Η ‘αμαρτία’ του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη

Δύο ώρες πριν την παράσταση Ο Λάκκος της Αμαρτίας και μόλις μισή ώρα (!) πριν ξεκινήσει να βάφεται ώστε να μπορέσει να υποδυθεί επι σκηνής το ρόλο του ως τραβεστί, Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης με υποδέχθηκε στο θέατρο Χώρα. Μου πρόσφερε ένα κάπως λιγωτικό -σόρι- σοκολατογκοφρετάκι από το μπαρ του θεάτρου και με άφησε να διαλέξω εγώ θέση μέσα στην άδεια αίθουσα.

Στοοοοοοπ -Καααααααατ (αλήθεια, τι λένε στο θέατρο στην αντίστοιχη περίπτωση;) Πώς θα μπω σε μία άδεια αίθουσα μόνη μου με έναν άγνωστο; Αίσχος και μόνο που το σκέφτηκες. Είχα φροντίσει που λες από την προηγουμένη, πριν μπω να μάθω μερικά πραγματάκια για εκείνον.

Last night Onemanpedia saved my life

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης που εσύ και εγώ ξέρουμε ως Κίμωνα (τι φάση με τα ονόματα και αυτό το παιδί;) από το Πενήντα Πενήντα, έκανε το ντεμπούτο του στην τηλεόραση μέσα από την καθημερινή σειρά Για μια Θέση στον Ήλιο. Έκτοτε έχει κάνει ουκ ολίγες τηλεοπτικές εμφανίσεις -από τις οποίες ορισμένες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Όπως καταλαβαίνεις, η μικρή οθόνη δεν μονοπώλησε την προσοχή του. Τόσο το θέατρο όσο και ο κινηματογράφος τον διεκδίκησαν (και αν κατάλαβα καλά από τη συζήτησή μου μαζί του τον κέρδισαν). Και η μουσική σκηνή ωστόσο, δεν τα πήγε και άσχημα -κάτι κατάφερε να του αποσπάσει. Από το 2008, βρίσκεται στους καλτ πλέον (και αγαπημένους του κοινού) Άγαμους Θύτες.

Όταν δεν έχει παράσταση στο θέατρο Χώρα, δεν εμφανίζεται στο κέντρο Άνοδος (σημειωτέον, οι εν λόγω εμφανίσεις ολοκληρώθηκαν την ημέρα που τον συνάντησα -του χρόνου πάλι), δεν κάνει πρόβα για τις Νεφέλες (την παράσταση σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου που θα ανέβει φέτος το καλοκαίρι στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών) και δεν βοηθά στη συγγραφή της καινούριας ταινίας του Σωτήρη Τσαφούλια (τα γυρίσματα της οποίας ξεκινούν στις 12 Μαΐου), παρακολουθεί παραστάσεις. Μάλιστα, φροντίζει όπως μου είπε ο αριθμός αυτών να ξεπερνάει τις 40. Πότε προλαβαίνει δεν μπόρεσα να μάθω.

Και, επιστρέφουμε στο πρόγραμμά μας…

Kατηφόρισα προς την πρώτη σειρά των θέσεων. Κάθισα κάπου στη μέση. Ακούμπησα κάπως υποχθόνια -ξανασόρι- το σοκολατοδενξερωτιακριβωςηταναυτο πάνω σε ένα ηχείο και θρονιάστηκα προς τα πίσω λες και ήμασταν στο τρίτο κουδούνι και από λεπτό σε λεπτό ξεκινούσε η παράσταση. Γύρισα προς το μέρος του, και πάτησα το rec.

Ας ξεκινήσουμε λίγο με την παράσταση. Μίλησέ μου γι αυτήν.Ανεβάζουμε το Λάκκο της Αμαρτίας του Γιώργου Μανιώτη σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη. Την παράσταση απαρτίζουν 21 ηθοποιοί -ένας και ένας όλοι. Πρόκειται για την ιστορία 6 τραβεστί οι οποίες εκπορνεύονται στην περίφημη λεωφόρο Συγγρού της Αθήνας (το έργο γράφτηκε λίγο πριν το ’79 και παίχτηκε το ’79). Κατά τη διάρκεια του έργου μία προς μία περιγράφουν τη γυναίκα που κρύβεται μέσα τους.

Κάθε μία βιώνει εκείνη την ιστορική ημέρα που αρχίζει να καταλαβαίνει πώς ζει. Τι περνάει. Όλα αυτά εν μέσω μίας επανάστασης του λεγόμενου «πολιτισμού»: Της ελληνικής οικογένειας, της αστυνομίας. Γενικότερα, μίας επανάστασης όλου αυτού του τάχα μου φαίνεσθαι που φέρει η ελληνική κοινωνία η οποία αποφασίζει ότι πρέπει οι τραβεστί να εκδιωχθούν από το μέρος. Να βγουν από το «λάκκο». Στο παιχνίδι της «εκδίωξης», μετέχουν και η τηλεόραση και ο πολιτικός παρατηρητής οι οποίοι εκφράζουν την άποψη (την τότε βέβαια άποψη η οποία ωστόσο είναι τραγικά επίκαιρη) ότι «ναι μεν αποδεχόμαστε την πανδαισία αλλά όχι και την πραγματική φύση των ανθρώπων». Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Μόλις με πήρε τηλέφωνο ο Πέτρος Φιλιππίδης ζητώντας μου να διαβάσω το κείμενό της, ενθουσιάστηκα. 

Η απόφαση να συμμετάσχεις στην εν λόγω παράσταση πάντως δεν πρέπει να σου βγήκε και αγόγγυστα. Η περίπτωση των τρανσέξουαλ, δεν είναι και από τα πιο ευκόλως προσεγγίσιμα κοινωνικά θέματα.Πράγματι. Δεν είναι εύκολο να ακουμπήσεις ένα τέτοιο θέμα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που οφείλεις να σκεφτείς πριν το κάνεις. Πρέπει να ξέρεις πολύ καλά τους ανθρώπους και τους συνεργάτες που θα δουλέψουν πάνω σε αυτό -ο τρόπος με τον τρόπο δουλεύει ο Πέτρος (Φιλιππίδης) μου έδωσε μία ασφάλεια. Πρέπει να μπορείς να βασιστείς στην παραγωγή -μόνο το Εθνικό θα μπορούσε να υποστηρίξει μία τέτοια παράσταση. Από την άλλη ήταν ένα θέμα που εγώ προσωπικά δεν είχα ακουμπήσει παρά μόνο δύο φορές στη ζωή μου: Σε μία αριστοφανική κωμωδία σε σκηνοθεσία του Μιχαλακόπουλου (νομίζω το 2007) που έκανα τον Αγάθωνα στις Θεσμοφοριάζουσες και στα Μαύρα Μεσάνυχτα που έκανα έναν τραβεστί μεν αστυνομικό το Δημήτρη Γλάρο.

Πώς κατόρθωσες επομένως να προσεγγίσεις το ρόλο σου; Αρκετοί συνάδελφοί σου, για να καταφέρουν να μπουν στην ψυχοσύνθεση του ατόμου που υποδύονται διενεργούν έρευνα -επιτόπια εάν αυτή είναι εφικτή. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, μιλώντας με τη Λένα Παπαληγούρα για το Κατερίνα, μου εξήγησε ότι χρειάστηκε να περάσει αρκετό χρόνο στο Δρομοκαΐτειο για να μπει στη «λογική» της κατάθλιψης.

Το ίδιο έκανα και εγώ. Η μόνη διαφορά -η οποία σημειωτέον με τιμά- είναι ότι πριν πάω εγώ να τις συναντήσω, με (για την ακρίβεια «μας») ήρθε μία από αυτές σε εμάς. Στο θέατρο. Η κυρία Αλόμα (μία εκ των παλαιότερων) μας επισκέφθηκε στο θέατρο και απάντησε σε ορισμένες ερωτήσεις μας. Φυσικά δεν έμεινα σε αυτό. Φρόντισα να συναντήσω κάποιους ανθρώπους οι οποίοι βιοπορίζονται μέσα από αυτό. Μάλιστα, με την ευγενική αδιακρισία μου προσπάθησα να ακουμπήσω θέματα ευαίσθητα προς αυτούς.

Θα μοιραστείς μαζί μας λίγο από το ρεαλισμό σου;Είμαστε μία κοινωνία που βασίζεται στη γελοιοποίηση, την ειρωνεία και την πλάκα. Δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας χρειάζεται τις τραβεστί. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ψυχολογικά, τις χρειάζονται. Καραστρέιτ τύποι και καραμάγκες που οδηγούν στο δρόμο φόρμουλες και διαστημόπλοια. «Φανταστικοί» άντρες που δεν τολμούν να παραδεχτούν πόσο τις χρειάζονται. Το οιδιπόδειο είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα.

Οι τραβεστί πέραν της σεξουαλικής προτίμησης έρχονται να καλύψουν και ένα κομμάτι ευαισθησίας σε ανθρώπους που το στερούνται.

Από την οικογένειά τους (;)

Όλα ξεκινάνε από το σπίτι. Όλα ξεκινάνε από τους ανθρώπους των οποίων ο έρωτας δημιουργεί έναν «καρπό». Έναν καρπό που πρέπει οπωσδήποτε να είναι άντρας ή γυναίκα. Ωστόσο η εξέλιξη της Επιστήμης και η ανάλυση του DNA μας μπορούν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι μπορεί κάποιος να γεννηθεί ομοφυλόφιλος.

Οι τρανσέξουαλ αν δεν κάνω λάθος ωστόσο, δεν θεωρούν εαυτόν ομοφυλόφιλο.

Ακριβώς. Δυστυχώς ή ευτυχώς ωστόσο, ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Το αντρικό πρότυπο είναι εκείνο που μας χαλάει περισσότερο. Το αντίστοιχο γυναικείο στην ομοφυλοφιλία το περνάμε λίγο πιο απλά.

Όταν μιλάμε για τραβεστί, αναφερόμαστε στην πιστή αντιγραφή αυτής της γυναίκας. Μιλάμε για την πιστή ανάδειξη του θηλυκού κομματιού το οποίο υπάρχει μέσα του. Και όχι στη σάτιρα αυτού. Ποτέ στη σάτιρα. Το μόνο που θέλουν αυτοί οι άνθρωποι, το μόνο που πραγματικά επιδιώκουν είναι να αναδείξουν τη θηλυκή πλευρά τους. Να τη φέρουν στην επιφάνεια.

Αυτό που καταφέρνουν, είναι να φτιάξουν ένα χαρακτήρα τόσο ιδιαίτερο.

Τον οποίο εσύ καλείσαι να παρουσίασεις στο πλαίσιο αυτής της μεγάλης -όπως είπες και εσύ- παραγωγής που γίνεται υπό την αιγίδα του Εθνικού Θεάτρου. Στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε, μία επένδυση όπως αυτή εμπερίεχει μεγάλο ρίσκο. Δεν συμφωνείς;Απόλυτα. Ωστόσο είναι ένα ρίσκο που μόνο το Εθνικό μπορεί να στηρίξει. Στη συνέντευξη Τύπου, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, κ. Σωτήρης Χατζάκης, μιλώντας για τη σκηνή του Θεάτρου Χώρα τόνισε την ιδιαιτερότητά της (αν δεν κάνω λάθος είναι η τελευταία χρονιά που το Εθνικό συνεργάζεται με το Χώρα) και την ικανότητά της να στηρίξει ένα ας το πούμε πιο διαφορετικό ρεπερτόριο.

Είναι πράγματι σημαντικές -και κυρίως ασφαλείς- οι πλάτες του Εθνικού. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια η άνοδος (ποιοτικά κυρίως) του θεάτρου είναι τέτοια ώστε να πούμε ότι από μόνο του μπορεί να σου δώσει μία κάποια ασφάλεια.

Χρόνια τώρα. Εδώ και 4000 χρόνια. Από την ημέρα που ξεκίνησε έχει μία ανοδική πορεία το θέατρο.

[Γέλια]

Ίσως έχεις δίκιο. Άθελά μου -και κακώς- αντιπαρέβαλλα στο μυαλό μου τις πορείες τους στο ελληνικό γίγνεσθαι και είδα τη διαφορά: Το θέατρο ολοένα και ανεβαίνει ενώ η τηλέοραση ξεπέφτει -με φόρα μάλιστα.

Δεν έχει ξεπέσει η τηλεόραση. Εμείς έχουμε ξεπέσει.

Αυτό δεν είναι κάπως οξύμωρο; Πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι να μην κάνουν καλή τηλεόραση επειδή έχουν ξεπέσει αλλά να ανεβάζουν το επίπεδο των θεατρικών παραστάσεων;

Το θέατρο είναι ζωντανός οργανισμός. Το θέατρο το στηρίζουν οι άνθρωποι επί προσωπικού. Με αγάπη, με σύνεση.

Και αμισθί.

Πάντα υπήρχαν ηθοποιοί που δεν πληρώνονταν. Πάντα. Τώρα είναι πολιτική η έννοια της είδησης. Συνέχεια συνέβαιναν αυτά στο θέατρο. Απλώς δεν τολμούσε κανείς να τα πει γιατί δεν θα έβρισκε δουλειά την άλλη μέρα.

Και τώρα τι άλλαξε και βρίσκουν (και την επόμενη ημέρα);

Τώρα έχει εξελιχθεί το πράγμα. Έχει φτάσει στο σημείο να ζητάμε εμείς οι ίδιοι οι ηθοποιοί θέατρο ποιοτικό. Όχι ποιοτικό με την έννοια του «εντέχνου» που το ακούω σαν έκφραση και σκάω στα γέλια. (Άλλος ένας ρατσισμός που βιώνουμε σε αυτή τη χώρα. Όλα θέλουμε να τα διχάζουμε: Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ)

… (Το βούλωσα)

Η εξέλιση της νέας γενιάς και η ενασχόληση με τη γνώση -πρωτίστως αυτό- είναι μας κάνει να θέλουμε να ψάχνουμε νέους δρόμους.

Είπες γνώση και θυμήθηκα αυτήν την καραμέλα πολλών για την «κατάρα της ημιμάθειας».

Δεν είμαστε όλοι ημιμαθείς. Κάποιοι διαβάζουμε, κυρία μου. Το «κυρία μου» το λέω με την έννοια της ταμπέλας. Κάποιοι ασχολούμαστε με τη γνώση. Κάποιοι ενδιαφερόμαστε. Κάποιοι αγαπάμε περισσότερο.

Πώς πιστεύεις ότι μπορεί αυτή η γνώση να μεταλαμπαδευθεί;

Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ρατσιστές. Να σταματήσουμε να κρίνουμε τόσο βαθιά ο ένας τον άλλον και να αρχίσουμε να αγαπιόμαστε λίγο περισσότερο. Να ανοίξουμε τα χέρια μας σαν αγκαλιά λίγο περισσότερο και να αρχίσουμε όλα αυτά να τα εκφράζουμε με ομαδικότητα στη δουλειά μας, με αλληλεγγύη στην εργασία μας και να έχουμε όνειρα και ελπίδες γι αυτό που κάνουμε. Μπορείς να πεις ότι αυτό είναι ένας ακόμη λόγος που επέλεξα να κάνω τη φετινή παράσταση.

Αλήθεια, εάν μέσα στις επιλογές σου, βρίσκονταν όλες οι φετινές παραστάσεις, σε ποια (από εκείνες που έχεις δει) θα ήθελες να βρίσκεσαι; 

Είναι πάρα πολλές οι παραστάσεις που μου άρεσαν φέτος. Μου άρεσε πολύ ο Άμλετ. Μου άρεσε η στιγμή που οι ηθοποιοί άλλαζαν μπροστά στο Χρήστο Λούλη ενώ ο ίδιος απορούσε «Να είσαι ή να μην είσαι». Μου άρεσε τρομερά ο Ορφέας με το Χάρη Φραγκούλη ως Ροζενκραντ και Γκίλτερστερν όπως και ο κ. Γλάστρας. Μου άρεσε η στιγμή των 5 στο Mojo του Θωμά Μοσχόπουλου στο Θέατρο Πόρτα. Μου άρεσε τόσο το καστ -αυτό το εξαιρετικό καστ- όσο και η σκηνοθεσία. Πριν από αυτό βέβαια είχα δει και την άλλη παράσταση του Πόρτα το Λίλιομ (πάλι με το Γιώργο Χρυσοστόμου) που ήταν εξίσου καταπληκτική. Εκεί πιστεύω οφείλουμε ένα τεράστιο μπράβο στο σκηνοθέτη.

Μου άρεσαν τα Παράσιτα, η παράσταση του Θεοδωρόπουλου με τις εκπληκτικές Κόρα Καρβούνη και Ιωάννα Κολλιοπούλου(που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου). Εξαιρετική παράσταση και αυτή. Υπέροχη παράσταση επίσης, τα Αυγά Μαύρα. Θέατρο με μπέσσα ας μου επιτραπεί η έκφραση. Ήταν συγκλονιστικοί τόσο ο κ. Αντωνίου όσο και η γυναίκα του. Έκανα δύο ημέρες να συνέλθω από τη βαριά αγάπη που αυτοί οι δύο άνθρωποι έφεραν για την εργασία τους. Όχι για τη δουλειά τους. Για την εργασία τους.

Από τη δική σου παράσταση, πώς θέλεις -ιδανικά- να φύγει το κοινό;Λίγο περισσότερο ευαισθητοποιημένο. Θέλω και εύχομαι την επόμενη φορά που θα κοιτάξει έναν άνθρωπο τραβεστί ή εν πάσι περιπτώσει έναν άνθρωπο διαφορετικό από εκείνον, πριν αποφασίσει να μιλήσει ή να απαντήσει, να πάρει ένα δευτερόλεπτο σιωπής σαν την αντίστοιχη που περνάει κάποια στιγμή η παράσταση και να αναλογιστεί τι θέλει να πει. Από την ίδια την παράσταση, εύχομαι να φύγει νιώθοντας πλήρης και να μην σκέφτεται λες και παρακολούθησε τη Eurovision και να πρέπει να αποφασίσει ποια χώρα είναι καλύτερη.

Ήρθε η ώρα να σου ζητήσω την ατάκα. Την πρόταση-ρήση-λέξη που σε χαρακτηρίζει είτε ως άνθρωπο είτε ως καλλιτέχνη.

(Ανεβάζει το μανίκι από το δεξί του χέρι και μου δείχνει το βραχίονά του:) Ουκ αμνημονώ.

ΥΓ: Σε αντίθεση με τον Πυγμαλίωνα, θυμήθηκα ότι η συζήτησή μου μαζί του είχε τελειώσει (κοινώς ότι έπρεπε να πατήσω το stop) μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο #truestory.

Πληροφορίες Παράστασης

Από Τετάρτη-Σάββατο στις 20.30 μμ και Κυριακή στις 19.00 στο Θέατρο Χώρα

Παίζουν: Γ. Βογιατζής, Μ. Βακούσης, Π. Δαδακαρίδης, Αλ. Παντελάκη

Συντελεστές: Π. Φιλιππίδης (σκηνοθεσία), Γ. Γαβαλάς (Σκηνικά), Γ. Μετζικώφ (κοστούμια), Δ. Παπαδημητρίου (μουσική)