“Εσείς θα μπορούσατε να θυσιαστείτε για μία ιδέα;”
Μιλήσαμε με τον Ανδρεά Κωνσταντίνου και τον Αινεία Τσαμάτη με αφορμή τους ρόλους τους στο 'Τελευταίο Σημείωμα', που βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου.
- 26 ΟΚΤ 2017
Ο Παντελής Βούλγαρης μαζί με την Ιωάννα Καρυστιάνη έχουν τελειοποιήσει το ιστορικό δράμα. Μετά τις ‘Νύφες’ και τη ‘Μικρά Αγγλία’, η νέα τους συνεργασία είναι η ταινία ‘Το Τελευταίο Σημείωμα’, σε συμπαραγωγή COSMOTE TV, η οποία έχει ήδη πάρει πάρα πολύ καλές κριτικές.
Το ‘Τελευταίο Σημείωμα’ πραγματεύεται την εκτέλεση των 200 της Καισαριανής από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944, ως αντίποινα για τη δράση της αντιστασιακής οργάνωσης του ΕΛΑΣ. Οι 200 της Καισαριανής ήταν Έλληνες κομμουνιστές, που ζούσαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου. Ήταν αρχικά πολιτικοί κρατούμενοι της δικτατορίας του Μεταξά και παραδόθηκαν στις γερμανικές δυνάμεις μετά την έναρξη του πολέμου.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο οποίος, όντας γνώστης της γερμανικής γλώσσας, εκτελούσε χρέη μεταφραστή στο στρατόπεδο. Τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη υποδύεται ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ενώ τον φίλο του, Χρήστο, υποδύεται ο Αινείας Τσαμάτης.
Λίγο πριν την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες, την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, μιλήσαμε με τους δύο ηθοποιούς για τους ρόλους τους και τους ρωτήσαμε αν θα μπορούσαν να θυσιαστούν για μία ιδέα.
Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson
Διαβάζετε βιβλία Ιστορίας;
Αινείας Τσαμάτης: Κάποια πράγματα μας είναι γνωστά βεβαίως. Εμένα μου αρέσουν οι ταινίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ούτως ή άλλως, αλλά για να προετοιμαστούμε για την συγκεκριμένη ταινία διαβάσαμε και βιβλία. Διαβάσαμε τη ‘Φρίκη του Κομμένου’, που οι Γερμανοί έκαψαν ολόκληρο χωριό στην Άρτα, μωρά, παιδιά, γυναίκες. Όλοι ήταν αθώοι. Μας έδινε βιβλία η Ιωάννα Καρυστιάνη. Είχαμε καλή πηγή. Είναι γνώστες της ιστορίας και οι δύο.
Ανδρέας Κωνσταντίνου: Πρέπει να χτίσεις ένα περιβάλλον που να σε κινητοποιήσει. Όχι μόνο αυτό που υπάρχει σαν φυσικό περιβάλλον. Nα υπάρχει και μέσα σου.
Γνωρίζατε για τους 200 της Καισαριανής;
Ανδρέας: Εγώ όχι.
Αινείας: Γνώριζα μόνο τη φράση ‘Οι 200 της Καισαριανής’, αλλά ποτέ δεν είχα ασχοληθεί με το τι έγινε.
Εσείς πιστεύετε θα μπορούσατε να θυσιαστείτε για μία ιδέα;
Αινείας: Τότε πολύ πιθανό να το σκεφτόσουν έστω, όχι μόνο να το κάνεις. Τώρα δεν υπάρχει αυτή η συνθήκη να θυσιαστείς για κάτι. Ούτε οι ιδεολογίες είναι ίδιες, ούτε ο πόλεμος γίνεται με τους ίδιους όρους. Εκεί το πιστεύω σου ήταν πάνω από όλα. Κινδύνευες τη ζωή σου. Παλεύεις κάθε μέρα με τη σκέψη του θανάτου, οπότε ήταν πιο φυσιολογικό να τη βάλεις μέσα σου και να φτάσεις στα άκρα για κάτι τέτοιο. Κάτι ανάλογο είναι οι γιατροί που μένουν στη Συρία, ενώ βομβαρδίζονται τα νοσοκομεία. Μόνο αυτό μπορώ να βρω σαν εικόνα του σήμερα.
Ανδρέας: Αυτό είναι πολύ θεωρητικό, επειδή ήταν άλλη η εποχή. Ήταν μια ολόκληρη ζωή και μια στάση ζωής, που είχανε, που τους οδηγούσε εκεί. Δεν ήταν ότι ξαφνικά σου τίθεται ένα δίλημμα και εσύ πρέπει να ανακαλύψεις αν έχεις μέσα σου μια ιδέα για την οποία μπορείς να πεθάνεις. Εμένα η απόφαση του Σουκατζίδη δεν με ξενίζει. Είναι το μόνο λογικό, που θα μπορούσε να συμβεί. Αυτοί οι άνθρωποι είχαν καταλάβει ότι η διατήρηση κάποιων ιδεών μέσα τους ακέραιες και η προστασία και η προάσπιση αυτής της ιδέας με τη ζωή και τη στάση τους ήταν ό,τι πιο σημαντικό θα μπορούσαν να έχουνε ποτέ. Σήμερα δεν γίνεται εύκολα.
Είχατε συνεργαστεί στη ‘Μικρά Αγγλία’ με τον Παντελή Βούλγαρη και την Ιωάννα Καρυστιάνη, όπως και μεταξύ σας. Πόσο διαφορετική ήταν η καινούρια συνεργασία σας στο ‘Τελευταίο Σημείωμα’;
Ανδρέας: Υπήρχε μία οικειότητα και μία ζεστασιά, η οποία βέβαια υπήρχε και στην πρώτη, αλλά η πρώτη είναι και η αναγνωριστική. Διανύεις μία απόσταση μέχρι να ρθεις κοντά, κάτι που ο Παντελής και η Ιωάννα το βλέπουν φυσικό και το επιδιώκουν πολύ. Είναι τέτοιοι άνθρωποι.
Τώρα για μένα ήταν πιο δύσκολη συνθήκη αυτή. Αισθανόμουν ότι καλούμουν να κάνω κάτι πιο δύσκολο και απαιτητικό σε σχέση με την ‘Μικρά Αγγλία’. Αυτός ο ήρωας, ο οποίος υποδύομαι, είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο κόσμους. Υπηρετεί τον έναν κόσμο πιστά και ακέραια. Παρόλα αυτά συναναστρέφεται πάρα πολύ και με τον άλλο κόσμο σε σημείο και σε βαθμό, που δέχεται κατηγορίες για την ακεραιότητά του. Είναι εγκλωβισμένος εν τέλει. Το πώς συνέβαινε αυτό, με προβλημάτισε και θεωρητικά και πρακτικά, δηλαδή το να καταλάβω τί σημαίνει να έχεις πολύ στενά περιθώρια και να αδυνατείς να κινηθείς όπως θα ήθελες, όπως θα ονειρευόσουν. Αυτό ήταν ένα από τα στοιχεία που με δυσκόλεψαν.
Αινεία, εσένα τι σε δυσκόλεψε πιο πολύ στον ρόλο σου;
Αινείας: Κάθε μέρα έχεις να αντιμετωπίσεις δυσκολίες της κατάστασης του ανθρώπου, που υποδύεσαι. Το πώς λέγονται αυτά τα λόγια, πώς εκφράζονται, τι είναι αυτά τα λόγια, σε ποιον τα λες. Πώς δημιουργείς μια σχέση μέσα σε ένα πλαίσιο. Ήμασταν 200 άνθρωποι σε ένα θάλαμο. Πώς μπορείς και ανοίγεις το στόμα σου εκεί μέσα και είσαι ο εαυτός σου και αυτό που έχεις πιστεί ότι θέλεις να κάνεις, να βγει; Όλα αυτά ήταν δυσκολίες και δοκιμασίες. Αλλά χωρίς αυτά δεν νομίζω ότι μπορείς να πας παραπέρα.
Ανδρέα, φοβάσαι μήπως σου προσφέρουν συνέχεια ρόλους σε ταινίες εποχής, λόγω της επιτυχημένης πορείας σου σε αυτές;
Ανδρέας: Το φοβάμαι. Το ‘χω πει και στον Αινεία, ήταν θέμα συζητήσεών μας, αλλά εντάξει. Φοβάμαι κι άλλα πράγματα, τις κατσαρίδες, τον θάνατο. Είναι κάτι που το ελέγχεις εσύ όμως και είναι ψεύτικος φόβος.
Είναι μία πρόκληση, όταν έρχονται άνθρωποι όπως ο Παντελής και η Ιωάννα και σου λένε “διάβασε το”, και διαβάζεις ένα σενάριο το οποίο δημιουργεί ένα κόσμο γεμάτο συναισθήματα, συνθήκες, εικόνες που είναι τόσο ζωντανά, που είναι πέρα από τον ιστορικό χρόνο.
Εσύ λοιπόν, καλείσαι να βρεις πράγματα τα οποία να είναι εξίσου αληθινά και ζωντανά, να οικοδομήσεις έναν χαρακτήρα που ο κόσμος θα μπορεί πάντα να τον παρακολουθεί, να τον νιώθει, να ταυτίζεται μαζί του.
Όταν κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται, ο φόβος αυτός συρρικνώνεται.
Πώς γνωριστήκατε; Ήταν στη ‘Μικρά Αγγλία’;
Αινείας: Γνωριζόμασταν φατσικά. Μετά ήρθε η Μικρά Αγγλία, όπου εγώ είχα ένα μικρό ρόλο και ήρθα για λίγες μέρες στο νησί, αλλά κάναμε αρκετή παρέα.
Ανδρέας: Παρόλο που γενικά δεν κάνω παρέα με άτομα που έχουν μικρούς ρόλους.
Αινείας: Μετά κάναμε μαζί θέατρο και κάναμε και εκεί παρέα. Ε, και τώρα μέναμε στο ίδιο σπίτι. Φάγαμε πολύ ο ένας τα μούτρα του άλλου στη μάπα. Αλλά περάσαμε πάρα πολύ ωραία.
Ανδρέας: Επιβεβαιώνω.
Έχετε και οι δύο πολύ χιούμορ. Σε μια ταινία ταινία όπως ‘Το Τελευταίο Σημείωμα’, που δεν υπάρχουν ανάλαφρες στιγμές, μπορεί να γελάσετε ή να κάνετε πλάκα την ώρα μιας απαιτητικής σκηνής;
Ανδρέας: Μπορεί και να συμβεί, αλλά δεν θυμάμαι αν συνέβη. Μέσα σε όλο αυτό το πράμα υπήρχε μια συνείδηση και μία συγκρότηση του τι κάνουμε, αλλά και δεν υπήρχε μία με το ζόρι φρίκη για να αποδώσουμε αυτό το πράγμα. Χρειάζεται μία συγκέντρωση, μία ηρεμία.
Αινείας: Ανάμεσα στα κενά κάτι κάνεις για να μπορείς να ξαναμπείς. Είναι βαρύ το θέμα και θες κάποια εκτόνωση.
Ανδρέα, το καινούριο λουκ είναι για κάποιο ρόλο;
Ανδρέας: Είναι για μία παράσταση, που θα γίνει τον Δεκέμβρη στο Κακογιάννη. Λέγεται ‘Moth’, δηλαδή σκώρος. Είναι με έναν τρόπο αυτοβιογραφική, για έναν άνθρωπο, που νομίζει ότι είναι πεταλούδα. Είναι σόλο, θα παίζω μόνο εγώ, και έχει και ένα κινηματογραφημένο κομμάτι. Επίσης δεν θα έχει λόγο -αυτή είναι μια ιδιαιτερότητά της.
Εμείς στο PopCode ασχολούμαστε και βλέπουμε πολύ ταινίες και σειρές. Εσείς;
Αινείας: Τώρα τελείωσα το ‘Narcos‘την 3η σεζόν, που ήταν πάρα πολύ ωραία. Καουρισμάκι είδα πρόσφατα ‘Την Άλλη Όψη’ και μου άρεσε πάρα πολύ. ‘Game of Thrones’, ‘Breaking Bad’, όλα αυτά τα κλασσικά. Το ‘Night Of’, το ‘Stranger Things’. Βλέπω γενικά σειρές. Με χαλαρώνει πάρα πολύ. Μπορεί να δω και πέντε επεισόδια τη μέρα.
Ανδρέας: Εγώ δεν βλέπω. Θα ήθελα όμως, γιατί μου αρέσει, όσες φορές το κάνω.
Αινείας: Να πήγαμε και είδαμε τη ‘Λάμψη’ το καλοκαίρι.
Ανδρέας: Ναι, ντάξει δεν είπα ότι δεν βλέπω τίποτα. Βλέπω στο σινεμά τρεις ταινίες τον χρόνο.
Και τότε πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Ανδρέας: Μου αρέσει να παίζω. Έπαιζα από μικρός. Με την έννοια του παιχνιδιού, του αφηγητή μιας ιστορίας. Αλλά δεν είμαι πολύ καλός στο να ακούω. Σίγουρα το να είμαι καλύτερος ακροατής είναι μια ποιότητα, που πρέπει να δουλέψω περισσότερο μέσα μου, γιατί κάποια στιγμή και αυτός που μιλάει, μιλάει, θέλει να πάρει και πράγματα. Αν λες συνέχεια αυτά που ξέρεις, καταντάς γραφικός.
Είναι ωραίο να βάζεις καινούρια πράγματα μέσα σου και ο κινηματογράφος είναι ένα υπέροχο μέσο, για να το κάνεις αυτό. Όπως και τα λογοτεχνικά βιβλία ή η ποίηση ή η μουσική. Περνάω μία φάση που αυτά δεν τα κάνω, όσο θα ήθελα να τα κάνω. Παλιά που το έκανα περισσότερο αισθανόμουν πολύ πιο γεμάτος, γιατί έβαζα πράγματα μέσα μου που ανάδευαν κάπως την ψυχή. Τώρα είμαι κάπως μουδιασμένος σε σχέση με αυτά, αλλά ευελπιστώ ότι θα ανακάμψω, γιατί μου λείπει αρκετά.
Λόγω δουλειάς;
Ανδρέας: Όχι. Σε φάσεις δουλεύω πάρα πολύ, αλλά σε άλλες φάσεις καθόλου. Είναι κάτι τόσο απλό και σχεδόν γελοίο. Είναι γιατί βαριέμαι. Αλλά αυτό το “βαριέμαι” προκύπτει μετά από ένα μούδιασμα εσωτερικό. Έχω παρατήσει αυτή την πλευρά μου, που θέλει να έχει μία δίψα για αυτά τα πράγματα. Κάποιο πλήγμα έχω δεχτεί, για να γίνει αυτό. Αυτό πρέπει να το βρω. Είμαι σε αυτή τη διαδικασία, γι αυτό κάνω και αυτή την παράσταση. Κάνω μία κατάδυση μέσα μου. Τώρα που το λέω το συνειδητοποιώ, ότι είναι όλα αυτά. Υπάρχει μία πληγή. Κάπου έγινε ένα τραύμα το οποίο κουκουλώθηκε πρόχειρα με μία βαρεμάρα και μία παραίτηση από κάποια πράγματα. Θέλω να πιστεύω ότι δεν με αντιπροσωπεύει η παραίτηση. Αλλά αυτό δεν πρέπει να είναι θεωρητικό, πρέπει να το κάνεις κιόλας.
Αινείας: Πώς λεγόταν αυτή η σειρά με τη Nicole Kidman;
‘Big Little Lies’.
Αινείας: Κι αυτό μ αρέσει πάρα πολύ.
Εσύ πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;
Αινείας: Εγώ από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Κάπως μου τη βίδωσε. Έπαιζα τύμπανα και κάποια στιγμή λέω, πώς θα το εξελίξω; Ήθελα να ασχοληθώ με χορό, με τραγούδι, με διάφορα τέτοια. Γενικώς ψαχνόμουνα και ο μόνος χώρος, που τα συνδύαζε αυτά ήταν μια δραματική σχολή. Και κάπως κύλισε μετά.
Έχεις γράψει ή σκηνοθετήσει ποτέ τον εαυτό σου;
Αινείας: Όχι, και μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο και το φοβάμαι. Το να σκηνοθετήσω ειδικά. Το να γράψω, δεν ξέρω τι είναι. Το να σκηνοθετήσω, να αναλάβω όλο αυτό στα χέρια μου, να αποφασίσω αυτό το πράγμα θα είναι “έτσι”, και θα γίνει “κάτι”, με τρομάζει.
Τώρα τι άλλο κάνετε;
Αινείας: Θα παίξω στους ‘Δαιμονισμένους’ σε σκηνοθεσία Konstantin Bogomolov και στην ‘Πενθεσίλεια’ σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη -και τα δύο στη Στέγη. Και έχω ένα ρόλο στη νέα ταινία του Σταύρου Τσιώλη, που θα κάνει πρεμιέρα τώρα στη Θεσσαλονίκη.
Ανδρέας: Θα είμαι σε μια παράσταση, που είναι θεατρική διασκευή του ‘Reservoir Dogs’ στο Σύγχονο Θέατρο στα τέλη Γενάρη και τον Φλεβάρη με την Άντζελα Μπρούσκου, που ανεβάζει ‘Έντα Γκάμπλερ’. Επίσης παίζω ένα μικρό γκεστ στο ‘Success Story’ του Νίκου Περάκη και περιμένουμε κάποια στιγμή στο επόμενο έτος να βγει και η καινούρια ταινία του Άγγελου Φραντζή ‘Virus’.
*Το ‘Τελευταίο Σημείωμα’ του Παντελή Βούλγαρη βγαίνει στις αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου από την Tanweer. Συμπαραγωγή COSMOTE TV.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ
