Show me the Γιάννη

Όταν σκέφτεσαι ατζέντης (ή μάνατζερ όπως τους λέμε στην Ελλάδα) φέρνεις στον μυαλό σου τύπους σαν τον Άρι Γκολντ από το Entourage. Να φοράει ακριβά ιταλικά κουστούμια, να μιλάει συνεχώς στο κινητό και να βγάζει χρήματα με το στόμα του.

Dream job, αν μη τι άλλο. Λεφτά, φήμη, νήματα πίσω από τα φώτα και “show me the money”.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πολύ διαφορετική. Όχι μόνο επειδή στον Λυκαβηττό δεν υπάρχει καμιά πινακίδα “Hollywood” καρφωμένη στους βράχους, αλλά κυρίως επειδή η δουλειά του εκπροσώπου παικτών είναι πολύ πιο δύσκολη, αρκετά απαιτητική και έχει λιγότερη δόξα από ότι φαντάζεται κανείς. Περνάς περισσότερη ώρα στο γήπεδο και λιγότερη σε ένα τραπέζι εστιατορίου κάνοντας deals με ομάδες της Euroleague.

Υπάρχουν, βέβαια και εκείνες οι στιγμές που ο χρόνος παγώνει. Σαν φωτογραφία. Σαν κι αυτή δηλαδή.

Στιγμές, όπου οι κόποι, η προσπάθεια, η διορατικότητα, η στρατηγική και η επιμονή δικαιώνονται. Και εξαργυρώνονται. Όχι σε τσεκ (δεν παραπονέθηκε κανείς ), αλλά σε δικαίωση. Και καμάρι.

Ο Γιώργος Πάνου είναι νέος στο χώρο της εκπροσώπησης παικτών, αλλά όχι στο χώρο του μπάσκετ καθώς υπήρξε πρώην προπονητής με θητεία σε ομάδες της Α1 (Μαρούσι, ΑΕΚ, Τρίκαλα), στην Α2 (Παγκράτι), αλλά και στην Εθνική ομάδα κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006. Κι αν δεν τον ήξερες, τον έμαθες το καλοκαίρι, καθώς είναι ο άνθρωπος που σύστησε στον κόσμο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ποιος θα το περίμενε; Από την Α2 στο ΝΒΑ. Τη μια στιγμή αγωνιζόταν στο εφηβικό του Φιλαθλητικού και την άλλη επιλεγόταν στο Νο15 του ντραφτ. Από τα βάθη του πάγκου έφτασε στην 5άδα και από εκεί στο πρόσωπο του Κέβιν Ντουράντ, του ΛεΜπρόν Τζέιμς και του Καρμέλο Άντονι και στην καρδιά όλων των φιλάθλων της Αμερικής. Ποιος θα το πίστευε; Κανείς. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το πίστευε ο Γιώργος Πάνου.

Πως αποφάσισες να γίνεις εκπρόσωπος παικτών;

Παράλληλα με την προπονητική στο Βελιγράδι , σπούδασα κ αθλητικό Μάρκετινγκ έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ακολουθήσω το επάγγελμα του εκπροσώπου. . Στην απόφαση μου σημαντικό ρόλο έπαιξε ο φίλος κ συνεργάτης μου πλέον, Γιώργος Δημητρόπουλος , που με παρότρυνε συνεχώς να ασχοληθώ μ’ αυτό το επάγγελμα και πιστεύοντας στις δυνατότητες μου, μου έδωσε από την αρχή πολύ  χώρο σε όλες τους τομείς της δουλειάς μας.

Την ίδια στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ ότι με γέμιζε πιο πολύ σαν προσωπικότητα, το να ταξιδεύω ανιχνεύοντας ταλέντα και να επικοινωνώ κ να συνεργάζομαι με όλους όσους ασχολούνται με το άθλημα, από τους γονείς των παιδιών που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο χώρο, μέχρι τους έμπειρους παίκτες, τους  προπονητές, τους GΜ  και τις διοικήσεις των ομάδων.

Πόσο σε βοήθησε το γεγονός ότι είσαι προπονητής και ότι είχες δουλέψει σε ομάδες του υψηλότερου επιπέδου;

Τη συνύπαρξη μου ως προπονητής με την κορυφαία κατά τη άποψη μου γενιά Ελλήνων καλαθοσφαιριστών, την θεωρώ τεράστια “προίκα”. Προσπαθώ καθημερινά να κληροδοτήσω στα νέα παιδιά με τα οποία συνεργάζομαι, τη νοοτροπία και πολλά στοιχεία από αυτούς τους παίκτες.

Όσον αφορά την επικοινωνία με τους προπονητές, προσπαθώ πρώτα να μπω στη σκέψη τους, πριν τους προτείνω έναν παίκτη, κοιτώντας τη χημεία της ομάδας ώστε να είναι πραγματικά χρήσιμη μια μεταγραφή και θέλω να πιστεύω πως μετράει θετικά για αυτούς το γεγονός ότι απέναντι τους έχουν κάποιον που έχει περάσει από τη θέση τους.

Τώρα που έχουν περάσει αρκετοί μήνες, έχεις αρχίσει να συνειδητοποιείς όλη την ιστορία με τον Αντετοκούνμπο και τη συνολική επιτυχία που είχε;

Καθημερινά συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο το μέγεθος της επιτυχίας και χαίρομαι ιδιαίτερα βλέποντας τον Γιάννη να ωριμάζει αθλητικά, να προσαρμόζεται από τον πρώτο του κιόλας χρόνο στο καλύτερο κ πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στον κόσμο. Πρέπει να ομολογήσω πως κάθε φορά που τον βλέπω μέσα στο γήπεδο τον καμαρώνω.

Τι περίμενες πριν το ντραφτ;

Υπήρχε μια αίσθηση σιγουριάς για μια θέση μέχρι το νούμερο 20, βάσει της συνεχούς επαφής που είχαμε με τις ομάδες που τις ενδιέφερε ο Γιάννης. Αυτό βέβαια μέχρι τη στιγμή που ακούσαμε ότι αντί του Noel στο No1 επιλέχτηκε ο Bennet. Παγώσαμε. Και αφήσαμε τα προγνωστικά στην άκρη.

Τι του είπες όταν άκουσες ότι επιλέχτηκε το Νο15;

Αγκαλιάστηκαμε όλοι μαζί κ του είπα “Τώρα ξεκινάς φίλε”.

Τι ξεχωρίζει έναν καλό εκπρόσωπο παικτών, από έναν απλό εκπρόσωπο παικτών;

Πιστεύω παρά πολύ στην προσωπική σχέση με τον παίκτη, πρέπει να είσαι εκεί στις χαρές, αλλά κυρίως να τον στηρίζεις στα δύσκολα και για μένα το μυστικό είναι η ειλικρίνεια. Δεν πρέπει ποτέ να του χαϊδεύεις τα αυτιά κ να τον δικαιολογείς συνεχώς. Ο καλός ατζέντης έχει την υποχρέωση να επισημαίνει στον παίκτη του τα λάθη του, να του δίνει κίνητρο για δουλειά και να ψάχνει διαρκώς καλύτερες συνθήκες για αυτόν.

Ποιος ήταν ο πρώτος σου πελάτης;

Δεν ήταν ένας, αλλά δύο μαζί. Ο Νίκος Κακλαμάνος και Ο Τάσος Χαρισμίδης (σ.σ αγωνίζονται και οι δύο στον Κόροιβο Αμαλιάδας και διεκδικούν την άνοδο στην Α1), δύο παιδιά που είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ μαζί τους, πρώτα σαν προπονητής στα Τρίκαλα και στη συνέχεια στο Παγκράτι. Δεν μπορώ παρά να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη και τη στήριξη στο ξεκίνημα μου.

Ποιο είναι το δύσκολο πράγμα σε αυτή τη δουλειά;

Το δυσκολότερο αλλά ταυτόχρονα, για εμένα, το πλέον απαραίτητο πράγμα στην δουλειά μας  είναι η ανάγκη για τακτική παρουσία και επαφή με τους παίκτες και τις οικογένειες τους. Παράλληλα πρέπει να κρατάς ισορροπίες μεταξύ των παιδιών και δεν πρέπει να αισθάνεται κανείς πως είναι “πελάτης Β’ Κατηγορίας”, ασχέτως του επιπέδου που αγωνίζεται.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι πρόσφατα να έχω επιστρέψει από 10ήμερο ταξίδι στην Αμερική, έχοντας δει την παραμονή της αναχώρησης μου το Bucks-Pacers. Με το που έφτασα πήγα να δω αγώνα παιδικού πρωταθλήματος και αμέσως μετά έναν αγώνα Γ’ ΕΣΚΑ και σε διαβεβαιώ ότι όλους αυτούς τους αγώνες τους ευχαριστήθηκα εξισου.

Όπως καταλαβαίνεις βέβαια ο προσωπικός κ οικογενειακός χρόνος έρχονται  σε δεύτερη μοίρα. Ευτυχώς η γυναίκα μου έχει περίσσια κατανόηση και ακόμα δεν έχει αλλάξει κλειδαριές.

Στις ταινίες βλέπουμε τους εκπροσώπους παικτών με τα κουστούμια τους, με τα φοβερά γραφεία και τις λιμουζίνες. Στην Ελλάδα πόσο διαφορετική είναι η κατάσταση;

Όπως πολύ καλά γνωρίζεις μια τέτοια εικόνα απέχει κατά πολύ από την ελληνική πραγματικότητα. Βέβαια και τα προηγούμενα χρόνια απείχε, πόσο μάλλον την τελευταία πενταετία με την δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται όλη η χώρα. Ελπίζω να ορθοποδήσουμε σύντομα οικονομικά, όχι βέβαια για τις λιμουζίνες κ τα κουστούμια, αλλά για να υπάρξουν οι απαραίτητοι πόροι για το άθλημα που διαχρονικά μας κάνει εθνικά υπερήφανους.

Στην Ελλάδα οι ατζέντηδες είναι και μάνατζερ και υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων (ρόλοι που στην Αμερική είναι διακριτοί) ή είναι ιδέα μου;

Στην Αμερική, όπως σωστά είπες είναι εντελώς διακριτοί οι ρόλοι. Μια σοβαρή εταιρεία θα φροντίσει να έχει ξεχωριστό τμήμα για την διαχείριση των Image rights (διαφημίσεις , camps κλπ ), άλλον υπεύθυνο για τις δημόσιες σχέσεις κ τον τομέα της επικοινωνίας καθώς και σύμβουλο χρηματοοικονομικών .

Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον που ήθελε να γίνει εκπρόσωπος παικτών;

Αν δεν έχει γερό στομάχι να αντέξει τον ανταγωνισμό, τις κλειστές πόρτες και τα “όχι” που είναι πολλά, ιδιαίτερα στην αρχή, αν δεν είναι έτοιμος να θυσιάσει ατέλειωτο χρόνο και αν δεν έχει την υπομονή να περιμένει την ωρίμανση ενός παίκτη, καλά θα ήταν να το ξανασκεφτεί.

Κι η καλύτερη συμβουλή που έχεις ακούσει εσύ;

Να μην ξεχάσω ποτέ ότι ο “πελάτης” μου είναι ΠΡΩΤΑ ο παίκτης και για τα δικά του συμφέροντα να είμαι πάντα έτοιμος να έρθω αντιμέτωπος  με κάθε κόστος με τον οποιοδήποτε παράγοντα ομάδας .

Πόσες φορές έχεις δει το Τζέρι ΜακΓκουάιρ;

Ισοφάρισα πρόσφατα της φορές που έχω δει τους HOOSIERS