Η Ελεάννα Λίμα έχει χορτάσει body shaming για επτά ζωές

Από τα μάτια της τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Όχι γιατί η προπόνηση (σ.σ. έξι ημέρες την εβδομάδα, με bonus συχνές διπλές προπονήσεις) είναι σκληρή (όπως είναι, άλλωστε, αναμενόμενο σε επίπεδο πρωταθλητισμού) αλλά γιατί οι προπονήτριες, προερχόμενες όλες από την Σοβιετική σχολή, γνωρίζουν να φέρονται μόνο με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

«Θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίω κάθε μέρα και να λέω στην μητέρα μου πως θέλω να σταματήσω και ότι δεν αντέχω άλλο. Και αυτό παρότι ερωτεύτηκα το συγκεκριμένο άθλημα από την πρώτη φορά που είδα κοπέλες να χορεύουν στο νερό»

Επιμένοντας να τονίζουν στην κόρη του Ντανιέλ Μπατίστα, που μεγάλωσε μαζί με την ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου μητέρα της στην Βούλα, πως το σώμα της δεν ήταν αυτό που θεωρούσαν ότι έπρεπε να είναι.

«Είχαν θέμα με το σώμα μου επειδή δεν ήμουν η στεγνή κοπέλα με τα πόδια καλαμάκια. Ήμουν πιο juicy. Οπότε μου την έλεγαν συνέχεια για τα κιλά μου με ατάκες τύπου ‘Ο κ#λ@ς σου είναι σαν μαξιλάρι. Χάσε επιτέλους κανένα κιλό’».

Η αλήθεια είναι ότι, κοιτάζοντας την 33χρονη Ελεάννα σήμερα, από τις πιο καταξιωμένες – εδώ και χρόνια- personal trainers των νοτίων προαστίων, νυν συνιδιοκτήτρια του γυμναστηρίου Body Hub στο Ελληνικό και κάτοχος ενός ομολογουμένως αψεγάδιαστου σώματος, σου μοιάζει παράδοξο ότι κάποτε υπήρξε θύμα body shaming. Kαι όχι κάτι πιο…αναμενόμενο, όπως π.χ. ρατσισμού.

«Αν εξαιρέσεις την ξαδέλφη μου, που όταν ήμασταν μικρές με έλεγε για πλάκα ‘μαύρη’ για να με εκνευρίσει, δεν έχω νοιώσω ποτέ ρατσισμό λόγω της mixed καταγωγής μου (σ.σ. σε περίπτωση που δεν το ξέρεις ο Ντανιέλ είναι από το Πράσινο Ακρωτήρι, το οποίο κάποτε θα ήθελε και η ίδια να επισκεφθεί). Δεν έχω άλλωστε χαρακτηριστικά έγχρωμης κοπέλας»

Αλλά αυτό είναι η πραγματικότητα της. Μια τραυματική εμπειρία που, όταν και εκείνη ξεκίνησε -με το που τελείωσε το Λύκειο- να δουλεύει στο Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης ως προπονήτρια κολύμβησης (ενώ παράλληλα ήταν αθλήτρια του συλλόγου και φοιτήτρια στα ΤΕΦΑΑ) την έκανε, αρχικά, να είναι επίσης σκληρή.

«Η εμπειρία αυτή με έκανε και εμένα πολύ σκληρή ως προπονήτρια. Ευτυχώς συνειδητοποίησα νωρίς ότι δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε έτσι τα παιδιά, οπότε άλλαξα συμπεριφορά γιατί δεν ήθελα κανένα να περάσει ότι πέρασα εγώ. Και σκέψου ότι τα παιδιά ήταν και παραμένουν η μεγάλη αγάπη μου. Σε τέτοιο σημείο που από μικρή έλεγα ότι ήθελα να γίνω ή νηπιαγωγός ή γυμνάστρια. Επιλέγοντας το δεύτερο επειδή συνδυάζεται με το πρώτο. Μάλιστα, προσεχώς, σκοπεύουμε να προσθέσουμε στο πρόγραμμα του γυμναστηρίου μαθήματα για μαμάδες και παιδιά μαζί».

Αυτό, την τεράστια αγάπη που έχει για τον αθλητισμό, είναι κάτι που και η ίδια η Ελεάννα επιβεβαιώνει ότι κληρονόμησε από τον μπαμπά της.

«Παρότι δεν μεγαλώσαμε μαζί, εκείνος ήταν που – ταυτόχρονα με την μητέρα μου- με μύησε στον αθλητισμό.  Επίσης κάτι άλλο που θεωρώ ότι πήρα από αυτόν είναι την σημασία του να είσαι χαμηλών τόνων»

Αισθάνομαι, το ομολογώ, λίγο περίεργα στο να έχω απέναντί μου ένα τόσο αυτόφωτο και ανεξάρτητο πλάσμα και να χαραμίζω χρόνο ρωτώντας της πράγματα για τον επώνυμο πατέρα της. Και όχι προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που την κάνει να αντιμετωπίζει εμφανώς -με λογική πρωταθλητισμού- κάθε μέρα της.

«Ο πρωταθλητισμός, που έκανα από μικρή, με βοήθησε στο να μάθω να μην τα παρατάω ποτέ στην ζωή μου. Μια ζωή που χρειάστηκε να πάρω στα χέρια μου από πολύ μικρή. Μη ζητώντας και μη περιμένοντας βοήθεια από κανέναν»

Εννοείται, σε περίπτωση που είχες αμφιβολία, ότι η Ελεάννα άργησε πολύ -όπως συμβαίνει συνήθως με τις αθλήτριες- να καταλάβει την φωτογένεια και την γκέλα που είχε στο αντρικό φύλο.

«Δεν έδινα ποτέ μου σημασία στο αν άρεσα ή όχι. Έμενα αυτό που με ενδιάφερε πάντοτε στην προσωπική μου ζωή και στις σχέσεις μου είναι να νοιώθω ασφάλεια. Για αυτό και πάντοτε επέλεγα πολύ καλά παιδιά»

Αν και η ίδια δεν είναι απαραίτητα τόσο καλό παιδί όσο φαίνεται αφού έχει βεραμάν βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο. Και μάλιστα από πιτσιρίκι….

«Με έχουν συλλάβει μια φορά, όταν ήμουν 12 ετών. Ήμουν στο αυτοκίνητο με τον θείο μου. Μας σταμάτησε ένας αστυνομικός. Του είπα το γνωστό περί μπάτσων και γουρουνιών, που είχα ακούσει κάπου χωρίς να ξέρω ακριβώς τι σημαίνει. Οπότε, για παραδειγματισμό, εκείνος με πήγε στο τμήμα Γλυφάδας. Τελικά ήρθε και με πήρε η μάνα μου στο σπίτι»

Τι άλλο αξίζει να γνωρίζεις για αυτήν; Ότι έχει ταλέντο στην μαγειρική (βλέπε κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες), αυτό που την ενοχλεί στο σώμα της είναι η κοιλιά της γιατί δεν έχει την γράμμωση που θέλει («Παίρνω όλο το λίπος εκεί. Είναι το σώμα μου έτσι»), δεν είναι καθόλου οικονόμα και ότι αναγνωρίζει ως το χειρότερο πράγμα στο να έχει κάποιος σχέση μαζί της το ότι είναι γκρινιάρα («Πάντα, όμως, με λόγο. Να το διευκρινίσουμε αυτό»).

«Δεν θεωρώ ότι έχω ιδιαίτερη φωτογένεια. Συνήθως, όταν με γνωρίζει κάποιος από κοντά, μου λέει ότι είμαι πιο ωραία από ότι στις φωτογραφίες»

Η αλήθεια είναι ότι η Ελεάννα ανήκει σε εκείνο το σπάνιο είδος ανθρώπων που σε παρακινούν όχι με τα λόγια, αλλά με το παράδειγμά τους. Σε τέτοιο σημείο που είναι ικανή να πείσει, ακόμη και έναν couch potato όπως εμένα, να σηκωθώ και να γυμναστώ μαζί της.

«Μου αρέσει, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο, να κάνω πάντοτε οργανωμένα και μελετημένα βήματα. Αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησα το γυμναστήριο τώρα, που θεωρώ ότι μπορώ να προσφέρω κάτι ουσιαστικό και οργανωμένο στον κόσμο (βλέπε mini groups, personal, total body training, kick boxing, yoga). Επίσης, επειδή θέλω να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια, δουλεύω με τον εαυτό μου και προετοιμάζομαι για το πως να μεγαλώσω τα παιδία μου σωστά, κάνοντας όσο λιγότερα λάθη μπορώ»

Εντάξει, όταν λέω να γυμναστώ, εννοώ σε κάτι χαλαρό. Γιατί τους δικούς της ρυθμούς, που περιλαμβάνουν καθημερινή προπόνηση kick boxing (ο τελευταίος μεγάλος έρωτάς της όσον αφορά αθλήματα) και καθημερινό τρέξιμο στο Λαιμό Βουλιαγμένης (προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό της και να την φύγει το στρες) δύσκολα τους αντέχει κανονικός άνθρωπος. Αλλά είπαμε, η Ελεάννα ποτέ δεν τα παρατά. Και δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά.