Γιατί ο Russell Brand είναι απλά γελοίος, και όχι εκκεντρικός

Δεν είναι και μυστικό ότι οι Βρετανοί κάνουν “κρα” για περιπτώσεις ατόμων όπως ο Russell Brand. Εδώ, έχουν υποκλιθεί στο ταμπεραμέντο άλλων κι άλλων. Εδώ, τον έχουν χαρακτηρίσει ως τον Keith Richards και τον Mick Jagger, μαζί, της κωμωδίας. Οι άνθρωποι ζουν για την υπερβολή, αλλά κάποιος πρέπει να τους θυμίσει ότι το -και καλά- διαφορετικό δεν σημαίνει πάντα και εκκεντρικό. Μπορεί να σημαίνει και γελοίο. Το ΟΝΕΜΑΝ θα κάνει μια προσπάθεια να τους πείσει αναφορικά με το brand “Russell Brand”.

Η κακή μέρα από το πρωί φαίνεται

Για το μόνο που δεν μπορεί να ψέξει κανείς τον Brand είναι για την (ανύπαρκτη) παιδική του ηλικία. Ζώντας μόνο με τη μητέρα του από 6 μηνών, ο Brand δέχτηκε σεξουαλική παρενόχληση από έναν δάσκαλό του στα 7, ενώ από τα 8 και μετά ζούσε κυρίως με τους θείους του, αφού η μητέρα του αρρώστησε σοβαρά. Τελικά, στα 16 έφυγε από το σπίτι επειδή δεν άντεχε τον πατριό του. Σε αυτό το κομβικό σημείο, ο Brand είχε δύο επιλογές. Ή να τα κάνει όλα σωστά ή να τα κάνει όλα λάθος. Το ότι μέσα σε 2-3 χρόνια, δοκίμασε όλη την γκάμα των ναρκωτικών σίγουρα δεν επαληθεύει το καλό σενάριο.

Η ανελέητη προσπάθεια του Άγγλου να τραβήξει πάνω του τα βλέμματα και την προσοχή ξεκινά ήδη από το 1995. Έχοντας γίνει δεκτός στην κορυφαία Δραματική Σχολή του Λονδίνου και παράλληλα προλαβαίνοντας να εθιστεί και στην ηρωίνη, ο 20χρονος τότε Brand αποβάλλεται από τη σχολή στο τελευταίο μάλιστα εξάμηνο, γιατί μετά από μια σκληρή κριτική άρχισε να μαχαιρώνει τον εαυτό του στο στήθος και τα χέρια. Θα μπορούσε να είναι λιγάκι πιο ψύχραιμος.

Επόμενη στάση/επιλογή; Να γίνει stand-up comedian. Με το έτσι θέλω και -αντικειμενικά- χωρίς το χάρισμα για τη συγκεκριμένη δουλειά. Αποτέλεσμα; Να βγάλει 2-3 dvd, να γράψει 2-3 βιβλία (συγχώρεσέ με, αλλά ακόμα πασχίζω να καταλάβω ως τι) και να κερδίσει το βραβείο του καλύτερου stand-up κωμικού για το 2006 από το Time Out. So what? Τό μόνο που απασχολεί τον Brand από την πρώτη του δουλειά στο MTV το 2000 μέχρι σήμερα, λίγες εβδομάδες μετά το διαζύγιο από την Katy Perry, είναι πώς θα σπάσει το ρεκόρ γελοιότητας που ο ίδιος ορίζει κάθε χρόνο.

Citius, altius, FAILtius / Το παλμαρέ του Russell Brand

-Το επικό ξεκίνημα του Brand στο δρόμο της ανοησίας έγινε ώρες μετά το χτύπημα στους δίδυμους Πύργους. Ο Brand δούλευε τότε ως vj στο MTV και βρήκε καλή ιδέα το να μεταμφιεστεί σε Osama bin Laden και να πάει ντυμένος έτσι στη δουλειά την επόμενη μέρα. Α, φέρνοντας μαζί του και τον drug dealer του. Απολύθηκε δύο μέρες μετά.

-Έναν χρόνο μετά, ο Brand απολύθηκε από τον XFM radio γιατί διάβασε στον αέρα πορνογραφικό υλικό στην εκπομπή του, η οποία μεταδιδόταν την Κυριακή το μεσημέρι.

-Το 2006 παρουσίαζε τα ΝΜΕ Awards και την ώρα της βράβευσης του Bob Geldof για το κορυφαίο dvd της χρονιάς (το “Live 8”), ο Βρετανός κωμικός(;) σκέφτηκε να τον καλωσορίσει στη σκηνή με το εξής άβολο αστειάκι. “Δεν μου κάνει εντύπωση που ο Bob ξέρει τόσα πολλά για την πείνα. Τρώει από το ‘I don’t like Mondays’΄εδώ και 30 χρόνια”.

-Την ίδια χρονιά, ο Brand τα έβαλε και με τον Rod Stewart στα βραβεία για τον “Άντρα της Χρονιάς” του περιοδικού GQ, δηλώνοντας δημοσίως ότι έχει κάνει σεξ με την κόρη του, αλλά παίρνοντάς το πίσω, όταν ήρθε face-to-face με τον τραγουδιστή στη σκηνή.

-Στα μέσα των 00s, ο Brand κέρδισε τρεις συνεχόμενες φορές τον τίτλο του “Εραστή (sic) της χρονιάς” από την εφημερίδα Sun, η οποία μετά το three-peat μετονόμασε προς τιμήν του το βραβείο σε “The Russell Brand Shagger of the year Award”. ΟΚ, όλοι κατά βάθος θα ζηλεύαμε μια τέτοια διάκριση, αν και η περίπτωση του Brand ήταν -ως συνήθως- ένα βήμα παραπέρα. Ήταν εθισμένος στο σεξ και μάλιστα μπήκε και σε κλινική αποτοξίνωσης. Κάτι σαν τον David Duchovny. Αλλά όχι στο τόσο σοβαρό του.

Bo(n)zo goes to Hollywood

Μετά από μια σειρά αποτοξινώσεων – από αλκοόλ, ναρκωτικά και σεξ- ο ανέκαθεν χορτοφάγος Brand έκανε το μεγάλο βήμα προς το Χόλιγουντ και την παγκόσμια αναγνώριση με το “Forgetting Sarah Marshall” του 2008 στο οποίο ουσιαστικά έπαιζε τον εαυτό του. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή ήταν και η πρώτη φορά που έπεσα πάνω στον Brand, που μάλιστα μου φάνηκε και συμπαθής.

Όταν είδα και το “Get him to the Greek” κατάλαβα ότι απλά παίζει τον εαυτό του με ελάχιστες παραλλαγές (πχ. στο “Forgetting Sarah Marshall” ήταν, συμπαθητικά, λίγο αφελής). Αλλά μεταξύ μας, who the fuck is Russell Brand που θα ανεχτούμε να βλέπουμε στο σινεμά να παίζει τον εαυτό του; Δεν είναι δα και ο Morrissey.

Όπως καταλαβαίνεις, το υποκριτικό ταλέντο του Brand παραμένει ένα ανοιχτό ακόμη -ως πότε αλήθεια;- ζήτημα και ο ενοχλητικά δύστροπος χαρακτήρας του κάτι που πρέπει να διορθωθεί άμεσα. Κάτι το οποίο προσπάθησε να καταφέρει και η Katy Perry, η οποία σημειωτέον “κέρδισε” το πρώτο της ραντεβού με τον Brand ρίχνοντας ένα μπουκάλι νερό στο κεφάλι του για να του τραβήξει την προσοχή στα MTV VMA το 2009. Το γεγονός ότι άφησε την Perry να φύγει – ο ίδιος κατέθεσε αίτηση διαζυγίου και όχι το αντίστροφο- μπορεί και να αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Brand δεν είναι εκκεντρικός, αλλά κάτι λίγότερο συναρπαστικό.

Η κόκκινη λεπτή γραμμή που ξεπερνά ο Russell Brand

Το ξέρω, πολλά από τα παραπάνω feats του θα οδηγούσαν πολλούς από εμάς να τον χαρακτηρίσουμε “θεούλη” και όχι “ανόητο”. Ναι, φαντάζει super cool να έχεις άλλη γκόμενα κάθε μέρα ή να μην μασάς να τα βάλεις δημόσια με πιο respected από εσένα προσωπικότητες όπως ο Geldof ή ο Stewart. Αλλά όλα συντρίβονται στον ναρκισισμό (που αναβλύζει από το bohemian στιλάκι του) και το χιούμορ (που δεν έχει).

Δεν αρκούν ένα μούσι, ένα απεριποίητο λιγδωμένο μαλλί και δυο δαχτυλίδια-νεκροκεφαλές για να κάνεις establish μια δήθεν εκκεντρικότητα. Ούτε προκλητικές πλάκες. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να προκαλέσεις. Το πιο δύσκολο να σε σεβαστούν επειδή προκαλείς. Και ο Brand όπως είπαμε και στην αρχή, αρέσει στους Άγγλους, αλλά αυτό δεν είναι ικανοποιητικό κριτήριο. Στους Άγγλους αρέσει και ο Simon Cowell.