Συνέντευξη: Στο ‘e-social’ ο Σωτήρης Πετρίδης ζωντάνεψε και τους νεκρούς
Ο Σωτήρης Πετρίδης όταν ήταν παιδί ήθελε να φτιάχνει ταινίες. Και τώρα βραβεύεται παγκοσμίως για αυτές.
- 29 ΑΠΡ 2017
Σε ένα από τα πιο στενάχωρα καρέ της παιδικής μου ηλικίας, ο μικρός Σίμπα συνομιλεί με τον νεκρό πατέρα του Μουφάσα, προτρέποντάς τον να σηκωθεί. Αλήθεια, πώς θα ήταν αν ο μετέπειτα Βασιλιάς των Λιονταριών μπορούσε να μιλήσει με το ολόγραμμα του Μουφάσα; Πώς θα ένιωθες αν κατόρθωνες να συνομιλήσεις με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, που έχει φύγει από τη ζωή, μέσω της τεχνολογίας; Αυτό ακριβώς πραγματεύεται η ταινία ‘e-social’ το σενάριο της οποίας υπογράφει ο Σωτήρης Πετρίδης, ένας από τους πιο πολυβραβευμένους νέους δημιουργούς της Θεσσαλονίκης με παγκόσμιες διακρίσεις, που είδε το πρωτότυπο σενάριό του να ανοίγει την πόρτα για τον μαγικό κόσμο του Comic-Con International στο San Diego.
Lion King, παιδικά όνειρα και ένα PhD γεμάτο Horror
«Κατά κύριο λόγο, οι αναμνήσεις μου από την παιδική ηλικία βασίζονται σε εικόνες – το επάγγελμα βλέπεις! Δύο είναι οι πιο δυνατές εικόνες που μου έχουν μείνει και περιλαμβάνουν και οι δύο κινηματογράφο: η πρώτη εικόνα είναι όταν με πήγαν σινεμά για πρώτη φορά στην ταινία Lion King – ήμουν, δεν ήμουν 5 χρονών. Έχει χαραχτεί μέσα μου αυτή η ταινία. Η δεύτερη εικόνα είναι όταν πήγα 9 χρονών στο Star Wars: The Phantom Menace και έτσι μυήθηκα στην πρώτη μου geek αγάπη.
Από το δημοτικό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου να ασχοληθώ με τις αφηγηματικές τέχνες. Γενικά, ήμουν τυχερός στο γεγονός ότι στο σχολείο είχα καθηγητές που με στήριζαν σε αυτή την επιλογή και με ωθούσαν στο να κάνω πράγματα. Στο γυμνάσιο, με την τάξη μου είχαμε στήσει ολόκληρη θεατρική παράσταση σε δικό μου κείμενο, ενώ στο λύκειο είχαμε κάνει κάποια βίντεο που έφτασαν μέχρι το Global Education Festival στο San Remo. Το ότι ήθελα να ασχοληθώ συγκεκριμένα με τον κινηματογράφο το αποφάσισα στην τρίτη λυκείου. Η σχολή μου ιδρύθηκε όταν εγώ έμπαινα στο Λύκειο και δεν την είχα καν ακουστά. Όταν ενημερώθηκα για αυτήν, ήμουν σίγουρος ότι αυτό ήθελα να κάνω.
Το Τμήμα Κινηματογράφου στο ΑΠΘ είναι το μοναδικό τμήμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα που ειδικεύεται στην κινηματογραφική τέχνη. Σίγουρα υπάρχουν ελλείψεις και προβλήματα, όπως και σε όλες τις σχολές λόγω της κρίσης, αλλά παράλληλα υπάρχουν και «δυνατοί» καθηγητές που με τα μέσα που διαθέτουν σου προσφέρουν άρτια μόρφωση και κατάρτιση. Η Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή έχει γίνει το επίκεντρο παραγωγής αξιόλογων ταινιών μικρού μήκους και αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγω στο τμήμα», αναφέρει χαρακτηριστικά και στέκεται στο αντικείμενο του διδακτορικού του.
«Ως καθαρόαιμος geek, αποφάσισα να ασχοληθώ με τις ταινίες slasher (Halloween, Friday the 13thκτλ). Η έρευνά μου αφορά την ανάλυση των αφηγήσεων τους από το 1974 που εμφανίστηκαν έως και σήμερα και τη συστηματική μελέτη της εξέλιξης του υποείδους. Τα horror films γενικότερα δεν είθισται να μελετώνται συστηματικά και στο σύνολό τους (κάτι που άρχισε να αλλάζει τα τελευταία χρόνια), έτσι η μόνη σημαντική μελέτη των ταινιών slasher είναι από τις αρχές του 1990, μία έρευνα που δεν λαμβάνει υπόψη της την τεράστια εξέλιξη που έγινε τα τελευταία 25 χρόνια. Αυτό το κενό πάω να καλύψω με το διδακτορικό μου και ήδη έχω κάνει και κάποιες ακαδημαϊκές δημοσιεύσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Μία από τις μεγαλύτερες χαρές της μέχρι τώρα μικρής ακαδημαϊκής μου πορείας ήταν όταν ένας Αμερικανός ακαδημαϊκός που έχω χιλιοχρησιμοποιήσει ως παραπομπή, μου έστειλε email να μου πει ότι διάβασε ένα άρθρο μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι αξίζει τον κόπο η όλη έρευνα και προσήλωση που, όπως κι εσύ θα ξέρεις καλά, απαιτεί ένα διδακτορικό».
Ένα «Μπαλόνι» του 2035 ταξιδεύει στο San Diego με 15 βραβεία στις βαλίτσες του
«Εντός των προπτυχιακών σπουδών υπήρχαν διάφορες ταινίες μικρού μήκους ως εργασίες στα πλαίσια των μαθημάτων, αλλά η πρώτη σοβαρή και ολοκληρωμένη ταινία για εμένα ως σεναριογράφος/παραγωγός ήταν Το Μπαλόνι (2013). Είναι μία δεκαπεντάλεπτη ταινία που αφορά τη διαδικασία διαχείρισης πένθους ενός δεκάχρονου κοριτσιού που μόλις έχασε τον πατέρα του, αλλά και τη μετέπειτα συνύπαρξη με τη μητέρα του. Η ταινία πήγε φεστιβαλικά καλά, καθώς προβλήθηκε σε περίπου 20 διεθνή φεστιβάλ σε 8 χώρες και απέσπασε δύο βραβεία. Έπειτα, έχοντας κάνει τον κύκλο της στα φεστιβάλ, αποφασίσαμε να αφήσουμε την ταινία ελεύθερη στο διαδίκτυο. Αυτή η κίνηση μας έκανε ακόμη πιο χαρούμενους γιατί η ταινία μάζεψε αρκετά views και κοινοποιήσεις, γεγονός που αποτελεί δείγμα ότι επικοινωνεί με το κοινό της», τονίζει.
Πριν από λίγο καιρό ένας φίλος μου σύστησε το ‘e-Social’. Το είδα το ίδιο απόγευμα και λίγη ώρα αργότερα ένα συγχαρητήριο email έφευγε από τον υπολογιστή μου προς τον νεαρό που κάθεται απέναντί μου και απολαμβάνει μία παγωμένη λεμονάδα. «Οι περισσότεροι με γνώρισαν από τη συγκεκριμένη ταινία. Το e-Social ήταν η πρώτη προσπάθειά μας να κάνουμε κινηματογράφο είδους και χάρη στους απίστευτους συντελεστές που την στελέχωσαν, το εγχείρημα στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Ναταλία Λαμπροπούλου, ενώ εγώ υπέγραψα το σενάριο και την παραγωγή. Η ταινία διαδραματίζεται στο 2035 και αφορά τη δυνατότητα δημιουργίας ολογραμμάτων νεκρών προσώπων μέσα από τις πληροφορίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που κατείχαν εν ζωή.
Το συγκεκριμένο project είχε πολλές ανάγκες σε παραγωγικό επίπεδο, γιατί έπρεπε να στήσεις έναν μελλοντικό κόσμο και να ενσωματωθούν πολλά ψηφιακά εφέ για να γίνει πιστευτό αυτό, αλλά το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Τα ψηφιακά εφέ, που τα ανέλαβαν ο Γιάννης Λιόλιος και ο Κώστας Καρύδας, κατάφεραν να μετατρέψουν αμέτρητα green screens σε τεχνολογία και gadgets του μέλλοντος δίνοντας στην ταινία την αισθητική που θέλαμε. Η ταινία προβλήθηκε σε 15 χώρες και σε 45 διεθνή φεστιβάλ, αποσπώντας και 7 βραβεία (από καλύτερης ταινίας μέχρι σεναρίου και β’ γυναικείου ρόλου). Μία από τις μεγαλύτερες χαρές που έχω πάρει από τις ταινίες μας μου την έδωσε η συγκεκριμένη ταινία, καθώς έγινε δεκτή και προβλήθηκε στο Comic-Con International του San Diego το 2015. Όπως σου ανέφερα και πριν, είμαι μεγάλος geek και το να προβληθεί ταινία σου στο μεγαλύτερο event της pop culture ήταν ένα dream come true!».
Η κίνηση έχει υποχωρήσει, την ώρα που ένα λεωφορείο του Ο.Α.Σ.Θ. κορνάρει νευριασμένα τον οδηγό που έχει παρατήσει – σχεδόν επιδεικτικά – το όχημά του στο κέντρο του δρόμου. Η συζήτησή μας τελειώνει παράλληλα με τη διαμάχη των δύο οδηγών. Του ζητώ να μου απαριθμήσει τα βραβεία που έχει λάβει τα τελευταία χρόνια. Ξεκινάει να υπολογίζει. Χαμογελώντας.
«Μέχρι στιγμής, οι ταινίες μας στο σύνολό τους έχουν αποσπάσει αρκετά βραβεία – γύρω στα 15. Σε προσωπικό επίπεδο, έχω κερδίσει τρία βραβεία σεναρίου: το πρώτο ήρθε για το e-Social από το Festicini – Festival Internacional de Cinema Independente της Βραζιλίας, το δεύτερο για το White Collar (2016) από το Artfools Film Festival στη Λάρισα, ενώ έχω πάρει και το 2ο Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου Μικρού Μήκους από την Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος για το Τελευταία Επιθυμία, ένα σενάριο που δεν έχει γυριστεί ακόμη. Επίσης, λόγω των επιτυχιών που έχουν οι ταινίες μας, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο μου έχει δώσει στο σύνολο 3 Αριστεία, στα πλαίσια των βραβεύσεων των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας για διακρίσεις που έχουν λάβει. Ξέρεις κάτι; Ίσως τελικά το Lion King να ήταν μία καλή έμπνευση!», καταλήγει γελώντας.
Info: Αυτή την περίοδο, ο Σωτήρης ολοκληρώνει τρεις καινούριες ταινίες: Το ‘Emotico Man’, το ‘Scopophilia’ και το ‘9023’.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
