Η Γεωργία Καλτσή δεν είναι καθόλου εύκολος στόχος
- 8 ΜΑΡ 2020
Προφανώς, οι δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους είναι σαφώς περισσότερες σε σχέση με μένα και με σένα, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να τους λυπάσαι, παρά μόνο να τους σέβεσαι για τον δικό τους αγώνα, που όπως έχω πια καταλάβει είναι κυρίως εσωτερικός.
Όλα τα παραπάνω ήρθε να τα επιβεβαιώσει η γνωριμία μου με την Γεωργία Καλτσή, ένα κορίτσι 26 χρονών, με πραγματικά σαρωτική παρουσία. Γεμίζει την ημέρα της με τον αθλητισμό, ταξιδεύει, είναι συνέχεια χαμογελαστή, βάζει στόχους και ονειρεύεται.
Δεν είναι μια μαχήτρια της ζωής και όλα αυτά τα μελοδραματικά κλισέ, είναι απλά ένα αισιόδοξο γεμάτο ενέργεια κορίτσι που δεν άφησε μια κακή στιγμή να την καθηλώσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Συνέχισε τη ζωή της από εκεί που την άφησε και έχει πάρα πολλά πράγματα να κάνει ακόμα. Γι’ αυτό και στην κουβέντα μας, δεν σταθήκαμε καθόλου στο βράδυ του τροχαίου, αλλά σε όσα ακολούθησαν και σε αυτά που θα έρθουν.
Ο αθλητισμός
Ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής της Γεωργίας συμβαίνει μέσα σε ένα γήπεδο, ένα γυμναστήριο, έναν αθλητικό χώρο. Κάτι που συνέβαινε και πριν το ατύχημα και φυσικά δεν πρόκειται να σταματήσει σύντομα. Ίσα-ίσα, η Γεωργία αναζητά χορηγούς για να συνεχίσει τον πρωταθλητισμό με στόχο τους Παραολυμπιακούς αγώνες.
Πριν 5 χρόνια είχα το τροχαίο. Έπαιζα μπάσκετ από πριν και παίζω και σήμερα, η ομάδα μου, το Μαρούσι παίζει στην Α2. Ταυτόχρονα, κάνω και πρωταθλητισμό στην ξιφασκία, είμαι και στην εθνική ομάδα.
Ήμουν πάντα τόσο αθλητική, μετά από αυτό που μου συνέβη όμως έχω ακόμα μεγαλύτερο motivation
Σχεδόν καθημερινά έχω ένα δίωρο με τρίωρο προπόνηση μπάσκετ κι ένα τρίωρο σίγουρα στην ξιφασκία. Δοκίμασα πάρα πολλά αθλήματα γιατί στην Αθήνα έχουμε την ευχέρεια στο να δοκιμάζουμε παραολυμπιακά αθλήματα. Μου άρεσε πολύ η ξιφασκία, κυνηγάω τους παραολυμπιακούς, δυστυχώς τους ερχόμενους δεν τους προλαβαίνω.
Τον χειμώνα όταν έχω χρόνο κάνω αθλήματα και στο χιόνι, όπως sit ski, μου το έχει περάσει ο Μάκης Καλαράς αυτό, έχω δοκιμάσει μαζί του τα πάντα. Στο νερό κάνω wakeboard τα καλοκαίρια και καταδύσεις.
Ήμουν πάντα τόσο αθλητική, μετά από αυτό που μου συνέβη όμως έχω ακόμα μεγαλύτερο motivation, γιατί νιώθω ότι το κάνω και για τους δύο φίλους μου που δεν μπορούν να κάνουν πια κάποια πράγματα.
Μαθαίνοντας να συνεχίζεις
Τον Μάρτιο του 2015, η Γεωργία έχασε έναν κολλητό της, είδε 2 φίλες της να τραυματίζονται σοβαρά και η ίδια έπρεπε να συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα συνεχίσει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Όπως διηγείται όμως, χρόνος προσαρμογής στα νέα δεδομένα, τουλάχιστον ψυχολογικά, δεν χρειάστηκε.
Από την αρχή ήμουν ψύχραιμη. Κάνοντας μαζί με τον Μάκη εκπαίδευση σε ανθρώπους με αναπηρία, βλέπω ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις τέτοιες, άνθρωποι που περπατάνε απλά με ένα μπαστούνι το βλέπουν σαν βουνό. Κάθε άνθρωπος βλέπει το δικό του πρόβλημα ως πολύ χειρότερο, αναρωτιέται γιατί σε εκείνον. Ποτέ δεν το αναρωτήθηκα αυτό, γιατί όχι σε μένα και ναι σε κάποιον άλλο δηλαδή; Δεν είσαι άτρωτος.
Η Ελλάδα είναι η καλύτερη δασκάλα για να μάθεις να κινείσαι με αμαξίδιο. Αν μάθεις στην Ελλάδα, μετά οπουδήποτε αλλού είναι εύκολα. Έχουμε άμμο, χώμα, δύσκολα πεζοδρόμια, εμπόδια. Τουλάχιστον δεν παρκάρει τόσο ο κόσμος στις αναπηρικές διαβάσεις αφού έχει αυξηθεί η αστυνομία στους δρόμους. Το αφήνει βέβαια με αλάρμ για μερικά λεπτά που κι αυτό κακό είναι, εγώ τώρα θέλω να περάσω, γιατί να περιμένω μερικά λεπτά;
Έχω δει βελτίωση στο ζήτημα της προσβασιμότητας τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα είναι κάποια χρόνια πίσω βέβαια ακόμα, ταξιδεύω πολύ και βλέπω τις διαφορές. Έχω πάει και σε πόλεις που είχα πάει και πριν το ατύχημα και τώρα βλέπω πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα.
Η πιο φιλική πόλη στην Ελλάδα είναι μακράν η Κομοτηνή, είναι η πόλη της ρόδας, εκεί πηγαίνουμε και κάνουμε ουσιαστικά γκρουπάκια εκπαίδευσης, γιατί μπορούν οι άνθρωποι να βγουν έξω και να κυκλοφορήσουν χωρίς κάποιο πρόβλημα. Ο παραολυμπιονίκης Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, μέσω του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα και Φίλων ‘Περπατώ’ βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση.
Τον Μάκη τον γνώρισα όταν πήγα στο κέντρο αποκατάστασης. Εγώ τότε δεν είχα καμία σχέση με τους άλλους ασθενείς που είχαν συνηθίσει, δεν περίμεναν ότι θα το πάρω τόσο ψύχραιμα, ειδικά επειδή ήμουν και μόλις 21 ετών. Θέμα ρεαλισμού είναι αυτό, όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς τόσο λιγότερο χρόνο χάνεις. Ταιριάξαμε αμέσως γιατί κι εκείνος είναι πολύ θετικός άνθρωπος και κάνει τόσα πράγματα.
Η Ελλάδα είναι η καλύτερη δασκάλα για να μάθεις να κινείσαι με αμαξίδιο.
Μια εβδομάδα μετά πήγα στην Κομοτηνή για εκπαίδευση και ένα χρόνο μετά, χάρη στον Μάκη, μπόρεσα να γίνω κι εγώ εκπαιδεύτρια. Ίσως τα έκανα όλα αυτά που κάνω και σήμερα χωρίς τον Μάκη, αλλά σίγουρα όχι τόσο γρήγορα, έχει πολύ ξεχωριστή θέση στη ζωή μου και στην καρδιά μου. Τον πρώτο καιρό κάναμε τόσα πράγματα μαζί που νόμιζαν ότι ήμασταν ζευγάρι.
Συνήθως μας βρίσκουν άνθρωποι που έχουν δει μια συνέντευξη ή ένα βίντεό μας και επικοινωνούν μαζί μας προσπαθώντας να κάνουν πιο εύκολη τη ζωή τους. Η κλασική στάση είναι το ‘δεν μπορώ να το κάνω αυτό’. Δεν μπορείς γιατί δεν το έχεις δοκιμάσει. Κι εγώ όταν μου έδειχνε ο Μάκης πώς να κάνω σούζα για να ανέβω σε ένα πεζοδρόμιο πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω ποτέ και θα φάω τα μούτρα μου. Το δοκίμασα όμως και με τον καιρό το κατάφερα”.
Αν δεν έχεις θέληση και είσαι αρνητικός, εσύ χάνεις. Σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια.
Στην εκπαίδευση μένω μερικές ημέρες μαζί με τις γυναίκες για να παρατηρήσουν πώς εκτελώ ακόμα και την πιο απλή κίνηση, από το πώς πάω στην τουαλέτα μέχρι το πως θα κατέβω μηχανικά ένα μικρό σκαλοπάτι. Δεν είναι θέμα δύναμης, αλλά τεχνικής.
“Νομίζουν ότι είμαι εύκολος στόχος”
Outfit: Diesel
Η Γεωργία χαμογελάει, κάνει συνέχεια πλάκες, αυτοσαρκάζεται. Αν κάτι σίγουρα κρατάω από αυτά που είπε, είναι το γεγονός πως για πολλούς άντρες, αποτελεί εύκολο στόχο, επειδή κάθεται σε αμαξίδιο. Άντρες, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε.
Είμαι ένας άνθρωπος με χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Τον πρώτο καιρό που ήταν για όλους δύσκολο, έκανα black humor ότι θα γίνει κάτι και δεν θα μπορέσω να τρέξω και όσοι δεν με ήξεραν καλά κολλάγανε.
Εγώ δεν νιώθω ότι έχω κάποια αναπηρία. Στο δρόμο μου λένε ‘περαστικά’ και τους απαντάω ότι έτσι γεννήθηκα. Οι άνθρωποι που με ήξεραν από πριν λένε ότι δεν έχω αλλάξει, ποτέ δεν έχουμε κολλήσει στο να κάνουμε κάτι λόγω της αναπηρίας μου. Συνήθως εγώ παρακινώ τους φίλους μου να κάνουμε κάτι.
Πάντα ήμουν η ψυχή της παρέας, τραβάω την προσοχή με το χιούμορ μου. Στο κομμάτι των σχέσεων, τόσο των φιλικών όσο και των ερωτικών δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά με πριν.
Κάποιοι άνθρωποι όταν σε βλέπουν σε αυτή τη θέση νομίζουν ότι θα είσαι ο ‘εύκολος στόχος’. Μόλις μου μιλήσουν όμως συνειδητοποιούν ότι οι διαφορές που νομίζουν, δεν υπάρχουν.
Κάνω μεταπτυχιακό πάνω στην αποκατάσταση και την νευρολογία. Μου άρεσε από πριν το ανθρώπινο σώμα και η βιολογία και μετά την εμπειρία μου το αγάπησα ακόμη περισσότερο.
Περνάω χρόνο με τους φίλους μου κάνοντας πράγματα, ταξιδεύουμε, πηγαίνω σινεμά. Ένα από τα αγαπημένα μου ταξίδια ήταν στην Βαρκελώνη, είναι η πόλη της ρόδας, βλέπεις ανθρώπους να κινούνται μόνοι τους με άνεση, υπάρχουν παντού τουαλέτες. Στην Ινδία μου έκανε επίσης εντύπωση, μόλις βγεις από το κυριλέ ξενοδοχείο βλέπεις χάος, παιδάκια να βγαίνουν από τα σκουπίδια και κάρα με βουβάλια. Δεν υπάρχει μεσαία τάξη, είσαι είτε πλούσιος είτε φτωχός.
Αντί επιλόγου, δεν υπάρχει τίποτα καταλληλότερο από το μότο της Γεωργίας: “Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που η δύναμη θα είναι η μόνη επιλογή που θα έχεις”.
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson
Styling: Έφη Καρύδη
Hairstylist: Ιωάννα Μίχου (Heads)
Ευχαριστούμε θερμά το ξενοδοχείο Semiramis για τη φιλοξενία.