Η Julia Ducournau δεν πιστεύει σε αντρικό και γυναικείο σινεμά
Μιλήσαμε με την σκηνοθέτιδα του φοβερού Γαλλικού φιλμ ‘Raw’ για την ενηλικίωση, το σινεμά των ειδών, και τους διαχωρισμούς που την κάνουν έξαλλη. Και τον κανιβαλισμό. Φυσικά μιλήσαμε και για τον κανιβαλισμό.
- 31 ΜΑΡ 2017
“Oh, dude! Awesome!”
H Julia Ducournau είναι ενθουσιασμένη. “Κερδίσαμε χτες το βραβείο σκηνοθεσίας στο Fantastic Fest!,” λέει γελώντας, εν μέσω ενός σχετικού πανικού. Η ζωή του δημιουργού φεστιβαλικών ταινιών σημαίνει πως πολλές φορές είσαι διαρκώς ανάμεσα σε στάσεις και η Γαλλίδα σκηνοθέτις που μόλις χτες το βράδυ παρουσιάζε την πολυσυζητημένη ταινίας της στο ελληνικό κοινό, στο πλαίσιο των Νυχτών Πρεμιέρας, τώρα κουβαλάει βαλίτσα κι είναι έτοιμη για τον επόμενο προορισμό αμέσως μετά από αυτές τις συνεντεύξεις.
Επίσης σημαίνει πως, ναι, πολλές φορές θα τύχει να ξυπνήσεις στη μία πόλη, στο ένα Φεστιβάλ, και σε κάποια άλλη πόλη, μισό πλανήτη μακριά, σε ένα άλλο Φεστιβάλ, η ταινία σου έχει κερδίσει βραβείο. Όπως συνέβη με το ‘Raw’ αυτό το πρωί. “Δεν περίμενα πως θα κερδίσω βραβείο οπότε ήμουν πολύ χαρούμενη σήμερα το πρωί,” λέει με ενθουσιασμό πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη.
Τα βραβεία δεν είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να κερδίσει μια ταινία στο φεστιβαλικό κύκλωμα ωστόσο. Υπάρχει και το αγνό hype, κι αυτό είναι κάτι ειλικρινά σημαντικότερο. Για αυτό το φοβερό φιλμ ενηλικίωσης, αυτό ακριβώς συνέβη αυτό το φθινόπωρο. Η ταινία έκανε μεν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών την περασμένη άνοιξη, όπου και διακρίθηκε, όμως η κορυφαία στιγμή ήρθε στο Τορόντο, όπου κατά τη διάρκεια της προβολής υπήρξαν μέχρι και λιποθυμίες.
Δεν είναι το συνηθισμένο σου φιλμ ενηλικίωσης, μιας και σε αυτό, η νεαρή έφηβη που μπαίνει στη σχολή της επιλογής της και βλέπει τον εαυτό της (και όλα της τα πιστεύω) να αλλάζουν, γίνεται, εχμ, κανίβαλος. Δοκιμάζει ανθρώπινη σάρκα και μετά δε μπορεί να το ελέγξει.
Η ίδια η Ducournau φαινόταν χαλαρή απέναντι σε αυτή τη φήμη που ακολουθούσε το φιλμ, μιας και δεν το βρίσκει ιδιαίτερα τρομακτικό ή ακραίο. “Μπορεί απλά να είχαν φάει κάτι εκείνο το βράδυ,” μου είπε γελώντας, για το περιστατικό στο Τορόντο. Όπως και να έχει, η φήμη τώρα θα ακολουθεί την ταινία για πάντα. Η εμφάνιση του φιλμ στις Νύχτες Πρεμιέρας του περασμένου Σεπτέμβρη ήταν ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του προγράμματος, πόσο μάλλον που συνοδευόταν από την εμφάνιση της ίδιας της δημιουργού.
Μετά την πρεμιέρα, η Ducournau εμφανίστηκε στον Δαναό για ένα από τα μεγαλύτερα και πιο απολαυστικά Q&A που έχουμε δει στο Φεστιβάλ, απαντώντας σε παντός είδους ερωτήσεις, για επιρροές, για τη θρησκεία, για τον κανιβαλισμό (νε τι), αρνούμενη εν τέλει να αποσαφηνίσει μόνο ένα πράγμα: τι ακριβώς συμβολίζει η ίδια η πράξη του κανιβαλισμού στην ταινία, και πώς ερμηνεύονται τα διάφορα ανοιχτά της σημεία. Το ίδιο το φιλμ ήταν για εμάς ένα από τα ξεκάθαρα highlights του Φεστιβάλ οπότε φυσικά και θέλαμε να μιλήσουμε με την Julia Ducournau πριν φύγει από την Αθήνα.
H Julia Ducournau με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ, Λουκά Κατσίκα
Έχει κερδίσει κι άλλα βραβεία η ταινία, σωστά;
Πήραμε το FIPRESCI των διεθνών κριτικών στις Κάννες και στο Fantastic Film Festival του Στρασβούργου πήραμε το βραβείου κοινού και το βραβείο της επιτροπής.
Κι όλα αυτά τα υπόλοιπα είναι εξειδικευμένα, αλλά οι Κάννες είναι μεγαλύτερο Φεστιβάλ.
Ναι, παίξαμε στην εβδομάδα κριτικής των Καννών, που δεν είναι Φεστιβάλ είδους. Είναι το μεγάλο άγνωστο, υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό γιατί δε ξέρεις πώς θα το δεχτούν εκεί οι άνθρωποι. Αλλά έχεις και λιγότερη πίεση από ό,τι όταν είσαι ανάμεσα στους δικούς σου. Προσωπικά είμαι μεγάλη horror buff και ξέρω πως είμαι πιο απαιτητική από τις ταινίες τρόμου. Ξέρω τη γραμματική τους και έχω προσδοκίες. Οπότε ξέρω πως όταν πάω σε ένα Φεστιβάλ συγκεκριμένου είδους, θα είναι πιο κοφτερά τα βλέμματα των θεατών εκεί από ό,τι σε ένα γενικότερο. Είναι πιο απαιτητικοί οι δικοί σου.
Ως horror buff ήθελες πάντα να κάνεις μια gory ταινία;
Δε νομίζω καν πως είναι πολύ gory, μερικές σκηνές είναι δύσκολο να τις δεις αλλά δεν το βλέπω σαν αποθέωση του gore. Απλά εφόσον μιλάω για κανιβαλισμό δε μπορούσα να αποφύγω το θέμα μου. Θεωρώ πως είναι ένα αμφιλεγόμενο και βαρύ ζήτημα και πρέπει να είμαι ειλικρινής με όλα όσα αντιπροσωπεύει, να ξέρω τις εικόνες του, τους συμβολισμούς του.
Νομίζω πως διάλεξα τον κανιβαλισμό επειδή προσφέρει μια πολύ ωμή οπτική εικόνα του σώματος που είναι ακριβώς αυτό που ήθελα να δείξω. Ωμό, μετωπικό, κάπως σα να θες να κοιτάξεις μακριά αλλά να είναι τόσο μπορεί μπροστά στα μούτρα σου που να πρέπει να το δεις. Και ήθελα ο κόσμος να κοιτάξει το σώμα και τι είναι στα αλήθεια το σώμα. Και ο άνθρωπος γενικότερα, υπό μία έννοια.
Ωστόσο στις ερωτήσεις που σου κάνουν αρνείσαι επανειλημμένα να αναλύσεις ακριβώς τι συμβολίζει ο κανιβαλισμός, το οποίο είναι κάτι που το χάρηκα πολύ, προσωπικά.
Απολύτως. Γιατί θέλω να είμαι σίγουρη πως όλοι αντιδρούν σωματικά με πολύ διαφορετικούς τρόπους μπροστά στην ίδια εικόνα. Υπάρχουν άπειρες διαφορετικές αντιδράσεις και το να πω πως όχι εσύ έχεις άδικο, πως πρέπει να αισθανθείς αυτό το πράγμα και να καταλάβεις εκείνο. Θα ήταν ευνουχισμός της φαντασίας.
Η Julia Ducournau απαντά σε ερωτήσεις στο Q&A μετά την προβολή της ταινίας στις Νύχτες Πρεμιέρας
Μίλησέ μου λίγο για τη σκέψη πίσω από τον τίτλο της ταινίας. Είναι ‘Grave’ αλλά παντού εκτός Γαλλίας το παίρνουμε ως ‘Raw’.
Πολλοί νομίζουν πως το ‘Grave’ είναι αγγλικό κιόλας επειδή είναι ταιριαστή λέξη για ταινία τρόμου. Στα γαλλικά το ‘grave’ είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται όταν λέμε ας πούμε “η κατάσταση είναι quelle grave”, ότι κάτι πολύ κακό και σοβαρό συμβαίνει. Αλλά στην αργκό κάποια χρόνια τώρα χρησιμοποιείται περίπου σαν σημείο στίξης, για να πεις “εντάξει”. Έχει χάσει το νόημά της. Και νομίζω πως αυτό είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον και λέει πολλά για τη νεότητα. Το να πάρεις δηλαδή αυτή την πολύ σοβαρή λέξη, να της αφαιρέσεις το αρχικό της νόημα και να την κάνεις να σημαίνει κάτι πολύ ελαφρύ.
Το ‘grave’ έρχεται από το ‘gravity’, και η βαρύτητα είναι αυτό που σε σπρώχνει στο έδαφος. Δε μπορείς να ξεφύγεις από το έδαφος, και έτσι δε μπορείς να δραπετεύεις για πάντα από τα άγχη σου και να τα αφήνεις πίσω σου. Το αναλογίστηκα αρκετά και σκέφτηκα πως όλοι καταστέλλουν τα αισθήματά τους με ένα τρόπο, αλλά δε μπορείς να ξεφύγεις από τίποτα που να είναι πολύ ‘grave’. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις αλλιώς θα είσαι για πάντα κολλημένος στο έδαφος.
Οπότε για μένα αυτό έχει να κάνει εν τέλει με την ανθρώπινη κατάσταση. Είμαστε στο έδαφος και δε μπορούμε να ξεφύγουμε. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει στην ταινία. Πέφτει πάνω της κάτι, μια τραγωδία, όταν αρχίζει να τρώει, και δε μπορεί να ξεφύγει. Και η ιδέα είναι το πώς θα καταφέρει να το αντιμετωπίσει και γίνει ανθρώπινο ον και να μη λυγίσει μπροστά στην ευκολία, να μην ξεχάσει την ανθρωπιά της, να μη γίνει κάτι τελείως ζωώδες.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: Η ακόλουθη ερώτηση+απάντηση περιλαμβάνει spoiler για το τέλος της ταινίας)
Πάνω στο περί ηθικής, βλέπουμε στο τέλος πώς η επιλογή της ήταν η ηθική μα έχει αυτή τη δυσαρέσκεια καθώς τελειώνει το φαγητό της, “ναι, χόρτασα”. Στην ηθική επιλογή υπάρχει πάντα ένα επίπεδο απογοήτευσης;
Η Justine έχασε κάτι μεγάλο. Μιλάμε για την εφηβεία τώρα. Είναι πολύ σοβαρό αυτό που της συνέβη. Οπότε φυσικά δεν είναι χαρούμενη, και δε μπορεί να γυρίσει πίσω στα λαχανικά της σαν την αρχή της ταινίας, σαν τίποτα να μην έχει συμβεί. Σκέφτεται πως, ΟΚ, και τι να κάνω; Δε μπορώ να φάω, όχι κρέας. Ποια είμαι; Είναι σαν ένας ενήλικας που κάνει στον εαυτό του αυτές τις ερωτήσεις. Ποιος ήμουν, ποιος είμαι, ποιος θέλω να γίνω.
(Τέλος spoiler)
Πολλοί έχουν σημειώσει τις αναφορές της ταινίας στην αρχαιοελληνική τραγωδία και στις βιβλικές αναφορές. Είσαι πνευματικό άτομο ή το ενδιαφέρον σου έχει να κάνει με τα σύμβολα;
Το ένα πράγμα που έχω κάνει είναι κλασικές σπουδές, οπότε τα έχω μελετήσει όλα αυτά. Είναι κι αυτά κομμάτια της γραμματικής μου. Έχω τη γραμματική του τρόμου αλλά και έχω και το background μου ως σπουδάστρια. Και σε επίπεδο δομής είναι σημαντικές αυτές οι αναφορές.
Όμως το έχω σκεφτεί και νομίζω πως σε όλη την ταινία υπάρχει ακριβώς μία και μόνο σκηνή, όπου μπορείς να δεις πως η ηρωίδα μου είναι τόσο χαμένη που ίσως και να σκέφτεται τον θεό, και προσεύχεται αλλά πολύ διακριτικά. Είναι στη σκηνή του ντους όταν φεύγει το χρώμα από πάνω της και κοιτάζει προς τα πάντα ενώ πλένεται. Είναι μια μικρή στιγμή. Και είναι το μόνο πλάνο όπου όντως αναζητά μια άλλη λύση. Ε, και μετά κοιτάζει μακριά από το θεό και κάνει σεξ, που είναι…
Το αντίθετο;
[γέλια]
Όχι, όχι! Είναι μια άλλη εναλλακτική.
Υπάρχει ένα φανταστικό κύμα ταινιών τρόμου τα τελευταία χρόνια, το ‘Witch’, το ‘It Follows’, πολλές ταινίες που ακολουθούν ιστορίες ενηλικίωσης κοριτσιών μέσα από μια οπτική τρόμου. Και είναι ένα είδος που συχνά συνδεόταν με μια πιο επιφανειακή αντρική ματιά. Είναι μια ενδιαφέρουσα τάση.
Ναι ναι οπωσδήποτε. Και νομίζω πως όντως αλλάζουν πολύ τα πράγματα. Μπορώ να συνδεθώ απολύτως και με το ‘Witch’ και με το ‘It Follows’ και με τις ταινίες της Ana Lily Amirpour, που έκανε και το ‘Bad Batch’, για μένα υπάρχει σίγουρα ένα νέο κύμα που ανεβάζει το είδος, και δεν θέλουμε να ανήκουμε σε έναν κλειστό κύκλο. Βασικά δεν θέλω να χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί δε μπορώ να μιλάω στο όνομα ανθρώπων που δεν είναι εδώ. Αλλά για μένα προσωπικά, η βία που υπάρχει σε αυτές τις ταινίες είδους, που τις έβλεπα όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γελώντας, για μένα είναι σα να βλέπω καρτούν, νομίζω πως αυτή η γραμματική του είδους που ανέλαβα να υπηρετήσω κι εγώ, για μένα είναι κάτι τρομερά επίκαιρο σήμερα. Όπως λέγαμε και πριν σχετικά με τον τίτλο, εγώ ήθελα να μιλήσω σοβαρά.
Νιώθω πως ζούμε σε μια τρομερά βίαιη κοινωνία, σε έναν τρομερά βίαιο κόσμο κι εγώ προσωπικά φοβάμαι πάρα πολύ για το πού θα καταλήξουν όλα. Και μοιάζει πάρα πολύ φυσικό για μένα το να μην κοιτάζεις μακριά από οτιδήποτε και να αντιμετωπίζεις τη βία των συναισθημάτων και της κάθε κατάστασης, όπως κάνω στην ταινία. Και ήθελα να πάρουν την ταινία σοβαρά, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως κάποιοι θα ένιωθαν νευρικά. Όλο αυτό το ανανεωμένο είδος τρόμου είναι τρομερά επίκαιρο σήμερα. Έχουμε χάσει πολλά πράγματα αλλά τώρα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα εργαλεία ώστε να μπορέσουμε να πούμε κάποια πολύ σημαντικά πράγματα για τον βίαιο κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Είδαμε το ‘Raw’ στις Νύχτες Πρεμιέρας
Ήθελα να ρωτήσω για τη σκηνή της αποτρίχωσης, στην οποία το κοινό είχε μια πραγματικά μεγάλη αντίδραση, για διάφορους λόγους υποθέτω ο καθένας. Είναι μια πολύ έντονη σκηνή, και ταυτόχρονα μια σκηνή που σπάνια έχουμε δει να μπαίνει σε ταινίες.
Έχει πλάκα γιατί πάντα με ρωτάνε για αυτή τη σκηνή. Πιστεύω πως ως σεναριογράφος πρέπει να μπορείς να μεταφέρεις τον εαυτό σου στη θέση του χαρακτήρα δίχως να έχει σημασία το γένος, η θρησκεία, η ηλικία. Είσαι απλά ο σεναριογράφος και φαντάζεσαι χαρακτήρες. Αλλά αυτή είναι η μόνη σκηνή, και πραγματικά το πιστεύω, η μόνη σκηνή σε όλη την ταινία που είναι τόσο συγκεκριμένα θηλυκή. Είναι θέμα εμπειρίας και είναι κάτι πολύ κοινό για όλες τις γυναίκες, και αρκετούς άντρες επίσης όλο και πιο πολύ, αλλά όχι στην ίδια περιοχή βέβαια. [γελάει] Είναι πολύ επίπονο.
Θυμάμαι από όταν ήμουν μικρό κορίτσι, ήμουν με τη μητέρα μου στο σαλόν και άκουγα γυναίκες να φωνάζουν και έψαχνα τη μαμά μου ανήσυχη. Ακουγόταν σα βασανισμός! Οπότε έλαβα μεγάλη ευχαρίστηση γράφοντας και σκηνοθετώντας αυτή τη σκηνή. Επειδή σκεφτόμουν πως είναι κάτι που δεν έχω δει ξανά σε σκηνή στο σινεμά, και μάλιστα τόσο μετωπικά και ειλικρινά. Κανείς δεν το δείχνει ποτέ αυτό. Το οποίο είναι τρομερά περίεργο επειδή αυτό είναι κάτι που για τον μισό πλανήτη είναι παντελώς στοιχειώδες. Δεν είναι κανά τρομερό ζήτημα, δεν είναι κάτι που πρέπει να κρύβουμε, είναι παντελώς φυσιολογικό.
Ήθελα να δείξω αυτή την πλευρά της θηλυκότητας. Νομίζω είναι μια ωραία τελετουργία. Γι’αυτό ήθελα να το δείξω. Είναι μια μάχη ενάντια στην μυθοποίηση του γυναικείου σώματος, και ήθελα να είναι κάτι που να μπορεί να μιλήσει σε ΟΛΟΥΣ κι ας είναι μια κατά βάση θηλυκή εμπειρία. Και όλοι μπορούν να συνδεθούν έτσι, ακόμα κι οι άντρες, γιατί δείχνω τη διαδικασία από πολύ κοντά και πολύ ευθέως, οι πάντες μπορούν να κατανοήσουν τον πόνο του να σου τραβάνε τις τρίχες έτσι. Μιλάει σε όλους. Κι οι άντρες αντιδρούν πάντα “ω θεέ μου!”. Ήθελα να δείξω πως ακόμα και ένα θέμα θεωρητικά καθαρά γυναικείο, μιλά σε όλους.
Είναι πολλοί οι άνθρωποι που με ρωτάνε “α έκανες μια ταινία για μια νεαρή γυναίκα και μιλά στις γυναίκες”. Και συγγνώμη, αλλά σαν καλλιτέχνης προσπαθώ να μιλώ στους πάντες. Δε μου αρέσει το γεγονός πως σε αφήνουν ως γυναίκα σκηνοθέτη στον μικρό σου κύκλο να παίξεις με τις φίλες σου αλλά ξέρεις, μην παίξεις με τα μεγάλα αγόρια. Αντιδρώ σε αυτό, πολύ απλά. Και πράγματα σαν αυτή τη σκηνή αποδεικνύουν πως αυτό το σκεπτικό πάντα ήταν λάθος. Είναι μια σκηνή 100% θηλυκή και οι πάντες αντιδρούν σε αυτήν.
Αυτή η προκατάληψη που λες υπήρχε πάντα για τις γυναίκες δημιουργούς, πόσο μάλλον στο σινεμά είδους. Αν μια γυναίκα κάνει μια ταινία μάλλον θα είναι μια ταινία για γυναίκες, αλλά αν ένας άντρας κάνει ταινία τότε θα είναι για όλους.
Ακριβώς! Είναι σκανδαλώδες. Το μισώ αυτό. Δηλαδή ας πούμε το ‘Shutter Island’ τι, είναι μια ταινία για άντρες; Δε νομίζω, έτσι δεν είναι; Ελάτε τώρα. Πρέπει να σταματήσουμε να διαχωρίζουμε τις ταινίες βάσει φύλου, είναι τρέλα. Και ειδικά σε σχέση με το ένα φύλο. Ξέρεις, το ένα φύλο κάνει ταινίες που έχει σημασία ο διαχωρισμός και το άλλο φύλο κάνει ταινίες παγκόσμιες. Είναι γαμημένα άδικο. Το μισώ αυτό! [γελάει]
Μα είναι και φυσιολογικό να υπάρχουν ταινίες που αναμενόμενα μπορεί να λένε περισσότερα σε μια ομάδα ανθρώπων, το πρόβλημα είναι πως διαμέσου των δεκαετιών θεωρείται φυσιολογική εμπειρία η αντρική εμπειρία,
ΝΑΙ.
Ακριβώς, οπότε τι κι αν υπάρχει μια ταινία που δείχνει αποτρίχωση ή το ένα ή το άλλο; Δε με νοιάζει να καλύπτει πρωτίστως το–
δικό σου φύλο; Ναι, ακριβώς! Πάρε το τελευταίο ‘Mad Max’. Με τη Furiosa. Που ο Max είναι σχεδόν εντελώς εκτός– εννοώ, μου αρέσει πολύ ο Tom Hardy, αλλά η οθόνη ανήκει στην Furiosa. Και όλοι τη λάτρεψαν αυτή την ταινία. Την αγάπησαν και μίλησε σε όλους. Είμαι πολύ χαρούμενη που κάτι άρχισε επιτέλους να κινείται αλλά μετά σκέφτομαι πως εντάξει, είναι 2016 πια, γιατί άργησε τόσο; Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Έχει ενδιαφέρον που αναφέρεις το ‘Mad Max: Fury Road’, το οποίο ο George Miller όταν το έγραφε συμβουλεύτηκε την Eve Ensler για να αποκτήσει καλύτερη οπτική.
Απολύτως.
Το θεωρείς σημαντικό αυτό; Έχει μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει ένα όλο και μεγαλύτερο κύμα αντρών δημιουργών που προσπαθούν να κατανοήσουν και να μιλήσουν για κάποια πράγματα, για παράδειγμα είδαμε πρόσφατα το σίκουελ του ‘Bad Neighbors’, που είναι ένα φεμινιστικό party comedy από την οπτική μιας 18χρονης κοπέλας, αλλά το έχουν γράψει 5 άντρες σεναριογράφοι.
Είναι καλό αυτό. Το φεμινιστικό κύμα αφορά όλο και περισσότερους, και είμαι απολύτως χαρούμενη που κάποιοι άνθρωποι κατανοούν πως απέχουμε πολύ από την ισότητα αυτή τη στιγμή και προσπαθούν να κάνουν κάτι για αυτό. Πολλοί άνθρωποι νιώθουν να απειλούνται από αυτό, πιστεύουν πως “α, τώρα θα έχουμε μόνο ταινίες για γυναίκες”. Δεν έχει καθόλου να κάνει με αυτό. Δηλαδή δε λέω εγώ ότι δε θα γράψω ποτέ μια ταινία με άντρες πρωταγωνιστές. Λατρεύω να γράφω άντρες χαρακτήρες. Κάποια μέρα μάλλον θα το κάνω.
Όπως είπες, οι ταινίες ήταν πάντα περισσότερο γύρω από τις εμπειρίες και την οπτική των αντρών και νομίζω πως είναι πολύ ανοιχτό εκ μέρους του και πολύ ρεαλιστικό σαν σκέψη, από ανθρώπους σαν τον George Miller το να πάρουν μια γυναίκα συγγραφέα και να πουν πως, ΟΚ, το ‘Mad Max’ πάντα ήταν άντρες άντρες άντρες και ναι, έχω ένα μεγάλο κοινό γυναικών, και αυτό είναι ένα ολόκληρο σύμπαν. Πού το γράφει ότι πρέπει να είναι μόνο άντρες οι ήρωες σε αυτό το σύμπαν; Και μου αρέσει πάρα πολύ όπως είπα πριν, πως δημιούργησε μια γυναίκα ηρωίδα που μιλάει σε όλους. Αυτό είναι φεμινιστικό, μια ηρωίδα που μιλά παγκόσμια γλώσσα. Και πάρε και τις ταινίες που θεωρητικά είναι από γυναίκες, για γυναίκες. Τα chick flicks. Ποιος λέει πως όλες οι γυναίκες ενδιαφέρονται για τα chick flicks; Οι άντρες ενδιαφέρονται για chick flicks!
Θέλω να πω, όλα αυτά είναι κουτάκια σε κάθε περίπτωση. Γάμα τα όλα αυτά. Όλοι στον ίδιο κόσμο είμαστε, όλοι μαζί υποφέρουμε. [γελάει]
Κι εγώ λατρεύω τις rom coms.
Κι εγώ τις αγαπώ! Και ο φίλος μου τις λατρεύει. Τις λατρεύει περισσότερο από εμένα! Νομίζω πως αυτό είναι τέλειο.
*Το ‘Raw’ κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Seven Films.
ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ
