Η Ιφιγένεια Πιερίδου θέλει να την κοιτάζουν στα μάτια

«Γιατί να δεις τη σειρά; Επειδή έχει όλο το πακέτο. Έχει δράση, έγκλημα, έρωτα, μυστικά και πολύ καλές ερμηνείες. Συγκεκριμένα για τον δικό μου ρόλο, αυτό που με κέρδισε είναι ότι αγγίζει ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, αυτό της έμφυλης βίας».

Το πρώτο είναι τα καθηλωτικά μάτια της. Εκείνα για τα οποία δικαίως έχει βαρεθεί να ακούει κομπλιμέντα από τότε που ήταν έφηβη.

«Η αλήθεια είναι ότι έχω όντως βαρεθεί να μου λένε για τα μάτια μου. Εκείνα τα σχόλια που θυμάμαι έχουν να κάνουν με άλλα πράγματα. Όπως με το ότι στροφάρει πολύ γρήγορα το μυαλό μου».

Και το δεύτερο το χαρακτηριστικό τατουάζ με το ινδιάνικο φτερό που έχει κάνει στο αριστερό πλευρό της.

«Το έκανα στα 17 μου. Το σχέδιο που είχα δει ήταν πούπουλο, αλλά όντως τελικά μοιάζει με φτερό πουλιού. Για μένα αντιπροσωπεύει την ελαφρότητα και την ελευθερία. Το να μπορείς να πηγαίνεις όπου σε πάει ο άνεμος, χωρίς να επιτρέπεις σε οτιδήποτε να σε βαραίνει».

Η απελευθέρωση από την ομορφιά της

Αυτό το δίπολο καθηλωτικής ομορφιάς και υπαρξιακής ανάγκης για ελευθερία σε κάθε επίπεδο είναι που την ορίζει. Για να μη στο προχωρήσω το σκεπτικό ένα βήμα παρακάτω. Καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι αυτό που πραγματικά θέλει η Ιφιγένεια είναι να απελευθερωθεί από τα «δεσμά» της ομορφιάς της. Να μας «αναγκάσει» να την κρίνουμε από το ταλέντο της και μόνο από αυτό.

«Το να είσαι όμορφος είναι ευχή και κατάρα. Γιατί πρέπει να αποδεικνύεις πάντα ότι είσαι περισσότερο από αυτό που φαίνεσαι. Αν και για μένα η γοητεία έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που εκπέμπεις, όχι με την εξωτερική εμφάνιση».

Ίσως αυτός να ήταν υποσυνείδητα ένας από τους λόγους που δέχθηκε τον συγκεκριμένο ρόλο στο Η γη της ελιάς. Το γεγονός δηλαδή ότι ως εργάτρια που πέφτει θύμα κακοποίησης από τον σύντροφό της, έχει για πρώτη φορά την ευκαιρία να τσαλακωθεί.

«Μου αρέσει να με κοιτάζουν οι άνθρωποι στα μάτια, όχι να μου λένε απλώς πόσο ωραία θεωρούν ότι είναι. Για αυτό και σκέφτομαι πάντα πως μπορώ να γίνω καλύτερη. Για αυτό και αυτομαστιγώνομαι και πιέζω τον εαυτό μου για να δω μέχρι που μπορώ να φτάσω».

Να κρυφτεί, αν θες, πίσω από τα καθημερινά ρούχα και το ελάχιστο make up που απαιτεί ο ρόλος. Κάτι που μια χαρά καταφέρνει.

«Ο Αντρέας (σ.σ. Γεωργίου, δημιουργός της σειράς με τον οποίο έχει δουλέψει μαζί και στο Τατουάζ) μου πρότεινε αρχικά δυο ρόλους. Επέλεξα τον συγκεκριμένο γιατί θεώρησα ότι έχει για εμένα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας».

Όπως είναι αυτονόητο, δεν θα μπορούσα παρά να τη ρωτήσω αν έχει η ίδια κάποιο προσωπικό βίωμα κακοποίησης, σε οποιοδήποτε επίπεδο, που τη βοήθησε να υποστηρίξει τον ρόλο. Δυστυχώς, η απάντησή της ήταν θετική.

«Έχω πέσει και εγώ θύμα ψυχολογικής βίας, στο πλαίσιο μιας προηγούμενης σχέσης μου. Κάτι που άργησα να το καταλάβω. Επίσης, έχω βρεθεί να στέκομαι στο πλευρό μιας φίλης μου που έζησε και σωματική βία».

«Είναι σοκαριστικό να συνειδητοποιείς ότι ο άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι σε αγαπά μπορεί να σου φέρεται με αυτό τον τρόπο».

Ο φετινός ρόλος της, που δικαιούμαι να τον αποκαλέσω breakthrough, αντιπροσωπεύει ένα ακόμη ανοδικό βήμα για την κόρη των ιδιοκτητών μπουτίκ ρούχων στη Λεμεσό που πέρασε ειδυλλιακά παιδικά χρόνια παίζοντας με τα παιδιά της γειτονιάς στα χωράφια γύρω από το σπίτι της.

«Πέρασα υπέροχα και έκανα φιλίες που έχουν κρατήσει ως τώρα. Ήταν σαν τις αμερικάνικες ταινίες που βλέπουμε, με τα παιδιά να παίζουμε όλα μαζί και να μαζευόμαστε στο διώροφο δεντρόσπιτο που είχαμε χτίσει όλοι μαζί πάνω σε μια πελώρια χαρουπιά».

Ένα ομορφόσογο, όπως απέδειξε η μετέπειτα πορεία τους, με την -κατά δυο χρόνια μεγαλύτερη- αδελφή της, την Έλενα, να γίνεται αρχικά γνωστή ως ηθοποιός σε τηλεοπτικές σειρές στην Κύπρο. Και την Ιφίγενεια, που σπούδασε επίσης θεατρικό μιούζικαλ στο Λονδίνο, αλλά σε διαφορετική σχολή από την αδελφή της, να ακολουθεί αμέσως μετά.

«Είμαστε τελείως διαφορετικές. Εκείνη ήταν σπιτόγατο, εγώ ήθελα να είμαι συνεχώς έξω, να γνωρίζω καινούργια πράγματα και να κυκλοφορώ».

Η δύσκολη εμπειρία του Λονδίνου

Παύση εδώ για ένα εύγε στους γονείς τους που, παρότι ήθελαν να δουν τουλάχιστον μια από τις δυο να ακολουθεί στα βήματά τους και να αναλαμβάνει τη διεύθυνση των μπουτίκ, δεν μπήκαν ποτέ εμπόδιο στα όνειρά τους.

«Δεν μας στάθηκαν ποτέ εμπόδιο. Ειδικά η μητέρα μου, μας έλεγε πάντα να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, επειδή ακριβώς η ίδια, έχοντας μεγαλώσει σε άλλη εποχή και σε αυστηρό σπίτι, δεν είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει».

Αν και η αλήθεια είναι ότι  η Ιφιγένεια είχε ως βασικό στόχο να μείνει στο Λονδίνο προκειμένου να βρει δουλειά εκεί. Παρά τις δυσκολίες και τον ανταγωνισμό που είχε να αντιμετωπίσει.

«Δεν ήξερα τι πάει να πει ανταγωνισμός, μέχρι που βρέθηκα να σπουδάζω στη σχολή στο Λονδίνο. Υπήρχε γενικότερα ένας ρατσισμός απέναντι σε εμάς τους Μεσόγειους. Και, προσωπικά σε εμένα, έχει τύχει συμμαθητής μου να μου κάνει ολόκληρη σκηνή μπροστά στους καθηγητές και να με κατηγορεί ότι είμαι τεμπέλα, ενώ το ήξερε ότι ήμουν σοβαρά τραυματισμένη».

Επιστρέφοντας τελικά στην Κύπρο αναγκαστικά, λόγω ενός σοβαρού προβλήματος υγείας της μητέρας της, προκειμένου να είναι στο πλευρό της.

«Έμαθα ότι είχε καρκίνο αφού είχε ήδη κάνει την εγχείρηση και είχε ξεκινήσει τις χημειοθεραπείες. Δεν μου το είπαν οι δικοί μου επειδή είχα τότε τις τελικές εξετάσεις στη σχολή και δεν ήθελαν να με επιβαρύνουν ψυχολογικά. Εννοείται πως τα μάζεψα όλα, πήρα την επόμενη πτήση και επέστρεψα».

Μια επίπονη εμπειρία αφού η ίδια είχε μέχρι τότε στο μυαλό της τη μητέρα της ως Superwoman. Κάτι που την έκανε να αισθανθεί, βλέποντας τη να λυγίζει, ότι «τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας όσο πιο πολύ και καλά μπορούμε».

Και, έτσι, το 2018, είχαμε την πρώτη (και τελευταία για την ώρα) συνύπαρξη των αδελφών Πιερίδου στο Τατουάζ. Με τον Αντρέα Γεωργίου να ακούει την προτροπή γνωστών της αδελφής της που του επισήμαναν ότι υπάρχει και δεύτερη Πιερίδου που ασχολείται με το χώρο.

«Το Τατουάζ ήταν η τρίτη σχετική πρόταση που είχα δεχθεί. Είπα ναι αμέσως, παρόλο που μέχρι τότε ήμουν πολύ επιφυλακτική στο θέμα τηλεόρασης. Δεν ήξερα αν θέλω την προβολή».

Ένα αέρινο πλάσμα που βλέπουν οι περαστικοί να περνάει σφαίρα δίπλα τους (σ.σ. της αρέσει να οδηγεί γρήγορα), ακούγοντας από ροκ μέχρι τα podcast της Oprah Winfrey και της Μαρίας Σολωμού.

«Τι είδους άντρες μου αρέσουν; Αυτοί που έχουν χιούμορ, είναι εργατικοί και εκπέμπουν καλοσύνη. Τα καλά παιδιά δηλαδή».

Ένα κορίτσι με σπάνια ενσυναίσθηση

Ένα ελεύθερο πλάσμα που αν επιχειρήσεις να το κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου, θα το αναγκάσεις να φύγει. Κάτι που συνέβη στο παρελθόν, χωρίς να μου επιτρέπεται αυτή τη στιγμή να μπω σε λεπτομέρειες.

«Δεν πρόκειται να σου πω λεπτομέρειες, όσο και αν επιμένεις. Ας πούμε απλά ότι με βοήθησε τότε η ψυχολόγος που ξεκίνησα να βλέπω. Με βοήθησε να κάνω ειρήνη με τον εαυτό μου και να δω τα πράγματα πιο καθαρά».

Το ξέρω και με συγχωρείς ότι μέχρι τώρα δεν σου λέω κάτι συναρπαστικό και ακραίο για μια γυναίκα φτιαγμένη να προκαλεί συναρπαστικά και ακραία συναισθήματα. Η Ιφιγένεια είναι πολύ συγκροτημένη και εύστροφη για να της ξεφύγει κάτι που δεν θέλει να ειπωθεί. Επίσης, εντελώς απρόσμενα, διαθέτει ενσυναίσθηση, πραγματικά νοιάξιμο για τους άλλους.

«Είμαι πολύ δοτική και μου αρέσει να βάζω πάντα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου. Ακόμη και στο γύρισμα έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου να τα κάνω όλα σωστά και γρήγορα για να μην ταλαιπωρήσω τον κάμεραμαν που έχει όλο αυτό το βάρος πάνω του. Δεν είναι, όμως, όλοι οι άνθρωποι έτσι;».

Κράτα το αυτό, το νοιάξιμο, γιατί όντως τη χαρακτηρίζει. Όσον αφορά το πάθος που κρύβει μέσα της, αυτό δεν μας το έχει δείξει ακόμη. Ίσως, η πιο αγνή και ανόθευτη έκφρασή του είναι όταν τη βλέπεις να χορεύει.

«Ο χορός ήταν και παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα πάθη μου. Ξεκίνησα από μπαλέτο, στα 4 μου, και συνέχισα με hip hop, jazz και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Αυτό ξεκίνησα να διδάσκω, σε διάφορες σχολές, πριν μου γίνει η πρόταση για μια ταινία και μετά για την τηλεόραση».

Τι μένει για το τέλος; Μια διόρθωση. Το πιο καθηλωτικό πράγμα στη -δοτική και κυκλοθυμική- Ιφιγένεια δεν είναι τελικά το βλέμμα της. Όχι, αυτός ο τίτλος ανήκει στο γέλιο της. Είναι τόσο πηγαίο και τόσο μεταδοτικό που σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι αυτή η γυναίκα αγαπά τη ζωή και όχι την αντανάκλασή της στον καθρέφτη.