H Αθηνά Οικονομάκου δεν θέλει να είναι influencer κανενός

«Αντιλήφθηκα ότι είχα φωτογένεια ως φοιτήτρια της δραματικής, όταν ξεκίνησα να κάνω auditions για διαφημιστικά. Το πρώτο μου ήταν με τον Γιώργο Λάνθιμο, για το οποίο χρειάστηκε να ταξιδέψω ένα Σαββατοκύριακο στην Ταϊλάνδη. Αυτή ήταν, μάλιστα, η πρώτη φορά που μπήκα ποτέ στη ζωή μου σε αεροπλάνο. Έφτασα μεσημέρι, έκανα το γύρισμα και το άλλο πρωί επέστρεψα στην Ελλάδα. Επίσης με τον Λάνθιμο είχα κάνει και μια ταινία μικρού μήκους για το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Κάτι που δεν έχει τύχει να αναφέρω ξανά. Το επόμενο διαφημιστικό μου ήταν το γνωστό «Το χάσαμε το κορμί πατριώτη». Είχα, κατά κάποιο τρόπο, ένα αστεράκι από πάνω μου, αφού τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν κάθε μέρα».

Αν και ακούγεται γραφικό να το λέω εκ των υστέρων, ήδη από τότε είχα ψυχανεμιστεί ότι το συγκεκριμένο κορίτσι, που σε επίπεδο φωτογένειας καταχώρησα από την πρώτη στιγμή στο ίδιο επίπεδο με την Καγιά στα νιάτα της, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συνεχίσει να μας απασχολεί τα επόμενα χρόνια. Αυτό που λένε γεννημένη για να είναι μπροστά από τον προβολέα.

«Οι πρώτοι μου ‘πρωταγωνιστικοί’ ρόλοι ήταν στην δ’ δημοτικού, όταν και ο Σταύρος Τσαρούχας, ο δάσκαλος μουσικής που είχαμε και που αποτέλεσε έμπνευση για εμένα, με έβαζε και έπαιζα στις παραστάσεις της έκτης δημοτικού. Είχε φανεί από μικρή ότι είχα κλίση σε αυτό. Όσον αφορά το μόντελινγκ, μιας που ρωτάς, η απάντηση είναι ότι με 1,68 ύψος, μοντέλο δεν γίνεσαι. Για φωτομοντέλο, από την άλλη,  θεωρώ ότι τα έχω πάει OK. Έχω κάνει ήδη τόσες φωτογραφήσεις που έχω χορτάσει για μια ζωή».

Δέκα χρόνια μετά η Αθηνά είναι η αδιαφιλονίκητη σταρ της γενιάς της. Όχι μόνο εξαιτίας των πρωταγωνιστικών τηλεοπτικών της ρόλων (βλέπε «Η ζωή της άλλης», «Κλεμμένα Όνειρα», «Η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου» και -τα τελευταία πέντε χρόνια- στο «Έλα στη Θέση Μου» του Alpha) αλλά εξαιτίας συνολικά του πολυδιάστατου της δημόσιας παρουσίας της.

«Στο Έλα στη Θέση μου υποδύομαι ένα τρομερά μυστηριώδες και γοητευτικό πλάσμα που, λόγω των πολύ σκληρών παιδικών χρόνων που έχει ζήσει, νιώθει ότι για να κερδίσει οτιδήποτε πρέπει να το καταστρέψει. Δεν μπορεί διαφορετικά να αγαπήσει. Η ψυχική της υγεία δεν ταιριάζει με την εμφάνισή της και την εικόνα που δείχνει προς τα έξω. Το μυστικό της επιτυχίας της σειράς είναι, κατ’ εμέ, ότι μιλάμε για καλούς ηθοποιούς, που είναι και καλά παιδιά και που παραμένουμε και πολύ δεμένοι μεταξύ μας».

Ο λογαριασμός της στο Instagram μόλις ξεπέρασε τους 1.000.000 followers, η εταιρία κοσμημάτων της με τίτλο Allover πάει σφαίρα (ελπίζω να φτιάχνει και αρκετά ‘ματάκια’ μπας και γλιτώσει το μάτιασμα) και μόλις λάνσαρε την στιλάτη συλλογή ρούχων projectsoma μαζί με την Μαίρη Συνατσάκη.

«Όταν, εν μέσω οικονομικής κρίσης, είδα να κόβονται ξαφνικά δουλειές στις οποίες είχα υπολογίσει και να μένω από το πουθενά άνεργη, αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω παράλληλα κάτι που δεν θα έχει καμία σχέση με το κομμάτι της υποκριτικής για να μην αισθάνομαι ανασφάλεια. Συνειδητοποίησα ότι, αν είσαι άνθρωπος όπως εγώ που δεν θέλει να εξαρτάται από κανέναν άλλο (τους γονείς του, τον σύντροφό του, τον ΟΑΕΔ) δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στην υποκριτική. Οπότε αποφάσισα να επενδύσω ότι έχω και δεν έχω σε κάτι που το πιστεύω».

Όλα τα παραπάνω με κοινή συνιστώσα την προνοητικότητά της (ο λόγος που ίδρυσε, πίσω στο 2014, την πρώτη της εταιρεία), την τελειομανία της (κανείς δεν μπορεί να την κρίνει αυστηρότερα από ότι η ίδια τον εαυτό της) και, πάνω από όλα, την αψεγάδιαστη αισθητική της.  Μια αισθητική ζωής, θα έλεγα, που μοιάζει να κάνει ότι αγγίζει η Αθηνά να γίνεται αυτόματα λίγο πιο καλαίσθητο, λίγο πιο μοντέρνο.

«Μέσα σε πέντε μήνες δημιούργησα την πρώτη μου συλλογή κοσμημάτων, παρότι δεν είχα καμία εμπειρία, καμία γνώση και κανένα συμβουλάτορα. Τι είχα; Ένστικτο, διάθεση για δουλειά, τύχη και δημοσιότητα. Γιατί, προφανώς, αν ήμουν μια άγνωστη κοπέλα, θα τα έβρισκα πολύ πιο σκούρα».

«Αν ήμουν μια άγνωστη κοπέλα, θα τα έβρισκα πολύ πιο σκούρα».

Επίσης η πάλαι ποτέ αριστούχα μαθήτρια λυκείου (και νυν και αεί τελειόφοιτος Γεωπονικής) είναι σύζυγος, μητέρα και αγαπημένο εξώφυλλο κάθε γυναικείου περιοδικού που σέβεται τον εαυτό του και τις αναγνώστριες της.

 «To να είμαι μητέρα είναι η βασικότερη δουλειά μου. Όλο μου το είναι, ο περισσότερος χρόνος μου και η περισσότερη δύναμη και ενέργεια που κρύβω μέσα μου καταναλώνεται εκεί. Σε όλα τα άλλα, πλέον, δίνω ότι περισσεύει».

Ταυτόχρονα, αν και η ίδια δεν έχει κάνει τίποτα για να το προκαλέσει (εντάξει, της πάνε τα μπικίνι, αλλά μέχρι εκεί) χαίρει φοβερής και σταθερής εκτίμησης και από το αντρικό φύλο.

«Νομίζω ότι, όσον αφορά το αντρικό κοινό, αυτό που τους αρέσει και ο λόγος που – όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ- με θεωρούν σέξι είναι επειδή ακριβώς δεν το παίζω σέξι, ούτε με ενδιαφέρει να βγαίνω έτσι. Ότι ακριβώς επειδή δεν έχω την διάθεση, βγαίνει κάπως πιο αυθόρμητα και αυθεντικά όλο αυτό».

Η αλήθεια είναι ότι, πριν της μιλήσω ήμουν αρκετά προκατειλημμένος απέναντί της. Ήμουν βέβαιος ότι το σεμνό κορίτσι του τότε δεν υπάρχει πια.

«Έχω παλέψει και έχω δουλέψει πάρα πολύ με τον εαυτό μου. Κάνω ψυχοθεραπεία εδώ και πάνω από οχτώ χρόνια. Ξεκίνησα γιατί άρχισα να έχω φοβίες ότι θα πάω κρίση πανικού. Αυτό μου συνέβη όταν πρωτοξεκίνησα να παίζω στο θέατρο. Για πολλά χρόνια το πάλευα μόνη μου γιατί δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς μου συμβαίνει. Κάποια στιγμή, την εποχή που είχα πάθει και υπερκόπωση κάνοντας 15ώρα γυρίσματα για το «Η Ζωή της άλλης», αισθανόμουν και ψυχικά και σωματικά αδύναμη. Όλο αυτό με οδήγησε στον καναπέ της ψυχοθεραπεύτριάς μου».

Γιατί, φαντάζομαι ότι θα συμφωνήσεις, ότι δεν υπάρχει περίπτωση όλο αυτό το illustration καρτ ποστάλ που είναι η ζωή της, τουλάχιστον όπως μας επιτρέπει να την παρακολουθούμε από τα social media, να μην της έχει «διαβρώσει» την ψυχή.

«Το πρώτο πράγμα που μου είπε η ψυχοθεραπεύτρια μου είναι ότι «αυτό που νιώθεις και που σε έφερε έως εδώ, κάποια στιγμή θα το ευγνωμονείς». Κάτι που τελικά συνέβη. Αν και όταν μου το είπε πίστεψα ότι είναι τρελή. Εννοούσε ότι αν δεν μου συνέβαινε αυτό το περιστατικό που με οδήγησε στο να κάνω ψυχοθεραπεία, δεν θα υπήρχε κανένας άλλος λόγος για να ξεκινήσω. Γιατί, φαινομενικά, όλα ήταν υπέροχα στην ζωή μου. Η δουλειά μου πήγαινε πολύ καλά και οι σχέσεις μου -σε φιλικό, κοινωνικό και ερωτικό επίπεδο- ήταν μια χαρά. Προφανώς έκρυβα πολύ καλά κάποια δικά μου συναισθήματα, ανασφάλειες και φοβίες. Τι έμαθα μετά από τόσα χρόνια ψυχοθεραπείας για τον εαυτό μου; Έχω αλλάξει. Πλέον έχω τρομερή κατανόηση για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου και έχω αποδεχθεί τον εαυτό μου, την ζωή μου, τον τρόπο που μεγάλωσα, τους φίλους μου, τα ελαττώματά μου και τις ιδιοτροπίες μου».

Έχοντας αυτό ως δεδομένο και αυταπόδεικτο, κράταγα εξαιρετικά μικρό καλάθι (τύπου ίσα ίσα να χωράει μισό σάντουιτς) μπαίνοντας σε αυτή την συνέντευξη.

 «Μέχρι και την γέννηση του παιδιού έκλαιγα πολύ εύκολα. Μπορεί να βούρκωνα επειδή είδα κάτι στην τηλεόραση ή επειδή είδα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να κρατιέται από το χέρι στη μέση του δρόμου. Επίσης κλαίω σε όλες τις θεατρικές παραστάσεις που πηγαίνω, είτε είναι κωμωδία, δράμα, αριστούργημα ή χαζομάρα. Και αυτό γιατί νιώθω όλη την συγκίνηση που νιώθουν οι ηθοποιοί που είναι εκείνη τη στιγμή πάνω στην σκηνή. Είναι κάτι που με ταράζει μέσα μου, με την καλή έννοια».

Αλλά εντάξει, δεν είχα άγχος για το αποτέλεσμα. Σκεπτόμενος ότι όσο δύσκολο και να μου ήταν να γράψω κάτι ουσιαστικό και καινούργιο για εκείνη, θα το ‘πλημυρίζαμε’ το άρθρο με φωτογραφίες της, η προσοχή σου θα έπεφτε σε εκείνες, οπότε θα την «βγάζαμε την υποχρέωση» (αν και, για την ιστορία, οφείλω να επισημάνω ότι εμείς την κυνηγάγαμε επί δυο χρόνια για να μας μιλήσει και όχι το αντίστροφο).

«Κομβικό σημείο για εμένα ήταν όταν, στα 21 μου, ξεκίνησα τα γυρίσματα στο ‘Η ζωή της άλλης’, που ήταν η πρώτη μου δουλειά σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ήταν μεγάλο μάθημα ζωής για εμένα και ζορίστηκα πολύ για να τα καταφέρω. Ήταν σαν να με πέταξες, χωρίς να ξέρω κολύμπι, στον ωκεανό. Μια εμπειρία που με καθόρισε σαν ηθοποιό, σαν άνθρωπο και σαν επαγγελματία. Η στιγμή που είτε θα τα παρατούσα τελείως και θα αποχωρούσα από το επάγγελμα ή θα τα κατάφερνα. Αυτό που με έσωσε ήταν ο δυναμισμός μου. Γιατί στην δουλειά είμαι ‘σκυλί’, δεν καταλαβαίνω τίποτα».

Εντάξει μέχρι εδώ; Κατανοητά όλα; Αν ναι, έλα να κάνουμε rewind στο πρώτο κιόλας λεπτό της συνέντευξης όπου η Αθηνά μου γκρεμίζει όλο αυτό τον «απρόσιτη και φαντασμένη» μύθο που είχα σχηματίσει -ερήμην της- για εκείνη. Επιβεβαιώνοντας όλους τους συναδέλφους της και τους δημοσιογράφους που επιμένουν πως πρόκειται για ένα καλό, ευγενικό και προσγειωμένο κορίτσι.

«Έχω συνηθίσει από μικρή να παίρνω ευθύνες. Επειδή ακριβώς ο μπαμπάς μου έλειπε για μήνες, γιατί ήταν καπετάνιος, ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι στήριγμα για την μητέρα μου και τόσο σωστή ώστε, όταν γυρίσει εκείνος από το ταξίδι, να μην έχει να πει τίποτα. Ο στόχος της μαμάς μου ήταν, εγώ και ο αδελφός μου, να είμαστε άψογα παιδιά. Δηλαδή καλοί μαθητές, ευγενικά, σεβαστικά και υπεύθυνα παιδιά-υπόδειγμα στην κοινωνία και καλοί σε οτιδήποτε εξωσχολικό ασχολούμασταν. Δεν ένιωσα ποτέ το δικαίωμα του να μην είμαι τέλεια, ακόμη και όταν βρέθηκα ως φοιτήτρια μόνη μου στην Αθήνα. Είχα και έχω το σύνδρομο της καλής μαθήτριας».

Πώς το έκανε όλο αυτό νούμερο 1; Απαντώντας μου απλώς με απρόσμενη ειλικρίνεια στην -ντεμέκ προβοκατόρικη- ερώτηση μου για το τι, τελικά, επαγγέλλεται ακριβώς.

«Ηθοποιός είμαι και τίποτα άλλο. Από αυτό έγινα γνωστή στον κόσμο. Δεν έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου show, παρουσίαση εκπομπής, reality και γενικότερα το παραμικρό εκτός από αυτό. Από εκεί και πέρα, λόγω της κρίσης στο επάγγελμά μας, αποφάσισα να αναπτύξω και τις όποιες επιχειρηματικές μου ικανότητες για να αισθάνομαι πιο εξασφαλισμένη. Επίσης, η δημοσιότητα λόγω της υποκριτικής, με κάνει να έχω μια δυναμική παρουσία στο Instagram. Κάτι που, κάποιες φορές, το χρησιμοποιώ προς όφελός μου. Αλλά αυτό έρχεται κατόπιν όλων. Δεν θεωρώ ούτε ότι είμαι influencer, ούτε με απασχόλησε και ποτέ το να γίνω».

Πώς το έκανε όλο αυτό νούμερο 2; Απαντώντας μου απλώς με απρόσμενη ειλικρίνεια στην -ντεμέκ προβοκατόρικη- ερώτηση μου για το γιατί πιστεύει ότι έχουν βρεθεί να την ακολουθούν 1.000.000 άνθρωποι, καθιστώντας της την No1 influencer στην Ελλάδα.

«Στο ξαναλέω, δεν είμαι influencer. Επίσης δεν θεωρώ ότι υπάρχουν στην Ελλάδα influencers. Απλώς κάποιοι άνθρωποι έχουμε μια δυναμική και μια δημοτικότητα παραπάνω. Αυτό, για κάποιο λόγο, αρέσει στον κόσμο και το ακολουθεί. Δεν θεώρησα ποτέ ότι είμαι πρότυπο ή ότι έχω να δώσω κάτι παραπάνω από κάποιους  άλλους. Εγώ είμαι αυτή που είμαι. Νιώθω μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που έχω να δώσω πράγματα αλλά, ταυτόχρονα, δεν με πειράζει αν δεν αφορά τον κόσμο όλο αυτό. Το ότι τον αφορά μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά, με γεμίζει ευγνωμοσύνη και περηφάνεια. Αλλά μέχρι εκεί. Αν κάποια στιγμή όλο αυτό καταρρεύσει, επειδή έχω χτίσει πολύ καλά αυτό που είμαι, έχω να κρατηθώ από αλλού. Δεν θα με πληγώσει».

Πώς το έκανε όλο αυτό νούμερο 3; Με το να διατηρήσει την ψυχραιμία της όταν την ρώτησα και για τρίτη φορά για το ίδιο ακριβώς θέμα.

«Νομίζω ότι είμαι αυθεντική και αληθινή και αυτό το αντιλαμβάνεται ο κόσμος και του αρέσει. Αυτό θεωρώ ότι μετράει. Ούτε έχω επιχειρήσει να έχω followers, ούτε κάνω κάτι για να τους κρατήσω. Ότι νιώθω, το κάνω. Όπως αισθάνομαι, εκφράζομαι. Δεν κυνηγάω κάτι. Ούτε το κομμάτι του Instagram με έχει αγχώσει ποτέ. Είτε περνάω περιόδους που έχω 500.000 likes είτε έχω 5, δεν έχω περάσει ποτέ κρίση τύπου ‘τι συμβαίνει τώρα’. Και αυτό γιατί ποτέ δεν το πήρα σοβαρά, επειδή ακριβώς έχω και άλλα πράγματα να κάνω. Ποτέ δεν πίστεψα ότι για να με ακολουθούν τόσοι, αυτό σημαίνει ότι είμαι υπέροχη ή ότι δεν έχω χώρο στο κομμάτι της υποκριτικής οπότε ας είμαι καλή και στο Instagram για να έχω κάτι άλλο. Ξέρω πολύ καλά τι είμαι, δηλαδή ηθοποιός».

Για αυτό σου λέω, ντροπή μου που μπήκα στον στίβο μάχης μαζί της έχοντας τόσες προκαταλήψεις απέναντί της. Αλλά, από την άλλη, «ντροπή» της που δεν μου έδωσε το παραμικρό δικαίωμα για να βρω και να μεγεθύνω κάποιο ντεφό, κάποιο ελάττωμα στην εικόνα της.

Για την ακρίβεια εκείνη, χωρίς να έχει την παραμικρή ανάγκη, σκάλισε και βρήκε χρόνο μέσα στην μέρα της (βλέπε 10 ώρες γύρισμα, δυο επιχειρήσεις, ένα σπίτι, ένας σύζυγος, ένα παιδί) για να μου μιλήσει για όσο χρονικό διάστημα ήθελα. Ανοίγοντάς μου την ψυχή της, αποκαλύπτοντάς μου τις αδυναμίες της και γενικά επιδεικνύοντας έναν επαγγελματισμό και μια γενναιοδωρία που σπάνια έχω συναντήσει.

«Είμαι γενικότερα πολύ δυναμική -και κάπως αυταρχική».

 «Είμαι γενικότερα πολύ δυναμική -και κάπως αυταρχική- σαν παρουσία και συμπεριφορά. Έβγαζα -ειδικά παλιότερα- τόσο δυναμισμό που ο άλλος δεν πίστευε ποτέ ότι μπορεί να πληγωθώ, να στεναχωρηθώ ή ότι μπορεί κάτι να με έχει πειράξει. Ήμουν πάντα στήριγμα για όλους τους άλλους. Στις σχέσεις μου, στην δουλειά, παντού. Έδινα την αίσθηση ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν. Αυτό με χαρακτήριζε. Κάτι που ήταν μια άμυνα. Ένας δυναμισμός που, όπως σωστά επίσημανες, έκρυβε πίσω του βαθιά ανασφάλεια και χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Κάτι που έχει αλλάξει τώρα. Πλέον είμαι πιο ισορροπημένη».

Και τι έκανα εγώ; Όχι μόνο της το ανταπόδωσα με ένα κείμενο που δεν της αξίζει, αλλά συνεχίζω να ψάχνω τρόπους για να την «εξαγριώσω» και να την δω να βγαίνει εκτός προγράμματος και εκτός εαυτού (δεν ξέρω γιατί, είμαι απλά περίεργος να δω αυτή την πτυχή της). Που κατέληξα; Στο να μπω κρυφά στο επόμενο γύρισμα και να της κλέψω το αγαπημένο της σημειωματάριο. Εκεί που είναι γραμμένη, οργανωμένη και -με πολύχρωμα post it- χρωματικά συντονισμένη όλη η πολύπλοκη και φωτογενής ζωή της.

«Παλιότερα ήμουν τρομερά ψυχαναγκαστική. Πλέον παραμένω λίγο όσον αφορά την τάξη. Όχι με την έννοια της καθαριότητας, αλλά της οργάνωσης. Θέλω όλα στη ζωή μου να είναι οργανωμένα. Στο γύρισμα με κοροϊδεύουν όλοι γιατί είμαι συνέχεια με το σημειωματάριό μου και τα αυτοκολλητάκια μου και σημειώνω τα πάντα. Δεν γίνεται να τα βγάλω πέρα αλλιώς».