Η Carrie Coon του ‘The Sinner’ ελπίζει να συνεχίσει να πηγαίνει από σειρά σε σειρά

H Carrie Coon είναι η καλύτερη ηθοποιός στην τηλεόραση. Ορίστε, δεν είναι και δύσκολο.

Την πρωτομάθαμε στο ‘Gone Girl’ του David Fincher ως αδερφή του Ben Affleck, όπου κέρδισε εντυπώσεις σε ένα όχι τόσο αβανταδόρικο ρόλο, όμως η έκρηξη ήρθε λίγο μετά, όπου ως Nora στο ‘Leftovers’ είδε τη σειρά σταδιακά να μετατοπίζεται πάνω της και την ίδια σιγά σιγά να γίνεται πρωταγωνίστρια. Παράλληλα με την τελευταία σεζόν της σειράς πέρσι, την βλέπαμε και στον 3ο κύκλο του ‘Fargo’ του Noah Hawley. Μια ταυτόχρονη ερμηνεία σε δύο από τις καλύτερες σειρές στην τηλεόραση, και με τις δύο να είναι βασισμένες πάνω της και να αποσπούν και το τελευταίο πιθανό πλάνο από το εκφραστικό της πρόσωπο. Η Carrie Coon ήταν το αδιαμφισβήτητο #1.

Φέτος, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, συμφώνησε να πρωταγωνιστήσει στο 2ο κύκλο του ‘The Sinner’ (που προβάλλεται αποκλειστικά στο COSMOTE CINEMA 4HD κάθε Πέμπτη στις 22.00 και κάθε επεισόδιο είναι διαθέσιμο και on demand στην υπηρεσία COSMOTE TV PLUS, αμέσως μετά την προβολή του), το οποίο σκηνοθετεί εν μέρει ο εξαιρετικός Antonio Campos, μια σειρά εγκλήματος διαφορετική από τις άλλες. Όπως και στον πρώτο κύκλο, με την Jessica Biel, έτσι και φέτος το ‘Sinner’ δεν ενδιαφέρεται για το ποιος έκανε τι, αλλά γιατί το έκανε, υπό ποιες συνθήκες, και τι σημαίνει αυτό- για τους ίδιους αλλά και για τον κόσμο γύρω τους.

Ο ντετέκτιβ του Φίλιπ Πούλμαν επιστρέφει από την 1η σεζόν κι αυτή τη φορά ερευνά το φόνο που εμπλέκει ένα 11χρονο αγόρι. Η Carrie Coon παίζει τη Vera, που περιγράφεται ως «μια μυστηριώδης γυναίκα που προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των αξιών της κοινότητας που ηγείται αλλά και να εκπληρώσει τις δικές της επιθυμίες». Ένας από τους λόγους που η Coon θέλησε να παίξει στη σειρά ήταν και το πόσο πολυεπίπεδη βρήκε τη Vera, μια ηρωίδα ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι δίχως τίποτα το απλοϊκό πάνω της.

Καθώς η 2η σεζόν του ‘Sinner’ φτάνει στο μέσο της διαδρομής, μιλήσαμε με τον αγαπημένη ηθοποιό για την επιθυμία της να πρωταγωνιστήσει στη 2η σεζόν της σειράς, για τους φανς του ‘Leftovers’, για τα όπλα που της προσφέρει το θεατρικό της background, και φυσικά για το πώς ήταν η συνεργασία της με τον David Fincher.

***

Ο ρόλος της Vera είναι αρκετά απαιτητικός, τι σου μίλησε περισσότερο σε αυτήν και γιατί θέλησες να κάνεις τη 2η σεζόν αυτής της σειράς;

Κάθε φορά που δε μου προσφέρουν ένα ρόλο που δεν είναι η σύζυγος ενός άμοιρου άντρα ή μια σκύλα κοπέλα κάποιου ιντριγκάρομαι επειδή ειλικρινά δεν υπάρχει πολύ μεγάλη ποικιλία διαθέσιμη για γυναίκες. Αν και είναι καλύτερα τελευταία, ειδικά στην τηλεόραση. Μεγάλο ρόλο έπαιξε κι ότι ο άντρας μου ήταν ήδη στη σειρά, πρώτα μίλησαν με εκείνον για να παίξει τον Jack Novak [σσ. τον παίζει ο Tracy Letts του «Lady Bird», σύζυγος της Coon] οπότε επρόκειτο ήδη να μεταφερθούμε στη Νέα Υόρκη για το καλοκαίρι όπου θα γινόταν το γύρισμα. Το μπόνους ήταν ότι ο χαρακτήρας που μου ζήτησαν να παίξω ήταν στην πραγματικότητα πολύ ενδιαφέρων, μια δυνατή, περίπλοκη γυναίκα που δεν είναι νομίζω ούτε αγνά η αντίπαλος στη σειρά αλλά ούτε και η ηρωίδα. Ήταν κάτι ενδιάμεσο, το οποίο βρίσκο πολύ ενδιαφέρον. Το πώς λειτουργεί μες στην ιστορία.

Έχει ενδιαφέρον πως μετά το ‘Fargo’ βρήκες πάλι αυτό το ρόλο που έψαχνες σε μια σειρά ανθολογίας στην ουσία. Είναι αυτό ένα φορμάτ που σε ικανοποιεί; Το να έχεις δηλαδή αρκετά επεισόδια για να εξερευνήσεις ένα χαρακτήρα αλλά να είναι και κάτι κλειστό που ξέρεις πού πηγαίνει και δεν γίνεται επαναλαμβανόμενο.

Οπωσδήποτε μου αρέσει αυτό, και είμαι πολύ ευτυχής που η τάση στην τηλεόραση τώρα είναι αυτή. Είμαι θεατρική ηθοποιός και στην Αμερική δεν έχουμε αυτούς τους σπουδαίους θιάσους που υποστηρίζονται από την κυβέρνηση και που κάνουν βασικά παραστάσεις για 20 χρόνια. Δεν το έχουμε αυτό, οπότε πάντα κάνουμε πρόβες για κάτι για 5 βδομάδες, μετά τρέχει για 8-9 βδομάδες και μετά τελειώσαμε με αυτό και πάμε παρακάτω στο επόμενο. Οπότε ο ρυθμός της δουλειάς μου πάντα ήταν να δουλεύω πάνω σε κάτι και μετά να το αφήνω. Νομίζω το περισσότερο που έχω παίξει σε παράσταση είναι 2 χρόνια. Στη μεγάλη εικόνα των πραγμάτων δεν είναι και τόσο μεγάλο διάστημα.

Οπότε έτσι καταλαβαίνω το ρυθμό της δουλειάς σε κάθε περίπτωση. Και το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να υπογράψω για μια σειρά που θα τρέχει για 8 χρόνια είναι καθησυχαστικό για μένα γιατί νομίζω πως θα βαριόμουνα! Είναι σαν κάθε σχέση- αν χρησιμοποιείς τα ίδια κομμάτια του εαυτού σου ξανά και ξανά τότε θα έχεις κάποια στιγμή την τάση να απομακρυνθείς! [γελάει]

Μου άρεσε που έπαιξα τη Nora Durst για 3 χρόνια στο ‘Leftovers’ αλλά νομίζω 3 χρόνια ήταν το σωστό χρονικό διάστημα. Και όμοια στο “Fargo’, ήταν μια τόσο ολοκληρωμένη ιστορία. Ο Noah κάνει υπέροχη δουλειά στο να λέει μια ολοκληρωμένη ιστορία εμπνευσμένη από τους αδερφούς Coen μέσα σε 10 επεισόδια, το γράψιμο είναι πολύ σφιχτό. Οπότε απολαμβάνω πολύ αυτό το show-hopping που κάνω και ελπίζω να συνεχιστεί. Νομίζω πως θα συνεχιστεί. Η βιομηχανία ανακαλύπτει πως το κοινό ενδιαφέρεται σε μια σειρά που ίσως παρουσιάζει έναν κόσμο κατανοητό αλλά έχει τη δυνατότητα να αλλάξει χαρακτήρες και ηθοποιούς και να εμπλουτίζεται καθώς η σειρά συνεχίζεται. Μου αρέσει.

Είναι οπωσδήποτε αυτή η κυρίαρχη τάση τώρα, και είσαι κι ένα από τα πρόσωπα αυτής της μετάβασης. Πέρσι την άνοιξη υπήρχε ας πούμε μια στιγμή που έπαιζες ταυτόχτονα σε ‘Fargo’ και ‘Leftovers’, για πολύ κόσμο η αδιαμφισβήτητη καλύτερη ηθοποιός στην τηλεόραση.

Ναι ήταν πολύ σοκαριστικό που ήμουν τόσο πολύ στην τηλεόραση!

Πώς την αντιλαμβανόσουν εσύ αυτή τη στιγμή;

Ναι, ήμουν πεπεισμένη πως κάποιος θα μόνταρε ένα βιντεάκι στο YouTube με όλες τις εκφράσει που κάνω και θα με εξέθετε ως μια φρικτή απατεώνισα, οπότε είμαι ευγνώμων που κανείς δεν το έκανε αυτό. Και ήταν σοκαριστικό που αναγνωρίστηκα για αυτούς τους ρόλους. Κέρδισα το βραβείο της ένωσης κριτικών ουσιαστικά και για τους δύο ρόλους. Εννοώ…

>>>τι;

Αυτό ήταν πέρα από τα πιο τρελά μου όνειρα, απλώς ήπιζα να μην εκτεθώ και στην πραγματικότητα κέρδιζα και δάφνες, αυτό ήτα μεγάλη έκπληξη για μένα. ΑΛΛΑ, πρέπει να αποδώσω τα εύσημα εκεί που ανήκουν. Αυτές οι σειρές είναι εξαιρετικά καλογραμμένες και το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να εμφανίζομαι και να κάνω αυτό που έλεγε η σελίδα και αυτό θα δούλευε πανέμορφα επειδή αυτοί οι showrunners, o Damon Lindelof κι ο Noah Hawley ήταν τόσο ευφυείς, τολμηροί αφηγητές και πραγματικά βρέθηκα κατά τύχη σε δύο από τις καλύτερες σειρές στην τηλεόραση, για να είμαι ειλικρινής.

Μιας και ανέφερες τις εκφράσεις του προσώπου σου, μιλάμε για κάποιες σειρές που -κι αυτό ισχύει και για το ‘Sinner’- δεν είναι το είδος της σειράς που συμβαίνει κάποια εξωφρενική ποσότητα πλοκής κάθε στιγμή. Έχεις μεθοδικές σεκάνς, έχεις ακόμα και επεισόδια που βασικά βλέπουμε τις αντιδράσεις σου.

Ω, ναι, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον!

Μου μοιάζει κάπως πολύ απαιτητικό, εσένα τι σε δυσκολεύει πιο πολύ;

Για το ‘Sinner’ συγκεκριμένα, επειδή η τηλεόραση είναι δομημένη με τον τρόπο που είναι, έχεις πάντα να γυρίσεις μέσα σε μια μέρα μια περισσότερη σκηνή από όσες έχεις φυσιολογικά το χρόνο να γυρίσεις. Αυτό είναι μπατζετικό θέμα, οπότε όταν ξεκίνησε η σειρά πετάξαμε τη Vera σε καταστάσεις που ήταν έξω από τα νερά της, όπου ήταν ταραγμένο. Οπότε έπρεπε να την παίξω ταραγμένη πριν μπορέσω να την παίξω υπό έλεγχο, πριν μπορέσω να παίξω την βασική της ενέργεια. Επειδή αυτή η ταραχή είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω πολύ στην πραγματικότητα, οπότε αυτό ήταν δύσκολο.

Το άλλο που με δυσκόλεψε είναι ότι μόλις είχα κάνει ένα μωρό 8 βδομάδες πριν τα γυρίσματα, οπότε ήμουν μέσα σε αυτό το περίεργο νέο σώμα  και ανάρρωνα, και ανταποκρινόμουν στην απαιτήσεις του να είσαι νέα μητέρα, και ξαφνικά έπρεπε να δουλεύω 14 ώρες τη μέρα καθώς προσπαθούσα να μεγαλώσω το πρώτο μου μωρό. Οπότε ήταν δύσκολο επειδή οι προτεραιότητές μου είχαν αλλάξει. Πριν, όταν έκανα το ‘Leftovers’ και το ‘Fargo’ είχα όλο το χρόνο του κόσμου στη διάθεσή μου για να προετοιμαστώ, να μάθω τις ατάκες και τώρα δεν είχα καθόλου χρόνο προετοιμασίας. Επειδή όταν δεν ήμουν στη δουλειά ήμουν με το νεογέννητό μου. Οπότε έπρεπε να πιάσω τη Vera πολύ γρήγορα, χωρίς να έχω την πολυτέλεια της φαντασίας.

Επίσης πήρα τη δουλειά πολύ αργά, νομίζω δυο βδομάδες πριν αρχίσουμε όντως τα γυρίσματα. Και δεν είχαν πολλά σενάρια έτοιμα οπότε δεν ήξερα πού κατευθυνόταν η ιστορία. Οπότε όλη αυτή η αβεβαιότητα υποθέτω ήταν μια πρόκληση. Αλλά όχι κάτι τόσο ασυνήθιστο στον τηλεόπτικό κόσμο. Αλλά ξαφνικά συνειδητοποιούσα πως πάντα είχα μια διαδικασία καθώς προετοιμαζόμουν για ένα γύρισμα για την οποία δεν είχα πια τον χρόνο. Καμία διαδικασία πια για μένα, τώρα απλά εμφανίζομαι και γυρίζω τις σκηνές, σε γυρίσματα χωρίς χρονολογικά σειρά, ξέρεις;

Δεν ήξερα πως δεν ήξερες το τέλος από πριν. Πώς και πήρες το ρίσκο;

Ο Derek Simmonds, ο showrunner, ήταν πολύ σαφής όταν εγώ κι ο Tracy συζητούσαμε να κάνουμε τη σειρά, για τα θεματικά ενδιαφέροντα του όλο κομματιού και γιατί το έβρισκε σημαντικό. Ενδιαφέρεται πολύ για τα ανθρώπινα κίνητρα και τις γκρίζες περιοχές ηθικής, δεν είναι μαύρο και άσπρο. Και όπως θα έχεις παρατηρήσει, η όλη πολιτική συζήτηση αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ είναι πολύ οπαδική και ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν στον Derek είναι ότι τον ενδιαφέρει πολύ περισσότερο μια σκοτεινή περιοχή, λιγότερο διακριτή στο κέντρο του ηθικού σύμπαντος. Οπότε ακόμα κι αν δεν ήξερα ακριβώς πού θα καταλήξει η ιστορία -και για να είμαι ειλικρινής γυρίζαμε μέχρι που ξεκινήσαμε να προβαλλόμαστε, οπότε δεν ξέραμε το τέλος ακόμα κι όταν εσείς βλέπατε τα πρώτα 1-2 επεισόδια- είχα τη σιγουριά πως ο Derek θα ικανοποιούσε τη θεματική κλωστή που ακολουθούσε.

Κι αυτό ανταποκρίνεται και στην παρατήρησή σου νωρίτερα για το πώς μεγάλο μέρος αυτής της σειράς μοιάζει να είναι αντιδράσεις σε κάτι που συμβαίνει, παρά ένα μάτσο πλοκής. Κι αυτό είναι το συναρπαστικό σε αυτή τη νέα εποχή τηλεόρασης, ότι είναι τόσο βασισμένη στους χαρακτήρες. Αφορά τόσο πολύ το ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι κι όχι απαραιτήτως τι κάνουν.

Πηγαίνοντας λίγο πίσω, μιας και μιλήσαμε για το ‘Leftovers’ και τηλεόραση χαρακτήρων, νιώθω πως το επεισόδιο της Nora από την 1η σεζόν της σειράς ήταν εκείνο που για πολλούς θεατές ξεκλείδωσε τη σειρά. Τι θυμάσαι περισσότερο από τη σειρά εσύ;

Αυτό που αγαπώ στο ‘Leftovers’ είναι ότι ποτέ δεν ξέρω ποιος θα είναι φαν του ‘Leftovers’. Είναι οι μόνοι άνθρωποι που με αναγνωρίζουν ποτέ στο δρόμο και είναι όλοι εντελώς διαφορετικοί τύποι ανθρώπου, δεν είναι ένα είδος ανθρώπου που τους αρέσει η σειρά. Κι αυτό είναι μεγάλη απόλαυση για μένα γιατί είναι πάντα μια έκπληξη ποιοι θα με αναγνωρίσουν για τη συγκεκριμένη σειρά.

Νομίζω το ‘Leftovers’ πάντα ήταν καλύτερο όταν ήταν πολύ εστιασμένο. Και το δικό μου ήταν από τα πρώτα επεισόδια, μετά του Eccleston, που αληθινά εστίασε σε ένα χαρακτήρα. Και νομίζω το επεισόδιο του Matt προετοίμασε το κοινό για το επεισόδιο ‘Guest’, το οποίο νομίζω ήταν εξαιρετικά καλογραμμένο, σχεδόν σαν μικρό ανεξάρτητο φιλμ. Επειδή δεν είχε επεισοδική δομή όπου ακολουθείς πολλούς χαρακτήρες μπορούσες να επενδύσεις απολύτως σε αυτό το άτομο το οποίο η σειρά ως εκείνο το σημείο δεν είχε εξερευνήσει πλήρως. Και θυμάμαι να διαβάζω το βιβλίο του Tom Perotta και να με ενδιαφέρει η Nora αλλά να μην δίνει αρκετά για αυτήν, θα έλεγα πως ο Perotta έχτισε τη δομή ενός πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα όμοιο του οποίου δεν είχαμε δει στην τηλεόραση και το ‘Guest’ ήταν ένα παράθυρο προς ένα χαρακτήρα που δεν είχε υπάρξει πριν. Κι εγώ ήμουν η  ευεργετούμενη αυτής της δουλειάς.

Και ήταν μεγάλη μου τιμή που η σειρά συνέχιζε να εστιάζει στη Nora. Σταδιακά συνειδητοποίησαν πως υπήρχε ένα ρομάντσο μεταξύ του Justin και εμένα το οποίο ήταν ενδιαφέρον μέ έναν κλασικό τρόπο για τον κόσμο που βλέπει τηλεόραση, οπότε μπορούσαν να έχουν αυτό το σκελετό με το ρομάντζο και επιπλέον να εισάγουν μερικές από τις πιο ασυνήθιστες ιδέες  με τις οποίες έπαιζαν στη σειρά, για την πνευματικότητα και την πίστη και το πώς η αναζήτηση νοήματος είναι η ανθρώπινη κατάσταση, αυτή η αναζήτηση νοήματος είναι μέρος του τι σημαίνει να είσαι ζωντανός. Και μπορούσαν να το παραδώσουν σε αυτό το πακέτο ενός ικανοποιητικού ρομαντικού στόρι. Ήμουν χαρούμενη που ήμουν μέρος του.

Ανέφερες το θεατρικό σου background, οπότε αναρωτιόμουν πώς συνδέεται αυτό με το να παίζεις αυτούς τους πολυεπίπεδους λεπτομερείς χαρακτήρες σε πολλά επεισόδια, σε σχέση με θέατρο ή το σινεμά, πώς είναι η μετάβαση.

Πάντα ως νεαρότερη ηθοποιός προσέγγιζα τον χαρακτήρα από μέσσα προς τα έξω, αυτό που ήταν πιο σημαντικό για μένα ήταν να έχω μια πνευματική κατανόηση της ιδέας, του κόσμου. Διάβαζα πολύ, διάβαζα γύρω από την εποχή ή ένα αντιστοιχο ψυχολογικό πρόβλημα ή ιστορίες κοντινές σε αυτή που λέγαμε. Και σταδιακά, καθώς η δουλειά συνέχιζε και μιας η τηλεόραση είναι τόσο οπτικό μέσο, άρχισα να δουλεύω από έξω προς τα μέσα.

Για το ‘Fargo’ για παράδειγμα, με το που θα βάλεις τις μπότες και τη στολή και την προφορά και το αστυνομικό σήμα, ήδη κινείσαι και μιλάς διαφορετικά, έχεις τοποθετήσει τον εαυτό σε έναν κόσμο που είναι έτοιμος για σένα να τον περπατήσεις. Και βρήκα πως όσο η δουλειά μου συνεχίζει είναι ολοένα και πιο σωματική διαδικασία, είναι από έξω προς τα μέσα, παρά μέσα προς τα έξω. Αλλά πάντα πίστευα πως είναι ευκολότερο να πάς από το θέατρο στο σινεμά και την τηλεόραση παρά το ανάποδο. Αν έχεις εκπαιδευτεί–

Αλήθεια;

Έτσι νόμιζω! Δεν εννοώ από εμπορική σκοπιά γιατί αυτό θα ήταν πιο δύσκολο [γελάει], το να σπάσεις το φράγμα και οι άνθρωποι όντως να σε προσέξουν. Αλλά…

[ακούγεται φωνή μωρού]

Συγγνώμη, το μωρό μου ξύπνησε και τώρα σας μιλάω ταυτόχρονα, «γειααα σουυυ» [γελάει], νομίζω λοιπόν πως είναι πιο εύκολο να ‘μικρύνεις’ αντί να ‘μεγαλώσεις’. Το θέατρο απαιτεί να είσαι ριζωμένος στο σώμα σου το οποίο μου έχει φανεί πολύ χρήσιμο μπροστά στην κάμερα και μία στο τόσο κάποιος από το σινεμά ή την τηλεόραση προσπαθούν να πάνε στο θέατρο και ερμηνεύουν από το λαιμό και πάνω. Δε μπορείς να γεμίσεις μια αίθουσα έτσι. Ή αν δε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη φωνή σου. Κάποιοι δε νοιάζονται για αυτό αλλά εμένα με νοιάζει, γιατί το θέατρο είναι το μέρος όπου εγώ μπορώ η ίδια να ξέρω αν έχω την προσποχή του κοινού ή όχι και πρέπει να δουλέψω για να το διατηρήσω όλη την ώρα που είμαι στη σκηνή. Νιώθω πως αυτή είναι μια καλή άσκηση γιατί αν έκανα μόνο σινεμά ή τηλεόραση θα έχανα την ίδια μου την αίσθηση του τι είναι καλό ή όχι. Γιατί και στο σινεμά και στην τηλεόραση περιμένεις πάντα κάποιον να σου πει ότι το έχουμε και πάμε παρακάτω.

Οπότε πάντα ελπίζω για νέους ηθοποιούς πως θα εκπαιδευτούν στο θέατρο πριν μεταπηδήσουν σινεμά και την τηλεόραση γιατί τους δίνει μια αίσθηση αφήγησης που είναι πολύ σημαντική και έχει αποτέλεσμα πιο αποτελεσματική εξιστόρηση όταν είσαι μπροστά στην κάμερα. Γιατί οι κανόνες είναι ίδιοι, θες οικονομία στην κίνηση, θες να είσαι αποτελεσματικός δε θες να είσαι επιεικής σε αυτό το σκηνικό. Κι επειδή το θέατρο σε μαθαίνει πως μια σκηνή συμβαίνει μεταξύ ανθρώπων και πως δεν αφορά μόνο εσένα, αφορά πάντα το άλλο πρόσωπο. Αυτό είναι το μόνο είδος ηθοποιίας που θέλω να κάνω.

Τελευταία ερώτηση, μιας και μιλάμε και για σινεμά ήθελα να σε ρωτήσω για το ‘Gone Girl’, που είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες τα τελευταία χρόνια,

Ωραία!!

Ήταν μια ταινία που πολλοί μετά σε πρόσεξαν εκεί ως ρόλος που ξεχώριζε. Πώς ήταν η εμπειρία σου στην ταινία;

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι πως ήταν η πρώτη ταινία που έκανα στη ζωή μου και ήξερα πως ο Fincher είχε φήμη πως απέλυε κόσμο και ήμουν σίγουρη πως δε θα επιβίωνα την πρώτη βδομάδα. Επίσης δεν είχα εμφανιστεί μπροστά σε κάμερα εκτός από λίγα guest στην τηλεόραση, οπότε μεγάλο μέρος του λεξιλογίου του να κάνεις μια ταινία ήταν κάτι που μου διέφευγε τελείως. Με βοήθησαν τρομερά οι πολύ γενναιόδωροι συνάδελφοί μου στο καστ, όπως η Kim Dickens, Lisa Banes, Patrick Fugit, όλοι αυτοί που έκαναν ταινίες τόσο καιρό. Ήταν συναρπαστικό για μένα που ήταν η πρώτη μου δουλειά, και ήταν μια εντελώς τρελή πρώτη ταινία να κάνει κανείς, μια ταινία του David Fincher όπου θα έπαιζα τη δίδυμη αδερφή του Ben Affleck; Ήρθε από το πουθενά. Ήρθε από μια κασέτα που έκανα στο σαλόνι μου στο Σικάγο, δεν το ακούς συχνά αυτό. Κι ο Ben Affleck ήταν εκπλητικά γενναιόδωρος μαζί μου και με βοηθούσε, μου έδινε συμβουλές τι να κάνω ή τι να μην κάνω ανάλογα τι είδους πλάνο είχαμε.

Και μετά ο David Fincher, όταν θυμήθηκε πως είχε προσλάβει μια πρωτάρα, πραγματικά με ανέλαβε σχεδόν ως μαθήτρια και μου έλεγε να πάω να κοιτάζω τα μόνιτορ να δω πώς είναι καδραρισμένα τα πλάνα, γιατί χρειάζεται να βγω από ένα πλάνο με το δεξί, τέτοια πράγματα. Άρχισε να με διδάσκει. Κι επειδή ο Fincher κάνει τόσες πολλές λήψεις, είχα– είμαι τελειομανής, οπότε ήθελα όλες τις λήψεις που ήταν δυνατόν να γίνουν. Οπότε ήμουν πολύ ικανοποιημένη με τη μέθοδο του Fincher, ενώ ξέρω πως κάποιοι ηθοποιοί εκνευρίζονται όταν προσπαθεί να εξαφανίσει την ανθρωπιά από μέσα σου μέσα από ένα σερί 50 και παραπάνω λήψεων. Αλά εγώ αυτό το βρήκα… ξέρω πως είναι τελειομανής και καταλαβαίνω γιατί το κάνω και όσο δεν το κάνεις για εσένα, αλλά για τους άλλους, είναι ΟΚ. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα τα οποία προσέχει. Οπότε ήταν πολύ ικανοποιητικό για μένα και ευελπιστώ να δουλέψω μαζί του ξανά.

Αν. Θα. Με. Αφήσει.

*Η σπουδαία Carrie Coon πρωταγωνιστεί στη 2η σεζόν της σειράς ‘The Sinner‘, που προβάλλεται αποκλειστικά στο COSMOTE CINEMA 4HD κάθε Πέμπτη στις 22.00 και κάθε επεισόδιο είναι διαθέσιμο και on demand στην υπηρεσία COSMOTE TV PLUS, αμέσως μετά την προβολή του.