Η Δώρα Παντέλη δεν θέλει να την κοιτάζεις στα γόνατα

Ένα ακόμη μπολ από corn flakes πριν κατασκηνώσει για άλλη μια μέρα στην βιβλιοθήκη του μικρού χριστιανικού αυτού κολλεγίου, η μοναδική λευκή σε μια ομάδα όπου οι συμπαίκτριές της δεν ήξεραν κυριολεκτικά πού πέφτει η Ελλάδα στον χάρτη, όπου και θα μείνει και πάλι ως τις τρεις τα ξημερώματα.

“Έχω μεγαλώσει δύσκολα και πολύ φτωχά. Φαντάσου ότι, όταν πήρα υποτροφία στην Αμερική, η μητέρα μου δεν μπορούσε να μου παρέχει καν το αντίτιμο του εισιτηρίου. Οπότε, όπως και κάθε καλοκαίρι, δούλεψα ως σερβιτόρα σε καφέ για να βρω τα χρήματα. Το ίδιο που έκανα κάθε απόγευμα και το διάστημα που έπαιζα στον Πανσερραϊκό. Όταν έφτασα στο Τέξας είχα 1.000 ευρώ στην τσέπη. Και κατέληξα να τρώω επί μήνες μόνο corn flakes, γιατί αυτό ήταν που είχαν δωρεάν στην καφετέρια του σχολείου, η οποία ήταν ανοιχτή όλη την ημέρα”.

Και μετά από την βιβλιοθήκη, λίγες ώρες ύπνο, μαθήματα, προπόνηση και πάμε πάλι από την αρχή.

“Στην Αμερική ήταν που συνειδητοποίησα πόσο λατρεύω τα αμφιθέατρα και την ακαδημαϊκή ζωή. Μου άρεσε να περνάω χρόνο στο πανεπιστήμιο και στην βιβλιοθήκη. Aν δεν ερχόταν η πρόταση από τον Παναθηναϊκό μάλλον θα είχα αποδεχθεί την πρόταση που μου έκαναν να γίνω βοηθός καθηγήτρια και θα έμενα για πάντα εκεί. Αλλά δεν έχει τελειώσει κάτι. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Δεν περίμενα ας πούμε ποτέ ότι θα κάνω την δουλειά που κάνω τώρα”.

Αυτό, το να μπορεί να σπουδάσει προιατρική στις ΗΠΑ, είναι μια ευκαιρία που της ήρθε από το πουθενά. Και η εντυπωσιακή μελαχρινή βιβλιοφάγος από το Περιστέρι (σ.σ. έχει συλλογή με πάνω από 1.000 βιβλία, αρκετά εκ των οποίων πρώτες εκδόσεις) δεν σκοπεύει να την αφήσει να πάει χαμένη.

“Ήμουν πολύ καλή στην ανατομία. Βοηθούσε ότι οι περισσότερες λέξεις είχαν ελληνικές ρίζες. Δεν έχω ανοίξει πτώμα. Έχω ανοίξει, ωστόσο, ινδικά χοιρίδια, γουρούνια, γάτες και έναν εγκέφαλο. Την δεύτερη χρονιά, επειδή ήθελα να παίξω στην Division 1, πήγα με  υποτροφία στο πανεπιστήμιο Βinghamton στην Νέα Υόρκη. Τα εργαστήρια ιατρικής ήταν ίδια ώρα με την προπόνηση. Το μπάσκετ ήταν, ωστόσο, αυτό που πλήρωνε τις σπουδές μου. Οπότε αναγκαστικά τελικά να αλλάξω κατεύθυνση και να σπουδάσω Αγγλική φιλολογία και λογοτεχνία, ρητορική και παγκόσμια κουλτούρα”.

“Δεν έχω ανοίξει πτώμα. Έχω ανοίξει, ωστόσο, ινδικά χοιρίδια, γουρούνια, γάτες και έναν εγκέφαλο”

Fast forward 14 χρόνια, ένα μεταπτυχιακό (στην κλινική ψυχολογία, κομπλέ με πρακτική ενός χρόνου σε δομή με βαρείες περιπτώσεις σχιζοφρένειας) και 13 τατού μετά, και μια εντυπωσιακή μελαχρινή 30άρα στέκεται αγχωμένη μπροστά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαράς της.

“Έχω 13 τατουάζ συνολικά, αλλά δεν φαίνονται. Όλα έχουν μια ιστορία από πίσω τους και λογοτεχνικό και φιλοσοφικό ενδιαφέρον. Έχω ένα ρητό του Πλάτωνα, μια φράση από το Σφαγείο No5 του Βόνεγκατ που δείχνει ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο και δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα και ένα διαμάντι. Για μένα αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό γιατί δείχνει ότι κάτι που στην αρχική του μορφή είναι ακατέργαστο και άσχημό, μπορεί να εξελιχθεί και να καταλήξει να γίνει κάτι τόσο όμορφο και διαχρονικό”.

Προσπαθεί, όπως και κάθε προηγούμενη φορά που έχει βρεθεί στο γήπεδο εδώ και 4 χρόνια με την ιδιότητα της παρουσιάστριας της Nova, να αποφασίσει τι πρέπει και -πάνω από όλα- τι δεν πρέπει να φορέσει.

“Είμαι ντροπαλός άνθρωπος και έχω γενικότερα θέμα με την έκθεση. Δεν θέλω να τραβάω την προσοχή με άσχημο τρόπο. Για αυτό πάντοτε σκέφτομαι 1,2 και 3 φορές τι θα φορέσω. Την πρώτη φορά που βάφτηκα, φόρεσα το ταγέρ, έβαλα τα τακούνια μου, μπήκα στο γήπεδο και κατάλαβα ότι με κοιτούσαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, μου κόπηκε κανονικά η ανάσα”.

Αυτή, η ημέρα του μικρού τελικού του Final Four της Euroleague μεταξύ Φενερμπαχτσέ-Ρεαλ Μαδρίτης, είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής της έως τώρα. Μια μέρα για την οποία έχει προετοιμαστεί όσο σκληρά είναι ανθρωπίνως δυνατό.

“H πιο συγκινητική και δυνατή μέχρι τώρα στιγμή στη ζωή μου είναι η μέρα που, πριν από ένα χρόνο, έγινα η πρώτη γυναίκα (και 4η πανευρωπαϊκά) που περιέγραψα αγώνα Euroleague. Δεν είναι κάτι που μπορεί να κάνει ο καθένας. Και  ένα κανάλι δεν ρισκάρει να δώσει μια τέτοια ευκαιρία σε κάποιον που δεν έχει τις σχετικές γνώσεις.

Σκέψου ότι μιλάμε για ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, οπότε η κριτική που θα ασκηθεί σε μια γυναίκα είναι πολύ μεγαλύτερη. Αυτό είναι κάτι που γνώριζα από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο κανάλι, πριν από 4 χρόνια. Εννοείται πως πριν είχα άγχος. Όταν ξεκίνησα, ωστόσο, ένοιωσα ότι κάνω αυτό για το οποίο είμαι γεννημένη να κάνω, δηλαδή να μιλάω για μπάσκετ”.

Γιατί η κόρη του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού και της ιδιοκτήτριας μπουτίκ στην Πάρο ποτέ δεν πήγε σε καμία -μικρή ή μεγάλη- μάχη απροετοίμαστη.

“Τα πράγματα στο σπίτι μου ήταν δύσκολα. Οπότε επέλεξα, ήδη από τα 15 μου, να γίνω ανεξάρτητη και να μείνω μόνη σε δικό μου σπίτι που ήταν κοντά στο γήπεδο της ομάδας”.

Και η -ομολογουμένως εντυπωσιακή- εμφάνισή της, υπήρξε πάντοτε εμπόδιο και όχι, όπως θέλει το κλισέ, εκείνη που θα τις ανοίξει διάπλατα τις πόρτες.

“Έχω πάει σε πολλές συνεντεύξεις για δουλειά όπου ο άλλος αρχικά σκεφτόταν ‘Τι κάνεις εσύ εδώ τώρα’. Δεν μπορούσε να συνδυάσει αυτό που έβλεπε μπροστά του με ό,τι ήταν γραμμένο στο βιογραφικό μου. Σε αρκετές περιπτώσεις με έχουν προσλάβει παρά την εξωτερική μου εμφάνιση και όχι εξαιτίας της”.

“Σε αρκετές περιπτώσεις με έχουν προσλάβει παρά την εξωτερική μου εμφάνιση και όχι εξαιτίας της”

Ένας ιδιότυπος ρατσισμός απέναντι στην ωραία τον οποίο η Δώρα έχει ζήσει ήδη από την εποχή που πρωτοξεκινούσε στο μπάσκετ, με έναν από τους πρώτους προπονητές της να της λέει κατάμουτρα ότι δεν έχει θέση στο παρκέ και ότι είναι προτιμότερο να πάει να γίνει μοντέλο.

“Μεγάλωσα με την ενοχή ότι είμαι ωραία. Είχα προπονητή που μου έλεγε ‘Εσύ κοπέλα μου δεν είσαι για εδώ. Πρέπει να γίνεις μοντέλο’. Κάτι που με ενοχλούσε πολύ. Θεωρώ ότι το πείσμα μου και το πόσο εργατική ήμουν ως παίκτρια, έχει να κάνει και με το γεγονός της αμφισβήτησης που είχα”.

Μαζί ήρθε και το σχετικό bullying, ως παίκτρια πλέον, επειδή το σώμα της ήταν πιο μυώδες από τα ανορεξικά πρότυπα της εποχής.

“Υπήρχε το σκεπτικό ότι, αν ένα κορίτσι ήταν λίγο πιο όμορφο, δεν ήθελε να κάνει πολλά βάρη για να μην χαλάσει το σώμα της. Για εμένα το να γυμναστώ ήταν μονόδρομος. Έπρεπε να είμαι πιο μυώδης ώστε να μπορέσω να ανταπεξέλθω, ειδικά από την στιγμή που έπαιζα με πολύ δύναμη. Αν και υποσυνείδητα μπορεί να ήθελα να πάω και κόντρα στην συγκεκριμένη νοοτροπία”.

Αν και τίποτα από όσα είχε περάσει η Δώρα ως παίκτρια δεν μπορούσε να την προετοιμάσει για το bullying που δέχθηκε ως παρουσιάστρια πλέον.

“Ως παίκτρια στην Ελλάδα, το περιμένεις ότι θα ακούσεις διάφορα από τους φιλάθλους της αντίπαλης ομάδας. Είναι διαφορετικό όμως, την ώρα που κάνεις την δουλειά σου και ενώ δεν υποστηρίζεις κάποια ομάδα, να έχεις άτομα γύρω σου που να σε βρίζουν, να σε φτύνουν και να σε απειλούν. Εκείνη τη στιγμή η ντροπή είναι μεγαλύτερη από το φόβο. Ντρέπομαι που είμαι μια μορφωμένη γυναίκα και μια καλή επαγγελματίας και αναγκάζομαι να ανέχομαι όλα αυτά. Στην αρχή με πείραζε πολύ. Έχει τύχει να βγάλω τα ακουστικά μου και να έχω φύγει κλαίγοντας. Πλέον έχω χτίσει γερό στομάχι. Αλλά όσο καλά και να τα έχεις με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να κλείνεις τα αυτιά σου για πάντα”.

Για να μην το κάνουμε λύσσα. Η φωτογένεια της Δώρας είναι δεδομένη. Αλλά η ίδια ούτε ποτέ στηρίχτηκε σε αυτή, ούτε το σκέφτηκε να το κάνει καριέρα. Παρόλο που, το πρώτο της εξώφυλλο, το έκανε ήδη από τα 14 της.

“Κέρδισα ένα διαγωνισμό μαλλιών της Pantene και βρέθηκα, στα 14 μου, εξώφυλλο στο Σούπερ Κατερίνα. Αλλά από εκεί και πέρα ποτέ μου δεν το σκέφτηκα να ασχοληθώ με το μόντελινγκ, παρόλο που μου έχουν προτείνει να πάω στα καλλιστεία ή να κάνω φωτογράφηση σε αντρικά περιοδικά”.

Κάπου εδώ οφείλω να επισημάνω ότι δεν έχω ιδέα από μπάσκετ. Αλλά έχω αρκετούς φίλους που την γνωρίζουν και εκτιμούν την άποψή της. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού είναι φως φανάρι ότι το μπάσκετ είναι η ζωή της.

“Κάθε φορά που μπαίνω στο γήπεδο, μυρίζω το παρκέ και την μπάλα, λέω ‘Εδώ είμαι. Αυτό είναι το σπίτι μου’. Αισθάνομαι ότι εκτός γηπέδου είναι σαν μην αναπνέω”.

Μια -πολυάσχολη ως τα μπούνια- ζωή την οποία η νυν υπεύθυνη Student Life σε ιδιωτικό σχολείο (που κάνει τα πρώτα βήμτά της στην προπονητική) έχει χτίσει κυριολεκτικά πετραδάκι πετραδάκι.

“Το πιο εκνευριστικό στο να έχει κάποιος σχέση μαζί μου, όπως ρωτάς, είναι ότι δεν έχω πολύ χρόνο. Κάνω πολλά πράγματα και μου αρέσει να είμαι πολύ δραστήρια. Ακόμη και αν κάνω κάτι, σκέφτομαι πάντα και σχεδιάζω το επόμενο. Να σου πω και το καλύτερο, παρότι δεν με ρώτησες; Ότι κάποιοι άνθρωποι πριν με γνωρίσουν με περιγράφουν ως λίγο σνομπ, αυστηρή και απρόσιτη. Στις ερωτικές και φιλικές μου σχέσεις, όμως, είμαι σαν μια μπέμπα. Δεν σου πάει το μυαλό καν πόσο”.

Μια συνειδητοποιημένη γυναίκα που έχει εδώ και καιρό αφήσει πίσω τις χαζές ανασφάλειές που συνήθως τυραννούν τα φωτογενή πλάσματα του βεληνεκούς της.

“Όσο μεγαλώνω και κάνω πράγματα  επαγγελματικά έχω λιγότερες ανασφάλειες για το αν είμαι ωραία, αδύνατη ή οτιδήποτε άλλο. Έχω τρομερή ανασφάλεια με τα γόνατά μου. Έχω κάνει πολλά χειρουργεία οπότε έχω τεχνητό μόσχευμα, βίδες και πολλές ουλές. Για αυτό και φοράω πάντοτε φούστες που είναι κάτω από το γόνατο”.

Για να στο πω απλά. Στην περίπτωσή της το ωραίο εξώφυλλο, εκείνο που δεν μπορείς να σταματήσεις να αγγίζεις, κρύβει πίσω και περιεχόμενο. Αν και είμαι βέβαιος ότι αυτή η αντίφαση που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξής της έχει μπερδέψει αρκετό κόσμο.

“Θεωρώ ότι, χωρίς να το θέλω, δυσκολεύω πολύ κόσμο με το να είμαι ο εαυτός μου. Αλλά πλέον, στα 32 μου, τα έχω βρει εγώ με τον εαυτό μου. Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξω για να αρέσω σε κάποιον. Προσπαθώ να αρέσουν, η ζωή μου και οι επιλογές μου, στον εαυτό μου. Δεν είναι κρίμα να κάνουμε τα πάντα σε αυτή τη ζωή για να μας αποδεχθούν οι άλλοι;”

Τι μένει για το τέλος; Nα της ευχηθώ να ολοκληρώσει σύντομα το βιβλίο αθλητικής ψυχολογίας (με συνεντεύξεις από Έλληνες και ξένους αθλητές) που συγγράφει. Να της ευχηθώ να επιστρέψει σύντομα στο ωραιότερο μέρος που έχει δει στα ταξίδια της (την Blue Lagoon στην Ισλανδία). Και να της απαντήσω και δημόσια στην ερώτηση που μου έκανε στο τέλος της συνέντευξης στο κατά πόσο την θεωρώ ‘βαρετή’. Δηλαδή ‘Συγκρατημένη, ναι. Πολύπλοκη, ναι. Βαρετή; Πλάκα μας κάνεις;’

Υ.Γ. Δώρα μου, να το ξέρεις ότι αισθάνομαι ότι σε αδικώ. Γιατί αυτά που μου είπες θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν σε 1.500 λέξεις παραπάνω. Όπως το γεγονός ότι άνετα θα μπορούσες να βγάλεις μικρότερη περισσότερα χρήματα δουλεύοντας νύχτα, αλλά επέλεξες τον δύσκολο δρόμο γιατί δεν ήθελες κάτι τέτοιο στο βιογραφικό σου. Και όταν λέμε δύσκολο, εννοούμε δύσκολο. Όπως να πηγαίνεις να κάνεις μαθήματα αγγλικών σε φροντιστήριο, κανονικά με το πόδι εγχειρισμένο και με πατερίτσες, έναντι 6 ευρώ την ώρα, προκειμένου να μπορείς να συνεχίσεις να έχεις φαγητό στο τραπέζι σου. Έστω και αν ήταν κυριολεκτικά μόνο τοστ με τυρί. Ή ότι πρέπει να είσαι η μοναδική επώνυμη με τόση γκέλα που δεν ανεβάζεις οτιδήποτε σέξι στο Instagram σου. Ακριβώς επειδή σκέφτεσαι στρατηγικά την δική σου επόμενη μέρα (είτε ως παρουσιάστρια, στέλεχος ή καθηγήτρια). Το ξέρω ότι δεν σου αρέσει να παραπονιέσαι για όσα πέρασες. Αλλά αυτά σε έκαναν ότι είσαι τώρα. Και που’σαι, και τα γόνατά σου μια χαρά χάρμα οφθαλμών είναι. Να το ξέρεις και εις το επανιδείν.