Η Kid Moxie ταξιδεύει στο Milky Way πριν επιστρέψει στο Maestro

Kid Moxie, Έλενα, Moxie σκέτο; Πώς θέλεις να σε αποκαλώ;

Ακούω σε όλα. Διαλέγεις και παίρνεις. Στη δουλειά με φωνάζουν Kid Moxie. Η οικογένεια και οι φίλοι μου, Έλενα. Κάποιοι από αυτούς με φωνάζουν και Moxie για πλάκα. Ίσως, γιατί μοιάζει με το Foxie (γελάει), που ακούγεται κάπως πονηρό και σέξι.

Γιατί Kid Moxie;

Έχει κάτι παιδικό και νοσταλγικό λόγω του Kid, βγάζει όμως και μία πυγμή ηχητικά λόγω του Moxie, που σημαίνει κάποιος που έχει τσαγανό και όρεξη να προοδεύσει. Έχει επίσης κάτι άφυλο και κρυπτικό. Δεν καταλαβαίνεις αμέσως αν είναι αντρικό ή γυναικείο όνομα.

Η έμπνευση ήρθε από το παλιό αμερικάνικο αναψυκτικό, το Moxie Cola, όταν έψαχνα ονομασία για την μπάντα που είχα φτιάξει μαζί με δύο ακόμα άτομα, τελειώνοντας τις σπουδές υποκριτικής σε πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Το Kid Moxie έμεινε, η μπάντα μάς άφησε νωρίς.

Δεν πήγε καθόλου καλά αυτό.

Μα καθόλου όμως, σε φάση που δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η σόλο καριέρα.

Σήμα κατατεθέν της οποίας είναι οι διασκευές/τα covers, που κάνεις σε μεγάλες επιτυχίες. Όπως του Big in Japan των Alphaville και πιο πρόσφατα, του Creep των Radiohead που ακούστηκε στο Maestro, αλλά και εκείνη που έκανες στα Λαδάδικα του Δημήτρη Μητροπάνου για το 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Προσεχώς, και αυτή του Ανήκω σε Μένα του Γιώργου Μαζωνάκη.

Η συνεργασία μου με τον Γιώργο προέκυψε στο πλαίσιο της μικρού μήκους ταινίας σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, Στον Θρόνο του Ξέρξη, που βραβεύτηκε πρόπερσι στις Κάννες και σκηνοθέτησε η Εύη Καλογεροπούλου. Στην ταινία έγραψα τη μουσική και το Ανήκω σε Μένα ήταν ιδέα της Εύης.

Πρώτη φορά εκεί γνωριστήκατε;

Ναι, δεν τον ήξερα προσωπικά. Τον γνώρισα στα γυρίσματα και κολλήσαμε κατευθείαν. Παρ όλο που το Ανήκω σε Μένα είναι ένα τραγούδι που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στο ελληνικό κοινό, ο Γιώργος Μαζωνάκης με εμπιστεύτηκε απόλυτα, βάσει αυτών που είχε ακούσει για τη δουλειά μου, για να το διασκευάσω. Και η εμπιστοσύνη ήταν αμοιβαία.

Paige Von Bank

Με το Kid Moxie: The Covers που ετοιμάζεσαι να κυκλοφορήσεις είναι σαν να θέλεις να κλείσεις αυτό το κεφάλαιο των διασκευών και να ανοίξεις ένα καινούργιο;

Κοίτα, πάντα έφτιαχνα τη δική μου μουσική, τα δικά μου κομμάτια, αλλά η αλήθεια είναι ότι με τις διασκευές μπορείς να γίνεις πολύ γρήγορα γνωστός. Λειτουργούν σαν γέφυρες και σε βοηθούν να ανοιχτείς σε ένα κοινό, που δεν θα επέλεγε ποτέ να σε ακούσει γιατί πολύ απλά δεν γνώριζε μέχρι πρότινος την ύπαρξή σου. Για παράδειγμα, αυτό συνέβη με το Creep.

Από τη μία λοιπόν, είναι πιασάρικες και βγάζουν κάτι το οικείο στον κόσμο, από την άλλη, δεν θέλω πια να είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κάποιος για μένα. Με το Kid Moxie: The Covers είναι σαν να κλείνει αυτός ο κύκλος των τελευταίων δύο ετών. Σαν να κλείνω όλες τις διασκευές που έχω κάνει σε ένα κεφάλαιο για να ανοίξω ένα καινούργιο. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν θα ξαναφτιάξω ποτέ διασκευές.

Απλά θα τις κλείσεις σε ένα κουτάκι.

Κάπως έτσι, ναι. Είναι ο ψυχαναγκασμός μου σε ένα άλμπουμ.

Έχεις κι άλλους ψυχαναγκασμούς;

Θέλω να έχω τον έλεγχο. Δεν είμαι καθόλου χύμα. Είμαι control freak. Δηλαδή ένας λόγος που σπάνια κάνω lives είναι πρώτον, γιατί για μένα η πιο όμορφη στιγμή είναι της σύλληψης, όχι της αναπαραγωγής και δεύτερον, επειδή ξέρω ότι το περιβάλλον δεν θα είναι ελεγχόμενο. Όπως είναι ας πούμε σε ένα βίντεο κλιπ και συνεπώς, το αισθητικό αποτέλεσμα δεν θα είναι άρτιο. Δεν θα μπορώ να έχω τον πλήρη έλεγχο του φωτισμού, με τον οποίο έχω έμμονη και τον έχω συνδέσει άμεσα με τη μουσική που φτιάχνω, με την dark ατμόσφαιρα και τα neon χρώματα, ώστε να βγει προς τα έξω ολοκληρωμένα αυτό που θέλω.

Κι ενώ δεν λειτουργώ παρορμητικά και ενώ γνωρίζω ότι είναι πολύ σημαντικό να αφήνεις χώρο για την παρόρμηση σου να αναπνεύσει και να μην την καταπνίγεις και να την περνάς διαρκώς από το φίλτρο της σκέψης, θεωρώ ότι μου κάνει καλό στη δουλειά. Με έχει μάθει να εμπιστεύομαι πάντα το πρώτο άκουσμα. Τις πρώτες νότες που θα κινήσουν κάτι μέσα μου και θα πορευτώ βάσει αυτών. 

Εκτός δουλειάς, πορεύεσαι με τις «πρώτες νότες»; 

Δυστυχώς, όχι. Αν άκουγα το πρώτο συναίσθημα που ένιωθα για κάποιον ή την πρώτη σκέψη που έκανα για κάτι, θα είχα γλιτώσει από πολλά προβλήματα, θα άκουγα το καμπανάκι, θα έβαζα τελεία τη στιγμή που πρέπει, θα είχα κερδίσει χαμένο χρόνο.

Πόσο καιρό είσαι στην Αθήνα;

Από αρχές Αυγούστου. Έρχομαι κάθε χρόνο τέτοια εποχή για διακοπές. Πήγα στην Πάρο, όπου έχουμε σπίτι και έχει γίνει εδώ και χρόνια κάτι σαν χωριό μας και μετά, στην Ορεινή Αρκαδία. Θα κάτσω συνολικά έξι μήνες και θα επιστρέψω στο Λος Άντζελες στα τέλη της χρονιάς. Ευτυχώς, είναι η φύση της δουλειάς μου τέτοια, που μπορώ να δουλεύω από εδώ για εκεί και αντιστρόφως.

Λέω να κάνουμε στάση στο εδώ και να μου πεις πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Βασίλη Κεκάτο για το Milky Way.

Έχουμε δουλέψει μαζί σε διαφημιστικές καμπάνιες, σε μικρούς μήκους ταινίες, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που κάνουμε μαζί κάτι με long format. Η αισθητική του μου ταιριάζει και η δική μου, αντιστοίχως.

Όταν μου πρότεινε να γράψω μουσική για το Milky Way και διάβασα το σενάριο, αντιλήφθηκα εξαρχής ότι αυτή η ιστορία θα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτές που έχουμε συνηθίσει να προβάλλει η ελληνική τηλεόραση.

Ταυτίζεσαι με κάποιον από τους ήρωες; Κάποια από αυτά τα λυκειόπαιδα θέλουν να αποδράσουν από τον μικρόκοσμο της επαρχίας που ζουν, άλλα να ζήσουν για πάντα στη φούσκα του.

Δεν είναι ένας χαρακτήρας, αλλά το παζλ που συνθέτουν τα συναισθήματα, οι ατάκες, οι ιστορίες όλων των χαρακτήρων. Βρίσκω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό το παζλ.

Τι σκεφτόσουν όταν έγραφες τη μουσική για το Milky Way;

Πολλά και διάφορα, κυρίως την αισθητική του Βασίλη που ξεπηδούσε μέσα από το σενάριο. Αυτό το μελαγχολικό και ταυτόχρονα γλυκό mood που διαπνέει τη σειρά από την αρχή μέχρι το τέλος της. 

Μαζί με το Maestro είναι οι μόνες δύο τηλεοπτικές δουλειές που έχεις κάνει.

Όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Αμερική. Εκεί, έχω γράψει μεμονωμένα κομμάτια για σειρές, όχι δηλαδή ένα ολοκληρωμένο σάουντρακ. Όπως και μεμονωμένα κομμάτια για video games σαν το Cyberpunk 2077.

Στη δεύτερη σεζόν του Maestro θα ακούσουμε από σένα διασκευές γνωστών τραγουδιών, όπως εκείνη του Creep στην πρώτη;

Σίγουρα δύο διασκευές, που θα συμπεριληφθούν και στο Kid Moxie: The Covers και οι οποίες θα πατάνε στα γνωστά μουσικά μου μονοπάτια. Δεν πρόκειται δηλαδή να ακούσετε τζαζ από μένα.

Η διασκευή του Creep ήταν δική σου πρόταση; 

Του Χριστόφορου. Μου είπε ότι θέλει να δουλέψω πάνω σε αυτό το κομμάτι και να το κάνω κάτι εντελώς άλλο. Και νομίζω ότι το πέτυχα. 

Ο Χριστόφορος είναι από τους σκηνοθέτες που έχουν πολύ συγκεκριμένη ιδέα για αυτό που θέλουν να κάνουν. Ξέρουν τι θα λειτουργήσει και τι όχι κι αυτό κάνει πολύ εύκολη τη συνεργασία. Είναι ένας δημιουργός που κάνει τηλεόραση με κινηματογραφικούς όρους, που δουλεύεις μαζί του για ένα ελληνικό πρότζεκτ και είναι σαν πρόκειται για κάποια διεθνή παραγωγή.

Πού είναι πιο δύσκολες οι συνεργασίες; Εδώ, στην Ελλάδα ή στις ΗΠΑ; 

Στην Ελλάδα. Υπάρχει ντιβισμός, ανασφάλεια, ανταγωνισμός σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ίσως, γιατί η πίτα είναι πιο μικρή και όλοι θέλουν ένα κομμάτι; Είμαι γενικά καινούργια στην ελληνική αγορά, οπότε κι εγώ το ψάχνω ακόμα. Προσπαθώ να καταλάβω πώς λειτουργούν τα πράγματα.

Δουλεύεις αυτή τη στιγμή κάποιο πρότζεκτ για το Λος Άντζελες;

Το σάουντρακ ενός αμερικάνικου θρίλερ, που θα κυκλοφορήσει σε ένα περίπου χρόνο από τώρα. Θα είναι λίγο sci-fi, λίγο neo noir και θα διαδραματίζεται στις αρχές των 80s στο Λος Άντζελες. Θα είναι σαν το Drive του Nicolas Refn με τον Ryan Gosling, αλλά με γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο. Το στυλ ταινιών δηλαδή που μου αρέσει να βλέπω, αλλά και για να γράφω μουσική για αυτό.

Αν σου έλεγαν λοιπόν ότι μπορείς να συνεργαστείς με έναν σκηνοθέτη στο Χόλιγουντ, θα ήταν ο Refn η πρώτη σου επιλογή;

Με κλειστά μάτια. Το σάουντρακ του Drive άλλαξε το πώς αντιλαμβανόμουν τη μουσική επένδυση μίας ταινίας, ενώ το Neon Demon διαμόρφωσε την αισθητική που έχω σήμερα. Ο κινηματογραφικός του κόσμος είναι ο κόσμος πάνω στον οποίο χτίζω τη μουσική μου.

Εξ’ου το ότι χαρακτηρίζεις τη μουσική που κάνεις ως «κινηματογραφική ποπ»;

Με ρωτούσαν τι μουσική κάνεις και έπρεπε κάπως να τους εξηγήσω ότι συνδυάζω την εικόνα με τον ήχο, ότι γεννιούνται σκηνές στο μυαλό σαν να είναι βγαλμένες από ταινία και μεταφράζονται σε μουσική και αφού γίνουν μουσική μεταφράζονται ξανά σε σκηνές για τα βίντεο κλιπ. Αυτά τα δύο στοιχεία, της εικόνας και του ήχου, είναι αλληλένδετα. Ναι μεν κάνω ποπ, αλλά όχι την ποπ της Britney Spears. Η μουσική μου έχει τη δομή της ποπ και την αισθητική του κινηματογράφου.

Οι μουσικές σου επιρροές ποιες είναι;

Τα πάντα από τα 80s και τα 90s. Οι Weeknd, Prince και Joy Division, το είδος της Italo Disco, η Lana Del Ray, αλλά και ο Giorgio Moroder και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου στο κομμάτι των σάουντρακ. Κατάφεραν και οι δύο κάτι μαγικό, ανεπανάληπτο: να πάρουν τον σκληρό και ψυχρό ήχο των συνθεσάιζερ και να του δώσουν ψυχή, ζεστασιά, συναίσθημα. 

Από τα πρωτότυπα τραγούδια σου, υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζεις;

Το τελευταίο μου, το Lust (στα ελληνικά σημαίνει λαγνεία). Είναι ένα ντουέτο με μία Γερμανίδα pop artist, τη Nina, που με εκφράζει ίσως περισσότερο από κάθε άλλο που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Οι θεματικές του απλώνονται από το Χόλιγουντ στα 30s και τη νουάρ αισθητική, μέχρι τη σεξουαλικότητα και το πώς τρεφόμαστε σαν βαμπίρ από την ενέργεια των γύρω μας για να ανακτήσουμε τη δική μας. Αν δεις το βίντεο κλιπ του Lust είναι ίσως ό,τι πιο προκλητικό έχω κάνει μέχρι τώρα. 

Γιατί το λες αυτό;

Παλιά, αισθανόμουν ότι δεν μπορούσα να είμαι σοβαρή καλλιτέχνης και να βγάζω το στήθος μου έξω. Πλέον, με τη δουλειά μου, νιώθω ότι έχω κερδίσει το να μπορώ να γδύνομαι.  Δηλαδή το αν θα παίξω τη σεξοβόμβα στο βίντεο κλιπ μου, τι σημαίνει; Ότι δεν είμαι καλή στη δουλειά μου; Φυσικά, και όχι.

Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος κι αυτό είναι υπέρβαση για μένα. Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία, που βάζει τις γυναίκες σε κουτάκια και κάπως, έπρεπε να βρω τον τρόπο να βγω. Και βγήκα.

Σαν να αισθάνεσαι πιο απελευθερωμένη από ποτέ άλλοτε.

Απελευθερωμένη να κυνηγήσω καινούργια πράγματα και να τα πετύχω. Απελευθερωμένη από το ότι δεν θα με πάρουν στα σοβαρά αν βγάλω προς τα έξω τη σεξουαλικότητά μου. Αλλά και πιο δυνατή από ποτέ άλλοτε, γιατί πολύ απλά δεν με νοιάζει όλο αυτό το shaming, που γίνεται από άντρες σε γυναίκες και από γυναίκες σε γυναίκες.

Τι άλλο δεν σε νοιάζει;

Να μπορώ να κάνω τα πάντα. Δεν το θέλω. Θέλω να είμαι μία μουσικός που κάνει συγκεκριμένα πράγματα, που έχει συγκεκριμένο στυλ, ώστε να μπορώ να διαμορφώσω μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Στην τελική, δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα καλά. Ξέρω για παράδειγμα εκ των προτέρων ότι δεν θα είμαι καλή αν κληθώ να γράψω μουσική για μία rom com, τη στιγμή που υπάρχουν συνάδελφοι που θα βγάλουν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Προτιμώ λοιπόν να μείνω στον κόσμο μου, που τον αγαπώ και με αγαπά. Στην dark electronica, σε αυτό το αλλόκοτο και απόκοσμο ambience. 

Παρ’ όλα αυτά, δοκιμάζεις πράγματα. Θέλω να πω, προσπάθησες να ασχοληθείς με την υποκριτική, ακόμα και στην αρθρογραφία βούτηξες ένα φεγγάρι και μια χαρά κολύμπησες. 

Πού το θυμήθηκες! Μου είχαν προτείνει στην Καθημερινή να έχω μία στήλη, στην οποία να γράφω για τη ζωή μου στο Λος Άντζελες, ό,τι ήθελα, ό,τι με απασχολούσε. Ήταν κάτι σαν το ημερολόγιό μου και ίσως, ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει.

Όσον αφορά την υποκριτική, ναι, πράγματι, ήταν η επιλογή μου, ήταν ο λόγος που έφυγα από την Αθήνα για να σπουδάσω στο Σαν Φρανσίσκο. Πήρα το πτυχίο μου, δούλεψα κιόλας για κάποιο καιρό συμμετέχοντας σε ταινίες και διαφημίσεις και κάνοντας σπικάζ (κάπως έτσι, κατάφερα και να πάρω την πράσινη κάρτα), αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν μου ταιριάζει. 

Ο λόγος;

Μάντεψε. Δεν μπορώ να έχω τον έλεγχο, από το πώς θα ερμηνεύσω τον ρόλο μέχρι το πώς θα είναι τα μαλλιά μου και το πώς θα πέφτει το φως πάνω μου. Όλο αυτό, καταλαβαίνεις, είναι χάος για μένα.

Πρόλαβες όμως να παίξεις με τον Al Pacino στο θέατρο. (γελάει). Σε εκνευρίζει να στο αναφέρουν;

Ε ναι, πολύ. Ήταν ένας τόσο δα μικρός ρόλος. Είναι ντροπή μετά από δέκα χρόνια να το αναφέρουμε. Θα το ακούσει κανείς και θα γελάσει. Εδώ, έγραψα τη μουσική για το σήμα του κινηματογραφικού στούντιο της MGM και θα μιλάμε για το πέρασμα στην παράσταση με τον Pacino;

Για πες μου για αυτό λοιπόν. 

Μου πήρε ενάμιση χρόνο να γράψω τη μουσική των 15 δευτερολέπτων, που ακούγεται πριν από την έναρξη κάθε ταινίας του. Ήταν ό,τι πιο απαιτητικό έχω κάνει, καθώς υπήρχε και το κομμάτι της γραφειοκρατίας, έπρεπε να δώσουν την έγκρισή τους πάρα πολλοί άνθρωποι μέχρι να έχουμε το τελικό αποτέλεσμα. 

Η πλάκα είναι ότι εκείνοι με προσέγγισαν και δεν ξέρω πού με βρήκαν. 

Δεν ρώτησες; 

Όχι, γιατί έχω μάθει πια ότι οι Αμερικάνοι θα συγχωρήσουν την απειρία, αλλά όχι την ανασφάλεια. Κι αν ρωτούσα από την περιέργειά μου να μάθω τι έχει συμβεί, θα φαινόμουν ανασφαλής. 

Υποθέτω ότι κάποιος από το στούντιο διάβασε ένα άρθρο του CNN, που δημοσιεύτηκε την ίδια εβδομάδα, λίγες μόλις ημέρες πριν επικοινωνήσουν μαζί μου και είχε γίνει viral στα social media. Αναφερόταν στις πέντε γυναίκες συνθέτριες που αξίζουν, αλλά δεν θα δείτε στα φετινά Όσκαρ και μέσα σε αυτή την πεντάδα ήμουν και εγώ. 

Ουρανοκατέβατη ήταν και η συνεργασία με τους Depeche Mode;

Ήρθε πάλι ένα email από το πουθενά στον μάνατζέρ μου τον φετινό Ιούλιο, χωρίς να έχω κάνει εγώ κάποια κρούση. Είχαν ακούσει τον προηγούμενο δίσκο μου, το Better Than Electric και τη διασκευή του Creep, τους άρεσαν και μου πρότειναν να συνεργαστούμε σε ένα δικό τους κομμάτι, το Wagging Tongue, το οποίο ήθελαν να ντύσω μουσικά με τη δική μου αισθητική και να το τραγουδήσω μαζί με τον Dave Gahan. Με κατέκλυσε ένα περίεργο mix τρόμου και αυτοπεποίθησης, που ευτυχώς δεν βγήκε προς τα έξω.

Το πέρασμα από το να γίνεις ηθοποιός, στο να γίνεις τελικά μουσικός, πώς έγινε;

Όσο σπούδαζα, έπαιζα σε μπάντες, έκανα live εμφανίσεις και σιγά-σιγά κατάλαβα ότι με τη μουσική νιώθω πιο ελεύθερη, ότι περνάω πιο ωραία. Τραγουδούσα τους δικούς μου στίχους, έπαιζα τις δικές μουσικές, μπορούσα να διαμορφώσω τη δική μου ταυτότητα και ταυτόχρονα, να είμαι ο εαυτός μου. Με την ηθοποιία αντιθέτως, δεν θα μπορούσα να είμαι εαυτός μου: να κάνω τατουάζ, να βάφω τα μαλλιά μου περίεργα χρώματα. Την είδα ξαφνικά σαν σκλαβιά, μάλλον γιατί προφανώς δεν την αγαπούσα αρκετά. 

Και το να βρεθείς από το Σαν Φρανσίσκο, όπου σπούδαζες, στο να ζεις μόνιμα στο Λος Άντζελες; 

Με προσκάλεσε μία φίλη στο Λος Άντζελες, ενώ ήμουν ακόμα φοιτήτρια και η ενέργεια της πόλης με χτύπησε σαν σφυρί στο κεφάλι. Ήταν σαν να έπεσα μέσα σε μία μαύρη τρύπα και να με ρούφηξε η ενέργειά της. Είπα, “Έλενα, πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε να μείνεις σε αυτή την πόλη”. Και σήμερα, μένω εκεί πάνω από 12 χρόνια. 

Το πιο αγαπημένο πράγμα που κάνεις στο Λος Άντζελες;

Να οδηγώ τη νύχτα -για κάποιο λόγο ή χωρίς λόγο- σε ανοιχτό δρόμο. Είναι η πιο δημιουργική στιγμή. Κατεβάζω τη μία ιδέα πίσω από την άλλη. 

Να φανταστώ δεν συμβαίνει το ίδιο στα στενά της Αθήνας ή στις πηγμένες από την κίνηση λεωφόρους της.

Εδώ, η οδήγηση είναι tetris. (γελάει) Μωρέ την αγαπώ την Αθήνα, μεγάλωσα στην Πεντέλη, η οικογένεια και οι φίλοι μου ζουν εδώ, εγώ ζω εδώ κάποιους μήνες τον χρόνο, αλλά θα σου πω κάτι: μου τη «φόρεσαν», δεν την επέλεξα. Έγινε ένα επιτυχημένο προξενιό και έγινε η γυναίκα μου. Το Λος Άντζελες όμως θα είναι πάντα η ερωμένη. Ήταν η δική μου επιλογή.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Τη Δανάη Ίσαρη δεν την ενδιαφέρει να βγάζει τους άντρες όμορφους