Η Νίκη Βακάλη υπεραναλύει και το παραδέχεται
Την αγαπήσαμε στον Έναν Άλλο Κόσμο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και φέτος τη βλέπουμε στο MEGA στο Ταμπού του Ανδρέα Γεωργίου. Η Νίκη Βακάλη μιλά στο OneMan για τα κοινά στοιχεία που μοιράζεται με τον ρόλο της, το πώς είναι να ζει μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι και τη σημασία που έχει το γράψιμο στη ζωή της.
- 24 ΟΚΤ 2024
Η Νίκη Βακάλη δεν ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός. Αγαπούσε τα μαθηματικά και φανταζόταν να τα διδάσκει, το θέατρο όμως της χτύπησε την πόρτα. Εκείνη την άνοιξε και από την πρώτη μέρα που μπήκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου δεν θέλησε να κάνει τίποτα άλλο.
Το «πάμε» του σκηνοθέτη στο set και η αυλαία που σηκώνεται στο θέατρο τη γεμίζουν ενέργεια και αυτό πια της είναι αρκετό. Δε θεωρεί την επιτυχία δεδομένη κι ας τη βίωσε από την πρώτη της κιόλας δουλειά, αφού έπαιξε στο Ένας Άλλος Κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που έκοψε εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η Νίκη Βακάλη θέλει να παίζει και της αρέσει να παίρνει ρίσκα στη δουλειά της.
Φέτος, υποδύεται τη μεσίτρια Μελία στο Ταμπού, τη νέα σειρά του Ανδρέα Γεωργίου στο Mega και μοιράζει τον χρόνο της ανάμεσα στα Ιωάννινα και την Κύπρο. Εμείς τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι που έτυχε να βρίσκεται στην Αθήνα.
Δώσαμε ραντεβού στην Πλατεία Βικτωρίας μια από τις πρώτες κρύες μέρες αυτού του Φθινοπώρου και μας μίλησε για τα κοινά στοιχεία που μοιράζεται με τον ρόλο της, το πώς είναι να ζει μονίμως με μια βαλίτσα στο χέρι και τη σημασία που έχει το γράψιμο στη ζωή της.
Μίλησέ μου λίγο για το Ταμπού και τον ρόλο σου.
Το Ταμπού είναι η καινούργια σειρά του Ανδρέα Γεωργίου στο MEGA. Έχει πάρα πολλούς χαρακτήρες και πολλούς νέους ηθοποιούς. Εγώ υποδύομαι τη Μελία Ζέρβα. Είναι ο πρώτος μου τηλεοπτικός ρόλος που πια παίζω μια γυναίκα και όχι ένα μικρό κορίτσι. Η Μελία είναι μεσίτρια, ανεξάρτητη οικονομικά και πολύ δυναμική. Είναι επίσης και πάρα πολύ ερωτευμένη με τον άνδρα της. Χωρίζει βέβαια, στο πρώτο επεισόδιο.
Από ‘κει και έπειτα ξεκινά ένας προσωπικός αγώνας για τη Μελία, επειδή της έχει χτυπήσει το καμπανάκι της μητρότητας. Βέβαια, δυσκολεύεται και μπορεί να συλλάβει μόνο με εξωσωματική, ενώ θέλει να κάνει παιδιά μόνο με τον σύζυγό της. Έτσι ξεκινά ένα ταξίδι, που απ’ όσο έχω καταλάβει, σε έναν μεγάλο βαθμό ο θεατής την εκλαμβάνει ως θεόμουρλη και κακιασμένη, αλλά όταν μια γυναίκα έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία, θα έκανε τα πάντα για να πραγματοποιήσει το όνειρο της οικογένειας, έτσι όπως εκείνη το έχει στο μυαλό της.
Δε λέω ότι εγώ ως Νίκη θα έκανα το ίδιο, αυτό όμως δε θα πει ότι δεν προσπαθώ να την κατανοήσω ως γυναίκα.
Εντοπίζεις κοινά ανάμεσα στη Νίκη και τη Μελία;
Έχω κι εγώ έναν δυναμισμό, αλλά όχι σε αυτόν τον βαθμό. Θεωρώ ότι δεν έχουμε και πάρα πολλά κοινά, χωρίς να θέλω να πω ότι μια από εμάς είναι καλύτερη από την άλλη. Αυτό που μου κάνει εντύπωση στη Μελία είναι το γεγονός πως δεν έχει ενοχές και τύψεις. Δεν έχει δεύτερες σκέψεις, θα κάνει αυτό που θέλει. Και αυτό που βλέπει και αυτό που πιστεύει θα το κάνει. Μπορεί να τους βγάλει όλους τρελούς στο μυαλό της, εκτός από την ίδια.
Εγώ δεν μπορώ να μη με νοιάζει και να μην πάρω μια δεύτερη γνώμη, εκτός κι αν το ένστικτό μού μου μιλάει σε τέτοιο βαθμό που δε με νοιάζει τίποτα.
Εσύ όταν παίρνεις αποφάσεις στην προσωπική σου ζωή, είσαι άνθρωπος που κάνει δεύτερες σκέψεις και υπεραναλύει ή είσαι ο τύπος του «πάμε κι ο, τι γίνει»;
Και τα δύο. Υπεραναλύω όμως και το παραδέχομαι. Αυτό κάποιες φορές με βοηθάει να πορευτώ και άλλες με κρατά αδρανή και δε με αφήνει να κάνω πράγματα. Πιο μικρή έπαιρνα πιο εύκολα αποφάσεις, στην πορεία άρχισα να σκέφτομαι πάρα πολύ. Τώρα νομίζω ότι βρίσκομαι κάπου ενδιάμεσα. Όταν το μέσα μού μου λέει να κάνω κάτι κατευθείαν, το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη και όταν χρειάζεται λογική, ναι, τα επεξεργάζομαι λίγο τα πράγματα πια.
Πώς έχεις καταφέρει να κατακτήσεις αυτή την ισορροπία;
Με την ψυχοθεραπεία. Λένε ότι το συναίσθημα χωρίς λογική είναι παρόρμηση. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε πάντα με το ρεύμα κι ο, τι γίνει, αλλά άμα ισορροπήσεις τη λογική με το συναίσθημα μπορεί να βρεθείς πολύ κοντά σε αυτό που θέλει η καρδιά σου και η ψυχή σου.
Η ψυχοθεραπεία είναι ένα safe space για σένα;
Όχι. Ίσα-ίσα που είναι μια δύσκολη και άβολη διαδικασία για μένα, γιατί ενδεχομένως να πρέπει να παραδεχτώ πράγματα που σε άλλη περίπτωση να μην το έκανα. Επίσης, έρχομαι αντιμέτωπη με πράγματα με τα οποία δε νιώθω πάντα άνετα, αλλά αυτά που φοβόμαστε μερικές φορές και που τρομάζουμε να τα πούμε και στον εαυτό μας και στους γύρω μας, είναι αυτά που μας απελευθερώνουν περισσότερο τελικά.
Ήσουν από τα παιδιά που ονειρεύονταν κάποια στιγμή να δουν τον εαυτό τους στην τηλεόραση;
Όχι, καμία σχέση. Εγώ ήθελα να γίνω μαθηματικός, αλλά όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο ήρθα αντιμέτωπη με μια πιο καλλιτεχνική κατάσταση μέσα μου και αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να μου προσφέρει το θέατρο και κάπως βρέθηκα πολύ γρήγορα σε αυτό το μονοπάτι, στο οποίο μόλις μπήκα ένιωσα ότι το είχα μέσα μου καιρό και απλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει.
Για εμένα μέχρι τα 20 που μπήκα στη σχολή, το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου ήταν να ερωτεύομαι. Όταν όμως πήγα την πρώτη μέρα στη σχολή, κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι εξίσου ενδιαφέρον με τον έρωτα. Συνειδητοποίησα ότι ανήκα στον θέατρο.
Η πρώτη σου δουλειά ήταν ο Ένας Άλλος Κόσμος του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που έκανε τεράστια επιτυχία και όπως ήταν φυσικό έστρεψε τα φώτα και πάνω σου. Εσύ αυτή την ξαφνική έκθεση πώς τη διαχειρίστηκες;
Δεν τη διαχειρίστηκα. Θεωρώ ότι ήμουν πολύ μικρή για να μπορέσω να τη διαχειριστώ. Δηλαδή εγώ μπήκα στη σχολή από ένστικτο και βγήκα χωρίς να διεκδικώ ακόμα δουλειές στο κεφάλι μου. Ήταν όμως κάτι που απόλαυσα πολύ και άνοιξε πολύ τους ορίζοντες μου.
Στάθηκα πολύ τυχερή και αν δεν έκανα αυτή την αρχή, θα μπορούσα να μη βρίσκομαι καν εδώ, γιατί το επάγγελμά μας είναι πολύ δύσκολο. Δηλαδή εμένα με επέλεξαν όσο ήμουν μέσα στη σχολή. Με πρότεινε η καθηγήτριά μου, ενώ θα μπορούσε να μη με είχε προτείνει.
Ήταν σίγουρα μια πολύ καλή αρχή. Μετά η πραγματικότητα έχει δυσκολίες. Μια επιτυχία δε σου εγγυάται ότι θα είναι τα πράγματα πάντα τέλεια. Η δουλειά μας είναι αγώνας αντοχής και όχι ταχύτητας.
Έρχεται μια τέτοια επιτυχία στην αρχή και μετά αναρωτιέσαι που πας. Αλλά δεν έχει νόημα να κάνεις συγκρίσεις. Είναι μια ιστορία από μόνη της και από κει και πέρα βλέπεις τι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Για εμένα ήρθε ο Αστέρας Ραχούλας, που θεωρώ πως ήταν επίσης μια μεγάλη επιτυχία. Είχε αγαπηθεί και από τον κόσμο, αλλά και από εμάς τους συντελεστές της.
Μετά ακολούθησαν και πολλά άλλα projects. Κάποια από αυτά είχαν μεγάλες προοπτικές να γίνουν επιτυχίες, αλλά δεν έγιναν. Αυτό το ρίσκο το έχει η δουλειά μας. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα αγαπήσει ο κόσμος κι ας υπάρχουν όλες οι προδιαγραφές. Ποτέ δεν ξέρεις και αυτό είναι και το ωραίο.
Πριν πεις «ναι» σε κάποια πρόταση, μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς αν θα γίνει επιτυχία;
Με αφορά αν θα γίνει επιτυχία αυτό που θα κάνω, γιατί καλώς ή κακώς η επιτυχία σου εξασφαλίζει με κάποιον τρόπο την επόμενη δουλειά. Εγώ όπως και να ‘χει πάντως, σηκώνομαι από το κρεββάτι μου και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Αλλά εντάξει, όταν μια δουλειά πάει καλά, σε ψάχνουν και σε θέλουν και από άλλες δουλειές. Φαίνεται ότι είσαι ενεργός.
Για εμένα είναι πολύ σημαντικό να δουλεύω. Είναι επιβίωση, αλλά όχι μόνο οικονομική. Κυρίως συναισθηματική.
Τα γυρίσματα του Ταμπού γίνονται στα Ιωάννινα και στην Κύπρο, που σημαίνει ότι είσαι συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι. Σου λείπει καθόλου η ρουτίνα και το σπίτι σου ή σου αρέσει αυτή η συνεχής αλλαγή;
Κανονικά δε μου αρέσει. Δηλαδή είναι από τα πράγματα που με τρόμαξαν περισσότερο όταν μου ήρθε αυτή η πρόταση.
Βέβαια, το ότι μετακινούμαι με έχει κάνει να εκτιμώ περισσότερο τον χρόνο που περνάω εδώ και επειδή τίποτα δεν κρατάει για πάντα, η σχέση που έχω αποκτήσει με το πόσο ουσιαστικός μπορεί να είναι ο χρόνος μου με τους ανθρώπους μου και με τον τόπο μου, είναι το πιο θετικό που έχει βγει από τη συνθήκη αυτή.
Η αβεβαιότητα του επαγγέλματός σου, σε αγχώνει;
Με αγχώνει, τρελαίνομαι, τα βάζω με τον εαυτό μου, τα βάζω με τους άλλους. Μετά βαριέμαι να τα βάζω με οποιονδήποτε. Τελικά, νομίζω πως η πειθαρχία είναι το κλειδί και η συνέπεια με κάποιες αρχές που βάζεις εσύ στον εαυτό σου, από τη στιγμή που ξυπνάς μέχρι που θα κοιμηθείς, είτε έχεις δουλειά είτε δεν έχεις, είτε είσαι σε μια επιτυχία είτε όχι, το να δίνεις το καλύτερό σου, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σε πάει παρακάτω.
Ξέρω ότι ετοιμάζεις και κάτι μουσικό. Τι μπορείς να μας πεις γι’ αυτό;
Η μουσική παίζει ένα πολύ θεραπευτικό κομμάτι στη ζωή μου. Κάνω φωνητική τα τελευταία πέντε χρόνια, για μένα κυρίως. Όταν ήμουν στη σχολή και χρειαζόταν να τραγουδήσουμε, αισθανόμουν μια ευφορία, παρόλο που ντρεπόμουν απίστευτα να τραγουδήσω, έστω και μπροστά στους συμφοιτητές μου.
Από πολύ μικρή έχω μια λατρεία στην Εντίθ Πιάφ, κάπως ανατρίχιαζα όταν την άκουγα. Δουλεύω εδώ και καιρό κάποια κομμάτια της και λέω να κάνω ένα προσωπικό πείραμα. Ελπίζω τα Χριστούγεννα να είμαι έτοιμη.
Επειδή ζούμε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και δουλεύουμε συνέχεια, έχεις βρει τρόπους να αποσυμφορίζεσαι και να χαλαρώνεις; Μπορείς να είσαι μόνο εσύ για εσένα;
Στο δικό μου κεφάλι, δεν είμαι η δουλειά μου. Το ξέρω αυτό το μότο που λέει πως «είμαστε αυτό που κάνουμε», ναι εγώ είμαι ηθοποιός, αλλά αυτό δε θα πει ότι ταυτίζω τον εαυτό μου με τον εκάστοτε ρόλο, ούτε ότι όλη μου η ζωή εξαρτάται από αυτό. Είτε παίζω το δράμα του αιώνα είτε παίζω κωμωδία, εκείνη την ώρα που η κάμερα τραβάει, εγώ το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ και σταματάει ο χρόνος για μένα. Με γεμίζει ενέργεια όλο αυτό.
Σίγουρα αν κάνεις 12 ώρες γύρισμα, κουβαλάς μια κούραση, οπότε το να γυμναστώ ή να καθίσω χωρίς το κινητό μου ή το να διαβάσω έστω και τρεις σελίδες από το βιβλίο μου ή να γράψω λίγο στο τετράδιο μου πριν κοιμηθώ και να βγάλω εκεί ότι ενδεχομένως κουβάλησα όλη μέρα, με κρατούν και πιο συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω, αλλά με βοηθούν και να μη χάνω τον εαυτό μου.
Μικρά καθημερινά πραγματάκια.
Στο τετράδιο σου τι γράφεις;
Τα πάντα. Επειδή δεν είναι κάθε μέρα ηλιόλουστη και επειδή το τετράδιο δε θα βγάλει στόμα να σε κρίνει και μπορεί καμιά φορά να μεγαλοποιούμε κάποια πράγματα, το να το πούμε και σε έναν δικό μας άνθρωπο, τελικά αυτό που σκεφτόμαστε παίρνει σώμα. Εμένα αυτό μερικές φορές με κουράζει.
Δεν είναι ότι δε θέλω να λέω πράγματα στους δικούς μου ανθρώπους, αλλά τη στιγμή που συμβαίνει κάτι και είναι όλα στα κόκκινα, ούτε εσύ ο ίδιο ξέρεις πραγματικά τι συμβαίνει, οπότε το γράψιμο -στο τετράδιο όμως, όχι στις σημειώσεις του κινητού- είναι μια διαδικασία που εμένα μου φέρνει μια άμεση λύτρωση.
Για να γυρίσω και πάλι στο Ταμπού, η Μελία δίνει και μια μάχη με τον χρόνο για να μπορέσει να κάνει τελικά παιδιά με αυτόν τον άνδρα που θέλει. Η δική σου σχέση με τον χρόνο ποια είναι;
Ο χρόνος έχει μέσα την ωρίμανση. Το πέρασμα του χρόνου έχει και έναν πλούτο και εγώ αυτό το εμπιστεύομαι πέρα από το τι πιστεύω την εκάστοτε περίοδο της ζωής μου. Προσπαθώ όμως να είμαι συμφιλιωμένη μαζί του. Στα 20κάτι δε θα γυρνούσα πάντως και δε με τρομάζει ούτε ο χρόνος ούτε ο θάνατος. Είναι και τα δύο κομμάτια της ζωής.
