Η Έξαψη της Σοφίας Μανωλάκου

«Στη σειρά υποδύομαι μια γνωστή δημοσιογράφο που, ήδη από το δεύτερο επεισόδιο, βρίσκεται στην εντατική εξαιτίας ενός αυτοκινητιστικού ατυχήματος στο οποίο με εγκαταλείπουν στην τύχη μου. Η αστυνομικός αδελφή μου ψάχνει να βρει τον ένοχο, με τους υπόλοιπους ήρωες να μπαίνουν στο στόχαστρο. Είναι πολύ δύσκολο και περίεργο να πρέπει να στέκεσαι ακίνητη, με όλους γύρω σου να κινούνται. Στην πορεία έμαθα να το διασκεδάζω».

Να είσαι δηλαδή σταθερά στο επίκεντρο της δράσης (εσύ και τα μυστικά που κρύβεις) χωρίς, ωστόσο, εσύ να μπορείς να κουνήσεις βλέφαρο.

«Είναι ένας ρόλος που αγάπησα από την πρώτη στιγμή. Σκέψου ότι, με το που μου ήρθε το σενάριο, κάθισα και διάβασα μέσα σε 3 ώρες και τα 16 επεισόδια που είχα μπροστά μου. Με εξίταρε. Ήθελα να δω, ως τηλεθεάτρια, τι θα γίνει παρακάτω».

Ειδικά όταν, στην πραγματική ζωή, η Σοφία δεν έχει πάψει να κινείται και να δουλεύει από την εποχή που πρωτοκατέβηκε στην Αθήνα, στα 18 της, από τις Κροκέες Λακωνίας όπου και μετακόμισε στα 11 της.

«Το κομβικότερο σημείο της ζωής μου ήταν όταν, στα 11, λόγω του χωρισμού των γονιών μου, έφυγα από την Αθήνα μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου και κατεβήκαμε με τον πατέρα μου στο χωριό. Είχα ήδη ξεκινήσει να κάνω θέατρο από τα έξι μου στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου Αθηναίων που ήταν ακριβώς απέναντι από την πολυκατοικία μας στο Μετς, το οποίο αναγκάστηκα να παρατήσω».

Με την τελευταία της μέρα στο σχολείο να αποτελεί μια από τις πιο έντονες στιγμές που θυμάται.

«Δε θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία μου μέρα στην έκτη δημοτικού στην Αθήνα, που έκλαιγε όλη η τάξη επειδή έφευγα. Εκείνη την εποχή είχα τρομερή ανασφάλεια για το ότι θα έπρεπε να αλλάξω φίλους και για το πως θα με δέχονταν τα παιδιά στο χωριό. Πλέον, κοιτώντας πίσω, δε θα άλλαζα τίποτα από όσα έζησα».

Επιστρέφοντας στην Αθήνα στα 18 της ως φοιτήτρια στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών της Νομικής. Με στόχο, τι άλλο, από το να ανοίξει τα φτερά της.

«Επέστρεψα στην Αθήνα, με το ταξί του κυρίου Παναγιώτη, για να μείνω μαζί με τη θεία μου. Ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου. Αν και γενικά μεγάλωσα με πολύ ελευθερία. Οπότε, ως φοιτήτρια, διασκέδασα μεν, αλλά θα μπορούσα και χειρότερα. Γιατί μπορεί να φαίνομαι κοινωνική, αλλά στην πραγματικότητα μου αρέσει να απομονώνομαι. Αν δε με παρακινήσεις να βγω, μια χαρά μένω στο σπίτι για όσο μεγαλύτερο διάστημα γίνεται».

Η Έξαψη, που προβάλλεται από το Mega κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη στις 21.00, αποτελεί την πρώτη φορά που βλέπουμε τηλεοπτικά τη Σοφία από το 2018 και τον Πρίγκιπα της Φωτιάς (προσεχώς κυκλοφορεί και η ταινία Λούγκερ στην οποία υποδύεται και πάλι ένα άτομο-κλειδί). Αν και, λόγω της διαφήμισης της Trivago στην οποία πρωταγωνιστούσε επί χρόνια, είναι σαν να μην έφυγε ποτέ από το οπτικό μας πεδίο.

«Η συγκεκριμένη διαφήμιση ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία. Για τα γυρίσματα πήγα δυο συνεχόμενα χρόνια στην Πολωνία από 10 ημέρες. Διάλεγαν έναν ηθοποιό από κάθε χώρα για να εκπροσωπήσει την καμπάνια. Αν και ο σκηνοθέτης, μεταξύ σοβαρού και αστείου, μου ζήτησε να κάνω και την Πολωνία».

Λογικό αφού το λουκ της 168 εκατοστών Σοφίας (ξανθιά με ανοιχτή επιδερμίδα και διαπεραστικά πράσινα μάτια), την οποία σε επίπεδο φωτογένειας συγκρίνω μόνο με τη Δούκισσα Νομικού, θυμίζει όντως Βορειοευρωπαία.

«Δεν είχα ποτέ αίσθηση αυτού που ενδεχομένως βλέπει ο κόσμος όταν με κοιτάζει. Και να σου πω γιατί; Γιατί όλες μου οι φίλες από το χωριό, μια παρέα δηλαδή 5-6 κοριτσιών, είναι πραγματικά πανέμορφες. Κάποιες είναι πιο ψηλές, κάποιες πιο εντυπωσιακές. Μάλλον, κάτι έχει το νερό, τι να πω. Οπότε δεν ένιωσα ποτέ ξεχωριστή. Ερχόμενη στην Αθήνα είναι που ένιωσα ότι με προσέχουν για πρώτη φορά».

Και, κάπως έτσι, η 33χρονη κόρη του αντιδημάρχου (επί τρεις τετραετίες) λογιστή-αγρότη, από το οικογενειακό κτήμα της οποίας βγαίνουν τόνοι λάδι το χρόνο, ξεκίνησε μια καριέρα με παρθενική εμφάνιση τον Έρωτα και τηλεοπτική συνέχεια στο Τρίχες, το Λαζοπούλειο Δια Ταύτα και την πρωινή εκπομπή Καλημερούδια της Ντορέττας Παπαδημητρίου (συν πολύ και καλό θέατρο).

Εννοείται πως, παρότι η ίδια δεν είχε -και ενδεχομένως συνεχίζει να μην έχει- αίσθηση της φωτογένειάς της, αυτό δε σημαίνει ότι ο υπόλοιπος κόσμος κλείνει τα μάτια του μπροστά στο οφθαλμοφανές. Εξού και, παράλληλα με τις σπουδές της στο πανεπιστήμιο και τη δραματική σχολή, βρέθηκε ένα φεγγάρι να συμμετέχει στο τηλεπαιχνίδι Η εκδίκηση της ξανθιάς.

«Είχε ανοίξει ένας συγχωριανός μου πρακτορείο, μου είπε να περάσω να κάνω ένα βίντεο και έτσι πήγα, το έκανα και έκλεισα το τηλεπαιχνίδι και κάποια διαφημιστικά. Το είδα σαν πλάκα. Δε με ενδιάφερε να πάρω προβολή από αυτό».

Επιπλέον, επειδή η Σοφία είναι φουλ προσγειωμένο και στοχοπροσηλωμένο άτομο, δούλευε επί 7 χρόνια στο μπάσκετ του Παναθηναϊκού ως ταξιθέτρια στο ΟΑΚΑ («με τον τρόπο αυτό πλήρωσα τα δίδακτρα της δραματικής σχολής») και ως promotion.  Ουσιαστικά η μοναδική επανάσταση της ζωής της, ως τώρα, ήταν όταν άφησε τη Νομική για χάρη της υποκριτικής.

«Δεν ποντάρω στην εμφάνισή μου, όποια και αν είναι ή δεν είναι αυτή. Σκέψου ότι δεν έχω ποτέ παίξει ως τώρα στην καριέρα μου την ωραία. Είναι κάτι που πραγματικά δε θέλω. Ήδη από τη δραματική σχολή, επέμενα να παίζω τους αντρικούς ρόλους. Και μου τους έδιναν».

Μπορώ να τη φανταστώ, στα οχτώ της, να κάθεται πόρτα στην πύλη του θεάτρου Βράχων (με τη μητέρα της να δουλεύει λίγο πιο πέρα, στο βιβλιοπωλείο). Ακούγοντας αποσβολωμένη συναυλίες του Κότσιρα.

«Μετά τη δραματική σχολή ήμουν μια άλλη Σοφία. Η συγκεκριμένη εμπειρία με έκανε να προχωρήσω. Αντιλαμβάνομαι, μέσα από το θέατρο, πολύ διαφορετικά τον κόσμο».

Μπορώ να τη φανταστώ, ως έφηβη, να κάνει την αγαπημένη της διαδρομή μέσα από το δάσος, προκειμένου να φτάσει από το σπίτι της στο σχολείο, με τους Red Hot Chili Peppers να παίζουν στη διαπασών στα ακουστικά.

«Έχω κάνει 1,5 χρόνο ψυχοθεραπεία. Δεν υπήρχε συγκεκριμένη αφορμή. Επειδή έβλεπα ότι, ως προσωπικότητα εξελίσσομαι, αυτό που λένε η καρδιά ψηλώνει, ότι συνειδητοποιώ ποια είμαι και που πάω, ήθελα να δω μαζί με ένα ειδικό ότι το μονοπάτι που έχω πάρει είναι το σωστό.  Η συγκεκριμένη εμπειρία με έμαθε να πιστεύω σε εμένα και να διεκδικώ αυτό που θέλω».

Μπορώ να τη φανταστώ να παίζει με χαρά τον ιππότη (και όχι τη δεσποσύνη), να απολαμβάνει το σπίτι της μαζί με τη σχέση της (που διατηρεί εδώ και 12 χρόνια), να βλέπει ανελλιπώς μια ταινία την ημέρα και να τα κάνει σαλάτα στην κουζίνα.

«Είμαι εντελώς ατάλαντη στο μαγείρεμα και στο σκούπισμα. Επίσης, παρόλο που είμαι αυστηρή με την καθαριότητα, είμαι και ακατάστατη. Έχεις δίκιο, δεν το κάνω να ακούγεται πολύ ελκυστικό το πακέτο. Τι να σου πω, για να με κρατάνε, έχω μάλλον άλλα χαρίσματα».

Αυτό που δεν μπορώ να φανταστώ είναι κάποιος, η ζωή ή οι συνθήκες να την υποχρεώσουν να μπει στο καλούπι που η εμφάνισή της προδιαγράφει για εκείνη.

«Για πολύ καιρό είχα τον φόβο της αποτυχίας μέσα μου. Στο οτιδήποτε και αν έκανα, όχι μόνο στη δουλειά. Ακόμη και αν έπαιρνα τηλέφωνο στο ντελίβερι, φοβόμουν μήπως κάνω σαρδάμ. Το ξεπέρασα με δουλειά με τον εαυτό μου».

Γιατί η Σοφία, στο μυαλό μου, μοιάζει με ένα coffee table book της Taschen. Εκεί όπου, πίσω και πέρα από το -ομολογουμένως εντυπωσιακό- εξώφυλλο κρύβεται ένα εξίσου ενδιαφέρον περιεχόμενο.