Η Joanne θα ήθελε να τελειώνουμε πιο γρήγορα με την πατριαρχία

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τραγουδάω. Είμαι εθισμένη με τη μουσική. Αν τη βγάλεις από τη ζωή μου, θα νιώσω ένα τεράστιο κενό. Θέλω κάθε μέρα να ακούω μουσική. Κυκλοφορώ πάντα με τα ακουστικά μου, έχει πάει πολλές φορές να με πατήσει αμάξι. 

Άργησα πολύ να ξεκινήσω να ασχολούμαι με τη μουσική. Ήμουν αυτοδίδακτη στην κιθάρα. Συνεχίζω ακόμη τη φωνητική. Επειδή πίστευα πως είναι κάτι που δεν πρόκειται να ευοδωθεί, κάπως δεν το επέτρεπα κιόλας να το πάρω τόσο ζεστά. Όλα άλλαξαν στην τρίτη λυκείου, όταν και αποφάσισα να μη δώσω πανελλήνιες. 

Πώς ήταν όλη αυτή η περίοδος;

Ήταν μια πολύ ζόρικη φάση. Πέρασα όλο το λούκι. Σταμάτησα τον Μάρτιο, ουσιαστικά, να διαβάζω. Ήθελα να σπουδάσω ψυχολογία. Ενώ τα πήγαινα καλά με το διάβασμα, τα Χριστούγεννα έκανα ένα μεγάλο κενό και με άγχωσε πάρα πολύ. Ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Κάποια στιγμή είπα δε γίνεται άλλο. Οι γονείς μου το κατάλαβαν και μου είπαν ότι δε θα πεθάνεις για όλο αυτό. 

Τότε γνώρισα ένα πρώην μου που έπαιζε μουσική στον δρόμο. Είχε σπουδάσει κι εκείνος ψυχολογία στη Θεσσαλονίκη και την είχε παρατήσει για να ασχοληθεί με τη μουσική. Μου είπε: «μη κάνεις το ίδιο λάθος με μένα, ξέρεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου». Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ένιωσα πως πίστεψε τόσο πολύ σε μένα και αυτό που είχα όνειρο να κάνω. Με έσπρωξε και δε με άφησε να το αμφισβητήσω. 

Ο πατέρας σου είναι ο ηθοποιός Λάζαρος Γεωργακόπουλος. Πώς και δεν ασχολήθηκες με το θέατρο;

Το θέατρο δεν μπορούσα να το γλυτώσω καθώς από πάρα πολύ μικρή ηλικία πήγαινα σε παραστάσεις των γονιών μου και φίλων τους. Το είχα από πάντα αυτό στη ζωή μου. Μου άρεσε πάρα πολύ, το απολάμβανα. Δεν έβλεπα παιδικές παραστάσεις, ήταν έντονο. Το σκέφτηκα να ασχοληθώ. Είναι δύσκολο να μην το κάνεις όταν είναι τόσο μέσα στην καθημερινότητά σου. Ήρθε, όμως, και πέρασε. 

Το Voice πώς προέκυψε; 

Πολύ άκυρα. Ήμουν με μια φίλη μου που δεν ήταν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Το ίδιο και εγώ. Πήγα να τη βρω σπίτι της και κάναμε karaoke night. Βγάλαμε ένα video, το ανεβάσαμε στο Instagram. Το είδαν από την παραγωγή του παιχνιδιού και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Το αστείο ήταν πως εκείνο το βράδυ με ρωτούσαν γιατί δεν πάω στο Voice. Και εγώ τους έλεγα ότι δεν μπορώ την έκθεση, την τηλεόραση. Ήταν πολύ καρμικό. 

Πώς έζησες όλη αυτή την εμπειρία;

Ήταν μαγικά. Η περίοδος του The Voice είναι από τις πιο ξεχωριστές στη ζωή μου γιατί έπεσε πάνω στην καραντίνα. Κανονικά δεν μπορούσαμε να βγούμε, αλλά εμείς το κάναμε γιατί είχαμε χαρτί μετακίνησης. Είχαν όλα παγώσει γύρω μας και εγώ είχα κάτι να κινείται. Και όχι απλά να κινείται αλλά να σε κάνει να λυτρώνεσαι, μου έδινε ζωή. 

Ήταν πολύ έντονο γιατί ήταν το μόνο πράγμα που είχαμε να ασχολούμαστε. Ήταν πολύ συγκινητικά και πολύ οικογενειακά γιατί δεν είχαμε κοινό. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα, έχω πολύ καλές σχέσεις με άτομα από το παιχνίδι. Μιλάμε ακόμη και κάνουμε sleep overs. Δεθήκαμε πολύ μέσα από όλο αυτό.

Υπάρχει κάποιος κριτής με τον οποίο δέθηκες παραπάνω;

Οι κριτές ήταν όλοι υπέροχοι. Δεν έχω λόγια για την Έλενα Παπαρίζου. Είναι αυτό που φαίνεται ακριβώς. Την υπεραγαπάω. Είναι σαν μαμά μου. Μαγικός άνθρωπος, με τόση καλοσύνη, γενναιοδωρία. Να σε βοηθήσει, να σε ακούσει, να σε συμβουλεύσει. Με όλους είναι έτσι. Έχουμε τακτική επαφή μέχρι σήμερα. Οι περισσότερες συμβουλές είναι προσωπικές πλέον. Την παίρνω τηλέφωνο και για πράγματα που μπορεί να μην έχουν να κάνουν με τη δουλειά. Την εμπιστεύομαι και εκτιμώ τη γνώμη της.

Από την πρώτη στιγμή στο παιχνίδι, έκανες γνωστό το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζεις. 

Αχ, αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου. Η νόσος του Στάργκαντ που έχω είναι εκ γενετής. Εκδηλώνεται κάπου στα 15. Και εγώ επειδή είχα πάντα αστιγματισμό και δε φορούσα τα γυαλιά μου, θεώρησα πως αυξήθηκε ή πως απέκτησα μυωπία. Γιατί δεν έβλεπα, δεν αναγνώριζα τη μαμά μου από μακριά, το αγόρι μου που μου μιλούσε και τον προσπερνούσα στον δρόμο. 

Ακόμη συμβαίνουν πολύ αστεία περιστατικά. Αν έρθει ένας φίλος μου, αρχίζω και φωνάζω «ποιος είναι αυτός που έρχεται κατά πάνω μου». Κάποια στιγμή το αγόρι μου είπε στη μητέρα μου να με πάνε σε ένα γιατρό γιατί δε βλέπω. Και με πήγαν. Στην αρχή δεν το βρίσκαμε γιατί δε φαίνεται με απλές εξετάσεις. Με έστειλαν για κάποιες πιο ειδικές και το βρήκαμε. 

Πώς το αντιμετώπισες στην αρχή;

Αρχικά ήταν σοκ, πολύ τρομακτικό. Δεν ήξερα τι είναι. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κάποια θεραπεία μέχρι σήμερα. Μου ήρθε από το πουθενά. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, το συνήθιζα και δε με επηρεάζει πλέον. Ξέρω πως κάποια πράγματα μου είναι λίγο πιο δύσκολα. Επειδή, όμως, έχω μάθει να ζω έτσι, δεν το αντιλαμβάνομαι. 

Δεν μπορώ για παράδειγμα να δω μακριά. Ούτε και κοντά αλλά είναι κάπως καλύτερα. Δεν μπορώ να εστιάσω. Όλα είναι πολύ θολά. Τα χρώματα δεν είναι τόσο έντονα. Το ένα μάτι βλέπει με κλίση. Είναι θολή η όραση μου, λες και το κεφάλι μου είναι μόνιμα μεθυσμένο. Από τη στιγμή που βλέπω, όμως, είναι καλά. Θα μπορούσα να μη βλέπω καθόλου δηλαδή. 

Πολλοί άνθρωποι με την ίδια νόσο που μου έχουν στείλει. Ένιωσαν μια ασφάλεια. Και εγώ όταν το είχα μάθει αισθανόμουν πολύ μόνη μου. Τώρα θεωρώ πως, από την άλλη, με βοηθάει πολύ όταν είμαι πάνω στη σκηνή. Δε βλέπω τι γίνεται κάτω. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω ούτε ανθρώπους, ούτε πρόσωπα, οπότε είμαι πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω. 

«Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Σιγά σιγά όμως αλλάζει»

Πώς είναι η ζωή σου μετά το The Voice; 

Αυτή τη χρονιά έχω αρχίσει να είμαι πολύ δημιουργική και να δημιουργώ κομμάτια που δεν έχουν βγει ακόμη. Έχω άπειρο υλικό που θέλω να αρχίσω σιγά-σιγά να μοιράζομαι τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά.

Πέρυσι είχα στείλει κι ένα κομμάτι για την Eurovision. Το έγραψα με πολλή αγάπη, μεράκι και δεν πειράζει που δεν πήγε. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Εγώ, όμως, θα συνεχίσω να το προσπαθώ γιατί θέλω πολύ να πάω. Την παρακολουθώ από μικρή. Είναι όνειρο ζωής να βρεθείς σε μια τέτοια σκηνή, να εκπροσωπείς τη χώρα σου. Είναι κάτι εξωπραγματικό. Το τραγούδι λέγεται “Remedy” και κυκλοφορεί στις 28 Απριλίου από την εταιρία μου τη Minos EMI / Universal, και στην εκδοχή που το καταθέσαμε για τον θεσμό, και σε μια acoustic version.

Μια εβδομάδα μετά θα κυκλοφορήσει και ένα ντουέτο με τον Βασίλη Ηλιάδη, με τίτλο “Μας Αρκεί”. Θέλω επίσης να κάνω τη δικιά μου δισκογραφία, να αρχίσω να κάνω περισσότερα live, να έχω επαφή με το κοινό. Θέλω πολύ να δουλέψω και έχω πολλή όρεξη. Ίσως γιατί φοβάμαι πως τελειώνει ο χρόνος. Αισθάνομαι πως πνίγομαι από τις σκέψεις μου. 

Στο δίλημμα ελληνικά ή αγγλικά κομμάτια τι απαντάς; 

Έχω μεγαλώσει με ξένη μουσική, τα ερεθίσματά μου είναι κυρίως από το εξωτερικό, αν και τώρα το προσπαθώ και στα ελληνικά. Άκουγα από Ariana Grande, Christina Aquilera, Queen, Led Zeppelin. Και στο The Voice διαγωνίστηκα μόνο με ξένα κομμάτια. Γράφω ελληνικά κιόλας. Όταν ήμουν μικρή έκανα μελωδικό ραπ με κιθάρα. Ο ελληνικός στίχος μου είναι εύκολος. 

Τα κομμάτια σου τα ακούς;

Τα ακούω. Μου αρέσει να προσπαθώ να μπω στη θέση του ακροατή και να δω τι μου αρέσει, τι δε μου αρέσει, τι θα άλλαζα. Προσπαθώ δηλαδή να μην είμαι εγώ όταν τα ακούω. Μετά την τρίτη φορά είναι εύκολο. Στην αρχή κριντζάρω, η αλήθεια είναι. 

Ποιο θεωρείς πως είναι το ατού σου;

Πιστεύω πως είναι η μεταδοτικότητα. Δεν πιστεύω πως είχα ή έχω καλή φωνή, καθώς πάντα παίρνει εξέλιξη. Είμαι πολύ παρούσα όταν τραγουδάω.

Σε μπουζούκια θα τραγουδούσες;

Θα τραγουδούσα, μόνο αν ήταν ένα πρόγραμμα φτιαγμένο για μένα, γιατί δεν είμαι λαϊκή τραγουδίστρια αλλά ποπ. Θα το έκανα, όμως, ναι. 

Τον ελεύθερό σου χρόνο πώς τον περνάς; 

Τους τελευταίους δύο μήνες έχω ξεκινήσει να κάνω pole dancing. Δεν έκανα ποτέ κάποιο άθλημα. Το έχω πάρει πολύ ζεστά. Κάνω κάθε μέρα προπονήσεις. Είναι δύσκολο, είναι απαιτητικό, αλλά κάθε φορά βγάζεις κάτι καινούργιο στην κίνηση. Βοηθάει, επίσης, στην κίνηση, την ευλυγισία. 

Πάντα μου άρεσαν τα ακροβατικά, έκανα πολύ λίγο ενόργανη στο δημοτικό αλλά δε συνέχισα. Μου άρεσε να το βλέπω. Κάνω exotic pole dancing και θα ήθελα να κατέβω σε αγώνες. Βέβαια, υπάρχουν ακόμη αυτά τα ταμπού. Είναι πολύ δύσκολο να μπορέσεις να το κάνεις όλο αυτό. 

Μερικοί άνθρωποι δεν το αντιλαμβάνονται. Βλέπουν την εικόνα και το συγχέουν με άλλα πράγματα. Σιγά-σιγά, όμως, αυτά αλλάζουν θεωρώ. Πιστεύω πως με τόση πληροφορία πια είναι όλοι λίγο πιο δεκτικοί απ’ ότι ήταν παλιότερα. Πάντα με μια επιφύλαξη, όμως, γιατί ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία. Είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για να εξισορροπηθούν οι δυναμικές. 

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΓΕΥΣΗ

H εξομολόγηση του Γιάννη Λουκάκη