλους τους άντρες; Γιατί να θέλουν δήθεν όλοι οι άντρες να πάνε με μένα; Θεωρώ όμως ότι κάτι ξυπνάει. Ένας άνθρωπος που είναι καλά με τον εαυτό του γιατί να ενοχληθεί από μένα;”.

“Για μένα το καλύτερο, η καλύτερη στάση είναι η αδιαφορία. Περνάω δίπλα σου, με κοιτάς περίεργα μια φορά. Δεν με πειράζει αυτό. Ειλικρινά. Βλέπεις κάτι που σου κάνει κάτι περίεργο. Το καταλαβαίνω, δεν πρόκειται να το πάρω προσωπικά. Μην γυρίσεις όμως δεύτερη φορά. Θα σου ρίξω κλωτσιά. Δεν αντέχω άλλο αυτό το πράγμα. Εξού και το έντονο outing που έκανα και με το βιβλίο και με τον Θεοδωράκη. Τα πρώτα μου άρθρα ήταν μια κατακραυγή. Γιατί δεν είναι μόνο η οργή, είναι και το παράπονο. Γιατί; Αφού δεν πείραξα κανέναν. Όταν είσαι τρανς πάντα πολέμας. Ένας πολεμιστής αιώνιος. Και αυτό είναι απίστευτα κουραστικό. Η φαρέτρα είναι πολλές φορές άδεια”.

Η αντίδραση της οικογένειάς

“Δεν μου αρέσει η λέξη ανεκτική για την οικογένειά μου. Ήμουν από μια οικογένεια που με αγαπούσε. Μια μάνα και ένας πατέρας που αγαπάνε το παιδί τους δεν το ανέχονται. Το αγαπάνε. Σιχαίνομαι τη λέξη ανοχή. Έχει πάρει κακό δρόμο ο όρος. Δεν θα μου άρεσε να με ανέχονται οι γονείς μου. Δεν θα καθόμουν έτσι. Εσύ μπορεί να με ανέχεσαι τώρα που μιλάμε, αν δεν με θες, επειδή πληρώνεσαι από αυτό. Η οικογένεια μου να με ανέχεται; Δεν το εισέπραξα ποτέ. Ήμουν πολύ τυχερή που οι γονείς μου, άνθρωποι αγράμματοι, στάθηκαν δίπλα μου.”.

“Δυστυχώς όμως είναι η εξαίρεση η οικογένεια να είναι κοντά. Τα τελευταία χρόνια αυτό αλλάζει προς το καλύτερο. Σώζονται πολλά παιδιά έτσι. Φτάσαμε κάποια στιγμή ευτυχώς να έχουν κάποιοι γονείς τη δυνατότητα να έχουν ακούσει μια Πάολα ή μια Κουρουπού. Ωστόσο δυστυχώς ακόμα δεν είναι αυτός ο κανόνας”.

“Γι’αυτό και είμαι εναντίον της υιοθεσίας των παιδιών από γκέι ζευγάρια στην Ελλάδα. Εννοέιται ως φιλελεύθερος άνθρωπος δεν είμαι αντίθετη με την ιδέα. Είμαι αντίθετη να γίνει σε αυτή την κοινωνία. Το παιδί θα υποφέρει. Γι’αυτό θα ήθελα να μη συμβεί. Εδώ ένα παιδάκι που είναι 15 κιλά παραπάνω τραβάει τα πάνδεινα. Σκέψου εδώ.  Τα παιδιά είναι πολύ σκληρά. Ούτε να σκέφτομαι δεν θέλω”.

“Το bullying που το κάναμε τώρα καραμέλα. Γιατί εγώ δεν βιώνα bullying, όταν ήμουν σχολείο; Που με στριμώχνανε τα παιδιά στην τουαλέτα για να δουν τι είναι αυτό το περίεργο που περπάταει έτσι. Ή για να μου ρίξουν μια μπουνίτσα ή για να μου πιάσουν τον κώλο. O καθένας με τις ορέξεις του (σ.σ. γέλια)-. Αυτό γίνεται στίγμα μέσα σου. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παλέψεις να το αντιμετωπίσεις. Όχι να το δεις εκδικητικά. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια. Γι’αυτό βλέπεις πολλά τρανς άτομα να είναι επιθετικά. Βγάζουν αυτό που έχουν βιώσει”.

Το πεζοδρόμιο ως μονόδρομος

“Ήταν μονόδρομος άλλοτε. 100%. Μπορεί να φαίνεται κουραστικό πια αλλά είναι η απόλυτη αλήθεια. Ούτε σαν πουστράκι δεν μπορούσα να βρω δουλειά. Με διώχναν από παντού. Μου την πέφταν τα αφεντικά, να τσιμπουκωθούμε στις τουαλέτες. Για τρανς δεν το συζητάω καν. Από ολόκληρη κοινότητα, μια μόνο που ήταν ταχυδρόμος και, όταν έκανε τη μετάβαση, τη χώσανε στα υπόγεια, να μην τη βλέπει κανείς”. 

“Πλέον υπάρχει έτσι μια αύρα αισιοδοξίας. Φανταζόμουν εγώ ποτέ ότι θα μιλούσαμε για τρανς άτομα; Τότε υπήρχε μόνο μια λέξη ‘τραβεστί’, που είναι τρομερά κακοποιητική. Χρησιμοποιήθηκε δε και τόσο κακόβουλα. Αν με πεις κανείς τραβεστί, δεν θα θυμώσω για τον όρο. Με προσβάλλει όμως αυτό που φέρει μαζί της η λέξη. Με προσβάλλει η ιστορία του όρου. Νιώθω ότι το λέει για κακό. Όχι με καλό πρόσημο”.

Το ίντερνετ βοήθησε να ακουστούν και νέες φωνές. Ήρθε η τρανς ορατότητα. Όποιος να μάθει, μαθαίνει. Και να μη θέλει να μάθει, πάλι θα το μάθει. Θα του πεταχτεί από κάπου. Για μένα αυτό είναι η μεγαλύτερη νίκη. Εγώ επίτηδες όταν έγραφα κείμενα έβαζα πηχυαίους τίτλους. Για να πέσει το μάτι όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Ότι υπάρχει και αυτό.  Όχι, ότι υπάρχει μόνο αυτό. Εγώ είμαι της σχολής Βαλιανάτου σε αυτό. Κι ας μην τον συμπαθώ ιδιαιτέρως. Παντού. Όπου μπορείς. Κάτι θα μείνει στο κοινό”.

“Πλέον, κάποια παιδιά τρανς μπορούν και σπουδάζουν και πόσο το χαίρομαι. Μου έρχεται να βάλω τα κλάματα που στο λέω. Άλλα μπορούν και δουλεύουν. Έχουμε μια κοπέλα που έκανε δειλά τη μετάβαση,την έκφραση της τατυτότητας της σε εμάς…. Σε ασφαλές περιβάλλον. Και τώρα δουλεύει σε μια κανονική δουλειά. Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που άκουσα στη ζωή μου. Γιατί το έβλεπα. Πήγαινε προς σεξεργασία. Γιατί πίστευε ότι τρανς είναι μόνο αυτό. Είπα, λοιπόν, να μην τολμήσει να χωθεί εκεί. Ως συμβουλή. Της έλεγα ότι κάτι άλλο θα βρεθεί. Και βρέθηκε”.

Η σεξεργασία και τα δικαιώματα

“Το Red Umbrella είναι στην ουσία ένα παγκόσμιο κίνημα. Δεν είναι σωματείο. To ξεκίνησαν τα ίδια τα άτομα που εργάζονται στο σεξ. Κυρίως οι γυναίκες cis & trans. Οι άντρες εργαζόμενοι δεν διεκδικούν νομιμότητα .Θα κατέρεε όλο το πατροιαρχικό σύστημα. Κάθε πόλη πλέον έχει το δικό της κομμάτι. Έτσι, ήρθε η ιδέα από έναν άνθρωπο από τη Θετική Φωνή που είναι υπεύθυνος για διάφορα πράγματα. Μου έκανε την πρόταση να πάω. Όπως πάντα θεώρησα στην αρχή ότι ίσως με φωνάξανε για κράχτη λόγω της ζωής μου ολόκληρης. Ούτως ή άλλως κάπως έτσι κρίνεται όλη μου η ζωή. Μέσω αυτής της εργασίας”. 

“Τελικά, δεν ήταν έτσι. Ήταν πολύ πιο εποικοδομητικό. Πολύ πιο δημιουργικό. Είμαστε ήδη 5 χρόνια. Μια πλειάδα ανθρώπων εντελώς ετερόκλητη. Είχαμε ένα άτομο που ήταν και πρώην χρήστης. Εγώ που είμαι και στην κοινότητα είτε με το τρανς κομμάτι είτε με το άλλο καπέλο, γιατί είχα δύο καπέλα. Ο άνθρωπος που με πλησίασε μου είπε “έχεις ήδη φορέσει για τον εαυτό σου ένα καπέλο τεράστιο, το τρανς κομμάτι. Αντέχεις ένα δεύτερο ακόμα;” Αυτή ήταν ερώτηση που μου έκανε. Και λέω “και τρίτο και τέταρτο και πέμπτο”. Αν είναι να βγει κάτι καλό”. 

“Εννοείται όλα αυτά είναι υπό την εποπτεία ενός ψυχολόγου,που είναι ο επόπτης μας κυριολεκτικά. Πολλές εκπαιδεύσεις έτσι ώστε να δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια εργασία στιγματισμένη, με ταμπού. Αλλά εκτός αυτών και μια εργασία που έχει πάρα πολλά πρακτικά, καθημερινά προβλήματα. Μια εργασία που θέλει ένα ψυχικό και ένα σωματικό σθένος. Δυστυχώς, δεν έχει την ανταπόκριση που της αρμόζει από την πολιτεία. Το κράτος το θεωρεί ως εργασία με νομοθεσία κτλ. Η ίδια η νομοθεσία έχει τόσο πολλές αγκυλώσεις που δεν μπορεί να εφαρμοστεί”. 

“Σε αυτή την καμπή της ζωής μου με βρίσκεις τώρα. Είμαστε σε συζητήσεις με το κράτος. Μήπως καταφέρουμε να βελτιωθεί ο νόμος. Κοίταξε, είναι μια εργασία που απασχολεί 5 υπουργεία. Αυτό το κάνει τόσο πολύπλοκο που είναι σαν να σου λέει “δεν έχουμε πρόβλημα να υπάρχετε, απλά να μη σας βλέπουμε”. Το κλασικό που λέει πάντα. Μόνο που όταν αδειάζει η τσέπη του κράτους, θέλει να μας βλέπει. Έρχεται και μου τα παίρνει, γιατί είμαι παράνομη. Είναι τέτοιος ο νόμος που δεν θα μπορούσα να είμαι νόμιμη. Ό,τι και αν έκανα. Είναι φτιαγμένος για να με κάνει παράνομη”.

“Έχω ένα μητρώο τρισέλιδο με 197 αυτόφωρα. Δεν λέμε ότι είναι εύκολο να αλλάξει. Αφορά πολύ κόσμο αυτή η κατάσταση. Και τον πελάτη. Γιατί και αυτός πρέπει να προστατευτεί. Αν μη τι άλλο, όμως, όταν ο κάθε πελάτης είναι παράνομος ή παρανομεί, όσο οξύμωρο και αν σου ακουστεί, αυτός έχει το πάνω χέρι. Εκεί θα πατήσει. Εγώ παρανομώ για σένα. Στην παρανομία του, λοιπόν, θα το αρπάξει αυτό, επειδή ξέρει ότι απαγορεύεται το πεζοδρόμιο ή το στούντιο, και σου λέει ότι αν δεν κάνεις αυτό που θέλω θα σε δώσω. Θα σου στείλω την αστυνομία”.

“Υπάρχουν κάποια πάρα πολύ απλά πράγματα που θα μπορούσε να κάνει το κράτος για τον περιορισμό του trafficking. Διάφορες δικλείδες. Υπάρχει παρανομία. Τα μισά σπίτια έχουν μέσα άτομα που τα εκμεταλλεύονται, που είναι εκεί χωρίς τη θέλησή τους”.

Η νέα πραγματικότητα της σεξεργασίας

“Έχει αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η πορνεία (όπως τη λέει ο νόμος), η εργασία στο σεξ. Έχει αλλάξει πάρα πολύ. Πρώτα από όλα λόγω του ίντερνετ. Με τις αγγελίες. Αγγελίες που είναι καθόλα παράνομες. Υπάρχουν ολόκληρες πλατφόρμες μόνο με αγγελίες για σεξ. Είναι ένα παζάρι κυριολεκτικά. Χρόνια γίνεται εδώ. Στην Αμερική ακόμα περισσότερα. Όταν βγήκε ο Trump, ψήφισε έναν νόμο που απαγορεύει τις αγγελίες στο ίντερνετ. Και άμεσα μετά από τόσα χρόνια βγήκαν πάλι άνθρωποι στον δρόμο. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εγκληματικότητα, εκμετάλλευση”. 

“Εδώ αυτό έχει μια έξαρση την τελευταία δεκαετία. Ακόμα πιο πολύ την τελευταία πενταετία. Αν πας σε γνωστές πιάτσες, δεν θα δεις πάνω από 10-15 άτομα. Όλα λειτουργούν στις αγγελίες. Κατά μια έννοια έχει σβήσει ο δρόμος. Με στεναχωρεί αυτό. Στον δρόμο θα βγει κάποια αναγκαστικά. Όταν ξέρει ότι δεν θα πουλήσει λόγω τεράστιου και αθέμιτου ανταγωνισμού στο ίντερνετ. Γιατί, όταν ο νταβατζής εκμεταλλεύεται μαζί 10-15 γυναίκες, τις βάζει σε έναν περίεργο ανταγωνισμό. Ποια θα πάρει τα πιο πολλά. Και αυτός ο ακραίος ανταγωνισμός φέρνει και άλλα προβλήματα”.

“Για να φέρεις πιο πολλά θα κάνεις υποχωρήσεις στη δουλειά σου. Δεν θα βάλεις προφυλακτικό, θα κάνεις με τα ίδια λεφτά πρωκτικό ή οτιδήποτε άλλο ζητάει ο πελάτης. Χωρίς να μπορείς να φέρεις αντίρρηση. Φτάσαμε δυστυχώς σε μια εποχή, και στο λέω με το χέρι στην καρδιά και όχι στο Ευαγγέλιο, το 70% είναι χωρίς προφύλαξη πλέον. Και μετά μιλάμε για κορονοϊό. Μεγαλύτερη υποκρισία, πεθαίνεις. Είναι γεγονός αυτό που σου λέω. Πάρε ένα τηλέφωνο. Δοκίμασε. Με ένα δεκαρικάκι παρά πάνω θα το κάνει. Γιατί αν δεν το κάνει αυτή θα το κάνει κάποια άλλη. Και θα το κάνουν, ακόμα και αν δεν το γουστάρουν. Όσο ήμασταν ελεύθερα άτομα που δουλεύαμε για τον εαυτό μας, επειδή το θέλαμε, ήταν διαφορετικά. Σεβόσουν τον άλλο. Δεν έριχνες την τιμή. Πρόσεχες. Τώρα άλλος κάνει το κουμάντο”.

(Ευχαριστούμε πολύ τα διαμερίσματα Bill & John)