Η Ευγενία Δημητροπούλου είναι η πιο ερωτεύσιμη ηθοποιός εκεί έξω

Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με την Ευγενία Δημητροπούλου, αφού είμαι ερωτευμένος μαζί της. Όσο ερωτευμένος μπορεί να είναι ένας θεατής μ’ ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο μέσω της τηλεόρασης και μιας συνέντευξης που έχει κάνει μαζί του.

Το μεγαλύτερο μου άγχος κατά τη διάρκεια των 2-3 τηλεφωνημάτων μας, μέχρι να βρούμε μία κοινή ημερομηνία για να κάνουμε την παρούσα συνέντευξη, πράγμα διόλου εύκολο μιας και η Ευγενία βρίσκεται κάθε μέρα στο θέατρο, παίζοντας σε δύο παραστάσεις και προετοιμάζοντας μία τρίτη, ήταν μην τυχόν και απομυθοποιηθεί η εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου για εκείνη. Η εικόνα ενός καθαρού, αγνού κοριτσιού με λακκάκια και κατάμαυρα μάτια που σε γοητεύει από το πρώτο βλέμμα

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Μια εικόνα που είχα την ευκαιρία να έχω για λίγο λιγότερο από μία ώρα απέναντι μου ένα βράδυ Δευτέρας στην πρώτη σειρά καθισμάτων του θεάτρου Χώρα, Αμοργού 20 στην Κυψέλη όπου η Ευγενία παίζει στη ‘Στέλλα Βιολάντη’, και αν ήταν στο χέρι μου δεν θα σπίλωνα με οποιουδήποτε είδους συζήτηση.

Η ‘ΡΟΖΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ’

Η Ευγενία πέρα από το θέατρο, υποδύεται την Μαριάννα στην ταινία ‘Η Ρόζα της Σμύρνης’, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κορδέλλα και αποτελεί μια συμπαραγωγή της COSMOTE TV, που κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη (22/12) στους κινηματογράφους. Βλέποντας το τρέιλερ της ταινίας αναρωτήθηκα αν η Ευγενία πέρα από την ταινία είχε η ίδια κάποια προσωπική σχέση με την Σμύρνη, όπως οι μισές ελληνικές οικογένειες.

”Δεν έχω παππού από Σμύρνη, αλλά έχω παππού που πολέμησε στην Μικρά Ασία. Δεν έχω μικρασιατική καταγωγή, αλλά θαυμάζω τα αρώματα, τις γεύσεις, την κουλτούρα και τον πολιτισμό που μας έφεραν οι άνθρωποι από εκεί. Από τη Μικρά Ασία ήρθαν άνθρωποι τρομερά καλλιεργημένοι και πολύ πλούσιοι πολιτισμικά. Αυτό συνέβαλε στο να δημιουργηθεί ένα πολύ ωραίο πολιτισμικό κράμα μόλις ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα”.

Έχω ακούσει πολλές ιστορίες αντίστοιχες με αυτές της ταινίας και επειδή θέλω να είμαι αισιόδοξη, κρατάω το ότι

άνθρωποι που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους, ήρθαν στην Ελλάδα και κατάφεραν ν’ αναγεννηθούν από τις στάχτες τους

Τέτοιες ιστορίες δίνουν πολύ μεγάλη δύναμη σε όλους μας και ειδικά στην περίοδο που διανύουμε. Παρόλο που οι άνθρωποι από την Ασία που έρχονται στην Ελλάδα είναι πρόσφυγες με διαφορετικούς πολιτικοοικονομικούς όρους από αυτούς της Σμύρνης, θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν”.

Όσο μου μιλούσε με χαμόγελο και ζωντάνια για τη Σμύρνη και οποιοδήποτε άλλο θέμα, στα μάτια της φαινόταν η κούραση από το βεβαρυμένο της πρόγραμμα. Παρόλα αυτά, όταν η Φραντζέσκα της ανέφερε πως ίσως χρειαζόταν -αν και δεν χρειάστηκε- να τη φωτογραφίσει πριν εκείνη βαφτεί, λόγω του περιορισμένου μας χρόνου, εκείνη δέχτηκε με όρεξη.

”Ο Άλεξ ένας από τους τεχνικούς στο δημοτικό θέατρο κατάγεται από το Ιράν και έχει έρθει στην Ελλάδα σαν πολιτικός πρόσφυγας, δεν μπορεί δηλαδή να γυρίσει πίσω και να δει τους δικούς του, τους οποίους συναντάει σε άλλες χώρες. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος αν και κινδύνευσε με αποκεφαλισμό στη χώρα του, κατάφερε να δημιουργήσει μια νέα ζωή σε μια νέα πατρίδα. Δουλεύει, είναι πολύ καλά και αγαπάει την Ελλάδα. Αφού τα κατάφερε ο Άλεξ θέλω να πιστεύω πως υπάρχει εδώ μια νέα ζωή για όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Για χάρη της ταινίας ταξιδέψαμε στη Λέσβο και κάναμε γυρίσματα στη Μυτιλήνη και στην Αγιασσό και είδα από κοντά πόσο πολύ βοηθούσαν οι Έλληνες τους πρόσφυγες.

Με όποιον φίλο μιλούσα το καλοκαίρι του έλεγα αν δεν είχε κανονίσει κάτι να πήγαινε διακοπές στη Λέσβο, γιατί αυτό το νησί και αυτοί οι άνθρωποι που πρόσφεραν τόσα πολλά, αξίζουν να ενισχυθούν από τον τουρισμό μας

Δεν γίνεται, όμως, να μην ήρθε αντιμέτωπη και με την αρνητική πλευρά. Με ακροδεξιούς που επιτίθενται στους πρόσφυγες. ”Δεν έτυχε να συναναστραφώ ανθρώπους που δεν ήθελαν τους πρόσφυγες. Παρόλα αυτά, οι ντόπιοι ήταν δυσαρεστημένοι από τον τουρισμό μας, από την άποψη ότι οι Έλληνες φοβούνται να πάνε εκεί διακοπές”.

Από την πρώτη στιγμή που έμαθα πως η ταινία που πρωταγωνιστεί η Ευγενία Δημητροπούλου ονομάζεται ‘Η Ρόζα Της Σμύρνης’ σκέφτηκα πως το να τοποθετείς στον τίτλο ενός έργου (βιβλίου, θεατρικού, ταινίας) τη λέξη ‘Σμύρνη’/’Πόλη’ και ένα ψαγμένο γυναικείο όνομα είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος για εγγυημένη εμπορική επιτυχία. Της ζήτησα τη γνώμη της.

”Η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο, το οποίο λέγεται ‘Ισμαήλ και Ρόζα’ και αυτός ήταν ο τίτλος που είχε το πρώτο σενάριο που είχαμε στα χέρια μας. Νομίζω πως ο τίτλος άλλαξε επειδή η ιστορία με τον Ισμαήλ είναι αρκετά μπερδεμένη, αφήνει αρκετά ερωτηματικά και έχει αρκετό σασπένς. Οπότε, οι άνθρωποι της παραγωγής ήθελαν να μην είναι αυτός ο αυτούσιος τίτλος της ταινίας, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στη Σμύρνη γεννήθηκε όλη η ιστορία και η Ρόζα αποτελεί την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου.

Η Μικρά Ασία βρίσκεται στο dna του Έλληνα. Μπορεί να μην έχουμε όλοι καταγωγή από εκεί, αλλά όλοι έχουμε αναφορές. Η Κωνσταντινούπολη και η Σμύρνη είναι πόλεις ορόσημα για την ελληνική ιστορία

Και όσο μαθαίνουμε την ιστορία μας, αυτά τα μέρη δεν θα σταματήσουν να μας ελκύουν. Πηγαίνεις στην Κωνσταντινούπολη και βλέπεις πόσα κοινά έχουμε με τους Τούρκους, πόσες ομοιότητες έχουμε στη γλώσσα μας. Τους έχουμε πάρει και τους έχουμε δώσει τόσα πολλά”.

Συνέχισα να παίζω το δικηγόρο του διαβόλου και τη ρώτησα για τους φανατικούς που δεν θέλουν να βλέπουν ομοιότητες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. ”Αυτά αφορούν περισσότερο εξωτερικές πολιτικές των χωρών. Εμείς οι λαοί δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε. Όσες φορές έχω συναναστραφεί Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη, γιατί έχω ταξιδέψει τρεις φορές εκεί για δουλειά, θεωρώ πως δεν έχουμε ουσιαστικές διαφορές. Τουλάχιστον τα άτομα που έχω γνωρίσει, που έχουν και ένα πολιτισμό και ασχολούνται με κάτι ευγενές είναι άνθρωποι που εκφράζονται πάρα πολύ θετικά και με μεγάλο σεβασμό για την Ελλάδα. Είναι οι ίδιοι Τούρκοι που διαφωνούσαν για παράδειγμα να γίνει τζαμί η Αγιά Σοφιά”.

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Η Ευγενία βρέθηκε στην Τουρκία, για τα γυρίσματα της ταινίας, δύο μέρες πριν το πραξικόπημα, ενώ το συνεργείο και τον Τάσο Νούσια τους βρήκε εκεί. ‘‘Πήγαμε σε πολύ δύσκολη περίοδο, δεδομένου ότι είχε μόλις γίνει το τρομοκρατικό χτύπημα στο αεροδρόμιό τους. Ταξιδέψαμε λίγες μέρες μετά και ένιωθες την ατμόσφαιρα τεταμένη. Έμπαινες σε ένα τόπο που πριν λίγο καιρό είχαν σκοτωθεί τόσοι άνθρωποι. Η Κωνσταντινούπολη ήταν αναστατωμένη, υπήρχε πολύ μεγάλη αστυνόμευση, ένταση και ένας διάχυτος φόβος.

Εκείνες τις μέρες έτυχε να δειπνίσω μ’ ένα φιλικό ζευγάρι Τούρκων και όταν τους ρώτησα για το αν φοβούνταν με την κατάσταση που επικρατούσε, μου είπαν: ‘πιο πολύ φοβόμαστε τα εσωτερικά μας θέματα παρά κάποια εξωτερική απειλή’ και όπως αποδείχθηκε λίγες μέρες μετά, είχαν δίκιο”.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

Η ταινία μιλάει για τη Ρόζα, μια ηλικιωμένη πλέον γυναίκα, που υποδύεται η Λήδα Πρωτοψάλτη, έχει φύγει από την Σμύρνη και έχει εγκατασταθεί στην Ελλάδα, προσπαθώντας όχι μόνο να ξεχάσει το παρελθόν της, αλλά να μην αφήσει την εγγονή της, Μαριάννα, να μάθει τίποτα για αυτό. Ποια, όμως, είναι η σχέση της Ευγενίας με το παρελθόν;

”Δεν είμαι λάτρης του παρελθόντος με την έννοια να λέω ότι παλιά ήταν όλα καλύτερα. Μου αρέσει να μαθαίνω πράγματα για το παρελθόν, μου αρέσει η ιστορία αλλά πιστεύω ότι πρέπει να παίρνουμε τα καλά στοιχεία από το παρελθόν και να προχωράμε μπροστά. Παρόλα αυτά, όταν βλέπω ένα αντικείμενο της γιαγιάς μου, μπαίνω σε ένα χρονοντούλαπο και το ευχαριστιέμαι πολύ.

Όσον αφορά τις προσωπικές μου επιλογές, δεν θέλω να γυρίσω στο παρελθόν να αλλάξω πράγματα, παρόλο που μπορεί να αναγνωρίζω ότι έχω κάνει λάθη και σε ορισμένες περιστάσεις ενδεχομένως να φέρθηκα διαφορετικά από τι θα είχα φερθεί σήμερα, αν μου είχαν δοθεί οι ίδιες συνθήκες.

Κάπου εδώ αποφάσισα να της πως την μισή αλήθεια από αυτά που περιγράφω στις πρώτες παραγράφους του κειμένου. Τη ρώτησα αν η αγνότητα και η καθαρότητα που εκπέμπει αποτελούν χαρακτηριστικά της στην πραγματική της ζωή. Με ευχαρίστησε με την μετριοφροσύνη ανθρώπου που ακούει για πρώτη φορά ένα κομπλιμέντο και συνέχισε λέγοντας: ”Στη ζωή μου είμαι σχετικά ήσυχη. Βέβαια, στη δουλειά μου έχω τη χαρά να υποδύομαι και ακραίους ρόλους, μακρυά από τον εαυτό μου, γιατί αλλιώς θα ήταν βαρετό. Σε κάθε ρόλο βρίσκω κοινά στοιχεία με τον χαρακτήρα μου. Για παράδειγμα, ένα κοινό που έχω με την Μαριάννα είναι πως μου αρέσει να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου. Για καιρό έφτιαχνα μικρές κατασκευές όπως αγαλματάκια από σύρμα. Μου αρέσει να παίρνω πράγματα που για τους άλλους δεν έχουν καμία αξία και να τα μεταμορφώνω.

Υποδυόμενη την Μαριάννα προσπαθούσα πάρα πολλές φορές να καταλάβω πως είναι να μεγαλώνεις με έναν άνθρωπο που σε αγαπάει πολύ (βλ. Ρόζα, τη γιαγιά της Μαριάννας), αλλά σε καταπιέζει ταυτόχρονα. Έναν άνθρωπο από τον οποίο σε χωρίζουν πολλά χρόνια ηλικίας, αλλά είσαι πολύ δεμένος μαζί του και είναι λογικό να σκέφτεσαι ότι σύντομα θα τον αποχωριστείς”.

ΤΑ SOCIAL MEDIA

Μετά τη Ρόζα η κουβέντα πήγε στα social media. Όχι, δεν ήταν πρόφαση για να της ζητήσω να με κάνει φίλο στο facebook. ”Έχω δύο προφίλ που τα χειρίζομαι εγώ. Βλέπω όλα τα μηνύματα και απαντάω μόνο εγώ. Υπάρχει και ένα fanpage που όπως αναγράφει το ίδιο εγώ δεν έχω καμία σχέση. Με το facebook τα πάω έτσι κι έτσι, γιατί πολλές φορές δημιουργούνται παρεξηγήσεις με ανθρώπους που μου έστειλαν μηνύματα και εγώ δεν τα διάβασα.