Η Δανάη Επιθυμιάδη δεν πιστεύει στη χαμένη γενιά
Συναντήσαμε την ηθοποιό λίγο πριν γίνει η Ελιάνθη του Μολιέρου και μιλήσαμε μαζί της για την κρίση, τη 'Μουρμούρα' και τα 23 σπίτια που έχει κατοικήσει.
- 25 ΑΠΡ 2018
Μία πρωινή συνάντηση με τη Δανάη Επιθυμιάδη- στο κέντρο της Αθήνας- διώχνει τη νύστα της στιγμής. Ο λόγος της καλύπτει τον θόρυβο των περαστικών, των μηχανών επί της ασφάλτου αλλά και των συζητήσων από τα διπλανά τραπέζια. Η «νέα και ταλαντούχα» ετοιμάζεται να γίνει η Ελιάνθη στο «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου. Ανήκει στην ομάδα των έξι ήρωων του έργου που παίζουν – επι σκηνής – τους «θύτες και τα θύματα μιας μακράς, ατομικής και ομαδικής, υποκρισίας με σκοπό το κέρδος των εντυπώσεων αλλά και την εξασφάλιση μιας καλής θέσης στα μάτια των άλλων».
Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, ανάμεσα σε αναφορές στα 23 διαφορετικά σπίτια που έχει ζήσει, στις γυμνές φωτογραφίσεις που δεν έκανε, στον «βίαιο» τρόπο που έχει αλλάξει η καθημερινότητά της και σε ένα χειροφίλημα αέρος που έλαβε κάποτε, είναι άξιο παρατήρησης και λόγου ο τρόπος που σε κερδίζει με τη μία, έτσι ωραία που είναι και τα λέει.
Μια γυναίκα ηθοποιός εν έτει 2018
Τίθεται θέμα επιβίωσης και αυτό έχει να κάνει καθαρά με τις οικονομικές απολαβές… πολύ δύσκολο αλλά δεν διαφέρει από τις υπόλοιπες δουλειές. Συζητώντας με ανθρώπους της γενιάς μου καταλαβαίνεις ότι ακόμα και τα πιο “σταθερά” επαγγέλματα αντιμετωπίζουν πρόβλημα, όλα έχουν γίνει ίδια. Ένας ηθοποιός κάνει –τουλάχιστον-το όνειρό του πραγματικότητα και αυτό, από μόνο του, είναι μια κάποια πολυτέλεια. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου δούλεψα πολύ στον χώρο της εστίασης, του σέρβις για να έχω χρήματα. Τώρα πια κάθε χρόνος που περνάει και έχω τη δυνατότητα να επιβιώνω με τα λεφτά της ηθοποιού είναι- για εμένα- μία μικρή νίκη. Ούτως ή άλλως η φύση της δουλειάς μου ήταν –πάντοτε- δύσκολη και καθόλου δεδομένη. Αυτό είχαμε στην αφετηρία μας, έτσι ξεκίνησε η δική μου γενιά. Βγήκαμε στην αγορά εργασίας μέσα στην κρίση. Για όλους εμάς δεν υπάρχει ένα ευχάριστο και πλούσιο παρελθόν για να συγκρίνουμε, να σκεφτούμε «τότε και τώρα». Η εποχή ήταν –εξ αρχής- σκληρή. Βρισκόμαστε σε έναν διαρκή αγώνα που απαιτεί μεγάλη θέληση και επιμονή. Όμως –ούτε για μια στιγμή- δε ράγισε κάτι μέσα μου. Άλλωστε δεν σταματάω- ούτε στιγμή- να είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον.
Η αξιοπρέπεια του χώρου
Δεν έχει τύχει να βρεθώ αντιμέτωπη με κάτι περίεργο ή δυσάρεστο αν και έχω ακούσει αρκετές ιστορίες από συναδέλφους. Δεν μου ζητήθηκε ποτέ να ξεπουλήσω αυτά που πρεσβεύω. Από την άλλη πλευρά νιώθω αρκετά οχυρωμένη απέναντι σε καθετί κακό εξαιτίας του τρόπου που με τον οποίο μεγάλωσα. Έχω αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες και κάποιες φορές η ζωή μου άλλαξε με βίαιο τρόπο. Μπορεί να πέφτω στην παγίδα και κάποιες στιγμές να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά, πώς θα μπορούσα να συμπεριφερθώ για να μη νιώθω «χαμένη» σε σύγκριση με άλλους συναδέλφους. Εκείνη την ώρα με προσγειώνει η κολλητή μου που μου λέει να με συγκρίνω μόνο με τον εαυτό μου. Να σκέφτομαι τι έχω καταφέρει και πόσο διαφορετικό είναι το χθες με το σήμερα. Όταν συνειδητοποιείς ότι κάθε χρόνο γίνεται κάτι καλό, ότι κάθε επόμενο βήμα σου χαρίζει την εξέλιξη, τότε μπορείς να είσαι ήρεμος και σίγουρος ότι κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
Οι βίαιες αλλαγές και τα 23 σπίτια
Η ζωή μου έχει αλλάξει με όλους τους τρόπους. Κατ’ αρχάς έχω ζήσει, μέχρι σήμερα, σε 23- περίπου- διαφορετικά σπίτια. Βρέθηκα στην Ισπανία, την Αγγλία και την Αμερική αλλά και στη Λάρισα, όταν ήμουν στο ΔΗΠΕΘΕ. Κάπως έτσι ο τρόπος ζωής μου άλλαζε διαρκώς. Μία σημαντική αλλαγή έχει να κάνει με το οικονομικό μου status. Ήμουν ένα παιδί με μία σχετική άνεση και με πολύ καλές σπουδές. Η άνεση εξαφανίστηκε όταν έσκασε η κρίση και όλα άλλαξαν από τη μια στιγμή στην άλλη.
Οι γυμνές φωτογραφίσεις «όπως παλιά»
Δεν θα έκανα ποτέ μια γυμνή φωτογράφιση για να καταφέρω να γίνω πιο γνωστή ή να κερδίσω χρήματα. Δεν υπάρχει λόγος να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Τα μοντέλα -που έχουν και πολύ ωραία σώματα- μπορούν να το κάνουν καλύτερα.
Η ανεμοβλογιά της «Ωραίας Κοιμωμένης»
Ανήκω στις κλισέ περιπτώσεις που ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Έχω δύο πολύ χαρούμενες στιγμές στο μυαλό μου από την πρώτη μου επαφή με το θέατρο. Η πρώτη ανάμνηση είναι από την ηλικία των 5 ετών που ανεβάσαμε, οικογενειακώς, την «Ωραία Κοιμωμένη». Μέναμε στην Κυψέλη και μαζέψαμε τα παιδιά από τις γύρω πολυκατοικίες για να κάνουμε θέατρο έτσι όπως πρέπει να γίνεται. Αν και επειδή είχα ανεμοβλογιά δεν με φίλησε ο πρίγκιπας, έλαβα αεροφίλημα στο χέρι, ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Η μητέρα μου είχε φτιάξει όλα τα σκηνικά, ο πατέρας μου έκανε μουσική επιμέλεια αλλά και κάποιους ρόλους χωρίς να φαίνεται (ακουγόταν μόνο η φωνή του) και η γιαγιά μου είχε ράψει τα κοστούμια. Μία άλλη- συγκινητική ανάμνηση- είναι πρώτη μου εξω-οικογενειακή επαφή με αυτόν τον χώρο. Ήμουν στο Αρσάκειο, στον θεατρικό όμιλο που την επιμέλεια- τότε- είχε ο Δημήτρης Λιγνάδης. Ανεβάσαμε τη «Μήδεια» και εγώ ήμουν στον χορό. Αυτή τη στιγμή θα την θυμάμαι για πάντα.
Οικονομική ή καλλιτεχνική χασούρα;
Δεν θα ήθελα ποτέ να χάσω μια καλή θεατρική πρόταση και ευκαιρία. Όσο περνούν τα χρόνια- για κάποιο λόγο- τα λεφτά δεν με απασχολούν παρά μόνο σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης. Αισθάνομαι ότι κάπως θα βρεθούν ενώ το όνειρο της καλής συνεργασίας και του θεάτρου είναι δύσκολη υπόθεση. Πιο εύκολα λοιπόν θα υποχωρούσα οικονομικά παρά καλλιτεχνικά.
Άρχισε τη Μουρμούρα…
Όλη αυτή η ιστορία με τη «Μουρμούρα»- στον Alpha- ήταν μία πολύ γόνιμη εμπειρία αν και δεν εξελίχθηκε όπως θα ήταν καλό να εξελιχθεί. Ήμουν στο ζευγάρι που αντικατέστησε ένα πολύ αγαπητό δίδυμο και αυτή η αντικατάσταση συζητήθηκε πολύ. Ήταν η πρώτη μου επαφή με την τηλεόραση και το βάρος του πρωταγωνιστικού ρόλου ήταν μεγάλο. Δεν θα έλεγα ότι μου βγήκε σε καλό ή σε κακό. Η μετέπειτα πορεία μου στο θέατρο ήταν και παραμένει ανεξάρτητη από την τηλεοπτική παρουσία. Κέρδισα, όμως, κάτι πολύ σπουδαίο… με γείωσε. Αν και ποτέ δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα βρέθηκα σε μια κατάσταση που έκανα κάτι που συζητήθηκε πολύ αλλά έκλεισε γρήγορα. Αυτό- από μόνο του- μου έδειξε πόσο εφήμερα είναι όλα.
Εν μέσω εξωφύλλων και συνεντεύξεων
Η δημοσιότητα που προέκυψε από τη «Μουρμούρα» με φόβισε γιατί έγινε πολύ γρήγορα. Το πώς θα χειριστείς την εικόνα σου και ο τρόπος που θα προστατέψεις τον εαυτό σου είναι δύο πράγματα με μεγάλη αξία. Δεν είχα την κατάλληλη ψυχραιμία, ήταν μια εποχή που δούλευα 20 ώρες την ημέρα, με αποτέλεσμα να γίνουν λάθη και να μην το απολαύσω όλο αυτό.
Τα ξανθά μαλλιά
Τα ξανθά μαλλιά ήταν για έναν θεατρικό ρόλο και δε μπορούσα να τα αλλάξω αν και η παραγωγή του σήριαλ με ήθελε μελαχρινή. Όταν ξεμπέρδεψα και από το θέατρο και από τη «Μουρμούρα» το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αλλάξω χρώμα, να τα σκουρύνω.
Ο Μισάνθρωπος του Μολιέρου
Αυτή την εποχή χάνω τον ύπνο μου από τον ενθουσιασμό μου για την πρεμιέρα. Μπορεί –κατά τη διάρκεια των προβών- να αμφισβητήσω πράγματα αλλά το πιο σημαντικό είναι να αφεθείς στην ασφάλεια που σου δίνει ο σκηνοθέτης και να έχεις μεγάλη πίστη σε αυτό που γίνεται. Ο Μισάνθρωπος είναι ένα υπέροχο έργο. Μου αρέσει πολύ η εποχή του, τότε που η Βασιλική αυλή άνθιζε, που θέριευε η υποκριτική ευγένεια και η κολακεία. Ο Μολιέρος έχει επιλέξει και παρουσιάζει έναν απόλυτο άνθρωπο που συνειδητά μισεί όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή είναι τρωτός από έρωτα Σελιμένη που ενσαρκώνει όλα αυτά που απεχθάνεται. Αν το παρατηρήσεις είναι ένα κείμενο που έχει πολλά κοινά στοιχεία με την εποχή μας. Τώρα που υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη να ευχαριστήσεις τον άλλον για να βγεις κερδισμένος, να χειριστείς αποτελεσματικά την κολακεία για προσωπική εξέλιξη.
Η αγριότητα της εποχής
Διάβασα σε ένα κείμενο ότι το φλερτ και η ευγένεια έχουν γίνει τόσο σπάνια –στην καθημερινότητά μας- που αν σου πει κάποιος καλημέρα νομίζεις ότι σε φλερτάρει. Στις μέρες μας υπάρχει μια ακατάσχετη ανάγκη για εκτόνωση όλης αυτής της κτηνωδίας που βιώνουμε αργά αλλά σταθερά μέσα από την εξαθλίωση που προκαλεί η κρίση. Πρόσφατα είχα πάει στο θέατρο. Στο τέλος της παράστασης γύρισαν δύο κυρίες και με μεγάλη εμπάθεια μου έκαναν μια πολύ αυστηρή παρατήρηση. Μου είπαν ότι –κατά τη διάρκεια της παράστασης- τις κλωτσούσα και τις ενοχλούσα. Πιέστηκα πολύ για να μην ανταποδώσω τη βία και ενώ παρέμενα ευγενική η μία από τις δύο επέμενε να είναι αγενής και έτοιμη για να ξεσπάσει. Βλέπω ότι όλοι είμαστε τσιτωμένοι και το μόνο που χρειάζεται είναι μια αντίσταση. Δεν πρέπει να τσιμπάμε και να μπαίνουμε στο παιχνίδι της βίας και της αγένειας. Οι άνθρωποι -αν δεν είναι καλά- νιώθουν την τάση να θέλουν να σου χαλάσουν τη μέρα και όχι να φτιάξουν τη δική τους από τη δική σου χαρά ή ηρεμία. Αν και είναι κλισέ θα το πω…Υπάρχει μεγάλη δυσκολία επαφής και επικοινωνίας. Η ανάγκη μας – τώρα πια- είναι να μιλήσουμε χωρίς να είμαστε σε θέση να ακούσουμε. Έχουμε μια λύσσα να τα πούμε και τα πετάμε στο πρόσωπο του άλλου λες και είναι μια λεκάνη. Αν θελήσει να μιλήσει δεν του το επιτρέπουμε.
Η χαμένη (;) γενιά
Ζούμε σε ένα περιβάλλον που μοιάζει να έχουν ξεχειλώσει τα όρια και να έχουμε συνηθίσει τη μιζέρια και την φουκαροσύνη. Όλο αυτό μας αποδυναμώνει και δεν επιτρέπει μια επανάσταση για να πάμε σε κάτι πιο ουσιαστικό και όμορφο. Δε μπορούμε να μιλάμε για πόλεμο, δεν το έχουμε ζήσει, αλλά τότε- που γινόταν στα αλήθεια πόλεμος, μετά την οικονομική κατάρρευση και τον θάνατο, όταν όλα τελείωναν υπήρχε το κοινό αίσθημα ότι «έχουμε περάσει τα χειρότερα» και υπήρχε η όρεξη, η διάθεση να ανθίσουν όλα και πάλι. Σήμερα έχουμε μπει και έχουμε συνηθίσει μία ύπνωση. Την ίδια στιγμή – για τη νέα γενιά που δεν είναι καθόλου χαμένη- υπάρχει μια μεγάλη σκληραγώγηση. Όταν είσαι καλομαθημένος, έχουμε υπάρξει, θεωρείς τα πάντα δεδομένα. Όταν τα χάνεις όλα -τις σταθερές και τις βάσεις σου- αναγκάζεσαι να δουλέψεις σκληρά για να σταθείς στα πόδια σου. Το έπαθα και το «μετά» μου έδωσε μεγάλη δύναμη. Η φούσκα- λοιπόν- καλώς έσκασε για να μπορούμε να εκτιμάμε πλέον τα μικρά και σημαντικά που κάποτε τα θεωρούσαμε ασήμαντα και θέλαμε όλο και κάτι παραπάνω, όλο και κάτι άλλο.
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:
