Η Θάλεια Ματίκα δεν φοβάται πια να ρισκάρει

ΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΩ ΤΟ ΧΕΡΙ έκανε πρεμιέρα το φθινόπωρο του 2021, έτρεξε μέχρι και τον Μάιο του 2022 και πριν από ένα μήνα, ξεκίνησε ένα δεύτερο κύκλο παραστάσεων. 

«Είναι ένα έργο που γεννήθηκε μέσα στην πανδημία. Είναι “παιδί” της καραντίνας, όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Ψάχνοντας να βρούμε τι θα κάνουμε σε μία περίοδο που δε γνωρίζαμε αν και πώς θα λειτουργήσουν τα θέατρα, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μία παράσταση οι δυο μας. Διαβάζαμε διάφορα έργα, αλλά τίποτα δε μας τραβούσε το ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή, είπα στον Τάσο “Γιατί δε γράφεις εσύ ένα έργο;” και όλα πήραν τον δρόμο τους». 

Η υπόθεση αφορά έναν Άντρα και μία Γυναίκα, που είναι παντρεμένοι, έχουν παιδιά και ζουν σήμερα κάπου στον δυτικό κόσμο. Παρακολουθούμε τι συμβαίνει στην πορεία της ζωής τους, καθώς τους συναντάμε στα 40 τους χρόνια, σε μία πολύ ειδική ηλικία καθώς δε βρίσκονται στην πρώτη τους νιότη, αλλά ούτε και στη δύση τους. 

«Η ιστορία έχει βιογραφικά στοιχεία τόσο δικά μας, όσο και κοινών μας γνωστών και φίλων», εξηγεί η Θάλεια Ματίκα. «Πραγματεύεται το πολύ απλό, αλλά και όχι τόσο απλό ζήτημα των σχέσεων των ανθρώπων. Δε θα πω των δύο φύλων, αν και εν προκειμένω παίζουμε ένα ετεροφυλόφιλο ζευγάρι, γιατί θα μπορούσε να είναι δύο άντρες ή δύο γυναίκες». 

Οι δύο ήρωες μάς «προσκαλούν» να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο γέλιο και το δάκρυ και να αντιληφθούμε, μέσα από τις συναντήσεις τους, αυτό που τελικά όλοι ψάχνουμε στη ζωή.

«Πέρα από τα πολύ σημαντικά προβλήματα της ζωής, όπως μπορεί να είναι μία ανίατη ασθένεια, ένας χρόνιος εθισμός, μία μεγάλη απώλεια, οι άνθρωποι συμπλέουμε, τα προβλήματα είναι κοινά και στο τέλος της ημέρας καταλαβαίνουμε ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αποζητάς την ουσιαστική συντροφικότητα και να παλεύεις για αυτήν γιατί δεν είναι ούτε δεδομένη, ούτε εύκολη υπόθεση σε μία μακροχρόνια σχέση, είτε αυτή είναι η σχέση που έχουμε με τους γονείς μας, τους φίλους ή τα παιδιά μας. Θέλει πάλη και αγώνα για να συνεχίζει να υπάρχει. Αυτό είναι το μήνυμα που περνάει το έργο μας».

Σε αυτή την παράσταση, ο Τάσος Ιορδανίδης τη συγκινεί κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή. «Κάτι λέει, κάτι κάνει και αμέσως τα μάτια μου βουρκώνουν. Δεν είναι λίγο το να περιγράφεις στιγμές της ζωής σου, καλές ή κακές, το να θυμάσαι πράγματα από το παρελθόν…». Κάνει μία παύση και συνεχίζει. «Ξέρεις, θυμόμαστε για τι ανουσιότητες τσακωνόμασταν κάποτε και ειλικρινά, είναι να γελάς. Το έργο αυτό είναι μία ευτυχής συγκυρία από κάθε άποψη».

Δε λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά μόνο για τους ίδιους και τη σχέση τους, αλλά και για το κοινό. «Έρχονται άνθρωποι και βλέπουν για δεύτερη ακόμα και για τρίτη φορά την παράσταση και μας λένε ότι λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για αυτούς. Κάποιοι έχουν έντονες αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της παράστασης, άλλοι μας στέλνουν προσωπικά μηνύματα ότι έχουν ζήσει τις ίδιες καταστάσεις».

Είναι άραγε αυτή η επιτυχία του Θέλω να σου κρατάω το χέρι; «Η παράσταση ξεκίνησε πέρυσι συμπαθητικά και ξαφνικά στις γιορτές, που ο κόσμος παραδοσιακά βγαίνει περισσότερο και πηγαίνει θέατρο, πήρε τα πάνω της και στο δεύτερο μισό της σεζόν απογειώθηκε. Εκεί, καταλάβαμε τι σημαίνει το από στόμα σε στόμα στο θέατρο και ταυτόχρονα, ότι επιτυχημένο έργο είναι τελικά αυτό που αφορά.

Όταν κάνουμε μία αποτυχία ψάχνουμε να βρούμε τους λόγους και εκεί έρχονται δικαιολογίες όπως το φταίει η κρίση, η ακρίβεια, η πανδημία, τελικά καταλαβαίνεις ότι αυτό που φταίει είναι ότι αποφάσισες να κάνεις κάτι που μάλλον δεν αφορά τον κόσμο». 

Η παράστασή τους βραβεύτηκε πρόσφατα με το Πρώτο Θεατρικό Βραβείο Νεοελληνικού Έργου στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4Fun 2022, αν και αρχικά έλαβε λανθασμένα το τρίτο βραβείο της κατηγορίας. Το λάθος διορθώθηκε, αλλά αλήθεια, τι ακριβώς συνέβη;

«Θα ήθελα να σκέφτομαι το περιστατικό ως μία ατυχή παρεξήγηση. Το κοινό είχε ψηφίσει να πάρει ο Τάσος και το Θέλω να σου κρατάω το χέρι την πρώτη θέση, ωστόσο αμφισβητήθηκε από κάποιους συντελεστές των βραβείων η αυθεντικότητα, η πατρότητα του έργου και βρέθηκε στην τρίτη θέση. Προς τιμήν του, ο διοργανωτής των βραβείων και υπεύθυνος της εκδήλωσης Κυριάκος Κουρουτσαβούρης διόρθωσε το λάθος.

Καλή καρδιά από μένα, τίποτα άλλο. Ή μάλλον, θα μιλήσω λίγο πιο γενικά. 

Ο κλάδος μας έχει χτυπηθεί ποικιλοτρόπως μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Περάσαμε την οικονομική κρίση που άλλαξε τα δεδομένα της δουλειάς μας και ήρθε η πανδημία και διέλυσε τον χώρο μας. Από όλη αυτή την περιπέτεια θα έπρεπε να βγούμε τουλάχιστον πιο γενναιόδωροι και συσπειρωμένοι. Μόνο η συλλογικότητα μπορεί να κάνει τη διαφορά και να οδηγήσει σε αποτελέσματα, αλλά είμαστε Έλληνες.

Αν και έχουμε υπέροχα χαρακτηριστικά, για κάποιο λόγο δεν μπορούμε να συσπειρωθούμε. Πάντα θα μας ενδιαφέρει ο γείτονας και η κατσίκα του. Πρέπει να βγούμε από αυτό το λούκι. Και να σου πω και κάτι, στην Ελλάδα βρισκόμαστε σε μία πολύ μικρή αγορά, όχι στο Χόλιγουντ και στο Μπρόντγουεϊ που παίζονται εκατομμύρια».

Τα δύο χρόνια που η πανδημία διέλυσε τους ανθρώπους του θεάτρου ήταν και εκείνα που αποκαλύφθηκαν τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα που συντελούνταν εδώ και δεκαετίες στο όνομα της υψηλής τέχνης και δημιουργίας, σπάζοντας τον κύκλο σιωπής δεκαετιών στο ελληνικό θέατρο. Τη ρωτώ, πώς είναι σήμερα η κατάσταση, μετά το ξέσπασμα του meToo.

«Δεν μπορώ να σου δώσω συγκεκριμένη απάντηση γιατί αυτά τα δύο χρόνια έχω την τεράστια τύχη και ευτυχία να συνεργάζομαι με τον Τάσο και να έχουμε τη δική μας παραγωγή. Εργαζόμαστε και οι δύο σε ένα οικογενειακό, προστατευμένο περιβάλλον. 

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι τα θύματα πλέον μιλάνε και αυτό είναι ένα πρώτο, πολύ σημαντικό λιθαράκι που έβαλε το meToo για να σπάσει τη σιωπή και να φέρεις τους κακοποιητές αντιμέτωπους με τη δικαιοσύνη». 

Επιζητά όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ να δουλεύει σε προστατευμένα περιβάλλοντα; Η απάντησή της, ξεκάθαρη, μονολεκτική. «Μόνο». Η Θάλεια Ματίκα θέλει αγάπη και χαρά, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι, όπως μου λέει.

«Παλιά, μαγευόμουν με το ταλέντο. Αν έβλεπα ταλαντούχο άνθρωπο του τα συγχωρούσα όλα. Ήμουν νέα και τρελή με το θέατρο και την ηθοποιία. Τώρα, θέλω αγάπη και χαρά στις δουλειές που κάνω και δεν πειράζει, ας μην έχω απέναντί μου τον πιο ταλαντούχο. Δε με ενδιαφέρει καθόλου».  

Κρατώντας το χέρι του στη ζωή και στη δουλειά

ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΙΟΡΔΑΝΙΔΗ γνωρίστηκε όταν εκείνος ήταν 26 ετών και εκείνη 30. «Είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, είχε κάνει ήδη την πρώτη του θεατρική παραγωγή και ήταν αποφασισμένος να κάνει τις δικές του δουλειές στο θέατρο για πολλούς και διάφορους λόγους. Όταν λοιπόν γίναμε ζευγάρι, τον ακολούθησα, έφυγα από την ελεύθερη αγορά, μπήκα και εγώ στο κομμάτι της παραγωγής και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε οι δυο μας τις παραστάσεις μας. 

Αφετηρία μας ήταν το Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη, ακολούθησε η δεύτερη σκηνή του Άλμα που χτίστηκε για εμάς, το Άνεσις, ο Ελληνικός Κόσμος και το Λαμπέτη που δεν είχαν ξαναλειτουργήσει σαν θερινοί χώροι θεάματος, το Altera Pars και τώρα, επί κορονοϊού βρεθήκαμε στο Θέατρο Άλφα/Ληναίος – Φωτίου, μετά από την τιμητική πρόταση του Στέφανου Ληναίου στον Τάσο να αναλάβουμε την καλλιτεχνική διεύθυνση της σκηνής». 

Θέλω να τη ρωτήσω πόσο δύσκολο είναι να κάνουν τις δικές τους δουλειές, αναλαμβάνοντας το κομμάτι της παραγωγής, αλλά με προλαβαίνει: «Το κάνουμε χρόνια με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Το θέατρο είναι τζόγος. Τι θέλω να πω; Φτιάχνεις μία παράσταση με τις καλύτερες προϋποθέσεις, κάνεις πρεμιέρα και το έργο ξεκινάει να τρέχει. Αν δεν αρέσει και αν δεν αφορά, δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να αλλάξεις το εμπόρευμά σου. Το λέω πολύ λαϊκά, αλλά έτσι είναι. Η σεζόν έχει καεί και αυτό το κάψιμο, ειδικά όταν μιλάμε για μία μεγάλη παραγωγή μπορεί να σε πάρει πολλά χρόνια πίσω παραγωγικά».

Και τι κάνεις σε αυτήν περίπτωση; «Πέφτεις στα πατώματα και προσπαθείς να ξανασηκωθείς με όποιο τρόπο μπορείς. Μας έχει συμβεί πολλές φορές. Όπως λέει και ο Τάσος σε μία ατάκα του στο Θέλω να σου κρατάω το χέρι, “Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια”. Πρέπει να αναλαμβάνουμε το ρίσκο αυτού που θέλουμε να κάνουμε».  

Μιλάει για ρίσκο, αλλά η ίδια τα περισσότερα χρόνια της ζωής της δεν ήταν άνθρωπος που ρίσκαρε.

«Επειδή είχα την τύχη να ξεκινήσω να δουλεύω ως ηθοποιός στα χρυσά χρόνια της ελληνικής τηλεόρασης, αυτό που είχα μάθει ήταν να κάνω τη δουλίτσα μου, να είμαι υπάλληλος, να αμείβομαι καλά. Ο Τάσος ήρθε σαν σίφουνας και με έβγαλε από την ασφάλειά μου. Με μετατόπισε, μου άλλαξε την κοσμοθεωρία μου».

Το να περάσει από την υποκριτική στη σκηνοθεσία ήταν επίσης ένα δυνατό σπρώξιμο στην πλάτη από τον σύζυγό της. Μου εξηγεί ότι δεν της προέκυψε ως ανάγκη, αλλά ως ανάθεση από τον Τάσο Ιορδανίδη («θα το σκηνοθετήσεις εσύ χωρίς “μα μου”») και πλέον, είναι η δεύτερη μεγάλη της αγάπη μετά την ηθοποιία. 

«Για να μην παρεξηγηθώ, δε δηλώνω σκηνοθέτης. Προς Θεού. Έχω σκηνοθετήσει δύο παιδικές παραστάσεις και αισίως με το Θέλω να σου κρατάω το χέρι, τρεις για ενήλικο κοινό. Φλερτάρω με τη σκηνοθεσία, η οποία είναι όπως και η υποκριτική: μικρόβιο».

Το να έχει βρεθεί και από την απέναντι πλευρά, κάτω από τη σκηνή τής έχει ανοίξει δρόμους στο μυαλό και στην ψυχή. «Ονειρεύομαι έργα του κλασικού ρεπερτορίου και πώς θα τα αφηγούμουν εγώ μέσα από τη δική μου ματιά. Από την άλλη, δεν έχω τολμήσει ακόμα να κάνω μία μεγάλη παραγωγή. Το θέατρο είναι ακριβό σπορ και οι καιροί είναι δύσκολοι». 

Το γεγονός ότι είναι οργανωτική, έχει τετράγωνη σκέψη και είναι αποφασιστική έχουν κάνει λίγο πιο εύκολη τη διαδικασία του να σκηνοθετεί ένα θεατρικό έργο. «Ουσιαστικά τι θέλει η σκηνοθεσία; Αισθητική, μυαλό και καρδιά». 

Σκέφτομαι να τη ρωτήσω πιο προσωπικά πράγματα για τον Τάσο Ιορδανίδη -πώς ξέκινησε η ιστορία τους μπλα μπλα μπλα- αλλά κατευθείαν το μετανιώνω. Αντ΄ αυτού, τη ρωτώ αν την έχει κουράσει να τις κάνουν συνέχεια ερωτήσεις για τον άντρα της και τη σχέση τους; «Όπως λέει και μία συνάδελφος και καλή μου φίλη όταν δίνεις συνεντεύξεις, δημιουργούνται bullet points, τα οποία οι δημοσιογράφοι τα βλέπουν και τα αναπαραγάγουν και σε ρωτούν πάλι τα ίδια και τα ίδια. Ε ναι, από ένα σημείο και μετά δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο για τον γάμο και τη ζωή μας».

Από την άλλη, η παράσταση δεν ήταν λογικό να πυροδοτήσει περισσότερες ερωτήσεις για την προσωπική τους ζωή; «Το ενδιαφέρον της κλειδαρότρυπας υπήρχε και πριν την παράσταση και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα να μιλήσουμε για τα προσωπικά μας και γενικά, έχουμε τύχει πολύ ευγενικής αντιμετώπισης από τα μίντια. 

Άλλωστε τι είμαστε, ένα ζευγάρι με δύο παιδιά και μία γάτα που ζουν ήσυχα μακριά από ίντριγκες και δημοσιότητα στο μικρό σπίτι στο Χαλάνδρι, που λέει και ο Τάσος».

Το ιδανικό ξεκίνημα στην υποκριτική, παρέα με τη φίλη της

Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΕΕΙ ότι από 3-4 ετών, η Θάλεια είχε δηλώσει ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ηθοποιός. «Δεν ξέρω πώς μου ήρθε. Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με τον χώρο, ήταν απλά θεατρόφιλοι και σινεφίλ. Με πήγαιναν θέατρο, βλέπαμε πολλές ταινίες στο σπίτι και στο σινεμά. Πάντως, πράγματι εξέφρασα πολύ νωρίς αυτή την επιθυμία και την ακολούθησα μέχρι το τέρμα».

Ακόμα και όταν πέρασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο του Πειραιά, ούσα άριστη μαθήτρια στο σχολείο, δεν έχασε τον προσανατολισμό της. «Ήταν τα χρυσά χρόνια των 90s και γενικότερα υπήρχε αυτή η νοοτροπία του πάμε τώρα να γίνουμε κάποιοι, να πιάσουμε την καλή. Αυτός ο κόσμος ήταν πολύ μακριά από μένα. Δε θα μπορούσα ποτέ να με φανταστώ να δουλεύω σε μία πολυεθνική εταιρεία και να κουβαλάω τσάντα γραφείου. Πέρασα τα μαθήματα του πρώτου εξαμήνου και μετά, είπα “όχι, Θάλεια, ο Πειραιάς είναι πολύ μακριά από τους Αμπελόκηπους” (σ.σ. η γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε).

Παράλληλα, σπούδαζε και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Όταν ήταν στο τρίτο έτος των σπουδών της, ήρθε ο βοηθός του Κώστα Κουτσομύτη, ο Τάκης Μιχαήλ να αναζητήσει νέους ηθοποιούς.

«Διάλεξε εμένα και την Ιωάννα Παππά για να παίξουμε στη σειρά εποχής της ΕΡΤ1, Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες με πρωταγωνίστρια τη Μαρινέλλα. Τι να πει κανείς; Με την Ιωάννα ήμασταν απλά μαγεμένες από αυτό που μας συνέβαινε, αλλά και με το γεγονός ότι μας συνέβαινε μαζί. Ήμασταν και είμαστε καλές φίλες».

Και το όνειρο συνεχίστηκε και για τις δυο τους, όταν συμπρωταγωνίστησαν λίγα χρόνια μετά, στο Κλείσε τα μάτια του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. 

«Η Ιωάννα είχε κλείσει αρχικά με τον Χριστόφορο τον δικό μου ρόλο, της Άννας. Κάτι συνέβη και μεταφέρθηκε τελικά στον ρόλο της Χριστίνας. Με πήρε και μου είπε αν θέλω να περάσω από κάστινγκ για να δώσει το όνομά μου και της είπα “σαν τρελή”. Πέρασα από την οντισιόν και σχεδόν δυόμισι μήνες μετά κι ενώ ήμουν διακοπές στη Σύρο με τον πατέρα μου, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο Χριστόφορος.

“Σας έχουμε επιλέξει για τον ρόλο της Άννας, ελπίζω να μην έχετε κλείσει θέατρο για φέτος γιατί τα γυρίσματα θα ξεκινήσουν εκτός Αθηνών, από τη Σύρο”, μου είπε και με κάτι τέτοια σκηνικά συνειδητοποιείς ότι κάποια πράγματα είναι για να γίνουν στη ζωή. Παρένθεση, με την παραγωγή της σειράς μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο, που είχα μείνει τότε με τον πατέρα μου. Έτσι, συγκυριακά λοιπόν ξεκίνησε το ταξίδι μου στο Κλείσε τα μάτια».

Η Θάλεια θυμάται εκείνα τα χρόνια και η φωνή της λιώνει. «Μία υπέροχη εποχή, μία πολύ ωραία, δεμένη παρέα και ένας Χριστόφορος Παπακαλιάτης τόσο φροντιστικός άνθρωπος και τελειομανής δημιουργός που σπάνια συναντάς στον χώρο μας και ειδικά σε αυτόν της τηλεόρασης. Ξέρεις λοιπόν ότι ως νέος ηθοποιός δεν υπάρχει περίπτωση να εκτεθείς με κανέναν πιθανό τρόπο, θα πάρει από σένα το καλύτερο και θα το αναδείξει. Είναι δυνατόν αυτός ο συνδυασμός να μην οδηγήσει σε μία τεράστια επιτυχία;».

Αυτή η ξαφνική επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα που επέφερε, πώς την επηρέασαν; «Σχεδόν καθόλου. Ίσως, γιατί είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που γειώνουν ό,τι τους συμβαίνει, ακόμα και κάτι που είναι σούπερ ουάου».

Η Θάλεια του Κλείσε τα μάτια με τη Θάλεια του σήμερα είναι μία άλλη ζωή για εκείνη. «Έχω περάσει τα 40, έχω δύο παιδιά, έχω ζήσει τα χρυσά χρόνια της Ελλάδας και τα μαύρα της χρόνια, είμαι πολύ πιο συνειδητοποιημένη αλλά και προβληματισμένη. 

Τα αθώα εκείνα χρόνια που όλα φαινόντουσαν πολύ πιο εύκολα γιατί είχα την ορμή και τη χαρά να μπω στον χώρο και το κατάφερα νωρίς και μάλιστα από την τηλεόραση βγάζοντας κάποια χρήματα, είναι πια πολύ μακρινό παρελθόν». 

Αν μοιράζεται ακόμα κάποιο κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο με το νεότερο εαυτό της είναι η τετράγωνη λογική της. «Το σχολείο μου, η Γερμανική Σχολή Αθηνών, αποδεικνύεται ότι έχει γράψει πάνω μου. Είναι στιγμές που είμαι φράου, μου το λέει ο Τάσος, το λένε και οι φίλοι μας».

Προσεχώς, ξανά στη μικρή οθόνη

ΚΙ ΕΝΩ ΑΔΗΜΟΝΕΙ να ξεκινήσει το Maestro («όπως και να το κάνουμε οι σειρές του Χριστόφορου είναι η γενιά μου»), που θα το βλέπει με τη γάτα της, τη 19χρονη Σάρβι (την είχε βρει στα σκουπίδια σε ένα γύρισμα του Κλείσε τα μάτια) προετοιμάζεται και για τη δική της επιστροφή στην τηλεόραση.

«Είχα κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα οκτώ ετών, με τις γέννες και με τη συνεχή θεατρική μου δραστηριότητα και το 2019 επέστρεψα με τη σειρά 8 Λέξεις. Πέρυσι δεν έκανα τηλεόραση, αλλά φέτος είπα ξανά το “ναι”».

Από τις αρχές του 2023, θα συμπρωταγωνιστήσει με τον Χρήστο Λούλη, με τον οποίο έχει να συνεργαστεί από το Κλείσε τα μάτια, στη σειρά Η Πτώση, σε σενάριο Τίνας Καμπίτση και σε σκηνοθεσία Χρήστου Γεωργίου. 

«Είναι ένα υπαρξιακό δράμα μυστηρίου που πραγματεύεται το εμπόριο οργάνων. Βλέπουμε έναν χειρουργό, έναν γιατρό που είναι ταγμένος στην επιστήμη, να βρίσκεται ξαφνικά στην προσπάθειά του να κάνει το καλό, μπλεγμένος σε μία απίστευτη υπόθεση και να καταλήγει στη φυλακή. 

Εγώ υποδύομαι τη σύζυγό του, μία αστή κεραμίστρια που ο γάμος και η ζωή της καταρρέουν και η ίδια πέφτει σε μία δίνη που τη ρουφάει όλο και πιο πολύ μέσα της, κινδυνεύοντας να την καταπιεί.

Αυτά προς το παρόν για τη σειρά μας, περισσότερα προσεχώς». 

Το μαγνητόφωνο κλείνει, παίρνει μία βαθιά ανάσα, τσεκάρει το κινητό της (έχουν περάσει πολλές ώρες που λείπει και τα παιδιά θα έχουν γυρίσει από το σχολείο), με χαιρετά και τρέχει στο μικρό σπίτι στο Χαλάνδρι.

***

Info 

Θέλω να σου κρατάω το χέρι

Θέατρο Άλφα/Ληναίος-Φωτίου: 28ης Οκτωβρίου 37, Αθήνα, 210-5201828

Μέρες & Ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19:00.

Διάρκεια: 90 λεπτά.

Τιμές εισιτηρίων: 16 ευρώ (γενική είσοδος), 12 ευρώ (φοιτητικό, εκπαιδευτικών, άνω των 65), 8 ευρώ (ανέργων)

Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται εδώ.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Μία νύχτα στα μπουζούκια με την Ηλιάνα Μαυρομάτη