Jared Leto, ο άνθρωπος που κατέκτησε δύο πλανήτες

Σε μια σκηνή της πρώτης και μοναδικής σεζόν του ‘My So-Called Life’, της σειράς που έβαλε τον Jared Leto ως Jordan Catalano στα όνειρα πολλών κοριτσιών που ξημεροβραδιάζονταν στο MTV, πριν τον ξαναβάλει στους εφιάλτες τους με το ‘Purple Lamborghini’ ως Joker δύο δεκαετίες μετά, η Claire Danes του κάνει απηυδισμένη την ερώτηση των εκατομμυρίων εφηβικών σπαραγμών. “Why are you like this?”.

Θα μπορούσε να είναι και η ερώτηση των 15 εκατομμυρίων δίσκων ή του ενός Όσκαρ.  Αυτό αν ο Leto είχε καταφέρει να αποκρυπτογραφήσει την επιτυχία του. Σίγουρα είναι η ερώτηση που έχει σκεφτεί οποιοσδήποτε έχει παρακολουθήσει την καριέρα του την τελευταία δεκαετία, έστω και από μακριά. Ο Jordan Catalano δεν είχε απάντηση στη σειρά. Ο Leto φαίνεται να την έχει, αλλά μοιράζεται μόνο μικρά κομμάτια της. Ειδικά σε σχέση με την παιδική του ηλικία.

(Photo by Chris Pizzello/Invision/AP)

Έχω πει τόσα ψέματα γι’ αυτήν [την παιδική του ηλικία] που δεν ξέρω ποια είναι η αλήθεια

“Θυμάμαι τον River Phoenix να λέει σε μια συνέντευξη ότι προσπαθούσε να πει όσα περισσότερα ψέματα μπορούσε και από τότε ακολούθησα την ίδια προσέγγιση”.

Ξέρουμε ωστόσο αρκετά για να σκιαγραφήσουμε ένα (περίπου) πρώην wild child. Γιος ενός απόντος – και αργότερα αυτόχειρα – πατέρα και μιας χίπισσας μάνας με παρέες καλλιτεχνών, γεννήθηκε κοντά στα έλη της Louisiana, αν και δεν έζησε μόνο εκεί. Είχε συνηθίσει να μετακινείται από πόλη σε πόλη κάθε φορά που έπαιρνε μετάθεση ο στρατιωτικός παππούς του.

Στα 12 έπλενε πιάτα, στα 16 ήταν θυρωρός, στα 17 αποφάσισε να ξεμπλέξει από τις κακές παρέες, στα 18 είχε αποφασίσει να ξαναγυρίσει στο σχολείο

Στα 12 έπλενε πιάτα, στα 16 ήταν θυρωρός, στα 17 αποφάσισε να ξεμπλέξει από τις κακές παρέες, στα 18 είχε αποφασίσει να ξαναγυρίσει στο σχολείο και να σπουδάσει Visual Arts στη Νέα Υόρκη. Πτυχίο δεν πήρε ποτέ γιατί αποφάσισε να μετακομίσει στο Λος Άντζελες για να γίνει ηθοποιός, ή μάλλον για να γίνει ηθοποιός που θα γινόταν μετά σκηνοθέτης, αλλά μετά βίας πάτησε στο μαθήματα 12 εβδομάδων που είχε γραφτεί. Έκλεισε αμέσως το ‘My So-Called Life’ και μετά το τέλος του καταπιάστηκε με τον θρυλικό αθλητή στίβου Steve Prefontaine στο ‘Prefontaine’. Σε όρους μεταμόρφωσης αυτή θα λέγαμε ήταν τυπικά η πρώτη του, αν και δεν συγκρίνεται με όσα θα ακολουθούσαν. Μπροστά από την κάμερα και εκτός.

Η πιο δραματική του μεταμόρφωση μέχρι τον ρόλο της Rayon που του χάρισε το χρυσό αγαλματίδιο ήταν ο πρωταγωνιστικός που είχε ως Mark Chapman στην πραγματική ιστορία του δολοφόνου του John Lennon, ‘Chapter 27’, όπου χρειάστηκε να βάλει 35 κιλά. Ως πιστός θιασώτης του method acting δεν μετάνιωσε για την επιλογή του, αλλά παρότι είναι ο τύπος που θα δοκιμάσει τα πάντα μία φορά, δεν περνά σε δεύτερο γύρο όταν δεν τον σηκώνει η περίσταση.

“Έχω ηθοποιούς και σκηνοθέτες να με παίρνουν τηλέφωνο και να με ρωτάνε τη γνώμη μου για την αύξηση βάρους. Το πρώτο πράγμα που τους λέω είναι να μην το κάνουν. Θα ξοδέψω ένα τέταρτο στο τηλέφωνο με τον οποιονδήποτε για να τον πείσω να μην το κάνει. Βάλε ένα μαξιλάρι από μέσα […] Έχω βάλει 35 κιλά και έχω χάσει 60 για ρόλους. Η σωματική μεταμόρφωση είναι δύσκολη δέσμευση, καταλαμβάνει τη ζωή σου”.

Πιστεύω όμως πως το πιο τολμηρό πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να δείχνεις και να είσαι ευάλωτος συναισθηματικά

Το πιστεύει και το κάνει. Χρειάστηκε να σταματήσει τον εαυτό του απ’ το να παρακολουθεί βίντεο με αληθινά εγκλήματα όταν προετοιμαζόταν για τον Joker. Ζούσε στους δρόμους για δύο εβδομάδες για το ‘Requiem for a Dream’. Φόρεσε φακούς επαφής που θόλωναν την όρασή του για να παίξει τον τυφλό Niander Wallace στο ‘Blade Runner 2049’. Και αν το Χόλιγουντ δεν δίστασε να του ζητήσει να βάλει 35 κιλά για τον Chapman, είναι γιατί του είχε δώσει δικαιώματα. Από το ‘Fight Club’ και το ‘Panic Room’, μέχρι το ‘Switchback’ και το ‘Alexander’, ο Leto είχε ήδη χαμαιλεοντίσει περισσότερο από ηθοποιούς με τα διπλά του χρόνια στη βιομηχανία. Δεν μελετά τους ρόλους του, πέφτει με τα μούτρα.

(‘Chapter 27’/’Dallas Buyers Club’)

Και εκεί που είχε στρώσει την αξιόλογη καριέρα που του επέτρεπε να διαλέγει τα πρότζεκτ του, είπε να τα παρατήσει όλα για να φτιάξει μια μπάντα. Μην ρωτάς γιατί. Γιατί Leto.

“Τόσοι άνθρωποι δεν το καταλάβαιναν. Πίστευαν ότι ήταν τρελό. Έγιναν ταινίες στις οποίες αποφάσισα να μη συμμετάσχω γιατί είχαμε κάτι μικρές περιοδείες να κάνουμε. Κάποιοι έχαναν το μυαλό τους μ’ αυτό. Κάποιες από τις ταινίες έγιναν τελικά μερικές από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει ποτέ”, είπε στο Rolling Stone.

Οι μικρές περιοδείες μεγάλωσαν και έφτασαν στις αρένες. Το eyeliner του Leto έτρεχε όσο οι σκοτεινές κραυγές του αντηχούσαν στα στάδια και το κλιπ του ‘Hurricane’ απαγορευόταν σε παγκόσμια μουσικά δίκτυα λόγω προκλητικών εικόνων. Κάπως έτσι κερδίζουν τα γαλόνια τους οι ροκστάρ. Όσοι είχαν στοιχηματίσει στην αποτυχία του τελικά θα τον παραδέχονταν.

Οι Thirty Seconds to Mars ήταν το πείραμα που πέτυχε και από τότε ο μάνατζέρ του δέχεται συνεχώς ερωτήσεις από βραβευμένους ηθοποιούς για το πώς μπορεί να κάνει κανείς τη μετάβαση. Δεν υπάρχει συνταγή όμως, μόνο αφοσίωση.

“Το πρόγραμμά μου ήταν γεμάτο με μουσική τότε και ήξερα ότι έπρεπε να βάλω τα πάντα σ’ αυτό για να λειτουργήσει. Συνέβαινε κάτι απίστευτο σ’ εκείνη τη φάση. Παίζαμε σε αρένες σε όλον τον κόσμο, ήμασταν πρώτο όνομα σε μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο. Είδαμε πραγματικά κάτι να χτίζεται και να μεγαλώνει και ξέραμε ότι έπρεπε να το κάνουμε. Ήταν απαραίτητο να συγκεντρωθώ, να δεσμευθώ σ’ αυτό και χαίρομαι που το έκανα. Δεν μετανιώνω”.

Πάντως δεν έχει αλλεργία στις ταμπέλες. Απλά έχει πολλές. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, μουσικός, επιχειρηματίας, επενδυτής, οικολόγος, ακτιβιστής,“cheagan” (cheating vegan που δεν μπορεί να αντισταθεί στο carré d’or και το μισό κιλό βούτυρo που του βάζει η αγαπημένη του τσαγερί στο Παρίσι).

Μπορεί να σου φανεί περίεργο για έναν άνθρωπο με την εκκεντρική γκαρνταρόμπα του, αλλά η ταμπέλα του style icon είναι από αυτές που δεν πιστεύει ότι τον προσδιορίζουν.

“Δεν είναι απαραίτητα αλήθεια [ο τίτλος]. Απλώς για μένα η δημιουργικότητα είναι ένα υπέροχο πεδίο που μπορεί να λύσει προβλήματα, να πει ιστορίες. Μπορεί να είναι μόδα, τέχνη, φωτογραφία, μουσική, κινηματογράφος. Αυτά όλα νομίζω έρχονται από το ίδιο αυτό πεδίο. Οπότε μπορείς να πεις ότι απλά αγαπάω τη δημιουργικότητα”.

“Εργολάβος κηδειών συναντά κηπουρό, έτσι θα περιέγραφα το στιλ μου. Αν αυτό μπερδεύει είναι επειδή μάλλον είναι όντως μπερδεμένο. Περνάω καλά μ’ αυτό και δεν κοιτάω να παίζω μόνο με ασφάλεια γιατί σε τελική ανάλυση δεν έχει και τόση σημασία”.

“Εργολάβος κηδειών συναντά κηπουρό, έτσι θα περιέγραφα το στιλ μου […] Δεν κοιτάω να παίζω μόνο με ασφάλεια γιατί σε τελική ανάλυση δεν έχει και τόση σημασία”

Αυτή ήταν που τον έφερε κοντά με τον Alessandro Michele, τον σχεδιαστή και creative director της Gucci που ανανέωσε συθέμελα το brand. Αυτή και η σύνδεση που συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων που ακολουθούν ένα δικό τους μονοπάτι απροσδόκητων επιλογών. Από την συνάντησή τους σε ένα πάρτι στην κορυφή του Laurel Canyon και μετά, και από κόκκινο χαλί μέχρι τη μικρότερη δημόσια εμφάνιση που μπορεί να κάνει, ο ηθοποιός αποφάσισε ότι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει αρκετή Gucci στη ζωή του.

Για τον Leto, o Michele είναι ο άνθρωπος που έκανε τη μόδα για τους άνδρες όσο fun είναι για τις γυναίκες. Για τον Michele, ο Leto είναι η προσωποποίηση της δημιουργικής αναρχίας. Η ανάμιξη του οσκαρούχου καλλιτέχνη στην καμπάνια του αρώματος Gucci Guilty ήταν μονόδρομος. Μια καμπάνια που παραμένει (πολύ) σέξι όπως και τα μεγαλύτερα αδερφάκια της, παίζει για πρώτη φορά όμως με την ομορφιά που δεν γνωρίζει φύλο.

“Μεγαλώνοντας με μια μητέρα μόνη, απέκτησα μια δική μου αντίληψη για τη θηλυκότητα και την αρρενωπότητα. Μεγάλωσα με μια πολύ ανεξάρτητη, δημιουργική, δυνατή γυναίκα στη ζωή μου. Δεν διδάχθηκα καμία προκαθορισμένη ιδέα για το τι σημαίνει να είσαι άνδρας. Η σημερινή αρρενωπότητα, ελπίζω, είναι αυτή που καθορίζεται από τον καθένα ξεχωριστά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι αυτοί που θέλουν να είναι και να ζουν όπως θέλουν να ζουν. Τελεία”.

Στο πνεύμα αυτό ο Leto αγαπά να φορά και το ανδρικό και το γυναικείο άρωμα γιατί, σύμφωνα με τον ίδιο, και τα δύο είναι τόσο δυνατά όσο είναι και ήπια. Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν τα δικά του βήματα. Τόσο αλλοπρόσαλλα όσο και ελεγχόμενα. Άλλωστε, όπως λέει αστειευόμενος, το μείγμα δραστηριοτήτων του “έχει σχεδιαστεί για να αποσπά την προσοχή από την γυναίκα και τα παιδιά που κρύβει δέκα χρόνια τώρα στην Αριζόνα”.

Αν μοιάζει πάντως να κινείται άνετα πια μεταξύ οθόνης, σκηνής και όσων βρίσκονται ενδιάμεσα, είναι δεδομένο ότι όλο και κάποιο νέο κάλεσμα θα του χτυπήσει την πόρτα κάποια στιγμή. Το ξέρει και ο ίδιος. Αναρωτιέται ποιος είναι ο επόμενος δρόμος που θα νιώσει την ανάγκη να εξερευνήσει. Δεν τον γνωρίζει.

Όποιον και να τραβήξει πάντως, μην ποντάρεις ποτέ εναντίον του.

Κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Joel Ryan, File