Η δεύτερη ευκαιρία του Νίκου Παπαγγελή
Συναντήσαμε ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά ταλέντα της χώρας και μιλήσαμε μαζί του για την ποδηλατική του καριέρα, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα ακρωτηριασμένο άτομο στην Ελλάδα και τα όνειρά του.
- 28 ΜΑΙ 2023
Το 2014 η ζωή του Νίκου Παπαγγελή άλλαξε ριζικά. Ένα οστεοσάρκωμα στο αριστερό του πόδι που επέστρεφε για δεύτερη φορά, ανάγκασε τους γιατρούς να το ακρωτηριάσουν πλήρως. Όπως εξηγεί, οι πρώτες μέρες ήταν ένα τεράστιο σοκ για εκείνον, καθώς η καθημερινότητά του -κυρίως η αθλητική- δε θα μπορούσε να είναι ποτέ ξανά η ίδια. Γρήγορα, όμως, κατάλαβε τι ήθελε να κάνει.
«Ήμουν ένα παιδί που πριν τον ακρωτηριασμό αθλούμουν. Έπαιζα ποδόσφαιρο. Ύστερα από ό,τι συνέβη, έψαξα να βρω ένα άθλημα να ασχοληθώ. Ο σκοπός μου στην αρχή ήταν να χάσω μερικά κιλά και να αποκτήσω μια καλή φυσική κατάσταση που θα με βοηθούσε στην καθημερινότητά μου. Δοκίμασα κολύμβηση, ιστιοπλοΐα αλλά κανένα από αυτά δε με κράτησαν» λέει ο ίδιος σήμερα. Και κάπου εκεί εμφανίστηκε το ποδήλατο.
«Πριν τον ακρωτηριασμό έκανα ποδήλατο όπως όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Μέσω αυτού τελικά βρήκα ένα κίνητρο. Το ποδήλατο μού έδωσε αυτή την ελευθερία και την αγάπη που δε συνάντησα σε κανένα άλλο άθλημα» προσθέτει. Η αρχή για μια νέα αθλητική ζωή είχε μόλις γίνει.
Έναν χρόνο αργότερα, το 2015, ο Νίκος Παπαγγελής κατέβηκε στο πρώτο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανθρώπων με Αναπηρίες. Έναν χρόνο αργότερα αγωνίστηκε για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Εκεί, όπως εξηγεί, τα βρήκε σκούρα. «Το επίπεδο ήταν και είναι πολύ πιο υψηλό από της Ελλάδας. Οι αθλητές είναι επαγγελματίες στα όλα τους. Στην προπόνηση, τη διατροφή, την αποκατάσταση. Εκεί έφαγα τις πρώτες σφαλιάρες καθώς δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στο επίπεδο απόδοσής τους».
Οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο
Το έβαλε πείσμα, όμως, και μέσα στα επόμενα χρόνια κατάφερε να γίνει ένας από τους καλύτερους ποδηλάτες με αναπηρία στον κόσμο. Η έκτη θέση τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο ήταν η πιο ηχηρή απόδειξη πως ήρθε για να μείνει. Οι αναμνήσεις που έχει από την πρώτη του παραολυμπιακή συμμετοχή είναι πολύ έντονες ακόμη.
«Το απόλαυσα στο έπακρο. Ήταν πολύ οργανωμένα όλα. Η διαδρομή ήταν μέσα στον αυτοκινητόδρομο του Τόκιο, εκεί που πολλές φορές γίνονται αγώνες αυτοκινήτων. Το μόνο αρνητικό ήταν πως συνέβη εν μέσω της πανδημίας και δεν επιτρεπόταν η παρουσία θεατών. Ήταν κάτι πολύ περίεργο για μένα, γιατί ένας από τους λόγους που θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτές τις διοργανώσεις είναι για να ζήσουμε αυτή την ατμόσφαιρα του κόσμου» προσθέτει.
Όλη αυτή την εμπειρία ελπίζει να τη ζήσει και με το παραπάνω στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού που πρόκειται να διεξαχθούν το καλοκαίρι του 2014. Στόχος του εκεί είναι να κατακτήσει και το πρώτο του μετάλλιο.
Για να καταφέρει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στους αγώνες, ωστόσο, πρέπει να αγωνιστεί σε μια σειρά από παγκόσμια κύπελλα και πρωταθλήματα που λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Χαρακτηριστικό είναι πως μία μέρα μετά τη συνέντευξή μας, θα ετοιμάσει τις βαλίτσες του και θα ταξιδέψει ως την Ατλάντα. Και έπεται και η Γλασκόβη το καλοκαίρι.
Ο αγώνας και το κράτος που απουσιάζει
Όπως εξηγεί, το πρόγραμμά του είναι εξαιρετικά φορτωμένο πια. «Τα πρωινά κάνω συνήθως τρεις ώρες ποδήλατο έξω για προπόνηση. Ύστερα πηγαίνω στη σχολή μου και το απόγευμα γυμναστήριο» σημειώνει ο Νίκος Παπαγγελής.
«Ευτυχώς που υπάρχουν οι προσωπικοί μου χορηγοί και η εταιρεία μου η UPGR8 που με στηρίζει καθημερινά γιατί αλλιώς δε θα μπορούσα να βρίσκομαι στο επίπεδο που είμαι σήμερα και να κάνω όσα κάνω. Σου λύνει το μυαλό όλο αυτό. Ξέρω πως έχω να κάνω την προπόνησή μου και τίποτα παραπάνω. Αυτό δε συνέβαινε τον πρώτο καιρό που έβαζα χρήματα από την τσέπη μου. Στην Ελλάδα πρέπει πρώτα να φτάσεις σε υψηλό επίπεδο και μετά να βρεις στήριξη» συμπληρώνει.
Το κράτος, όπως εξηγεί, συνεχίζει να είναι απόν. «Το κλασικό φαινόμενο στην Ελλάδα. Είναι εκεί πάντα στις επιτυχίες και τα υπόλοιπα τέσσερα χρόνια παραμένουν άφαντοι. Το έχουμε συνηθίσει όμως και πορευόμαστε με αυτό». Ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του προνομιούχο, καθώς έχει όλη τη στήριξη που χρειάζεται για να κάνει αυτό που αγαπά. Δε συμβαίνει, όμως, το ίδιο με πολλούς ακόμη αθλητές αλλά και πολίτες που ζουν στην Ελλάδα.
«Μετά το τέλος της καριέρας μου, θέλω να ασχοληθώ με τη διοργάνωση αθλητικών events και την προώθηση γενικότερα του αθλητισμού στην Ελλάδα. Το ξέρεις πως για να ανοίξω μια δική του εταιρεία θα πρέπει πρώτα να περάσω από ψυχολόγο; Να κλείσω ραντεβού, να περάσω από συνέντευξη και αν εγκρίνουν το αίτημά μου, τότε να προχωρήσω. Είναι σαν να μη θέλει το κράτος να με αφήσει να το κάνω. Σε τραβάει, δηλαδή, να μη δουλέψεις και να ζεις από το επίδομα» εξηγεί.
Εξαιτίας της έντονης προπόνησης που κάνει καθημερινά, ο Νίκος Παπαγγελής χρησιμοποιεί αρκετά συχνά το πρόσθετο μέλος. «Το κάνω κυρίως για να το ξεκουράζω. Μετά από οκτώ χρόνια, έφτασε η ώρα να το αλλάξω. Αυτό, όμως, είναι ένα πολύ μεγάλο έξοδο. Κοστίζει 50 χιλιάδες ευρώ και από το κράτος μπορώ να πάρω πίσω μόνο τις 5 χιλιάδες ευρώ. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, πως δεν είναι για όλους τους ανθρώπους εφικτό. Παρόλο που το πρόσθετο μέλος είναι απαραίτητο εργαλείο για ένα ακρωτηριασμένο άτομο».
«Ο ακρωτηριασμός ήταν μια δεύτερη ευκαιρία που μου δόθηκε»
Ο Νίκος Παπαγγελής συνεχίζει, όμως, να βλέπει και τη θετική πλευρά. Ο κόσμος, όπως εξηγεί, αλλάζει. Το ίδιο οι υποδομές και οι αντιλήψεις των αρτιμελών ανθρώπων για εκείνους. Δε θέλει να τον αντιμετωπίζουν ως πρότυπο. Θέλει, όμως, να βοηθήσει όσο μπορεί και εκείνος να μπουν όλο και περισσότερα νεαρά άτομα με αναπηρία στον αθλητισμό.
Στις 13 Μαΐου, μάλιστα, συμμετείχε στο δεύτερο φιλανθρωπικό event Wheels Of Will, όπου διένυσε την απόσταση Αθήνα-Πάτρα σε μόλις 8 ώρες, με σκοπό να συγκεντρώσει χρήματα για το σύλλογο Φλόγα και να στηρίξει τα παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια στον καρκίνο. Όραμά του είναι, το Wheels Of Will να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα και στο μέλλον να βγει και στον υπόλοιπο κόσμο.
«Ο ακρωτηριασμός ήταν μια δεύτερη ευκαιρία που μου δόθηκε στη ζωή. Μπορεί να έχω χάσει το πόδι μου, αλλά έχω κερδίσει τόσα πολλά, εμπειρίες, φίλους. Έχω βιώσει καταστάσεις που δε θα τις βίωνα πριν. Οπότε δε θα άλλαζα τίποτα και πραγματικά είμαι ευγνώμων για ό,τι έχει συμβεί στη ζωή μου».
Στόχος του τώρα το Παρίσι. Και ένα μετάλλιο. Γνωρίζει πως δεν πρόκειται για το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη. «Το πικ της καριέρας ενός ποδηλάτη είναι από 30 έως 40 χρονών. Εγώ είμαι από τους μικρότερους. 23 χρονών. Οπότε, όπως και να ‘χει, έχω πολλές ευκαιρίες μπροστά μου».
