Η Τάμτα θέλει να την ακούσεις, όχι να την καταλάβεις
Η εικόνα της Τάμτα του Φταις με αυτή που βλέπουμε στο ολόφρεσκο Villain δεν έχει καμία σχέση, σε πρώτη ανάγνωση. Σε δεύτερη ανάγνωση, είναι ένα διαφορετικό κομμάτι της ίδιας, η οποία τώρα νιώθει πιο ολοκληρωμένη από ποτέ.
- 13 ΔΕΚ 2024
Το σκοτάδι ορίζεται ως η έλλειψη φωτός. Σε μία όμως αντίστροφη ανάγνωση του αφηγήματος, το σκοτάδι γεννά το φως και τότε είναι που μπορεί κανείς να δει πλέον καθαρά ποιος πραγματικά είναι.
«Είναι πολύ ωραίο πράγμα να βουτάς στο σκοτάδι. Αν δεν βουτήξεις, φως δεν θα δεις. Δεν ήμουν και δεν μπορώ να είμαι μόνο ένα πράγμα, όπως και κανένα άνθρωπος. Είμαστε πολυδιάστατοι. Αυτός ήταν και ο λόγος που μαζεύτηκε ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μου. Μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά που αγαπάω με όλη μου την ψυχή, πάντα προσπαθούσαν να με βάλουν σε ένα κουτί», μου λέει η Τάμτα με σιγουριά.
Το κουτί αυτό κουβαλούν μετά την «κρίση ταυτότητάς» της οι χορευτές και οι συνεργάτες της πάντα με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο. Η Τάμτα πότε με πορτοκαλί, ξανθά ή και καθόλου μαλλιά, με χρωματιστούς φακούς να καλύπτουν τον σκληρό, λευκό χιτώνα των ματιών της, παπούτσια σε ακαθόριστα σχήματα και με βλέμμα απόκοσμο, μεταφέρεται στη σκηνή είτε ως σακίδιο στους ώμους του Bill Roxenos (creative director και χορογράφος της), είτε τοποθετημένη πάνω σε φορείο που κρατούν οι χορευτές της. Το ταξίδι από την εικόνα που είχε η Τάμτα του Φταις σχεδόν 20 χρόνια πριν μέχρι το ολόφρεσκο Villain, είναι σίγουρα διαγαλαξιακό, όμως η ίδια νιώθει πια ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά.
«Δεν έχω κάνει ψυχοθεραπεία ακόμα, σχεδόν ντρέπομαι που το λέω αυτό. Παρ’ όλ’ αυτά με ψάχνω πολλά χρόνια. Δεν μπορώ να σου πω ότι με έχω βρει, αλλά δεν ξέρω και αν θα με βρω ποτέ μου. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε συνεχώς και αυτό είναι το motto μου. Σκέψου το όπως στα social media που μπορεί να μη σου συμβαίνει κάτι ωραίο και παρ’ όλ’ αυτά εκεί να ανεβάζεις ότι είσαι τρομερά καλά. Έτσι κι εμένα πάντα μου ζητούσαν από εταιρείες μέχρι ραδιόφωνα, όλο χαρούμενα τραγούδια, θετικά και χορευτικά και ξέρεις, δεν είμαι μόνο αυτό. Έχω κάνει μια διαδρομή ζωής που είχε από όλα και κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να το εκφράσω αυτό.
Με έχει ρωτήσει ακόμα και η κόρη μου πολλές φορές, “μα πώς μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμη;”, επειδή δεν ασχολούμαι με ζήλιες, ούτε θυμώνω εύκολα, ούτε φωνάζω. Δεν τσακώνομαι, δεν είμαι αυτός ο τύπος. Αν με δεις, είμαι ήρεμη, δεν έχω εντάσεις, είμαι πολύ συγκρατημένη στις αντιδράσεις μου.
Και μετά κατάλαβα ότι εγώ όταν ανεβαίνω στη σκηνή σε αυτές τις δύο ώρες στο Smut, τότε ουσιαστικά εκφράζω όλα όσα έχω βιώσει στη ζωή μου. Όλα αυτά τα συναισθήματα που μπορεί να μη μου βγαίνουν καθημερινά στους ανθρώπους μου, τα αδειάζω όλα εκεί. Καμιά φορά και εγώ που βλέπω τις εικόνες μου, σκέφτομαι ότι τόσο σκληρή και απότομη δεν νομίζω να είμαι ποτέ στην καθημερινότητά μου».
Σκοτάδι, δέρμα, πολλά ζευγάρια smokey μάτια στοιχισμένα το ένα πίσω από το άλλο, ηδονιστική ατμόσφαιρα και καρποί που προσφέρονται να αγκαλιαστούν από το βραχιολάκι Tamta X Smut που έχει φτιαχτεί ειδικά για τις εμφανίσεις της στο νούμερο 4 της οδού Βατσαξή. Για την Τάμτα, η μετάβαση από τις μεγάλες αθηναϊκές πίστες στο queer underground club της πλατείας Βάθη, μοιάζει να ήταν μονόδρομος, όσο τολμηρή κι αν ακούγεται αυτή η κίνηση.
«Είμαι σε φάση που δεν έχω πραγματικά ανάγκη να με αποθεώνει κανένας, μετά από 20 χρόνια πορείας στην μουσική. Είμαι τόσο σίγουρη για αυτό που κάνω και μου δίνει τόση ευτυχία. Δεν θα σου πω ότι δεν μετράει η γνώμη των άλλων, γιατί θα είναι χαζό. Όλοι οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη την αποδοχή. Υπάρχει αυτός ο εγωισμός μέσα μας, αλλά αυτή τη στιγμή, μου αρκεί πάρα πολύ ότι με κάνει υπερβολικά χαρούμενη και περήφανη αυτό που κάνω. Τρέφει την ψυχή μου. Από κει και πέρα, αν αρέσει και στους υπόλοιπους μού φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ευτυχία».
«Αυτό που είμαι τώρα καλλιτεχνικά, δεν έχει γίνει ξαφνικά. Αυτή την Τάμτα που βλέπεις τώρα, την έβλεπες πάντα. Δεν ήμουν και ποτέ πάρα πολύ συμβατική. Μπορεί να είχα ένα συμβατικό κομμάτι, αλλά θα έβλεπες μία εικόνα που θα πήγαινε κόντρα σε αυτό. Δεν μπορούσα να είμαι απόλυτα ελεύθερη στην έκφραση, γιατί έπρεπε να επιβιώσω και για να επιβιώσεις, ξέρεις, χρειάζεται να κάνεις λίγο πιο συγκεκριμένα πράγματα. Και όχι μόνο σε αυτή τη χώρα, ίσως και παγκοσμίως. Οπότε ήμουν σε συνεχή προσπάθεια να ισορροπήσω την επιβίωσή μου, χωρίς να χάσω και τον εαυτό μου τελείως. Δηλαδή ένα κομμάτι ας πούμε πολύ εμπορικό, να δω πώς θα το φέρω λίγο έτσι κάπως πιο κοντά μου.
Η διαφορά και η ικανοποίηση που νιώθω τώρα, δεν συγκρίνεται με τίποτα. Κάνω κάτι που θεωρείται ιδιαίτερο, αλλά δεν απαιτώ να είμαι και κατανοητή απ’ όλους. Δεν είναι όλοι για όλους. Στο Smut βέβαια λέω τραγούδια απ’ όλη μου την πορεία. Ακόμα και τα παλιά μου τραγούδια, που μπορεί να μη μου άρεσαν τόσο πολύ όταν τα έκανα, αλλά το κάθε πράγμα έπαιξε τον ρόλο του και την πορεία μου την έχω αγκαλιάσει, γιατί αυτή με έφερε στο σήμερα.
Οπότε στο Smut, είμαι με χαρά “εξωγήινη” και με την ίδια χαρά επίσης, σου λέω και “έλα στον ρυθμό μαζί μου”». Στον ρυθμό είναι εύκολο να ακολουθήσεις την Τάμτα σε αυτή την ηλεκτρονική ποπ τέκνο εκδοχή της, που ακόμα κι αν δεν είναι εύπεπτη για όλα τα αυτιά, μπορεί να σε παρασύρει με τη φουτουριστική της προσέγγιση. Πόσο εύκολο όμως είναι για το μέσο μάτι του θεατή να τη βλέπει να εμφανίζεται πλέον ως εξωγήινος;
«Γενικά οι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε όμορφοι, να χτενιζόμαστε ωραία και να συγκλονίζουμε και τους υπόλοιπους με το πόσο ωραίοι είμαστε. Και με την εμφάνισή μου (σ.σ. στο Madwalk), αλλά και γενικά μού λένε πολύ συχνά “μα είσαι τόσο όμορφη και ενώ άλλοι προσπαθούν να ομορφαίνουν, εσύ ασχημαίνεις τον εαυτό σου”. Εγώ με βλέπω πάρα πολύ όμορφη, με συγχωρείτε, αλλά δεν το βλέπω καθόλου έτσι και ταυτόχρονα αναρωτιέμαι, ποιος έχει επιβάλλει αυτά τα στερεότυπα τη ομορφιάς και ποιος θα πει σε μια γυναίκα που αισθάνεται ωραία με τον εαυτό της πως πρέπει να είναι, αλλά και σε μια καλλιτέχνιδα, τι εικόνα θα φτιάξει;
Δηλαδή για μένα δεν είναι αναγκαίο να είμαι με ένα φορεματάκι και με μπούκλα – που το εκτιμώ και το αγαπώ και λατρεύω αυτές τις γυναίκες, αλλά για μένα δεν είναι η ουσία μόνο εκεί. Αυτές οι εμφανίσεις μου στο Madwalk ήταν απόλυτα εγώ: Βγήκα εξωγήινη. Καλλιτεχνικά τουλάχιστον πιστεύω ότι είμαι. Έχουν μια extraterrestrial αισθητική οι εμφανίσεις μου στο Smut όπως και τα acts μου συνολικά. Και στο δεύτερο κομμάτι, ήμουν αυτή η Τάμτα που ψάχνουνε, πιο στερεοτυπικά όμορφη και αιθέρια. Καλλιτεχνικά, είμαι και τα δύο.
Είμαι πάρα πολλά πράγματα μαζί και μακάρι να μπορώ να έχω την ευκαιρία να εκφράζω και ακόμα περισσότερες πτυχές του εαυτού μου στη συνέχεια, γιατί τώρα κάνουμε έτσι πιο πολύ focus, ειδικά με το The villain σε μία περσόνα που είναι antihero.Δεν είναι κανένας ένα πράγμα. Η ευτυχία μου βρίσκεται στο να εκφράζω στις εικόνες, όλες τις πλευρές μου. Κάποιες θα είναι κατανοητές για κάποιους, κάποιες όχι, κάτι σε κάποιους θα αρέσει ή δεν θα αρέσει, it’s totally fine».
Tamta, the Villain
Το Villain είναι το νέο της EP και μέσα σε 16 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα ξεδιπλώνεται ο «antihero» της εαυτός.
«Η Villain είναι αναπολογητικά ο εαυτός της. Δεν φοβάται την αλλαγή, κάτι το οποίο είναι απόλυτα εγώ. Δεν μας καθορίζει το τι πιστεύουν οι άλλοι. Δεν πάμε δηλαδή με το τι ζητάει η κοινωνία. Είναι συνήθως outsiders που φαίνονται κακοί, επειδή είναι διαφορετικοί δεν πάνε με το ρεύμα. Υπάρχουν φορές βέβαια, που όντως δεν είναι και τόσο καλοί, αλλά ούτε αυτή την έννοια τη φοβάμαι, γιατί τελικά υπάρχει άνθρωπος που έχει μόνο καλή πλευρά; Δεν νομίζω. Το να είμαστε καλοί, θέλει προσπάθεια και εγώ τουλάχιστον αυτό προσπαθώ πάντα, να συμπεριφέρομαι, όπως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται».
Για το Villain, η ίδια έμεινε για μία εβδομάδα μαζί με τους συνεργάτες της και πέρασαν ατελείωτες ώρες στο στούντιο με τον μουσικό παραγωγό, TEO.x3. Τα 6 αυτά κομμάτια είναι μόνο το πρώτο μέρος ενός μεγαλύτερου πρότζεκτ, το οποίο θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2025.
Για την Τάμτα, το “Khorumi” είναι το τραγούδι με τη μεγαλύτερη βαρύτητα στο Villain. Εκεί, ακούμε έναν ρυθμό γεωργιανού πολεμικού χορού, ενώ το παραδοσιακό κρουστό doli που ακούγεται στην αρχή, ηχογραφήθηκε στη Γεωργία: «Ο χορός αυτός έχει πολύ μεγάλο βάρος και βάθος για το γεωργιανό λαό, γιατί είμαστε και μια χώρα που πάντα κάποιοι μας πολεμάνε. Εγώ ζω 43 χρόνια και έχω ζήσει τρεις πολέμους στη χώρα μου και δεν ξέρω, έτσι όπως το βλέπω αυτές τις μέρες, φοβάμαι να μην πάμε και για τέταρτο, οπότε είναι πολύ μεγάλης σημασίας και βαρύτητας το track αυτό και για μένα.
Έχω ζήσει πάρα πολλούς θανάτους γύρω μου και όλος αυτός ο κόσμος πέθανε για την ελευθερία αυτής της χώρας και αυτή τη στιγμή, θέλουν να τον πάνε πίσω, ενώ ο λαός ανυπομονεί να πάει λίγο προς την Ευρώπη και να αφήσει πίσω τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή τη στιγμή γίνεται χαμός στη Γεωργία και ξεκίνησε παρεμπιπτόντως την ημέρα που βγήκε το the Villain και έχω μέσα το “Khorumi” και λέω δεν είναι τυχαίο αυτό το πράγμα. Ακόμα πολεμάμε για την ελευθερία. Έχω βιώσει στο πετσί μου πολέμους για την ελευθερία και με λυπεί πολύ για τη νεολαία που τρέχει πολύ συνειδητοποιημένα μπροστά και τους τραβάνε όλους πάλι πίσω.
Και αυτό τους αναγκάζει να αφήσουν τη Γεωργία και να φύγουν, κάτι το οποίο ποτέ δεν βγαίνει σε καλό. Οπότε, ναι, θα μπορούσα να πω, ενώ συνήθως αποφεύγω τις πολιτικές θέσεις, γιατί θέλω να γνωρίζω κάτι πάρα πολύ καλά, αυτή είναι μια πολιτική ή βασικά μια ανθρώπινη θέση. Και είναι το κομμάτι το οποίο ακριβώς για αυτούς τους λόγους, το ξεχωρίζω από όλο αυτό το άλμπουμ».
Το τραγούδι που εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να μουρμουράω όλη μέρα, είναι το «Ανάκατα» – το μόνο ίσως ερωτικό κομμάτι ανάμεσα στα 6 του The Villain. Τι είναι ο έρωτας για την Τάμτα;
«Ο έρωτας είναι κάτι πολύ όμορφο και όλοι τον έχουμε ανάγκη. Για μένα όμως το πιο ουσιαστικό συναίσθημα είναι η αγάπη. Ο έρωτας είναι κάτι που σκάει και μετά εξασθενεί ας πούμε, ενώ η αγάπη είναι κάτι που υπάρχει εκεί και είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό συναίσθημα. Έχω περάσει από διάφορα και τοξικές σχέσεις, εντάξει, είμαι 43 χρονών, κάτι έχω ζήσει και εγώ. Νομίζω στη σχέση που είμαι τώρα, εκτιμάμε απλώς ο ένας τον άλλον πάρα πολύ και σαν άνθρωποι και στηρίζουμε και στη δουλειά ο ένας τον άλλον.
Έχω έναν άνθρωπο δίπλα μου, ο οποίος είναι απόλυτα απελευθερωμένος, πολύ περήφανος και με στηρίζει και αυτό για μένα δείχνει αγάπη.
Υπάρχουν κάποιες σκηνές στο Smut που περισσότερο στο μυαλό μου είχα την Άννυ και πώς θα το αντιληφθεί εκείνη. Κι όχι μόνο το αντιλήφθηκε με τη δική μου καλλιτεχνική προσέγγιση, αλλά είναι κάθε φορά εκεί και με στηρίζει. Μάλιστα φωνάζει και μετά από κάθε act ακούω τη φωνή της και αναρωτιέμαι “τώρα πόσο εύκολο είναι να το βλέπει αυτό το παιδί σου”; Γιατί εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή και η μαμά μου σε ένα φιλικό με κολλητούς της τραπέζι σηκωνόταν να χορέψει. Πω πω ήμουν πολύ κακό παιδί, δεν μου άρεσε καθόλου. Πήγαινα στο δωμάτιο, τσαντιζόμουν, νόμιζα ότι έκανε κάτι κακό και δεν μου άρεσε και πολλές φορές σκέφτομαι ότι εγώ υπό αυτές τις συνθήκες αισθανόμουν περίεργα ως παιδί.
Έχω ανθρώπους που με συγκλονίζει το πόσο είναι δίπλα μου και με στηρίζουν. Οπότε ναι, δεν καταβάλουμε πολύ προσπάθεια να κρατήσουμε τη σχέση μας. Είμαστε δύο ώριμα παιδιά που αγαπάει και σέβεται ένας τον άλλον. Αυτό είναι, δεν υπάρχει κάποια συνταγή συγκεκριμένη. Και ξέρεις αυτό συμβαίνει τώρα. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Γενικά εγώ τίποτα δεν κλειδώνω στο μυαλό μου για πάντα. Το θεωρώ λίγο χαζό. Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ καλά και μου εύχομαι να παραμείνω και να παραμείνουμε καλά».
Και σε σχέση με όλο αυτό το αντικομφορμιστικό, ας πούμε, που πρεσβεύει καλλιτεχνικά, είναι καθόλου παραδοσιακή; Κάνει σκέψεις για να παντρευτεί ή να κάνει άλλο παιδί και όλα αυτά που μας ρωτούν στα κυριακάτικα τραπέζια, την ρωτώ.
«Όχι, δεν είμαι καθόλου παραδοσιακή. Δηλαδή δεν ξέρω και αν ήμουν ποτέ μου για να σου είμαι ειλικρινής, αλλά νομίζω όσο μεγαλώνω και λίγο τακτοποιώ στο μυαλό μου κάποια πράγματα, προσωπικά εμένα μου είναι και πολύ ασήμαντο το να παντρευτώ, με την έννοια ξέρεις να υπογράψω ένα χαρτί ότι παντρεύτηκα. Δεν είναι κάτι, αυτό γίνεται μόνο αν δυστυχώς χρειάζεται για νομικούς λόγους κλπ.
Κοίτα, προφανώς βοηθάει πολλές φορές και η δουλειά μου. Κάποιες γυναίκες ανυπομονούν και τις λατρεύω που ανυπομονούν για τους γάμους και να βάλουν ένα ωραίο φόρεμα και να είναι ομορφότερες από ποτέ κτλ. Το βρίσκω πολύ όμορφο, από τη στιγμή που οι ίδιες το θέλουν και αισθάνονται έτσι, αλλά μάλλον εγώ επειδή συνέχεια θα βαφτώ λόγω της δουλειάς, θα βάλω ένα ωραίο ρούχο – κατά τη γνώμη μου ωραίο πάντα – αυτό που ονειρεύονται οι γυναίκες να βάλουν ένα ωραίο, λευκό φόρεμα, δεν το έχω, όχι. Εγώ βαριέμαι και στους γάμους που πρέπει να ντυθώ λίγο καθωσπρέπει ας πούμε και να πάω. Θέλω να πηγαίνω με τις φόρμες μου και με το τζιν μου καμιά φορά».
Όταν η Τάμτα εγκαταλείπει – για λίγο – την επαγγελματική της ιδιότητα, λατρεύει να κοιμάται και να μη βάζει ξυπνητήρι. Χαλαρώνει όταν βλέπει τους φίλους της, αράζουν στο σπίτι και λένε τα νέα τους, ενώ προκειμένου να σταματήσει να σκέφτεται τη δουλειά, το ρίχνει στη δημιουργική μαγειρική. Α και δεν κλαίει. Συνήθως.
«Το προηγούμενο βράδυ από το live στο Smut που έφυγα από την πρόβα τζενεράλε, μπήκα στο αμάξι και έκατσα μία ώρα και έκλαιγα. Δεν είμαι κλαψιάρα καθόλου, είμαι το ακριβώς αντίθετο, αλλά είχα τρομερή ανάγκη να μου βγει όλο αυτό. Το αμφισβήτησα κιόλας. Αναρωτήθηκα “τώρα γιατί κλαις Τάμτα; Πιστεύεις ότι δεν σου αξίζει αυτό που ζεις”;
Και μετά λέω “όχι, μια χαρά μου αξίζει”. Απλά είναι συγκλονιστικό όταν το όνειρο και το όραμά σου γίνεται πραγματικότητα. Νομίζω για τον καλλιτέχνη αυτό δεν συγκρίνεται με κανένα ποσό. Δεν μεταφράζεται σε λεφτά – για μένα τουλάχιστον».
INFO
Tο The Villain κυκλοφορεί από τη Minos EMI, A Universal Music Company σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες.
Την παραγωγή υπογράφει ο ΤΕΟ.x3 επαναφέροντας την ομάδα που δούλεψε στο Identity Crisis: ody icon, Αναστάσιος Τσόρδας, Dan Kjellberg, Ζήνωνας Γιάννη και επίσης συμμετέχουν η Barbara Argyrou και η Vassilina.
Η Τάμτα θα εμφανιστεί στο Smut στις 20 και 27 Δεκεμβρίου. Το creative direction έχει αναλάβει ο Bill Roxenos, τη σκηνογραφία ο Κωνσταντίνος Χαλδαίος, την επιμέλεια στα φώτα έχει αναλάβει ο Βαγγέλης Μούντριχας, στον ήχο βρίσκεται o Γιάννης Βενιός, τη μουσική παραγωγή έχει ο Θεόφιλος Πουζμπούρης και το management και επικοινωνία η erodios pr & management.
