Η Keri Russell θέλει το κοινό να την ξεχνάει κάθε φορά

*Η ταινία Antlers κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

Απέναντι σε ένα από τα φημισμένα πλάσματα του Guillermo del Toro και με οδηγό τον σκηνοθέτη Scott Cooper, η Russell μπαίνει στα ερμηνευτικά horror κατατόπια με φόρα και αφοσίωση. Ο δε Cooper, κάθε φορά που επιστρέφει με νέα ταινία, το κάνει δοκιμάζοντας ένα διαφορετικό κινηματογραφικό είδος. Τον είδαμε στο Crazy Heart να χαρίζει το Όσκαρ στον Jeff Bridges. Τον είδαμε στο Black Mass με τον Johnny Depp να δοκιμάζει το γκανγκστερικό φιλμ, στο Hostiles με τον Christian Bale μας πήγε στη γουέστερν παραμεθόριο, στο αστυνομικό Out of the Furnace μας χάρισε μπόλικο άγριο σασπένς.

Τώρα με το Antlers, ο Cooper κι η Keri Russell συναντιώνται κι οι δύο για πρώτη φορά, ακολουθώντας την κληρονομιά τρόμου γιγάντων του παρελθόντος. Αφήσαμε λοιπόν τους δυο τους να μας μιλήσουν για αυτή την εμπειρία, μιλώντας μαζί τους μέσω Zoom.

****

Ι. Η Keri Russell για τη ζωή μετά το Americans και για τα τέρατα του Guillermo del Toro

Για τα τέρατα και τη συνεργασία με τον Guillermo del Toro

Ο Guillermo είχε παρουσία στην ταινία ειδικά όταν φτάναμε προς το τέλος που εμφανίζεται και το πλάσμα. Είναι ενδιαφέρον άτομο, τόσο ζωντανός και γεμάτος περιέργεια. Οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι μοιράζονται αυτή την αξία, νομίζω. Έτσι κι αυτός, είναι γεμάτος περιέργεια, και έχει τρομερή γνώση. Βλέπεις στην ταινίες του πάντα προσπαθεί να αγγίξει κάτι μέσα μας, που κρύβουμε σε κάποιο ευαίσθητο μέρος. Και μας φέρνει αντιμέτωπους με κάποιο πλάσμα που ξεπερνά τη φαντασία, κάτι που είναι τρομακτικός όσο κι ενδιαφέρων τρόπος να μιλήσεις για το φόβο.

Έχει δημιουργήσει αυτούς τους κόσμους που είναι εντελώς δικοί του και υπάρχει τρομερή τεχνική σε αυτά τα πλάσματα. Είναι και απτά επίσης. Αυτό που βλέπεις στην ταινία, αυτό είναι που έχω σκηνές μαζί του. Πολύ μοναδική εμπειρία.

Για τη μετάβαση από ρόλους σε σειρές (The Americans, Felicity) σε ταινίες

Μέρος του να κάνω μια σειρά για τόσο καιρό, είναι ότι οι άνθρωποι έχουν μια αίσθηση για το ποια είσαι και αναπόφευκτα κουβαλάς κάτι το ανείπωτο μαζί σου σε κάθε επόμενο πρότζεκτ. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν δουλεύει πολύ, μου αρέσουν μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στις δουλειές μου, κι ελπίζω οι άνθρωποι κάπως… να με ξεχνάνε λίγο. [γελάει] Μου αρέσει να εξαφανίζομαι λίγο. Αλλά οι άνθρωποι πάντα διατηρούν κάποιο αίσθημα, μια κάποια ουσία του ποια είσαι, σε όλα αυτά τα πράγματα.

Οπότε ένα μεγάλο μέρος έχει να κάνει με το να διαλέγεις σοφά. Δεν ήμουν ποτέ καμία ηθοποιός που ας πούμε τελειώνοντας το Felicity θα έλεγα «α και τώρα θα παίξω μια εθισμένη στα ναρκωτικά, θα παίξω κάτι τρομερά σκληρό». Δεν είμαι τέτοια ηθοποιός. Τείνω να διατηρώ κάποια γνώση του τι έχει έρθει πριν και πώς μπορεί να ειδωθώ, και θέλω να ταιριάζω υπεύθυνα σε μια ιστορία. Και το Antlers είναι μια ιστορία που ταιριάζω εύκολα νομίζω, είναι καλή μετάβαση από το Americans. Διαφορετικό μεν, αλλά καταλαβαίνω την αισθητικότητά του.

Αλλά όλα είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Αγάπησα αυτές τις σειρές, αυτούς τους ρόλους, κι ακόμα και κάποιους πιο μικρούς ρόλους που έκανα. Για παράδειγμα στα Star Wars ήταν φοβερή εμπειρία, που το έκανα με τον JJ Abrams, που κάναμε το Felicity! Αυτός ήταν ο πιο κουλ χαρακτήρας Star Wars, έλα τώρα! Τέλεια περιπέτεια.

Για την ιδιαίτερη πρόκληση του να ερμηνεύεις σε μια ταινία τρόμου

Δεν έρχομαι σε αυτό το είδος με διαφορετικό τρόπο από οτιδήποτε άλλο. Θες να βρεις την αλήθεια σου, το έδαφός σου. Όλες οι καλές ταινίες τρόμου, το Poltergeist για παράδειγμα είναι ένα οικογενειακό δράμα. Όλες πρέπει να έχουν καρδιά. Ο χαρακτήρας μου εδώ, ήδη εύθραυστο άτομο, πήγε πίσω για να διορθώσει κάποια τραύματα της παιδικής της εμπειρίας. Σώζει τον μαθητή της, όπως δε μπορούσε ίσως να σώσει τον αδερφό ή τον εαυτό της. Αυτό ήταν το σημείο εισαγωγής μου.

Έχει όμως ενδιαφέρον το σθένος που απαιτείται. Γιατί είσαι σε μια διαρκής φάση κορύφωσης για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ξέρεις, έχεις όλο γουρλωμένα μάτια, μεγάλο άγχος, για τόσο μεγάλο διάστημα. Κι αυτό είναι εξουθενωτικό. Αυτό είναι το δυσκολότερο όταν κάνεις μια ταινία τρόμου.

Για την αλληγορία στην καρδιά της ταινίας

Δεν έχω πολεμήσει ξανά ένα τεράστιο τέρας στο σινεμά, το κοίταξα σα να ήταν το τραύμα που ενώνει τις γενιές. Κι αυτό ήταν κάτι αληθινά τρομακτικό για μένα. Αυτές ήταν οι πράξεις που έκανα στο κεφάλι μου για να το κάνω αληθινό. Τα παιδιά κάποιες φορές πρέπει να αντιμετωπίσουν πράγματα πέρα από κάθε φαντασία και το να τα προβάλουμε σε ένα τρομακτικό τέρας ήταν ένας τρόπος να το προσεγγίσουμε. Ο Guillermo το κάνει πολύ καλά αυτό.

Και γενικότερα νομίζω πως αυτή η ιστορία μιλά για διαλυμένες πόλεις, ρημαγμένες από την ανεργία και την φτώχεια, κάτι που αποτελεί συνταγή για πολλές καταστροφές. Αυτό προσπαθούσε να φέρει ο Scott Cooper στην ταινία κι αυτό είναι το Τρομακτικό Τέρας του.

ΙΙ. Ο Scott Cooper για το καλλιτεχνικό ρίσκο και τις «κρυφές ταινίες τρόμου»

Για τη συνεργασία με τον Guillermo del Toro

Δεν ήξερα την ιστορία στην οποία βασιζόταν η ταινία. Με πλησίασε ο del Toro και μου είπε «οι τρεις τελευταίες σου ταινίες ήταν ταινίες τρόμου αλλά κανείς δεν το πρόσεξε. Ας κάνεις μια αληθινή ταινία τρόμου τώρα». Αγαπώ το είδος, ήταν δυνατό, οπτικό το σενάριο, οπότε συμφώνησα και έκανα μια ταινία εντελώς δικιά μου.

Ήθελα να κάνω μια ταινία μέσα στο πλαίσιο του τρόμου με τη σκέψη πως αν βρω εγώ τον εαυτό μου εκεί μέσα, οι άλλοι θα δουν τον δικό τους. Οι ταινίες τρόμου είναι για ανθρώπους που τους ενδιαφέρει το σκοτάδι μέσα τους αλλά δε θέλουν να το αντιμετωπίσουν ευθέως. Ο τρόμος δίνει ένα άνετο περιβάλλον στο οποίο μπορείς να αποδράσεις.

Για το να δουλεύεις σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη κάθε φορά

Η αλήθεια είναι πως με κάθε μου φιλμ θέλω να είμαι σε άγνωστο έδαφος. Το καλλιτεχνικό ρίσκο είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του να δημιουργείς τέχνη. Ήθελα να συνεχίσω να εξερευνώ σκοτεινές γωνίες της ανθρώπινης εμπειρίας. Αλλά και τι σημαίνει να είσαι σήμερα Αμερικάνος: Δημόσια κρίση υγείας, κλιματική αλλαγή, απόγνωση, εθισμοί. Αυτό σημαίνει να ζεις στην Αμερική σήμερα. Πώς το εξερευνώ σε μια ταινία τρόμου; Και πώς αντιμετωπίζω το Ουέντιγκο, που είναι ένα τέρας που αντικατοπτρίζει τους δικούς μας δαίμονες και τρέφεται από τις χειρότερές μας τάσεις; Τρέφεται από τον πόνο και τη δυστυχία που ζει μέσα μας, και θα βγει στην επιφάνεια αργά ή γρήγορα. Είναι παντού.

Επιπλέον, σε μια πόλη σαν αυτή, το Ουέντιγκο είναι σύμβολο και για όσα δεν αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι ενώ είναι μπροστά τους ή τους τρώει. Εθισμό, κλιματική αλλαγή, αλλά και άνθρωποι που δεν αντιμετωπίζουν τον Covid. Δεν κάνουν το εμβόλιο! Δεν το ήξερα προφανώς αυτό όταν έκανα αυτή την ταινία, αλλά ο συμβολισμός μεγαλώνει σε συνάφεια μετά την πανδημία.

Ξέρω πως είναι πολλά όλα αυτά για να χωρέσουν σε μία ταινία και ίσως κάποια στοιχεία να είναι λιγότερο πετυχημένα, αλλά νομίζω ήταν σημαντικό να προσπαθήσω.

Για την Keri Russell και τον Jesse Plemons

Είναι η τρίτη ταινία που κάνω με τον Jesse, νομίζω είναι από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του, έχει κάτι με το οποίο συνδέεται το κοινό, έχει τρομερό λουκ και φυσική παρουσία, και δεν μοιάζει ποτέ ανειλικρινής. Έχουμε έρθει κοντά πια και αυτός ήταν ένας ρόλος που έγραψα για αυτόν. Μοιάζει όντως με σερίφης μιας μικρής πόλης που δε μπορεί να αντιμετωπίσει τα βάθη στα οποία τώρα κολυμπά.

Η Keri, όσο όμορφη και πετυχημένη είναι, εξακολουθεί να είναι μια ηθοποιός με την οποία ο κόσμος μπορεί να συνδεθεί. Είναι ένας χαρακτήρας που πάντα υποστηρίζεις. Κι αυτά είναι δύο αδέρφια που έχουν αντιμετωπίσει βαθιές τραυματικές εμπειρίες. Ποιοι ηθοποιοί θα ήταν καλύτεροι για τους ρόλους, από αυτούς τους δύο;

Για την παράδοση του τρόμου

Από τις αγαπημένες μου εμπειρίες ήταν να βλέπω το Halloween του John Carpenter, το Don’t Look Now, τον Εξορκιστή, το Alien. Αυτές οι ταινίες με επηρέασαν ως νεαρό, ως ηθοποιό, ως σεναριογράφο, ως σκηνοθέτη. Και είναι πάντα δύσκολο να ακολουθείς αυτά τα βήματα. Γενικά δεν μου το έχω κάνει καθόλου εύκολο στην καριέρα μου, γιατί τα είδη στα οποία κάνω ταινίες έχουν δώσει τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.

Έχω κάνει γουέστερν, που έχεις John Ford, έχεις Hawks, έχεις Clint Eastwood. Έχω κάνει γκανγκστερική ταινία, που έχεις Scorsese, Coppola. Ή και τον Matteo Garrone με το Gomorra. Όλα αυτά τα φιλμ. Ακολουθώ το μονοπάτι των καλύτερων φιλμ που έχουν γίνει ποτέ. Αλλά ο μεγάλος Orson Welles που είναι από τους αγαπημένους μου, είπε ότι ο μεγάλος κίνδυνος για έναν καλλιτέχνη είναι να βρει εαυτόν άνετο. Πρέπει να βρεις το σημείο της μέγιστης δυσφορίας και να το ψάξεις περισσότερο. Αν δεν κάνεις πολλές φιλόδοξες απόπειρες, τότε τι κάνεις ως σκηνοθέτης; Θα μπορούσα να κάνω συνέχεια το ίδιο φιλμ, να το ραφινάρω και να βρω επιτυχία εκεί, αλλά δε με ενδιαφέρει αυτό. Μου αρέσει να είμαι σε άγνωστο έδαφος. Αυτά τα ρίσκα είναι σημαντικά.

Η δημιουργική ζωή είναι τρομερά σύντομη και προσπαθώ να χωρέσω εκεί όσα περισσότερα πράγματα γίνεται. Δεν έχω ακόμα κάνει κάτι που με ικανοποιεί ΕΝΤΕΛΩΣ, αλλά επίσης μαθαίνω με κάθε μου νέα ταινία. Είναι σημαντικό να συνεχίζεις να μεγαλώνεις ως φιλμέηκερ αλλά και ως άνθρωπος. Η αλήθεια είναι πως βρίσκω τον εαυτό μου στη δουλειά μου και ελπίζω πως κι οι άλλοι άνθρωποι θα δουν τους εαυτούς τους.

*Η ταινία Antlers κυκλοφορεί στις αίθουσες από τη Feelgood Entertainment.