Οι δημιουργοί του ‘Good Fight’ κάνουν την τηλεόραση που τους έμαθε το ‘Sopranos’

Το “Good Wife” που τους απογείωσε είναι ένα κλασικό δικηγορικό procedural αλλά παιγμένο σαν όπερα. Η σειρά-σίκουελ “The Good Fight” παίζει σαν παραίσθηση. Η άλλη φετινή τους σειρά, το “Evil”, είναι μια τεχνο-ανήσυχη παραλλαγή πάνω στον “Εξορκιστή”. (Και για όσους θυμούνται το τρελό “Braindead”, μια πολιτική δραμεντί α λα “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” με εξωγήινα σκουλήκια που καταλαμβάνουν εγκεφάλους πολιτικών, νομίζω δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις.)

To “Good Fight” μπαίνει φέτος στην 4η σεζόν του και το έκανε με ένα μεγάλο μπαμ: Η σειρά, που εστιάζει σε μια δικηγορική φίρμα του Σικάγο με ειδίκευση σε περιπτώσεις αστυνομικής βίας και κοινωνικών ανισοτήτων μέσα από τα μάτια μιας καθιερωμένης, λευκής δικηγόρου, έκανε εντυπωσιακή πρεμιέρα πριν λίγες μέρες. (Μεταδίδεται στην Ελλάδα κάθε Παρασκευή στο COSMOTE SERIES HD.) Σε αυτό το επεισόδιο η Νταϊάν της θεάς Κριστίν Μπαράνσκι ξυπνά σε μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου ο Τραμπ δεν εξελέγη ποτέ κι αυτό που στην αρχή μοιάζει με υγρό όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη στη διαπίστωση του τι έχει χαθεί.

Οι σειρές των Κινγκς δεν φοβούνται ποτέ τις μεγάλες, απρόσμενες ιδέες, αλλά ταυτόχρονα δεν ενεργούν ποτέ και πάνω στην λογική των διαρκών σοκ για να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση- αφήνουν την αφήγηση και τους χαρακτήρες να το κάνουν αυτό. Γράφουν σειρές σαν από μια άλλη εποχή, procedurals με αυτοτελή επεισόδια που χτίζουν μεθοδικά ένα συναρπαστικό σύμπαν γεμάτο εκπλήξεις.

Μιλήσαμε τηλεφωνικά μαζί τους για την προέλευση της φετινής πολυσυζητημένης τους πρεμιέρας, για τον Τραμπ και την πραγματικότητα, για την τηλεόραση που θέλουν να γράφουν και για την τηλεόραση που πάντα θαυμάζουν, από το “Sopranos” μέχρι το “Russian Doll”.

Ας ξεκινήσουμε από την πρεμιέρα, πώς σας ήρθε τώρα η ιδέα για αυτό το επεισόδιο; Η σειρά πάντα είχε μια ιδιαίτερη σχέση με αυτό το ερώτημα του αν θα έβγαινε η Χίλαρι αφού άλλαξε το σενάριο ο πιλότος σας. Ήταν οπότε πάντα στο κεφάλι σας με μια μορφή ή την άλλη;

Ρόμπερτ Κινγκ: Νομίζω κάθε χρόνο το “Good Fight” γίνεται και λίγο πιο παράλογο, και λίγο πιο διατεθειμένο να ανατινάξει τη δομή του τι θα έπρεπε να είναι ένα τηλεοπτικό δράμα. Και θέλαμε φέτος να μην ξέρεις τι θα ερθει. Πέρσι είχαμε ας πούμε κάποια μονόλεπτα καρτούν κομμάτια που επεξηγούσαν κάποιες περίπλοκες νομικές ορολογίες. Φέτος κάναμε ένα πείραμα σκέψης: Δεν είσαι σίγουρος αν βλέπεις ένα επεισόδιο του “Twilight Zone”, παρόλο που βλέπεις ένα επεισόδιο του “Good Fight”. Κι αυτό έμοιαζε με ένας διασκεδαστικός τρόπο να ξεκινήσεις, όπου απλά διαταράζεις το κοινό. Άνθρωποι πληρώνουν για να δουν το σόου και πρέπει να δίνουμε κάτι έξτρα. Κι αυτό έμοιαζε με κάτι έξτρα.

Το μοτίβο της εναλλακτικής πραγματικότητας είναι γνώριμο εδώ και δεκαετίες στην τηλεόραση οπότε περιμένεις πως θα φτάσει το σημείο που όλα θα πάνε στραβά, αλλά όταν έρχεται είναι κάτι απρόσμενο και γενναίο. Πώς φτάσατε σε αυτή τη συγκεκριμένη διαδρομή;

Μισέλ Κινγκ: Ήμασταν πάρα πολύ ενθουσιασμένοι με την ιδέα του πώς θα έμοιαζε μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η Χίλαρι θα είχε εκλεγεί Πρόεδρος, αλλά επίσης νιώσαμε πως αν ήταν να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας θα έπρεπε να εξερευνήσουμε όχι μόνο τα καταπληκτικά θετικά, αλλά να κοιτάξουμε και τις αρνητικές επιπτώσεις. Και υπάρχουν πολλοί έξυπνοι σεναριογράφοι δίπλα μας στη σειρά, και κάτσαμε στο δωμάτιο όλοι μαζί κια συζητήσαμε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους θα έμοιαζε αυτός ο κόσμος.

Ρόμπερτ Κινγκ: Μας ενδιέφερε η ιδέα των αθέλητων συνεπειών. Το σόου μας είναι στην αντίληψη του κόσμου ως κάτι εμφανώς εναντιωμένο στην τωρινή διοίκηση, και ο τρόμος του Γουάινστιν ήταν ένας τρόπος να κοιτάξουμε εκτός από τα θετικά και τα αρνητικά. Και επίσης τι είναι κωμικό! Η Νταϊάν είναι τρελαμένη σε αυτό τον κόσμο τον οποίον παρουσιάζουμε ως ένα liberal υγρό όνειρο. Και θέλαμε εκεί να κάνουμε μια αναστροφή, εκεί που η Νταϊάν διαπιστώνει πως αυτός ο κόσμος κρύβει επίσης τρόμο. Κι αυτό τον κάνει αστείο!

Πολλές ταινίες και σειρές έχουν φτιαχτεί ως αντίδραση στην εποχή Τραμπ αλλά το “Good Fight” πιστεύω πως είναι το πιο καθοριστικό κείμενο της περιόδου γιατί την προσεγγίζει με μια οπτική σουρεαλιστική, παραισθησιογόνα, φτάνοντας στο παράλογο. Πώς επιλέξατε αυτή την προσέγγιση; Συνέβη καθώς προχωράγατε; Ήταν συναρπαστικό να το βλέπεις στην εξέλιξη της σειράς.

Μισέλ Κινγκ: Νιώθω πως αυτή η πλοκή απλά προσγειώθηκε πάνω μας. Είχαμε έναν πιλότο έτοιμο όταν ξαφνικά ο Τραμπ εξελέγη, κανείς δεν το περίμενε. Οπότε συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά πως είχαμε ένα πολύ διαφορετικό σόου στα χέρια μας. Οπότε εκεί ήταν που αρχίσαμε να σκεφτόμαστε εκ του μηδενός πώς θα έμοιαζε η σειρά.

Ρόμπερτ Κινγκ: Και μετά, με κάθε νέο ειδησεογραφικό κύκλο…. Και είναι τρομερό ότι συνεχίζω να χρησιμοποιώ τον όρο “ειδησεογραφικό κύκλο” γιατί έχει αλλάξει πολύ η κατάσταση, αλλά τελοσπάντων τα νέα που βγαίναν από την Ουάσινγκτον ήταν τόσο παράξενα και παράλογα και ένιωθα πως θα ήταν ταιριαστό και αστείο η Νταϊάν να παίρνει μικροδόσεις ουσιών, και να μη μπορεί να δει τη διαφορά ανάμεσα στις αληθινές ειδήσεις και στις φανταστικές.

Ήταν μια αίσθηση που έμοιαζε πολύ συμβολική του πώς ζούσαμε εμείς την εμπειρία των ειδησεογραφικών κύκλων. Οπότε αυτό ήταν που μας έβαλε σε μια διαδρομή παραλογισμού, γιατί νομίζω πως είναι ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίσεις αυτή την τωρινή διοίκηση. Όχι δηλαδή με έναν στεγνό τρόπο, τύπου Μπομπ Γούντγουορντ που ακολουθεί μια διαδρομή στοιχείων. Αλλά με μια αλλόκοτη αίσθηση, πως έχουμε περάσει μέσα από ένα κάτοπτρο, και το πώς θα έμοιαζε κάτι τέτοιο.

Η Νταϊάν, μιας και την αναφέρατε, ήταν με κάποιους τρόπους η καρδιά και του προηγούμενου σόου. Ήταν πάντα προορισμένη σαν χαρακτήρας να είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτού του σίκουελ; Δεν το λέω ακριβώς spin-off γιατί είναι τόσα πολλά τα πρόσωπα που μεταφέρονται.

Ρόμπερτ Κινγκ: Ένα από τα πιο στενάχωρα πράγματα για το “Good Wife” ήταν το να πεις αντίο σε όλους αυτούς τους χαρακτήρες, όχι μόνο τα 6 βασικά μέλη του πρωταγωνιστικού καστ, αλλά και ανθρώπους σαν τον χαρακτήρα του Μάικλ Τζ. Φοξ ή την Κάρι Πρέστον, που έπαιξε την Έλσμπεθ Τασιόνι. Οπότε αυτό που θέλαμε είναι ένα επίκεντρο ενός κόσμου που διαρκώς κινείται, που είναι ο χαρακτήρας της Κριστίν Μπαράνσκι, και να δημιουργήσουμε νέους χαρακτήρες όπως ο Ντελρόι Λίντο, αλλά μετά να έχουμε πρόσβαση σε όλους αυτούς τους δικαστές και τους δικηγόρους.

Οπότε αυτό ήταν το κλειδί, η Κριστίν Μπαράνσκι που είναι πολύ στιβαρός straight man χαρακτήρας, αν και είναι η αστειότερη γυναίκα του κόσμου, είναι ο στιβαρός βράχος αυτού του κόσμου. Και μετά αυτό που συνέβη προφανώς με τη νίκη του Τραμπ είναι ότι αυτή η άγκυρα σηκώνεται από τη θάλασσα. Κι αυτό είναι νομίζω ένα αίσθημα ταραχής που πολλοί μοιράζονται. Οι άγκυρές μας έχουν σηκωθεί από την πραγματικότητα.

Μισέλ Κινγκ: Κι όχι μόνο αυτό, αν είσαι αρκετά τυχερός να έχεις δουλέψει με κάποια σαν την Κριστίν Μπαράνσκι, το μόνο που θες είναι να συνεχίσεις να δουλεύεις με κάποια σαν την Κριστίν Μπαράνσκι. Υπέροχη ηθοποιός αλλά και σαν άτομο. Οπότε θέλαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί της.

Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να δουλεύετε σεζόν με σεζόν αυτή τη σειρά; Αναφέρατε πως αντιδράτε σε πράγματα που συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή, αλλά από εκεί και πέρα πώς προσεγγίζετε την κάθε σεζόν, ποια ήταν η ώθηση πίσω από την τωρινή για παράδειγμα;

Ρόμπερτ Κινγκ: Εγώ κι η Μισέλ αυτό που προσπαθούμε είναι να βρίσκουμε τη μία βασική ιδέα που καλύπτει τα πάντα. Στην σεζόν 2 ήταν το “σκοτώστε όλους τους δικηγόρους” και σε αυτή την 4η είναι το “υπόμνημα 618”. Κι ενώ προσπαθούμε να παίζουμε με το zeitgeist και με έναν τρόπο προσπαθούμε να ασχολούμαστε με την ευρύτερη διάθεση στην Αμερική, θέλουμε να μη νιώθουμε πως η σειρά παλιώνει. Το λέμε τώρα αυτό εν μέσω πανδημίας. [γελάει] Είναι σημαντικό γιατί η τοπικότητα είναι το οξυγόνο αυτού του σόου.

Από εκεί λοιπόν αντιδράς στις ειδήσεις όπως έρχονται. Έχουμε ένα επεισόδιο για την στρατιωτική ιεραρχία σε μια χώρα όπου το #1 πρόσωπο στην αλυσίδα της ιεραρχίας, ο Πρόεδρος, φαίνεται συχνά να λειτουργεί βάσει ενός καπρίτσιου, οπότε έχουμε ένα επεισόδιο για αυτό. Θες τα επεισόδια να παίζουν με το τι πιστεύεις πως είναι τα νέα της στιγμής, αλλά και πάλι να παίζουν βάσει του ευρύτερου μοτίβου.

Κάτι που απολαμβάνω στις σειρές σαν είναι το πώς χτίζουν πάνω στη μυθολογία και το ρυθμό τους. Είδα πρόσφατα ξανά το “Hitting the Fan” από το “Good Wife”, ένα επεισόδιο που είναι σπουδαία τηλεόραση με έναν τρόπο που μόνο η τηλεόραση μπορεί να είναι σπουδαία. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι βρίσκεται πίσω από το ότι υπηρετείτε τόσο πιστά την πιο παραδοσιακή φόρμα τηλεοπτικών επεισοδίων, ακόμα και στην εποχή του streaming.

Ρόμπερτ Κινγκ: Μιλώντας πάντα για μένα, εγώ είμαι φαν των αυτοτελών επεισοδίων. Όλοι σκέφτονται το “Sopranos” ως μια πάρα πολύ serialized σειρά, που ήταν, αλλά όμως το κάθε επεισόδιο έχει μια δική του διασκεδαστική στιγμή, και είχε πάντα αρχή, μέση και τέλος. Μπορεί να ήταν ο Τόνι σε μια μάχη ενάντια στη μητέρα του στην 1η σεζόν αλλά κάθε επεισόδιο τον είχε να αντιμετωπίζει μια διαφορετική κρίση, κι αυτό έκανε αυτόνομο το κάθε επεισόδιο.

Είναι και κάτι που βλέπεις τώρα στο “The Crown”, που έχει ένα συνεχιζόμενο στόρι αλλά απαρτίζεται από αυτοτελή επεισόδια. Μοιάζει με παλιομοδίτικη τηλεόραση και το πώς την καταναλώναμε. Όχι ως νουβέλα αλλά ως ένα συνεχιζόμενο νήμα σύντομων ιστοριών, που παίζουν πάνω σε ένα κοινό μοτίβο.

Και πρέπει να σου πω, απολαμβάνω αυτό τον τρόπο θέασης και νομίζω συχνά το streaming βασίζεται σε κάποιες κορυφώσεις που προσφέρει στη διάρκεια μιας σεζόν με πολλά αδύναμα και αργά επεισόδια ενδιάμεσα, πραγματικά επεισόδια “γεμίσματα”. Δεν με δελεάζει κάτι τέτοιο. Θέλω περισσότερη δράση, μικρές ιστορίες που τις κρατά ενωμένες μία συνεχιζόμενη σκέψη.

Μισέλ Κινγκ: Επίσης τα δικά μας σόου, το “Good Fight” σε streaming και το “Good Wife” στην τηλεόραση, βγαίνουν και τα δύο εβδομαδιαία. Δεν έχουμε κάνει ποτέ σόου που βγαίνει με τη μία, οπότε η αφήγηση δεν είναι πολύ διαφορετική.

Πάνω σε αυτή τη σκέψη, έχετε προσωπικά αγαπημένα; Σειρές δηλαδή που εξηγούν την προσέγγισή σας στο μέσο, ή σπουδαία παραδείγματα αυτού του φορμάτ;

Μισέλ Κινγκ: Ο Ρόμπερτ ανέφερε το “Sopranos”, που δεν βρίσκεις κάτι καλύτερο από αυτό. Αλλά το “Breaking Bad” είναι επίσης μεγάλο αγαπημένο και μετά πηγαίνουμε πιο πίσω στα σόου του Στίβεν Μπόσκο, σαν το “Hill Street Blues” όπου και πάλι βρίσκεις τέλεια δραματική αφήγηση.

Ρόμπερτ Κινγκ: Δε μπορείς επίσης να έχεις καλύτερο γράψιμο στην TV από το “West Wing”. Πρόσφατα είδα και τον 3ο κύκλο του “Ozark” που ήταν εξαιρετικός, και το “Russian Doll” φανταστικό. Αυτό που μου αρέσει είναι όταν μια σειρά παίζει λίγο με τη φόρμα. Ένα ημίωρο μπορεί να είναι δράμα και όχι κωμωδία, και οι ωριαίες μπορούν να γίνονται πολλά διαφορετικά πράγματα.

Τέλος μια γενικότερη ερώτηση. Έχοντας δει πρόσφατα και τις άλλες σειρές σας εκτός των “Good Wife”/”Good Fight” σκεφτόμουν τι είναι αυτό που τις συνδέει. Είναι όλες παραδοσιακά είδη παρουσιασμένα με έναν τεταμένο τρόπο σε ένα πολύ σύγχρονο πλαίσιο. Είναι κάτι που σκέφτεστε εσείς; Σκέφτεστε ποτέ τι είναι αυτό που συνδέει τις δουλειές σας; Γιατί καμία δεν είναι αυτό που περιμένεις να είναι.

Ρόμπερτ Κινγκ: Πάντα αυτό που τις συνδέει είναι μια τάση να θέλουμε να δούμε το καλό και το κακό σε κάθε άνθρωπο. Και πάντα μια αλλόκοτη αίσθηση. Αλλά κάτι που είναι αλήθεια για όλα τα πράγματα που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να βρούμε το καλό και το κακό σε όλους και όχι να κλείνουν όλα ευτυχισμένα. Να προσπαθούμε να καταλάβουμε το πώς οι άνθρωποι μπορούν να διατηρήσουν κάτι που λειτουργεί στην κοινωνία μας.

Η τηλεόραση συχνά βασίζεται στο να ανατινάζει τα πάντα. Κι ακόμα κι αν οι βασικοί μας τίτλοι αρχίζουν με εκρήξεις, νομίζω πως τελικά τα σόου μας έχουν να κάνουν με το πώς βρίσκεις πράγματα που αξίζει να συντηρείς και να διασώζεις, που αξίζουν τον κόπο, και να μην πετάς τα πάντα στον ωκεανό. Και είναι και για το να αποφεύγεις θεωρίες συνωμοσίες και να προσπαθείς να ζεις στον αληθινό κόσμο.

*Η 4η σεζόν του “The Good Fight” προβάλλεται κάθε Παρασκευή στις 21.00 στο COSMOTE SERIES HD. Οι 3 πρώτες σεζόν είναι διαθέσιμες on demand.