Η πιο τυχερή μέρα του Γιώργου Μπαρτζώκα

“Πολλές φορές απορώ γιατί στην Ελλάδα που έχουμε 11 εκατομμύρια προπονητές, θεωρούμε σημαντικό το έργο του head coach”.

***

Θα ήταν βολικό για την αφήγηση αν το Κράσνονταρ παρουσίαζε πολικές θερμοκρασίας, αλλά η θέση του στο νοτιοδυτικό άκρο της Ρωσίας είχε σαν αποτέλεσμα τη Δευτέρα ας πούμε, η Αθήνα και η πόλη που ο κόουτς Μπαρτζώκας δουλεύει τον ευρωπαϊκό του μύθο ακόμα πιο εντυπωσιακά από εκείνη τη χρονιά με τον Ολυμπιακό,  να έχουν πάνω-κάτω την ίδια θερμοκρασία.

Βέβαια, ό,τι δεν έχασε σε κλιματολογικές συνθήκες με τη σόλο μετακόμιση στη Ρωσία (αφού δεν βρέθηκε σχολείο για την κόρη του και η οικογένεια έμεινε πίσω), το ‘κέρδισε’ σε αεροπορικά μίλια: η συμμετοχή στη VTB League σήμανε ατελείωτες ώρες στον αέρα πότε προς και από τη ρωσική ενδοχώρα και πότε προς και από τη Λετονία, την Ουκρανία, τη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Φινλανδία. Για το ματς στην έδρα των Φινλανδών Bisons, η Λοκομοτίβ Κουμπάν, η ομάδα για την οποία μιλάνε όλοι λίγο πριν το πρώτο τζάμπολ του Final-4 της Ευρωλίγκας, έκανε ταξίδι 18 ωρών!

Ήταν μια περίεργη σεζόν στο τελικά φιλόξενο Κράσνονταρ για τον 51χρονο προπονητή. Ακόμη κι αν καταποντιστεί στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ (αποτέλεσμα όχι και τόσο πιθανό για την καλύτερη άμυνα στη φετινή Ευρωλίγκα), αυτό που κατάφερε φέτος με την Κουμπάν των επτά παικτών και του σφιχτού μπάτζετ των 5.500.000 ευρώ δεν το περίμενε ούτε ο πιο τρελός οπαδός της.

Πέρα από τη θνητότητα μιας σεζόν ή ενός καλού τουρνουά όμως, αυτό που ξεχωρίζει εδώ είναι η βεβαιότητα ότι η σεζόν 2015-16 είναι η σεζόν που ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε τα χαρτιά του για το κλαμπ των πιο σημαντικών Ευρωπαίων προπονητών.

Το καλοκαίρι του 2009, στα ενδότερα του κλειστού του Αγίου Θωμά, ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του παρακολουθούσαν βίντεο με μεταγραφικές στόχους του Αμαρουσίου. Αυτό ήταν το μοναδικό του καλοκαίρι ως πρώτος προπονητής στην ομάδα που έπαιξε μπάσκετ όλη του τη ζωή μέχρι να τα παρατήσει στα 27 προδομένος από τα πόδια του. Ο Μπαρτζώκας έπαιζε στο αντρικό από τα 16 με συμπαίκτες όπως ο Δαρίβας και ο Φωσσές. Ήταν ένα πρωτοποριακό για την εποχή τεσσάρι με καλό σουτ. Δαντελένιος, αλλά φοβερά αλτικός, σοφτ αλλά καλός μπλοκέρ. Τον τελευταίο τραυματισμό, τον οριστικό, τον έπαθε σε ένα φιλικό στο Μετς στη διεκδίκηση ενός ριμπάουντ. Είχε πάρει μόλις μεταγραφή στον Πρωτέα Αθηνών, αλλά δεν έμελλε να φορέσει τη φανέλα άλλης ομάδας πλην του Αμαρουσίου σε επίσημο παιχνίδι.

Μετά από τρεις (τις πρώτες του ως head coach στην Α1) πολύ καλές σεζόν στην Ολύμπια Λάρισας, του παιδικού του φίλου και άλλοτε συμπαίκτη, Γιώργου Μαλάκου, ο Μπαρτζώκας επέστρεψε το ’09 ως πρώτος στον πάγκο του Αμαρουσίου.

Το βίντεο έπαιζε ματς της ΚΚ Σπλιτ από νωρίτερα το 2009 και ο Μπαρτζώκας δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια του από τον Jamon Gordon, έναν παγκοσμίως άγνωστο Αμερικανό που μετά το κολέγιο, μετρούσε δύο σεζόν σε Τουρκία και Γερμανία πριν περάσει μισή σεζόν στην Κροατία με τα χρώματα της Σπλiτ. “Αυτόν θελω!”, φώναξε ενθουσιασμένος με τους συνεργάτες του να τον κοιτούν καλά καλά.

Κανείς από το τεχνικό επιτελείο δεν είχε θαμπωθεί με τον Gordon και όλοι φρόντισαν να ενημερώσουν, ή να συνεφέρουν, τον head coach που ήταν ανένδοτος. Ο Μπαρτζώκας παρήγγειλε στους βοηθούς του να μιλήσουν με τον Σούμποτιτς που τον είχε παίκτη στη Σπλιτ και να ρωτήσουν δύο πολύ συγκεκριμένα πράγματα: αν δουλεύει στην προπόνηση και αν είναι καλό παιδί. Οι βοηθοί υπάκουσαν, ο Σούμποτιτς απάντησε ‘ναι’ και στα δύο και ο Jamon Gordon υπέγραψε στο Μαρούσι για 80.000 ευρώ. Από το 2014, ο Jamon Gordon παίζει στη Νταρουσάφακα και αμείβεται με 1.500.000 ευρώ το χρόνο.

Με την επιλογή του Gordon και τα κριτήρια με τα οποία αυτή έγινε, ο Μπαρτζώκας επιβεβαίωνε ότι το μεγαλύτερο προσόν του είναι το recruiting. Το είχε δείξει με τον απίθανο και μετέπειτα γυρολόγο των ευρωπαϊκών λιγκών, Matt Walsh, που έφερε στην Ολύμπια κατευθείαν απ’ την Αμερική, το έδειξε με τον Gordon στο Μαρούσι, το έδειξε με τον Jon Diebler που έφερε στον Πανιώνιο πάλι κατευθείαν απ’ την Αμερική και πέρυσι πήρε πρωτάθλημα με την Καρσίγιακα, το έδειξε στον Ολυμπιακό με Λοτζέσκι, Ντάνστον και Χάντερ και, Θεέ πόσο το δείχνει, στην Λοκομοτίβ Κουμπάν.

***

Για έναν χρόνο μετά το τέλος της συνεργασίας του με τον Ολυμπιακό, ο κόουτς δεν έκατσε σε πάγκο. Ταξίδεψε στην Ευρώπη και την Αμερική για να δει παιχνίδια, καθάρισε το κεφάλι του, βελτίωσε τα αγγλικά του και απέρριψε μια τεράστια πρόταση από την Μπεσίκτας, επειδή δεν ήθελε να αναλάβει καμία ομάδα μεσούσης της περιόδου. Όπως έχει δηλώσει, οι Τούρκοι του έδιναν πέντε φορές τα χρήματα που έπαιρνε στον Ολυμπιακό τη χρονιά που κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Όπως δεν έχει δηλώσει, μετά το ραντεβού με τον πρόεδρο της Μπεσίκτας, γύρισε σπίτι ένα dvd για να ρίξει μια ματιά στο μεγάλο ταλέντο της ομάδας, τον Αυστραλό Ryan Broekhoff. Πιάνοντας δουλειά στην Κουμπάν, ο Μπαρτζώκας παρήγγειλε στον πρόεδρο Vedischev ότι θέλει αυτόν τον Αυστραλό με τα μακριά χέρια και το καλό σουτ. Και ο Vedischev υπάκουσε.

Δεν ξέρω αν ο Vedischev έχει μαντικές ικανότητες και είδε τι έρχεται στο τέλος της σεζόν για την ομάδα του, αλλά η σχεδόν εν λευκώ παράδοση στις (λογικές) απαιτήσεις του Μπαρτζώκα του βγήκε σε καλό.

Στην αρχή της χρονιάς, ο Randolph μπήκε στο χειρουργείο χωρίς να ειδοποιήσει την ομάδα και έχασε τα επτά από τα δέκα πρώτα ματς της Κουμπάν στην Ευρωλίγκα. Ο Μπαρτζώκας έψαξε για έναν αθλητικό ψηλό από το δεύτερο ράφι (καθώς δεν υπήρχαν λεφτά για να διαλέξει από το πρώτο) και έφερε τον Singleton για τον οποίο ενδιαφέρθηκε έντονα και ο Παναθηναϊκός. Ο Singleton δικαίωσε τον κόουτς, αλλά με την επιστροφή του Randolph στην ενεργό δράση, ο πρόεδρος πρότεινε να τον ευχαριστήσουν τον Singleton για την προσφορά και να τον στείλουν στην ευχή του Θεού. Ο Μπαρτζώκας έθεσε βέτο, είπε κάτι του τύπου “δε θα ‘στε με τα καλά σας που θα αφήσουμε τον Singleton”, ο πρόεδρος υπαναχώρησε και τελικά αυτός που αποχαιρέτησε την παρέα του Κράσνονταρ ήταν ο Ουκρανός Fesenko. Ο Singleton ήρθε 24 φορές από τον πάγκο και πρόσφερε τα μέγιστα στη χημεία και το μπάσκετ της ομάδας. Θα έλεγε κανείς ότι ο κόουτς δικαιώθηκε.

Από το ξεκίνημα της σεζόν, ο Μπαρτζώκας ήξερε ότι θα ζήσει και θα πεθάνει με επτά παίκτες. Την ώρα που οι μεγάλοι της Euroleague είχαν δέκα, δώδεκα ή και δεκατέσσερις πρωτοκλασάτους, ο Μπαρτζώκας είχε επτά. Και επειδή όσο επιδέξιες και αν είναι οι μασχάλες, τα καρπούζια θα βρίσκουν πάντα τρόπο να γλιστράνε, η χρονιά της Κουμπάν στη VTB League κρίνεται επιεικώς αποτυχημένη.

Η τρίτη θέση της κανονικής περιόδου χάθηκε σε ένα ματς που έγινε λιγότερες από 48 ώρες μετά το πέμπτο με την Μπαρτσελόνα που της χάρισε το εισιτήριο για το Final-4, με τους παίκτες να μην έχουν συνέλθει από τον ευρωπαϊκό θρίαμβο. Η πέμπτη Κουμπάν διασταυρώθηκε με την τέταρτη Χίμκι. Στο πρώτο ματς, οι διαιτητές έκαναν μια μικρή επέμβαση στους ‘Ευρωπαίους’ του Μπαρτζώκα που έπαιζαν χωρίς Randolph και Delaney, ο κόουτς τρελάθηκει αποβλήθηκε και η Χίμκι άνοιξε το σκορ. Το 2-0 έγινε λίγο πιο αναμενόμενα, με την Κουμπάν να παίζει πάλι χωρίς τα δύο μεγάλα της αστέρια, έ και στο τρίτο ματς, ο κόουτς θυμήθηκε ότι έρχεται και ένα Final-4 και κατέβηκε με τα δεύτερα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τρίτο ματς με την Χίμκι, ο Maxim Kolyushkin των 21 λεπτών συμμετοχής σε ολόκληρη τη φετινή Ευρωλίγκα έμεινε στο παρκέ για 20 λεπτά!

Η Χίμκι έκανε το 3-0 και ο γνωστός μας Αλεξέι Ζεβροσένκο, μέλος της ρωσικής ομοσπονδίας πια, δήλωσε ότι ο Μπαρτζώκας θυσίασε τη VTB League για την Ευρωλίγκα. Είχε απόλυτο δίκιο. Και ο Μπαρτζώκας είχε και εδώ την ευχή του προέδρου. Τους οπαδούς τους είχε κερδίσει πολύ νωρίτερα με το ταμπεραμέντο του. Το γήπεδο της Κουμπάν από κρύα εκκλησία εξελίχθηκε στο πιο ‘δυτικότροπο’ της Ρωσίας και αυτό το πανό είναι βέβαιο πως το ‘χεις ξαναδεί.

Οι εντολές της μπασκετικής φιλοσοφίας του Μπαρτζώκα είναι τρεις, και στη λόκο χρονιά της Κουμπάν πήραν και οι τρεις φωτιά. Ο κόουτς θέλει να βλέπει την μπάλα να αλλάζει συνεχώς χέρια στην επίθεση μέχρι να πάρει το σουτ ο ξεμαρκάριστος.

Ο Μπαρτζώκας υποφέρει με τους ντάμπα-ντούμπα παίκτες που θέλουν μια μπάλα μόνοι τους. Όσοι τον έζησαν δίπλα στον Σπανούλη δεν παίρνουν το μέρος κάποιου όταν τονίζουν το προφανές: o κόουτς φυσιολογικότατα έχρισε ηγέτη τον Σπανούλη, αλλά ως φιλοσοφία, ήθελε να του πάρει την μπάλα από τα χέρια. Να τον διευκολύνει στην εκτέλεση, να του δώσει περισσότερα ελεύθερα σουτ, αλλά, πάμε πάλι, μέσα απ’ το να του πάρει την μπάλα από τα χέρια.

Το “τι κάνεις;” που του φώναξε ο Σπανούλης όταν έγινε αλλαγή στα τελευταία λεπτά εκείνου του Εφές-Ολυμπιακός 74-73 με το φόλοου του Gordon (ναι, του μπαρτζωκικού Gordon) στην εκπνοή (πριν το θριαμβευτικό Final-4 του Λονδίνου) επιστέγαζε ιδανικά την εξής αλήθεια: επισήμως δεν υπήρξε ποτέ κόντρα μεταξύ των δύο αντρών, αλλά ο Σπανούλης δεν υπήρξε ποτέ απόλυτα ευχαριστημένος με τη φιλοσοφία του προπονητή του.

Παρ’ όλ’ αυτά, ο Σπανούλης είχε ένα από τα εκ των ων ουκ άνευ στοιχεία που ψάχνει ο Μπαρτζώκας στους παίκτες του. Δούλευε πάρα πολύ στην προπόνηση. Στοιχείο που για παράδειγμα δεν είχε ο Άντιτς. Και όλοι θυμόμαστε πόση αγάπη μοίρασε ο Άντιτς στον Μπαρτζώκα όταν έφυγε απ’ τον Ολυμπιακό.

Εκτός από τις συνεχείς αλλαγές της μπάλας στην επίθεση, ο Μπαρτζώκας ποντάρει πολλά στις αλλαγές στα σκριν (εξ ου και η αδυναμία του στους αθλητικούς ψηλούς) και στο να γεμίζει τις ομάδες του με σουτέρ σε όλες τις θέσεις. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα αυτού από τη φετινή Κουμπάν.

Ο Μπαρτζώκας θέλει να φτιάχνει ομάδες με χημεία, που αν μάλιστα εφαρμόζουν τη γραμμή ‘η μπάλα αλλάζει συνέχεια χέρια στην επίθεση’, είναι δεδομένο ότι έχουν κερδίσει και το βασικό του, ‘υπόγειο’ στοίχημα. Να δουλεύει με καλούς χαρακτήρες, που βάζουν την ομάδα πάνω απ’ όλα. Τον Μπατή φερ’ ειπείν, τον είχε σε τρεις ομάδες (Ολύμπια, Μαρούσι, Πανιώνιο).

Γενικότερα, δεν είναι από τους προπονητές που είναι κοντά με τους παίκτες, αλλά διατηρεί άψογες σχέσεις μαζί τους. O Malcolm Delaney τον αποθεώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Το ίδιο και ο Lojeski. Και ο Dunston. (Τον Dunston τον έφερε το ’13 στον Ολυμπιακό από τη Βαρέζε. Το ’14 και το ’15 βγήκε ο καλύτερος αμυντικός της Ευρωλίγκας). Και ο Diebler. Και ο Claver.

Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Claver. Ο Ισπανός φόργουορντ γύρισε από το NBA για την Χίμκι, αλλά η παρουσία του εκεί δεν δικαιολογούσε στο ελάχιστο τα χρήματα που ξοδεύτηκαν και τις ελπίδες που γεννήθηκαν γι’ αυτόν. Λύνοντας τη συνεργασία μαζί του, οι της Χίμκι έλεγαν χαρακτηριστικά ότι “900 χιλιάρικα είναι πολλά για έναν παίκτη που χάνει τόσα λέι-απ”. Ο Μπαρτζώκας τον εμπιστεύτηκε, έφερε τον ίδιο στην Κουμπάν και την αυτοπεποίθησή του στα ίσα.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ο Claver θα είναι ο μοναδικός Ισπανός που κέρδισε χρυσό στο περσινό Ευρωμπάσκετ, ο οποίος θα παίξει μπάσκετ στο φετινό Final-4 της Ευρωλίγκας. Λίγες μέρες πριν, ο πρωταθλητής Ευρώπης έπλεκε το εγκώμιο του προπονητή του:

“Ο κόουτς έχει μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία μας και έχει την εμπειρία, αφού κατέκτησε τη Euroleague με τον Ολυμπιακό. Το έκανε, μάλιστα, όταν ο Ολυμπιακός ήταν ήδη πρωταθλητής και αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο. Μας οδηγεί στο σωστό δρόμο, όλη τη σεζόν. Για μένα είναι εξαιρετική πρόκληση. Ανυπομονούσα να παίξω ξανά στην Euroleague. Βρήκα το ρόλο που ήθελα στη Λοκομοτίβ, το ρόλο του σημαντικού παίκτη”.

***

Ο Μπαρτζώκας ισιώνει τη λεπτή, πράσινη γραβάτα του, κοιτάει στιγμιαία κάτω, σηκώνει το κεφάλι και βγαίνει από τα αποδυτήρια της Basket-Hall Arena για να καθίσει δίπλα στους τρεις Έλληνες συνεργάτες του (Παππάς, Μποζίκας, Βαβέτσης). Οι οπαδοί της Λοκομοτίβ σηκώνονται όρθιοι και τον αποθεώνουν σε ένα standing ovation που κρατάει πάνω από ένα λεπτό και θυμίζει αυτά για τον Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ. Αυτό ήταν το τελετουργικό από τη στιγμή που η Κουμπάν με τον ταπεινό στόχο της πρόκρισης στο Top16 τέλειωσε την πρώτη φάση με ρεκόρ 8-2 έχοντας κερδίσει Παναθηναϊκούς και Μπαρτσελόνες.

Για μια φορά σε αυτήν την τρελή φετινή ιστορία πολλαπλών δικαιώσεων του Μπαρτζώκα, δικαιωνόταν και ο πρόεδρος Vedischev, όταν εξηγούσε γιατί διάλεξε τον Έλληνα προπονητή.

Δεν είναι μόνο επειδή έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό  στο Λονδίνο. Θυμόμασταν την  πορεία που είχε κάνει το 2009-2010,  με το Μαρούσι του ενός εκατομμυρίου. Ήταν επίσης  η ποιότητα του παιχνιδιού του Ολυμπιακού την επόμενη σεζόν του Λονδίνου, με επτά καινούργιους παίκτες που δεν είχαν ξαναεμφανιστεί στην Ευρωλίγκα. Και φυσικά  ο τρόπος που τον ‘έχτισε’  πέρυσι . Μπορεί να έφυγε στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά  άφησε μια εξαιρετικά ισορροπημένη ομάδα, που  έφτασε μέχρι τον τελικό της Μαδρίτης. Είναι φανερό ότι την ξέρει την δουλειά.

Το 2010, ως προπονητής του Αμαρουσίου, ο άσημος Μπαρτζώκας (χρόνια πριν το πέσιμο των οπαδών έξω από το ΣΕΦ μετά το τελευταίο του ματς ως προπονητής του Ολυμπιακού) έχασε την πρόκριση στους 8 της Ευρωλίγκας στο τελευταίο ματς του Top16 απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Θα μπορούσε να τον πει κανείς ‘σπεσιαλίστα της Ευρωλίγκας’ (και οι τρεις ομάδες που έχει κοουτσάρει εκεί, μέτρησαν επιτυχίες) αλλά φοβάμαι ότι το οπαδικό φρόνημα πολλών δεν είναι έτοιμο για τέτοιες ταμπέλες. Και ούτε πρόκειται να είναι ποτέ. Και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να προχωρήσω στον επίλογο.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι ο μοναδικός Έλληνας προπονητής που έχει κερδίσει Ευρωλίγκα. Όταν αυτό συνέβη, έγινε αποδεκτό με δύο τρόπους. Με τον φυσιολογικό, δηλαδή όχι με αυτόν που θα περίμενες σε ένα έθνος με έφεση στον αλληλοσπαραγμό (είτε πρόκειται για μπάσκετ είτε για το πώς λέμε το σουβλάκι), και με τον ελληνικό.

Ο φυσιολογικός τρόπος ήταν να τον παραδεχτούμε όσοι τον παραδεχτήκαμε ως κόουτς κορυφαίου επιπέδου ήδη από τα δύο χρόνια με τον Ολυμπιακό. Ο ελληνικός τρόπος ήταν να πιστωθεί μια ολόκληρη κούπα στον Ίβκοβιτς, γιατί “τη χρονιά του Λονδίνου, ο Μπαρτζώκας βρήκε την ομάδα έτοιμη από τον ‘σοφό’”. Ο ελληνικός τρόπος βέβαια χωλαίνει και είναι επιπλέον άδικος γιατί με την ίδια συλλογιστική, η περσινή πορεία του Ολυμπιακού μέχρι τον τελικό θα έπρεπε να πιστωθεί στον Μπαρτζώκα που έφτιαξε την ομάδα και όχι στον Σφαιρόπουλο. Βαρέθηκα ήδη, και έχω και τρελό πονοκέφαλο όλη μέρα.

Με δεδομένο ότι στο ελληνικό μπάσκετ ή στα ελληνικά media είσαι επιτυχημένος μόνο όταν κερδίζεις τον αιώνιο αντίπαλο, ο Μπαρτζώκας δεν είναι επιτυχημένος. Έχασε από τον Παναθηναϊκό με όλους τους πιθανούς τρόπους. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των οπαδών ήταν το ματς Κυπέλλου που έχασε στο ΟΑΚΑ στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν. Κι ας δήλωνε ο Σλούκας στα αποδυτήρια ότι “εμείς φταίμε, είχαμε εντολή να κάνουμε φάουλ στην τελευταία φάση και δεν το κάναμε”.

Η ουσία, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, είναι σαφής και μία (αυτό το ξέρει και η Χαρούλα Αλεξίου). Το πέσιμο, τα μπινελίκια και οι τσαμπουκάδες μετά το χαμένο ματς στο ΟΑΚΑ, οι λόγοι δηλαδή που οδήγησαν στην παραίτηση Μπαρτζώκα με εκείνο το εμπνευσμένο “οφείλεις να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να έρθει” σηματοδοτούν την με διαφορά πιο τυχερή μέρα της καριέρας του.

Η στιγμή που τέλειωσε με την ελληνική αρρώστια (σ.σ. οι δικοί του άνθρωποι λένε ότι δεν θα ξαναδουλέψει στην Ελλάδα ούτε όταν παγώσει η κόλαση) είναι η στιγμή που του άνοιξε το δρόμο για την περαιτέρω ευρωπαϊκή καταξίωση. Ήδη μερικά από τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά κλαμπ καθαρογράφουν τις προτάσεις τους για να τον τραβήξουν κοντά τους. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό ότι ο Μπαρτζώκας δύσκολα θα μείνει και δεύτερη χρονιά μακριά από την οικογένειά του, στην Κουμπάν της εξοντωτικής VTB League.

Μέχρι τότε, έχουμε ένα Final-4 μπροστά στα πόδια μας. Μπορεί η Κουμπάν να μην κατέβει καν στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ και να μείνει το ίδιο ανεξίτηλα στην ιστορία για το φετινό της κατόρθωμα.

***

“Απαγορεύω στο μυαλό μου να κάνει τόσο μακρινές επιδιώξεις και δεν έχω μιλήσει ποτέ στους παίκτες, για το πού μπορούμε ή θέλουμε να φτάσουμε, πολύ απλά γιατί δεν μπορούμε να το ξέρουμε”.