H 25η ώρα της Άννας Ντουντουνάκη

Η Νομική Αθηνών και η κλασική κολύμβηση

Η Άννα μπήκε σχετικά αργά, συγκριτικά με άλλους συναθλητές και άλλες συναθλήτριές της, στην κλασική κολύμβηση. Είχε βέβαια μία πορεία στη συγχρονισμένη την οποία και εγκατέλειψε σε μία κρίσιμη καμπή της ζωής κάθε εφήβου. «Η μετάβαση ξεκινάει στην Α’ Λυκείου. Για πολλούς λόγους είχα αποφασίσει ότι θέλω να σταματήσω τη συγχρονισμένη. Την είχα σκεφτεί πάρα πολύ αυτή την απόφασή μου. Αντιθέτως, η στροφή στο κλασικό κολύμπι ήταν κάτι που ενδεχομένως δεν είχα σκεφτεί τόσο καλά».

Το σίγουρο πάντως είναι ότι, στην αρχή τουλάχιστον, το κίνητρο δεν ήταν ο πρωταθλητισμός. «Δεν μπορείς να περάσεις από τις 10 ώρες προπόνηση στο μηδέν. Φοβήθηκα μην αλλάξει το σώμα μου, μην είναι ξαφνικό το σοκ κτλ. Είπα, λοιπόν, να ξεκινήσω κολύμβηση, που μου άρεσε από παλιά. Το έκανα με το σκεπτικό να έχω κάτι να αθλούμαι. Ο πρωταθλητισμός δεν ήταν πάντως ο στόχος μου».

Στην πορεία του χρόνου άρχισε να φαίνεται ότι ήταν πολύ καλή σε αυτό. «Έβλεπα ότι πήγαινα γρήγορα και άρχισα να συμμετέχω σε αγώνες. Ξαφνικά έφτασα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Από εκεί και πέρα, το ένα έφερε το άλλο και άρχισα να κυνηγάω το όριο για το Πανευρωπαϊκό». Για εμάς μπορεί να φαίνεται εντυπωσιακό αλλά η ίδια είχε πολύ μεγάλη πίστη στον εαυτό της από την αρχή. «Ότι θα κάνω κάποτε πανελλήνιο ρεκόρ δεν το περίμενα με τίποτα, όταν ξεκινούσα. Αν με ρωτάς όμως, το πίστευα ότι θα είμαι καλή. Είχα πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση». Προφανώς, αυτή η αυτοπεποίθηση χτίζεται σε έναν αθλητή σταδιακά και μετά από χιλιάδες ώρες προπόνησης.

Η πολύ γρήγορη ανέλιξη της στον χώρο της κλασικής κολύμβησης δε γεννήθηκε από ένα κράμα υποχρεώσεων. Η Άννα Ντουντουνάκη λάτρευε να βρίσκεται στην πισίνα. «Ήταν μία τριετία που δεν ήθελα να μου δίνουν ρεπό. Πήγαινα και τις Κυριακές στο κολυμβητήριο. Ακόμα και τώρα που έχω μεγαλώσει, μου αρέσει πάρα πολύ αλλά κάποιες φορές χρειάζομαι και ένα ρεπό, να κάνω ένα διάλειμμα. Τότε δε με κούραζε καν. Ανυπομονούσα να πέσω στην πισίνα. Βοήθησε πολύ και ο προπονητής μου που ήξερε ακριβώς πώς να με διαχειριστεί». 

Όχι η πιο τυπική περίπτωση πρωταθλήτριας

Για πολλούς εφήβους που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό (και όχι μόνο), το καλοκαίρι του περάσματος από τη Β’ στη Γ’ Λυκείου είναι ένα καλοκαίρι πολύ κρίσιμων και, δυστυχώς, ψυχοφθόρων αποφάσεων. Αν είναι ούτως ή άλλως δύσκολο να συνδυάσεις τον πρωταθλητισμό με οτιδήποτε άλλο, γίνεται ακόμη δυσκολότερο στην Ελλάδα με το σύστημα των Πανελληνίων που καθιστούν τον μαθητή έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους με ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε άλλο. Σε αντίθεση πάντως με χιλιάδες άλλους συναθλητές της, η ίδια δε χρειάστηκε να βρεθεί στο δίλημμα του αν θα συνεχίσει τις σπουδές της ή τον πρωταθλητισμό. Πολύ απλά γιατί τα κατάφερε και τα δύο.

Μπήκε στη Νομική Σχολή Αθηνών από την οποία και αποφοίτησε ως αριστούχος, ενώ έκανε και ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο εξειδικεύοντας τις γνώσεις της στα νομικά. Τη ρωτάω πώς είναι δυνατόν να χώρεσε και τα δύο στην καθημερινότητά της. Δεν έχει καμία διάθεση να υπερηφανευτεί. «Το να μπεις στη Νομική ακούγεται πολύ δύσκολο, ισχύει. Είναι πράγματι δύσκολο όμως αν αποφασίσεις να το κάνεις στη Γ’Λυκείου. Όταν έναν στόχο τον βλέπεις χρονιά με τη χρονιά και βήμα-βήμα, όλα αλλάζουν. Εγώ διάβαζα από πολλά χρόνια πριν και είχα μία συνέπεια σε αυτό, οπότε δε μου φάνηκε βουνό το να μου πει κάποιος ότι πρέπει να γράψω 18500 για να περάσω. Το θεωρούσα κάτι που είναι μέσα στις δυνατότητες μου». 

Οι προπονήσεις όμως δεν είχαν σταματήσει ούτε καν εκείνον τον χειμώνα των Πανελληνίων. «Βοήθησε πολύ και που ήμουν στα Χανιά όπου οι αποστάσεις είναι πολύ μικρότερες και ο χρόνος ρέει πολύ πιο αργά σε σχέση με την Αθήνα. Βοήθησαν πολύ και οι γονείς μου που πάντα ήταν εκεί και ο πατέρας μου με πηγαινοέφερνε σε όλη αυτή την περίοδο για να μη χάνω καθόλου χρόνο. Όλα μου τα μαθήματα τα είχα δρομολογήσει έτσι ώστε να μη χάνω την προπόνηση αλλά ταυτόχρονα να έχω χρόνο μετά για να διαβάσω. Είχα ένα αυστηρό πρόγραμμα αλλά θεωρώ ότι είχα μία ισορροπία σε αυτό το κομμάτι. Το ίδιο έκανα μετά και στο Πανεπιστήμιο».

Η μόνη πρόνοια για αυτούς τους μαθητές που πολύ συχνά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν από πολύ μικρή ηλικία τα όνειρά τους είναι η μοριοδότηση. Κάποιες φορές όμως ακόμα και αυτή μπαίνει στο στόχαστρο. «Είχα ζήσει να μου λένε ότι καλά κάνουν που μου κόβουν τα μόρια, θα σου πω ότι ίσα-ίσα στο να περάσω στη Νομική βοήθησε ο πρωταθλητισμός που έκανα εκείνη την περίοδο, καθώς με βοηθούσε να ξεσκάω. Το γεγονός ότι είχα μόρια, το 20%, ήταν πολύ βοηθητικό στο να μην αγχωθώ, γιατί ήξερα ότι έπρεπε να πάει κάτι πάρα πολύ άσχημα για να μην περάσω. Μπορεί τελικά να μην τα χρειάστηκα αλλά σίγουρα με είχε βοηθήσει η σκέψη ότι υπήρχε αυτό το μαξιλαράκι».

Ένα μπολ παγωτό και μερικά μετάλλια

Καθορισμένα μέχρι και στο γραμμάριο γεύματα, ελάχιστη κοινωνική ζωή, μηδενική διασκέδαση και συνεχείς θυσίες, ενοχές, απωθημένα. Αυτό είναι κάτι που πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε, όταν ακούμε για κάποιον ή κάποια που είναι μεταξύ των κορυφαίων του πλανήτη στο αγώνισμα που έχει επιλέξει. Η πρόοδος της τεχνολογίας και της επιστήμης μπορεί να φέρει το ανθρώπινο σώμα στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Θεωρητικά βλέποντάς το, όσο αυξάνονται οι γνώσεις μας για το ανθρώπινο σώμα, τόσο μειώνονται και τα περιθώρια των ελευθεριών που έχει ένας πρωταθλητής για παρασπονδίες. Μόνο θεωρητικά. Η Άννα Ντουντουνάκη είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για το αντίθετο.

«Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος, για να κάνει καλά αυτό που κάνει, πρέπει να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος με αυτό. Γι’αυτό και δεν πιστεύω στους μεγάλους περιορισμούς και στον ψυχαναγκασμό ότι δεν κάνει να βγω, δεν κάνει να φάω και δεν κάνει να πάω για ένα ποτό». Η διατήρηση της κοινωνικής ζωής εξάλλου είναι κάτι πολύ σημαντικό για την ψυχοσύνθεση του ατόμου. «Αν δεν βγεις, πώς θα διατηρήσεις σχέσεις με τον έξω κόσμο; Και εμείς κανονικοί άνθρωποι είμαστε και θέλουμε τις παρέες μας. Κανείς δεν πρόκειται να κάτσει δίπλα μας επειδή καταλαβαίνει ότι κάνουμε πρωταθλητισμό. Ούτως ή άλλως δεν θεωρώ ότι μου κάνει κακό το να βγω για ένα σινεμά, ένα φαγητό ή ένα ποτό με την παρέα μου. Ίσα-ίσα με βοηθάει να έχω περισσότερη όρεξη την επόμενη μέρα να βγάλω την προπόνηση».

Και υπάρχει μετά και το θέμα τη διατροφής με το οποίο η Άννα έχει ούτως ή άλλως μία ιδιαίτερη σχέση. «Μου αρέσει πάρα πολύ το φαγητό. Δεν μπορώ να φανταστώ μία ζωή στην οποία θα τρώω απλά για να φάω. Τρώω γιατί το απολαμβάνω. Επίσης, μου αρέσουν πάρα πολύ τα γλυκά και δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό», μου τονίζει γελώντας. «Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνουν άλλοι αθλητές και να μην τρώω καθόλου ζάχαρη. Δεν μπορώ να το υποστηρίξω αυτό το πράγμα. Για μένα είναι χαρά μου το βράδυ να γυρίσω κουρασμένη από την προπόνηση και να κάτσω στον καναπέ, να βάλω τηλεόραση και να μου φέρει κάποιος ένα κουτί παγωτό. Θα φάω και πατατάκια και οτιδήποτε από όλα αυτά. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλη την υπόλοιπη μέρα ακολουθώ ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένα φαγητά και προπονήσεις. Στο τέλος της, κάνω και ένα δώρο στον εαυτό μου». 

Δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχει χρειαστεί να αφήσει κάποια πράγματα πίσω της, προκειμένου να χωρέσει πρωταθλητισμό, σπουδές και κοινωνική ζωή. «Για μένα η μεγαλύτερη θυσία όλων είναι ότι δεν μπορώ να πάρω ρεπό. Δεν είμαι σε μία δουλειά που μπορώ να ζητήσω άδεια. Δεν έχω Χριστούγεννα, Πάσχα, Ιούνιο και Ιούλιο που όλοι κανονίζουν τις διακοπές τους. Αν μείνω δύο μέρες έξω από το νερό, φαίνεται αμέσως στην απόδοσή μου. Για παράδειγμα, δύο χρόνια τώρα προετοιμάζομαι για τους Ολυμπιακούς. Περίμενα τη στιγμή που θα τελειώσει η Ολυμπιάδα και θα κανονίσω να πάω ένα τεράστιο ταξίδι. Δεν το έκανα όμως, γιατί μετά από αυτό προέκυψαν και άλλοι αγώνες που, αν πω όχι, δεν ξέρω αν θα μπορέσω αργότερα να ξαναπάω. Δεν γνωρίζω για πόσα χρόνια ακόμη θα μπορώ να αγωνίζομαι με τον τρόπο που το κάνω τώρα».

Η στιγμή που όλα έμοιαζαν για λίγο μάταια

«Στο κολύμπι τα πάντα αποτυπώνονται στο χρονόμετρο και το χρονόμετρο δεν θα σου χαριστεί ποτέ». Μπορεί όλο αυτό να μοιάζει πάρα πολύ πιεστικό και μόνο στο άκουσμα αλλά ταυτόχρονα, για πολλούς αθλητές, είναι κάτι που προσφέρει ασφάλεια. Σε έναν περίπλοκο και τελείως ασταθή κόσμο, το χρονόμετρο είναι απόλυτα ειλικρινές μαζί σου. Δούλεψες; Θα φανεί. Έμεινες πίσω στην προπόνηση; Επίσης θα φανεί. Το τι απαιτεί από εσένα το χρονόμετρο και το τι απαιτείς εσύ από αυτό είναι όλα πολύ συγκεκριμένα. Μετά όμως ήρθε η καραντίνα του Μαρτίου του 2020.

Η Άννα έκανε τα πάντα αλλά δεν μπορούσε να βρει τρόπο που να επιτρεπόταν να προπονηθεί ενόψει και των Ολυμπιακών του Τόκιο. «Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος για μένα. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι όλα είναι μάταια. Ξαφνικά βρέθηκα σε μία κατάσταση που να μην έχω ούτε διάβασμα ούτε κολύμβηση. Να είμαι σπίτι και να κάθομαι έχοντας επενδύσει πολύ μεγάλο προσωπικό κόπο που θα χάνονταν». Η ίδια είχε κανονίσει να μην υπάρχει τίποτα άλλο, προκειμένου να επικεντρωθεί στην προετοιμασία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να προετοιμάζεσαι επί χρόνια για κάτι και τελικά όλοι οι κόποι σου να καταρρέουν μέρα με τη μέρα. «Είχα κάνει τρεις προετοιμασίες από τον Οκτώβριο μέχρι τον Μάρτιο, δύο προετοιμασίες σε υψόμετρο στο βουνό. Στην τελευταία από αυτές, που είχε πάει και πολύ καλά, με το που γυρνάω ανακοινώνεται το lockdown. Ήταν λοιπόν άχρηστη όλη η προσπάθεια. Δεν την είδα πουθενά. Ούτε καν στην προπόνηση. Επομένως, από ένα σημείο και μετά άδειασα ψυχολογικά».

Τη ρωτάω πού και πώς έμαθε τελικά για την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων και πώς ένιωσε γι’ αυτό. «Βρισκόμουν στο σπίτι και απλά το διάβασα σε ένα άρθρο. Δεν θα πω ποτέ ότι χάρηκα, γιατί ποτέ δεν χάρηκα με αυτή την απόφαση. Ένιωσα εν μέρει μία ανακούφιση, επειδή δεν ήθελα να γίνουν. Ήμουν πολύ μπερδεμένη. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση οι Ολυμπιακοί να πάνε έναν χρόνο μετά, γιατί όπως όλοι ξέρουμε μετά από κάθε Ολυμπιακή χρονιά οι αθλητές χρειάζονται ένα διάλειμμα και εγώ εκείνη τη στιγμή είχα κάνει σχεδόν ολόκληρη την ολυμπιακή χρονιά. Οπότε μου ήταν αδιανόητο να περάσω το ίδιο πράγμα για άλλον έναν χρόνο, πάλι από την αρχή». Έμελλε τελικά να συνεχίσει για ακόμα μία χρονιά τις εντατικές της προσπάθειες.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο

Η προετοιμασία συνεχίστηκε στην ίδια ένταση και λίγους μήνες μετά η Άννα Ντουντουνάκη έφτανε στους δεύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της. Ο προημιτελικός στον οποίο συμμετείχε της έδωσε μεν την πρόκριση αλλά χωρίς την επίδοση που η ίδια θα ανέμενε. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που οι άνθρωποι που δούλευαν μαζί της να φτάσουν να ανησυχήσουν. «Όταν ξεκινάω μία μεγάλη διοργάνωση, έχω τρομερό άγχος το οποίο δεν μπορώ πάντα να το κάνω να δράσει θετικά πάνω μου. Αυτό συνέβη και στον προημιτελικό του Τόκιο».

Ο προημιτελικός έγινε το απόγευμα και ο ημιτελικός θα γινόταν το επόμενο πρωί. Η Άννα είχε πολύ λίγες ώρες για να τον αφήσει πίσω της και να κοιτάξει μπροστά. «Για να μου φύγει η υπερένταση από τον προημιτελικό, μου πήρε πάρα πολύ χρόνο. Προσπαθούσα να σκεφτώ πολύ άκυρα πράγματα για να καταφέρω να κοιμηθώ τελικά. Έβαλα κάτω κάποια πράγματα, κάποια λάθη που είχα κάνει και είπα ότι “είναι ή τώρα ή ποτέ”. Αυτό λειτουργεί πολύ θετικά πάνω μου συνήθως». 

Η ίδια άκουσε τις οδηγίες του προπονητή της, εντόπισε τα λάθη της και μπήκε στην κούρσα με τελείως διαφορετική ψυχολογία. «Από τη μία μεριά δεν ήθελα να πάνε χαμένοι οι κόποι ούτε των ανθρώπων που ήταν μαζί μου σε όλη αυτή τη διαδρομή ούτε βέβαια οι δικοί μου. Σε καμία περίπτωση. Σκέψου ότι δουλεύεις χρόνια ολόκληρα για ένα λεπτό. Είναι τρομακτικό και μόνο που το λέω. Είπα, λοιπόν, ότι τώρα πρέπει να συγκεντρωθώ και τώρα πρέπει να τα δώσω όλα».

Δεν κατάφερε να περάσει στον τελικό αλλά πέτυχε μία σπουδαία επίδοση. «Έκανα ακριβώς ό,τι μου είπε και ο προπονητής μου και τελικά, βλέποντάς το τώρα, θεωρώ ότι μου βγήκε. Γιατί, ΟΚ, βγήκα 9η αλλά έτσι συμβαίνει στον αθλητισμό. Ήξερα ότι υπάρχει πιθανότητα να συμβεί. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ εκείνη τη στιγμή αλλά κατάλαβα εκ των υστέρων ότι η παρουσία μου στους Ολυμπιακούς ήταν πολύ επιτυχημένη. Νομίζω ότι το γεγονός ότι παρακολουθεί τους Ολυμπιακούς τόσος πολύς κόσμος και έχω βρεθεί σε μία κούρσα ζωής και πιάνω αυτή την επίδοση είναι πολύ σημαντικό».

Πόσο την επηρέασε όμως ότι έφτασε τόσο κοντά στο όνειρό της; Έβλεπε δεκάδες φορές την κούρσα της ψάχνοντας να ανακαλύψει εκείνο το ένα λάθος που της το στέρησε; «Από τη μία μεριά ήταν ατυχία, γιατί είναι 6 εκατοστά. Από την άλλη όμως για μένα είναι και επιτυχία ότι έμεινα για τόσο λίγο έξω. Δεν σκέφτηκα τι θα μπορούσα να έχω κάνει καλύτερα, γιατί νομίζω ότι αυτή την κούρσα την έκανα όσο καλύτερα μπορούσα. Χαίρομαι, λοιπόν, που δεν υπήρξε ποτέ αυτή η σκέψη στο μυαλό μου. Είμαι ικανοποιημένη από το πώς αντιμετώπισα τον αγώνα».

Το ξέσπασμα και το βίντεο που έγινε viral

Ας το ομολογήσουμε. Νομίζω ότι η καλύτερη λέξη για να περιγράψει τη σχέση μας με τον αθλητισμό, πέραν του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, είναι η λέξη «πανηγυρτζήδες». Θυμόμαστε και συγκινούμαστε (μόνο) με τις επιτυχίες των αθλητών μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά τους αφήνουμε και πάλι στη σκιά για τα επόμενα 4 χρόνια. Είναι λογικό να έχουν και εκείνοι κάποιο παράπονο. «ΟΚ, καταλαβαίνω ότι το να πηγαίνουμε πάνω-κάτω μία πισίνα μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό και φαντασμαγορικό. Αντίστοιχα όμως δεν υπάρχει κοινό ούτε σε άλλα αθλήματα. Δεν έχουμε αυτή την κουλτούρα και δεν προβάλλεται ούτως ή άλλως από τα ΜΜΕ».

Η ίδια θυμάται πώς αντιμετώπιζαν στην Ιταλία μία σπουδαία συναθλήτριά της. «Φέτος, όταν πήγα στο ISL στη Νάπολη, είδα μία top class κολυμβήτρια, την Pellegrini. Παρατηρούσα και πριν αλλά και κατά τη διάρκεια των αγώνων ότι υπήρχε πάρα πολύς κόσμος από την Ιταλία που ερχόταν με πανό για να τη δει και την περίμεναν έξω το γήπεδο. Γινόταν χαμός γι’ αυτόν τον άνθρωπο, πράγμα που πιστεύω ότι στην Ελλάδα δεν θα γινόταν ποτέ». Σχεδόν ποτέ. Η Άννα την ίδια τη μέρα του αποκλεισμού της από τον τελικό έδωσε συνέντευξη στην οποία ξέσπασε σε κλάματα. Δάκρυα στεναχώριας αλλά κυρίως ανακούφισης και εκτόνωσης μετά από μία πολύ στρεσογόνο περίοδο. Το βίντεο έγινε viral και το ακολούθησε μία πρωτοφανής εκδήλωση αγάπης από τον κόσμο. 

«Δεν έκλαψα για να με δει ο κόσμος και ούτε καν γνώριζα ότι θα το έβλεπαν τόσο πολλοί άνθρωποι. Εγώ απλά έδωσα μία συνέντευξη στον αρχηγό της αποστολής. Έκλαιγα ήδη 20 συνεχόμενα λεπτά πριν βγει αυτό το βίντεο στα οποία δεν θα μπορούσα καν να μιλήσω. Σκέψου ότι αυτή ήταν η φάση που μπορούσα απλά να μιλάω». Λόγω της διαφοράς ώρας αλλά και του γεγονότος ότι είχε κλείσει τα social media της, κατάλαβε τι είχε συμβεί πολύ αργότερα. «Το κατάλαβα το βράδυ πια ότι έχει συμβεί όλο αυτό. Μου το είπαν φίλοι μου από την Ελλάδα ότι, ξέρεις, μπες να δεις. Δέχτηκα πάρα πολλά μηνύματα. Ήταν προφανώς πολύ πρωτόγνωρο και για μένα, γιατί δεν μου έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Ίσως μόνο στο Πανευρωπαϊκό που βγήκα πρώτη αλλά και πάλι όχι με την ίδια ένταση».

Δεν πίστευε ποτέ ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και μάλιστα όχι μετά από κάποιο μετάλλιο. «Ήταν μία στιγμή που μου έχει μείνει και δεν την αλλάζω. Δεν περίμενα ότι σε αυτό το άθλημα που κάνω θα μου συμβεί ποτέ αυτό το πράγμα. Απάλυνε τον πόνο μου και με έκανε να αισθανθώ πάρα πολύ καλύτερα. Όλα αυτά τα μηνύματα με έκαναν ξαφνικά, ενώ είχα βγει 9η, να νιώσω ότι ναι δεν έγινε και κάτι και δεν ήταν κακό αυτό που πέτυχα. Συνειδητοποίησα ότι τελικά δεν απέτυχα». 

Ήταν τόσο έντονο που άλλαξε και τον ίδιο τον τρόπο που προσεγγίζει το άθλημά τής. «Νομίζω ότι για πρώτη φορά πίστεψα ότι μπορεί να με επηρεάσει τόσο πολύ ο κόσμος και αυτά που λέγονται για μένα. Πάντα πίστευα ότι όλα εξαρτώνται από μένα και ήμουν πολύ αυστηρή με το αποτέλεσμα και ότι μόνο αυτό μετράει και όλα δεν έχουν σημασία. Γι’ αυτό και έχω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που αφιέρωσαν έστω και ένα λεπτό να μου στείλουν ένα μήνυμα. Ήταν μοναδικό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ». Είναι κάποιες φορές που η πολύ σκληρή προσπάθεια που μπορεί να έκανες μία ολόκληρη ζωή δεν επιβραβεύονται μόνο από χρονόμετρα και μετάλλια.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Το Βιβλίο της Ζωής του Αντώνη Νικοπολίδη