Ο Ιωάννης Παπαζήσης παραμένει παιδί του Trainspotting
- 14 ΔΕΚ 2017
Ο Ιωάννης Παπαζήσης έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο ‘Hardcore’ όσο ήταν ακόμη φοιτητής, αλλά μάθαμε το όνομά του από τις ‘Σειρήνες στο Αιγαίο’.
Στη συνέχεια έπαιξε σε επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση και τα τελευταία χρόνια έχει εστιάσει στο θέατρο, ενώ πιστεύει ότι το μέλλον του ελληνικού σινεμά βρίσκεται στους δημιουργούς ταινιών μικρού μήκους.
Πώς θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε, αφού μεγάλωσε κυριολεκτικά μέσα στο Φεστιβάλ Δράμας.
Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στις θεατρικές παραστάσεις ‘Κοριολανός’ και ‘Καμ Μπακ’ και εμείς τον βρήκαμε στο θέατρο Σημείο και μιλήσαμε για όλα τα στάδια της ζωής του.
*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson
ΑΠΟ ΤΗ ΔΡΑΜΑ ΣΤΟ ΔΡΑΜΑ
Κατέβηκα από τη Δράμα για να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό και είχα την τύχη να περάσω κατευθείαν. Δεν είχα ξανακατέβει στην Αθήνα ποτέ.
Στα Φεστιβάλ της Δράμας έχω μεγαλώσει. Ο παππούς μου είχε το περίπτερο έξω από τον κινηματογράφο που γινόταν.
Οι γονείς μας μας άφηναν με τον αδερφό μου στον παππού και εκείνος, επειδή δεν μπορούσε να μας κρατάει όλη μέρα, είχε κάνει συμφωνία με τον κύριο που είχε τον κινηματογράφο και μας άφηνε όλη μέρα και βλέπαμε ταινίες. Βλέπαμε Fred Astaire, Bruce Lee, ερωτικές. Έτσι ξεκίνησε το μικρόβιό μου με το σινεμά.
Έχω παλέψει τα τελευταία χρόνια, έχω μιλήσει με πολιτικούς και τους έχω ζητήσει να αλλάξουν ημερομηνίες. Έχει τις ίδιες ημερομηνίες με τις Νύχτες Πρεμιέρας. Είναι τραγικό. Δηλαδή ποιος θα πάει στη Δράμα; Κανείς. Και ολοένα το ρίχνουν και περισσότερο το Φεστιβάλ. Θεωρώ ότι έχει μείνει πολύ πίσω και θεωρώ ότι είναι ένα σπουδαίο φεστιβάλ. Γιατί ο πυρήνας του σινεμά, το αύριο του σινεμά, βρίσκεται στους μικρομηκάδες.
Είχα κάνει μία μικρού μήκους με ένα κολλητό μου, η οποία λέγεται ‘Παπαζήσης’ και ήταν ένα αφιέρωμα. Ντοκιμαντέρ. Λέγαμε ότι ποτέ δεν θα μας κάνουν ντοκιμαντέρ για τη ζωή μας και να το κάνουμε μόνοι μας. Ήταν πριν ξεκινήσω καν την υποκριτική. Χαβαλέ κάναμε. Δεν το χουμε ανεβάσει, αλλά το σκέφτομαι σοβαρά. Είναι τελείως Lars von Trier. Είναι η κάμερα στο χέρι, τίποτα. Νομίζω έχει πολλή πλάκα. Αλλά φοβάμαι ότι θα το παρεξηγήσουνε. Έχουμε χάσει το χιούμορ μας και εγώ παλεύω να μην το χάσω.
ΑΠΟ ΤΟ TRAINSPOTTING ΣΤΟ HARDCORE
Δεν έχω κάτι που να αγαπάω σαν χόμπι ή που να με ξεκουράζει πιο πολύ από τις ταινίες. Σε κάθε ταινία δεν ψάχνω την τέχνη της. Ψάχνω το δικό μου γέμισμα μέσα της. Το μυαλό μου είναι χαοτικό σε ό,τι αφορά στο σινεμά.
Παραμένω όμως παιδί της γενιάς του ‘Trainspotting’. Μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία μου για το σινεμά.
Το είδα στη Θεσσαλονίκη με παρέα Trainspotting. Και είχαμε φρικάρει. Δεν το πιστεύαμε ότι μπορεί να είναι τόσο ωραίο το σινεμά. Είναι μέχρι και σήμερα η αγαπημένη μου ταινία. Γι αυτό με απογοήτευσε και το 2, αλλά και πάλι συγκινήθηκα που τους είδα όλους μαζί.
Το ‘Hardcore’ ήταν η πρώτη μου και πιο αγαπημένη δουλειά μέχρι και σήμερα. Ίσως να μαι ευαισθητοποιημένος, επειδή ήταν η πρώτη μου. Δηλαδή ήμουν ακόμα φοιτητής. Ήταν πολύ κοντά στα πιστεύω μου, σ’ αυτό που θεωρώ σινεμά, τέχνη. Ήταν μια δουλειά που την αγάπησα πάρα πολύ.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΣΤΗ ΘΑΛΕΙΑ
Στις ‘Σειρήνες στο Αιγαίο’ ήμασταν μια παρέα πολύ πιο νέων ανθρώπων τότε, που όλο το καλοκαίρι περνούσαμε καλά και κάναμε γυρίσματα. Δεν ξέραμε τι μας περιμένει”.
Θυμάμαι μια ωραία συζήτηση με όλα τα παιδιά ένα βράδυ στην Ανάβυσσο, που βάζαμε στοιχήματα για τα εισιτήρια και νομίζω κανείς δεν είχε ξεπεράσει τις 300-400 χιλιάδες. Και τελικά η ταινία έκανε 1,6 εκατομμύρια.
Δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το σπίτι, γιατί μας περίμεναν κάμερες. Δεν το πίστευα. Είναι μια πολύ γλυκιά ανάμνηση με έναν σκηνοθέτη που είναι πολύ μεγάλη χαρά μου που έχω συνεργαστεί. Δεν το πίστευα ότι κατεβαίνοντας από τη Δράμα θα δουλέψω με τον Περάκη.
Η προτίμησή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ μέσα στα 13 χρόνια που ασχολούμαι. Πάντα αγαπούσα ως θεατής το σινεμά. Ξεκινώντας από τη σχολή αγάπησα περισσότερο το σινεμά και στην αρχή έκανα μόνο ταινίες και στην πορεία με κέρδισε το θέατρο. Αν και μου χει λείψει το σινεμά και τελευταία γίνονται πολλές αξιόλογες προσπάθειες.
Το ‘Καμ Μπακ’ είναι η πρώτη μου κωμωδία στο θέατρο. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ. Την αντιμετωπίζω όμως, όπως αντιμετωπίζω όλους τους ρόλους. Δεν έψαξα να βρω “τι ειναι κωμικό”. Με ενδιέφερε να ψάξω να βρω ένα ρόλο και να αφήσω τις καταστάσεις να έρθουν να βρουν τον ρόλο χωρίς να εκβιάσω το γέλιο του κοινού. Από την άλλη σκηνοθετεί την παράσταση ο Πέτρος Φιλιππίδης, ένας τεράστιος κωμικός, ο οποίος μου έμαθε και μας έμαθε τι θα πει timing κωμωδίας και τι θα πει να κατεβάζεις την παράσταση από τη σκηνή στην πλατεία”.
Για μένα είναι σημαντικό σε κάθε δουλειά να παίρνω κάτι. Έχω γίνει πολύ πιο εγωιστής στη δουλειά μου και στην τέχνη μου.
Τέλη Γενάρη θα ξεκινήσω μια μουσικοθεατρική παράσταση στο Θέατρο Καρέζη και μετά το Πάσχα είμαι στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά στον ‘Ηλίθιο’ του Ντοστογιέφσκι με τον Πέτρο Φιλιππίδη.
Ο ρόλος μου στο ‘Ταξίδι στον Σταυρό του Νότου’, ένα έργο που πήγαμε φέτος το καλοκαίρι περιοδεία και πέρυσι είχαμε παίξει στο Badminton, στο οποίο έκανα τον ποιητή Μποντλέρ, είναι πιο κοντά σε μένα και τον αγαπώ πιο πολύ από όλους μου τους ρόλους.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ
Νομίζω ότι το κοινό αντιμετωπίζει την τέχνη από την αντίθετη πλευρά από αυτή που την αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες. Ψάχνει να βρει το δικό του χώρο και τη δική του ταύτιση μες στην τέχνη. Τι εννοώ. Το μεγάλο πρόβλημα για μένα στην τέχνη είναι ο θεατής που πηγαίνει πχ στη ‘Στέγη’ θεωρεί ότι είναι και στη ζωή του της ‘Στέγης’, ότι είναι ποιοτικός ο ίδιος για να πηγαίνει εκεί και ότι αυτός που πηγαίνει σε ένα ανοιχτό θέαμα εμπορικού τύπου δεν είναι του ίδιου επιπέδου. Και αυτός που διαβάζει μια εφημερίδα τύπου ‘Lifo’ είναι πιο ψαγμένος από αυτόν που διαβάζει ‘Hello’. Εκεί πιστεύω είναι το πρόβλημα της τέχνης. Δεν ξέρω κατά πόσο το κοινό είναι εκπαιδευμένο”.
Όσο για τους καλλιτέχνες θεωρώ ότι το 70% το ορίζουν οι Άλλοι και το 30% εσύ με τη δουλειά σου. Αν σε πάρουν και σε λανσάρουν συνέχεια σε συγκεκριμένα έντυπα, φτιάχνεις μια καριέρα που δεν υφίσταται και δεν έχει βάση με το ταλέντο σου. Ξέρω παραστάσεις που έχουνε βαπτιστεί καλές πριν καν ξεκινήσουν, επειδή τις παίζουν συγκεκριμένα έντυπα. Έχω δει ηθοποιούς να έχουν βαφτιστεί οι καλύτεροι χωρίς να έχω δει ποτέ καλές ερμηνείες. Αυτό είναι ένα θέμα παράξενο.
Δεν είμαι από αυτούς που “εκφράζονται” μέσα από τη δουλειά τους.
Δεν θεωρώ ότι η δουλειά μου είναι τρόπος έκφρασης. Θεωρώ ότι είναι μορφή τέχνης και απλά δουλεύω και βγάζω το καλλιτεχνικό μου προσωπείο ως προς στον κόσμο. Έχει διαφορά. Δεν εκφράζομαι καθόλου μέσα από τη δουλειά μου. Μακάρι να μπορούσα να εκφραστώ. Ίσα ίσα που με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση και κατάσταση σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Είναι πολύ ψυχοφθόρα δουλειά.
ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK ΣΤΟ INSTAGRAM
Μέχρι το 2014 κρατιόμουνα δεν είχα τίποτα. Το Facebook το άνοιξα για τη δουλειά. Δεν πάνε να δούνε την παράστασή σου. Από τη στιγμή που την ποστάρεις, είναι σαν να την έχουν δει. Την έχεις κάνει”.
Η αφίσα πλέον λειτουργεί πιο πολύ από την ίδια την παράσταση.
Με το Instagram την πάτησα τελείως. Αλλά το επόμενο βήμα είναι να τα κλείσω όλα. Όχι επειδή είναι μόδα. Οτιδήποτε είναι μόδα δεν το χαρακτηρίζουμε ως κακό. Ίσα ίσα εμένα μου αρέσει η μόδα. Απλά περίμενα κάτι πιο έξυπνο από τους ανθρώπους που υποτίθεται είναι πιο έξυπνοι από μας. Νοιάζομαι πλέον και πολύ για τον εαυτό μου. Νιώθω ότι μας τρώει ένα χρόνο που θα μπορούσαμε να τον εκμεταλλευτούμε σε πολύ διαφορετικά πράγματα. Νομίζω ότι το δοκίμασα και τελικά δεν έχει και τεράστιο ενδιαφέρον”.
ΑΠΟ ΖΑΧΑΡΗ
Η σύζυγος του, Βανέσσα Αδαμοπούλου, εξέδωσε πρόσφατα το βιβλίο της ‘Από ζάχαρη κι αλάτι’, από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Εγώ δεν θα μπορούσα να γράψω ούτε σύνθημα στον τοίχο. Μου έρχονται ιδέες, αλλά δεν μπορώ να γράψω. Αλλά και να μπορούσα δεν θα το έκανα, επειδή η Βανέσσα γράφει. Θέλει μια τρομερή απομόνωση που με φοβίζει.
Έχω σοκαριστεί με τον γιο μου. Είναι 2,5 χρονών. Παίρνει το κινητό μου, είναι το πάθος του. Αν του βάλεις μερέντα, ένα παιχνίδι και το κινητό, πάει στο κινητό. Το παίρνει, το ανοίγει, πατάει Υoutube και βλέπει μόνος του μίκυ μάους. Με κάνει και νιώθω μεγάλος πλέον! Εγώ μεγάλωσα σε αλάνα. Υπάρχει χάσμα.
INFO
Κοριολανός, του Ουίλιαμ Σέξπιρ
Θέατρο Σημείο, Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα, Τηλ: 2109229579
Κάθε Δευτέρα και Τριτη, 21:15.
Το καμ μπακ, του Βασίλη Κατσικονούρη
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος Τηλ.: 2103418550
Παρασκευή, Σάββατο: 21:00, Κυριακή: 20:00.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ