John Waters: “Το κοινό μου ήταν οι εγκληματίες!”

Υπάρχει ένας περίεργα συναρπαστικός συμβολισμός στο να είναι ένας σκηνοθέτης σαν τον Τζον Γουότερς το πρόσωπο του επετειακού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Για τα 60 τα στρογγυλά του χρόνια, το Φεστιβάλ (που διεξάγεται 31 Οκτωβρίου ως 10 Νοεμβρίου) προσκαλεί τον καλτ θρύλο για να τον βραβεύσει για το σύνολο της προσφοράς του, την ώρα που το ιερόσυλο έργο του Γουότερς έχει γίνει πλέον κανόνας. Από το εμβληματικό “Pink Flamingos” μέχρι το πλήρους αποδοχής “Hairspray” κι από παλαιότερα classics σαν το “Female Trouble” μέχρι πρόσφατα έργα του που σταδιακά περνούν κι αυτά το στάδιο της επανεκτίμησης σαν το “A Dirty Shame”, ο Γουότερς αποτελεί μια περίπτωση αντιπροσωπευτική της ίδιας του της τέχνης. Η διαδρομή του από ιερόσυλος auteur του περιθωρίου μέχρι αδιαπραγμάτευτος θρύλος που τιμάται από τα Φεστιβάλ όλου του πλανήτη, δίχως ποτέ να αλλάξει ο ίδιος το στυλ και τις ευαισθησίες του, θα μπορούσε να είναι σύμβολο του πώς στο πέρασμα των ετών το ίδιο το σινεμά αλλάζει, και μαζί εμείς ως κοινό, καθώς κι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα πιο ιδιόμορφα έργα του.

Ο Γουότερς είναι μια αληθινά εμβληματική μορφή, ένας άνθρωπος που λατρεύει το σινεμά και την ιδέα του πάντα πάντα να προσπαθείς να προκαλέσεις (την αλλαγή, την αντίδραση, τον ίδιο σου τον εαυτό). Κι ένας άνθρωπος τον οποίο δε χορταίνεις να τον ακούς να μιλάει. Τρομερά ευγενικός, με ένα χαμόγελο που μοιάζει να χωρά όλη του την ύπαρξη, δεν σταματά ποτέ να μιλά με συναρπαστικό τρόπο για τα πάντα, από το σινεμά και την τηλεόραση μέχρι την πολιτική και τις θεωρίες του για το πέρασμα του χρόνου, και μπορεί να εκστομίσει τις μεγαλύτερες ακρότητες με τον πιο γλυκό και εγκάρδιο τρόπο. Αφήνοντας στη συνέχεια να του ξεφύγει ένα βαθύ, απολαυστικό γέλιο που γεμίζει το δωμάτιο.

Γεννημένος στη Βαλτιμόρη πριν 73 χρόνια, ο σπουδαίος σκηνοθέτης αποτελεί πράγματι μνημείο για την καλλιτεχνική κοινότητα. Στη Θεσσαλονίκη θα παραδώσει masterclass, θα παρουσιάσει το “Female Trouble”, θα συστήσει 10 αγαπημένες του ταινίες που πρέπει το κοινό να ανακαλύψει (μια δεκάδα που περιλαμβάνει από no budget πορτρέτα σαν το “Krisha” μέχρι την εμπρηστική σάτιρα “Mom and Dad” με τον Νίκολας Κέιτζ), θα τιμηθεί από το Φεστιβάλ και, φυσικά, θα ερμηνεύσει το προσωπικό του σόου, This Filthy World. (Εισιτήρια ήδη προπωλούνται.)

Εμείς μιλήσαμε με τον Γουότερς πρόσωπο με πρόσωπο σε ένα άλλο Φεστιβάλ. Νωρίτερα φέτος, τιμήθηκε με το βραβείο Pardo d’onore Manor για την προσφορά του, από το Φεστιβάλ του Λοκάρνο στην Ελβετία. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ μάλιστα προβλήθηκε και το έργο του, “Cecil B. Demented” στην κεντρική Πιάτσα Γκράντε, το υπέροχο ανοιχτό σινεμά χιλιάδων θέσεων στο οποίο μετασχηματίζεται η κεντρική πλατεία της πόλης κάθε Αύγουστο. Μια μέρα μετά την προβολή, συναντήσαμε τον θρυλικό σκηνοθέτη για να μιλήσουμε καλό και κακό γούστο, για τις ταινίες που του αρέσουν, και για το πώς άλλαξε το κοινό στη διάρκεια των δεκαετιών.

(Locarno Film Festival Samuel Golay)

Στο Λοκάρνο τιμηθήκατε για το σύνολο του έργου σας. Πώς νιώθετε όταν είστε καλεσμένος σε Φεστιβάλ και σας απονέμεται κάποιο τέτοιο βραβείο;

Είναι συναρπαστικό, πλάκα κάνεις; Χωρίς ειρωνεία. Ίσως αν ζήσεις πιο πολύ από τους κριτές σου να αρχίζεις να τιμάσαι. Κάνω αυτό το πράγμα εδώ και τόσα χρόνια, είναι συναρπαστικό για δεν χρειάστηκε ποτέ να αλλάξω πολύ. Και είχα πάντα κοινό, από την αρχή. Αλλά οι άνθρωποι που έρχονταν έγιναν περισσότεροι και πιο διεθνείς και σιγά σιγά… γιατί δεν έγινε με τη μία αυτό, συνέβη στην πορεία 50 χρόνων. Και περιέργως οι ταινίες μου άρχισαν να παίζουν καλύτερα στην πορεία από ό,τι όταν βγήκαν. Το “Serial Mom” πχ παίζει καλύτερα τώρα. Το “Female Trouble” ΣΙΓΟΥΡΑ δεν ήταν επιτυχία όταν βγήκε. Ούτε το “Cry-Baby”. Εξαρτάται. Αλλά συνεχίζουν να αντέχουν, που για μένα είναι η απόλυτη κριτική. Και σύντομα θα υπάρχουν νεότεροι φανς που δεν θα είχαν καν γεννηθεί όταν έκανα την τελευταία μου ταινία. Πόσο μάλλον την πρώτη!

Οπότε γράφω βιβλία τώρα, συνεχίζω να λέω ιστορίες, όσο μπορώ να το κάνω αυτό.

Ξαναβλέποντας παλιότερες ταινίες σας, έχετε νιώσει ποτέ να εκπλήσσεστε ιδιαίτερα από κάποια;

Όταν τις ξαναβλέπω λέω πάντα πώς διάβολο το έφτιαξα αυτό, πώς γίνεται να το γύρισα; [γελάει] Χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτα. Μου προκάλεσε έκπληξη ότι το “Hairspray” είχε την επιτυχία που είχε, αλλά από την άλλη μου κάνει εντύπωση και γιατί δεν έκαναν επιτυχία όλες οι ταινίες μου! Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα σε όλους. Αναρωτιόμουν, γιατί δεν αρέσουν σε όλους; Δεν το πιάνω!

Αλλά ξέρω πως δεν είναι ταινίες για όλους, κι αυτό είναι το γοητευτικό σε αυτές. Πάντα ήξερα πως το κοινό μου ήταν μειονότητες που δεν ταίριαζαν καν στις δικές τους μειονότητες. Δεν ήταν απλά γκέι κοινό στην αρχή. Γιατί οι γκέι όταν ξεκίνησαν εγώ ήταν πολύ… παλιομοδίτες. Μισούσαν αυτό που έκανα! Πολλοί από αυτούς. Οι εγκληματίες ήταν το κοινό μου!

Και τώρα είχαμε ας πούμε χτες την ταινία σας να προβάλλεται στην μεγάλη ανοιχτή αίθουσα στην πλατεία και ήταν στο κοινό δύο κυρίες που γελούσαν, και ήταν μητέρα και κόρη.

Το ξέρω! Θα μισούσα να το δω με τη μητέρα μου! Κι η αδερφή μου λέει, όποτε πάει σε πρεμιέρες μου, “Δεν κάθομαι με τη μαμά!!”. Και μισούν όταν πάνε σε ταινίες και στα πιο αηδιαστικά σημεία γυρνάνε όλοι και τους κοιτάνε να δουν τις αντιδράσεις τους. Ο μπαμπάς μου είχε το καλύτερο, μετά την πρεμιέρα του “Dirty Shame”. Μου λέει, “ήταν αστείο, ελπίζω να μην το ξαναδώ ποτέ”.

Αλλά μου λες τώρα πως το έβλεπε αυτή με τη μητέρα της. Και πολλοί μου λένε ότι οι γονείς τους πχ τους δείξαν το “Pink Flamingos”. Τους λέω, “ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ;;;” Τι είδους γονείς έχεις;; [γελάει] Οι γονείς μου ποτέ δε θα μου έδειχναν αυτή την ταινία.

Μετανιώνετε που δεν κάνατε εμπορικό σινεμά στην αρχή της καριέρας σας;

Πάντα ήθελα να είμαι εμπορικός! Κάθε ταινία μου νόμιζα ότι ήταν εμπορική, και περιέργως το “Pink Flamingos” ήταν. Έπαιζε κάθε βδομάδα για 10 χρόνια. Μια χαρά εμπορικό μου φαίνεται!

Από ποιο κομμάτι της διαδικασίας αντλείτε τη μεγαλύτερη απόλαυση;

Ποτέ από το γύρισμα, το διασκεδαστικό κομμάτι είναι πάντα να τα σκέφτομαι. Αλλά και η χαρά που ένιωσα όταν η Divine πήρε πολύ καλές κριτικές… Και μάλιστα αφού είχαμε θεμελιώσει τον χαρακτήρα, που ήταν βασικά κάτι για να τρομάξει τους χίπηδες, ήταν ένα τέρας. Όταν άλλαξε και έγινε αγαπητή μητέρα στο “Polyester” πήρε πολύ καλές κριτικές και μετά στο “Hairspray” παίζοντας μια υπέρβαρη μητέρα έμοιαζε ακριβώς όπως γυναίκες που θα συναντούσες σε μια τέτοια γειτονιά, δεν υπήρχε η παραμικρή υπερβολή. Τότε πήρε τις καλύτερες κριτικές. Δυστυχώς μετά ψόφησε! [σσ. Λέει επι λέξει “dropped dead”.]

Η Divine δεν ήταν τρανς, δεν είχε καμία θέληση να γίνει γυναίκα, δεν ντυνόταν ποτέ σαν γυναίκα εκτός από όταν κάναμε ταινία. Έλεγε πως ήθελε να περνάει ως Γκοτζίλα, όχι ως γυναίκα. Κι επρόκειτο να παίξει στο “Παντρεμένοι με Παιδιά”, πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αμερική, θα έπαιζε τον γκέι θείο, που θα ήταν ίσως ο πρώτος μεγάλος γκέι χαρακτήρας στην τηλεόραση. Θα ήταν τεράστια επιτυχία. Κι αυτό είναι διπλή τραγωδία.

Αλλά τουλάχιστον διάβασε όλες τις θετικές κριτικές! Δεν πέθανε μια βδομάδα ΠΡΙΝ βγει η ταινία, πέθανε μια βδομάδα μετά. [γελάει] Οπότε διάβασε όλες τις θετικές κριτικές.

Στην βιογραφία σας λέτε πως γίνατε σεβαστός κόντρα στις πιθανότητες. Πώς είναι αυτό το συναίσθημα;

Είναι πολύ καλό, βασικά. Και αστειεύομαι στο βιβλίο για αυτό, λέω πως το χειρότερο είναι αν κερδίσεις το σεβασμό για το πρώτο πράγμα που θα κάνεις, γιατί τότε δεν έχεις πού να πας. Δεν έχεις τίποτα να κατακτήσεις, μπορείς μόνο να απογοητεύσεις. Αν το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι ευρέως αποδεκτό και δεν δημιουργήσει κανέναν μπελά, μετά τι; Μετά σε προσλαμβάνουν να πας στο Χόλιγουντ και να κάνεις μια υπερηρωική ταινία 100 εκατομμυρίων όπου σου λένε τι να κάνεις, αποτυγχάνεις, και η καριέρα σου τελειώνει. Αυτό συμβαίνει.

Είναι καλό για εμένα που δεν χρειάστηκε να αλλάξω πολύ για να τα καταφέρω. Αυτό ήθελα να κάνω. Να πω σε νέους πως μπορείς να το κάνεις, μπορείς να τα κάνεις σκατά και να θριαμβεύσεις. Απλά πρέπει να βρεις το πώς. Που είναι μια διαπραγμάτευση. Κι επίσης το να μαθαίνεις τη μπίζνες πλευρά αυτού που κάνεις, είναι τρομερά σημαντικό. Πολλοί λένε δε με νοιάζει αυτό. Το καλό που σου θέλω, να το μάθεις! Γιατί μπορεί να γράψεις μια φανταστική ταινία αλλά πώς θα τη βγάλεις εκεί έξω; Κι όταν τη βγάλεις εκεί έξω πώς θα βγάλει λεφτά; Είναι περίπλοκα όλα αυτά.

Ο Τζον Γουότερς ανεβαίνει στη σκηνή της Πιάτσα Γκράντε στο 72ο Φεστιβάλ Λοκάρνο (Locarno Film Festival / Ottavia Bosello)

Τι είναι κάτι που σας ενοχλεί πολύ στη διαδικασία, στο πώς φτιάχνονται οι ταινίες;

Μισώ τον αυτοσχεδιασμό! Είμαι μέλος του Σωματείου Σεναριογράφων. Αν θες να γράφεις φίλε, γίνε μέλος του γαμημένου του σωματείου! [γελάει] Διαβάζω για τον άλλον που λέει πετάω το σενάριο και το κάνω δικό μου. “Τι είπες…;” Το μισώ αυτό. Πες. Τις Γαμημένες. Λέξεις. Που έχω γράψει εκεί.

Δεν μου αρέσει ο αυτοσχεδιασμός! Εκτός αν είσαι ξερωγώ ο Γουόρχολ, κι αυτή είναι η τέχνη σου, ΟΚ. Εγώ δεν λειτουργώ έτσι. Κι αν αλλάξουμε κάτι το προβάρουμε πρώτα. Όταν πεις μια ατάκα και δεν λειτουργεί, δεν είμαι τρελός, ξέρω αν κάτι λειτουργεί, θα το αλλάξουμε. Αλλά οι ηθοποιοί που λένε όχι θέλω να το κάνω εγώ… Όχι. Δεν είχα ποτέ τέτοιο ηθοποιό σε εμένα, αλλά ξέρω πως πολλοί το κάνουν. Θες να αυτοσχεδιάσεις; Γράψε το σενάριό σου.

Βλέπετε πολλές ταινίες ταξιδεύοντας και στα Φεστιβάλ; Και κάθε χρόνο δημοσιεύετε τις 10άδες σας.

Ναι, πάντα έβλεπα πολλές ταινίες και βλέπω ακόμα. Πάντα μου αρέσουν οι feel bad ευρωπαϊκές ταινίες. Πάντα όταν οι κριτικοί λένε για μια ταινία ότι είναι εντελώς Τζον Γουότερς, πάντα τις μισώ αυτές τις ταινίες! Γιατί απλά προσπαθούν υπερβολικά να είναι Χόλιγουντ αηδιαστικές κωμωδίες. Μου αρέσει το “Hangover” αλλά η 50ή του απομίμηση όχι. Βλέπω πολλές ταινίες αλλά πιο πολύ αυτές που λέμε arty. Γκασπάρ Νοέ, Λαρς φον Τρίερ, Μπρούνο Ντιμόν. Μου αρέσουν αυτές που προκαλούν μπελάδες! Το “Li’l Quinquin” του Ντιμόν μου αρέσει πάρα πολύ- δεν έχω δει ακόμα τη δεύτερη σειρά.

Γενικά αυτά που διαλέγω συνήθως για τις δεκάδες μου δεν είναι σε άλλες λίστες. Ψηφίζω και στα Όσκαρ, και στα WGA, βλέπω ταινίες στο σινεμά, σε σκρίνερ. Δε με νοιάζει πώς τα βλέπεις αρκεί να βλέπεις ταινίες.

Πώς έχουν αλλάξει τα γούστα σας στο πέρασμα των χρόνων;

Δε νομίζω να έχουν αλλάξει. Ακόμα μου αρέσουν οι ριζοσπαστικές ταινίες, το underground σινεμά, ταινίες που δημιουργούν μπλεξίματα, δε νομίζω πως έχω αλλάξει στο ελάχιστο.

Και φαίνεται να ακολουθείτε και το τι συμβαίνει.

Πρέπει να το ακολουθείς, αν θες να κάνεις κάτι σήμερα. Πρέπει! Μου αρέσει ο Τζάστιν Μπίμπερ! [γελάει] Ζωγράφισε το μουστάκι μου μια φορά. Τον συμπαθώ τον Τζάστιν. Αλλά τώρα τον έχει απαγάγει η θρησκεία, μου άρεσε όταν σνίφαρε μπογιά με ράπερς γ’ διαλογής. Και ήταν γυμνός όλη την ώρα.

Ποια είναι η σχέση σας γενικά με την ποπ κουλτούρα, πώς βλέπετε τη μίξη διασκέδασης και πολιτικής που συμβαίνει αυτή τη στιγμή;

Κάνω ολόκληρο αντιτραμπικό κομμάτι στο σόου μου, για το πώς νομίζω ότι ξυρίζει τον κώλο του, ας πούμε. Χαίρομαι που ζω σε μια χώρα που μπορώ να έχω ελευθερία του λόγου και να μη με πυροβολάνε όταν λέω κάτι τέτοιο.

Για τώρα.

Ναι, ναι! Γιατί ξέρεις, θα ξανακερδίσει.

Το πιστεύετε;

Ναι. Ποιος θα τον κερδίσει; Όλοι οι δημοκρατικοί είναι αδύναμοι. Κανείς τους δεν έχει πλάκα. Θα ψηφίσω οποιονδήποτε από αυτούς αλλά νομίζω θα χάσουν.

Βλέποντας το πεδίο σήμερα, πιστεύετε πως χρειαζόμαστε περισσότερο το είδος των ταινιών σας;

Ναι αλλά δεν τις παίρνεις. Δεν ξέρω για εδώ στην Ευρώπη, αλλά η καλλιτεχνική σκηνή ταινιών τα πάει πολύ άσχημα στην Αμερική. Οι νέοι δεν θέλουν, θέλουν να πάνε να δουν εμπορικές ταινίες. Υπάρχει ακόμα κοινό αλλά είναι μεγάλοι σε ηλικία. Όποτε πάω σινεμά βλέπω γύρω μου μόνο 50άρηδες.

Ίσως το κοινό βλέπει τηλεόραση ή Netflix;

Μου αρέσουν όλα αυτά. Ένας ακόμα που μπορεί να πει “ναι” όταν θέλω να κάνω ταινία. [γελάει] Αυτό με νοιάζει. Δεν με νοιάζει αν τα βλέπω σπίτι ή στην αίθουσα, δε με νοιάζει που θα τα δεις. Netflix το πρώτο πράγμα που είχε κάνει παραγωγή ήταν το spoken word show μου. Δεν είμαι εναντίον τους. Στις Κάννες ξέρω τι γίνεται. Δεν ξέρω ποια είναι η απάντησή μου.

To καταλαβαίνω από την πλευρά των αιθουσαρχών αλλά έπρεπε να το έχουν σκεφτεί πριν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν είδαν το Uber να έρχεται γιατί ήταν υπερβολικά τεμπέληδες για να το σταματήσουν. Ή η βιομηχανία των ξενοδοχείων. Πώς επιτρέπει στο airbnb να συμβεί; Βλεφάρισαν πρώτοι. Όπως και με το Uber. Δεν το πολέμησαν από την πρώτη στιγμή και έχασαν. Έπρεπε να το έχουν δει να έρχεται, αυτοί όλοι οι τεμπέληδες λομπίστες.

Μιλώντας για τον καλλιτεχνικό κόσμο, έχετε κάνει το “Pecker”.

Είναι ακόμα η γλυκιά μου ταινία. Είναι η πιο γλυκιά μου ταινία!

Ποιο ήταν το παλαβό πράγμα που συναντήσατε στον καλλιτεχνικό κόσμο;

Μου αρέσει ο καλλιτεχνικός κόσμος. Και είμαι εναντίον της τέχνης για τον λαό, νομίζω είναι μια φρικτή ιδέα. Μου αρέσει ο ελιτισμός της τέχνης. Μου αρέσει που πρέπει να φορέσεις ξεχωριστό outfit, που πρέπει να μάθεις να μιλάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, μαθαίνεις να βλέπεις με άλλο τρόπο. Είναι ένα μαγικό κόλπο! Που άλλοι δε μπορούν να κάνουν.

Το “Pecker” μου ήρθε επειδή αναρωτήθηκα πώς ένιωσαν αυτοί οι άνθρωποι όταν είδαν μια εικόνα τους να πουλιέται για εκατομμύρια στο Sotheby’s. Αυτό μου έδωσε την ιδέα γιατί ο Πέκερ δεν ήταν σαν εμένα. Εγώ δεν ήμουν αφελής. Αυτός ήταν αουτσάιντερ. Εμένα μου αρέσει ο κόσμος της τέχνης, κάνω πλάκα με πράγματα που μου αρέσουν. Είναι ιδιαίτερος κόσμος.

Η αληθινή τέχνη μπορεί να είναι αστεία. Όχι πνευματώδης. Επειδή όλη η σύγχρονη τέχνη είναι πνευματώδης. Αλλά αστεία! Έχω ένα έκθεμα που είναι ένα λουλούδι σε μια οθόνη. Ξέρεις πώς ας πούμε γύρω από τη Μόνα Λίσα ή αν πλησιάσεις να δεις κάτι σε ένα μουσείο έχουν γύρω ένα χώρο απαγορευμένο με ταινία κι αν πλησιάσεις βαράει συναγερμός για λόγους ασφαλείας; Είχα αυτό εγώ, αλλά αν πλησίαζες σε έβρεχε. Αυτό ας πούμε. Δεν πίστευαν άνθρωποι ότι υπάρχει αυτό σε μουσείο! Οι φύλαες το λάτρευαν, έλεγαν ότι είναι η καλύτερη δουλειά που είχαν ποτέ, συνεχώς γέλαγαν. Σαν Candid Camera. Αυτό ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι.

Κι ένα άλλο όπου με άφησαν να κάνω installation κι είχα μέχρι και στο γκαράζ, όταν έβγαιναν άνθρωποι από τα αυτοκίνητά τους ακούγονταν αυτοκίνητα να ουρλιάζουν [κάνει ήχο αυτοκινήτου να φρενάρει απότομα] και να τρακάρουν! Κι οι ασφαλιστές με έβαλαν να το κατεβάσω γιατί οι άνθρωποι τρόμαζαν. Ή μετά, έβαζα glory holes στις τουαλέτες και το αποκαλούσα αρχιτεκτονική παρέμβαση.

Πώς νιώθετε όταν σας περιγράφουν ως πρωτοπόρο σε κάποιο κομμάτι τέχνης;

Μια χαρά! Καλύτερο από όταν με περιγράφουν “αργοπορημένο στο δείπνο”. [γελάει] Ξέρεις, από το “Little Rascals”. [γελάει πολύ]

Ποιος είναι για εσάς ο ορισμός του κακού γούστου;

Το κακό γούστο έχει καλό κακό γούστο και κακό κακό γούστο. Το κακό κακό γούστο είναι ο Τραμπ. Είναι το πώς διακοσμούν τον Λευκό Οίκο. Είναι σα να το έκανε ο Τζεφ Κουνς χωρίς την γνώση της ιστορίας της τέχνης και την ευφυία. Είναι σαν goth στο Λας Βέγκας. Αυτό είναι το κακό κακό γούστο. Το καλό κακό γούστο είναι ο Τζεφ Κουνς! Ακριβώς το ίδιο πράγμα, ίδια διακόσμηση, αλλά από τον Τζεφ Κουνς, θα ήταν καλό κακό γούστο. Είναι το ύφος και η ευφυία πίσω από το κάθε τι.

Γνωρίζεστε με τον Τζεφ Κουνς;

Τον ξέρω! Μια αγαπημένη ιστορία είναι για το πώς η μητέρα μου κι η θεία του ήταν στην ίδια κοινότητα συνταξιούχων μαζί και κάθονταν και συνέκριναν εμπειρίες ντροπής από εγκαίνιά μας, λέγανε ιστορίες και γελάγανε. Μιλώντας για όλους τους διασυρμούς από τις πρώτες μας εκθέσεις… πολύ αστείο, έγιναν φίλες με αυτό.

Τι υπάρχει που δεν κάνατε ακόμα και θα θέλατε;

Δε μπορώ να τραγουδήσω! Αλλά θέλω να γράψω μια νουβέλα. Γράφω ένα βιβλίο τώρα, “Liar Mouth”, για μια γυναίκα που κλέβει βαλίτσες στο αεροδρόμιο.

Πώς δεν συμβαίνει αυτό συχνότερα!

Ναι! ΚΑΠΟΤΕ τσέκαραν τα tags σου, τώρα δεν το κάνουν πουθενά πια, μπορείς πανεύκολα να πεις, α σόρι, μοιάζουν όλες ίδιες… Βασικά ΜΟΙΑΖΟΥΝ όλες ίδιες!

Αλλά βιβλία, αγοράζω όλα τα βιβλία για να τα διαβάσω. Πάντα διαβάζω κάτι. Δε μπορώ να φανταστώ να μην είμαι στη μέση ενός βιβλίου. Έτσι χαλαρώνω, όχι με τηλεόραση. Αν και βλέπω κάποια τηλεόραση. Αν είναι όμως μια σειρά που μπορείς να την διαβάσεις, τότε είναι μια κακή σειρά. Γιατί να ασχολούμαι;

Ποια είναι καλή τηλεόραση;

Ντέιβιντς Λιντς, το “Twin Peaks”. Το “Escape at Dannemora” ήταν αστείο, καλό. Το “Assassination of Gianni Versace”.

Σας αρέσει ο Ράιαν Μέρφι;

Ναι, πολύ! Ήμουν και στο “Feud”. Έπαιξα τον Γουίλιαμ Καστλ. Ο Ράιαν ασχολείται με τα πάντα, έκανε τώρα παραγωγή στο “Circus of Books” ένα ντοκιμαντέρ για ένα porn shop στο Λος Άντζελες που ανήκε σε μια οικογένεια Εβραίων και τα παιδιά δεν είχαν ιδέα.

O Τζον Γουότερς στο “Feud”

Μιλώντας για τον Γουίλιαμ Καστλ, πώς βλέπετε αυτή τη νέα εποχή τρόμου;

Ο τρόμος έχει περάσει από πολλές περιόδους και αλλαγές και έφτασε στο σημείο που το έκαναν αστείο, το έκαναν ειρωνικό. Και μετά έγινε torture porn και τώρα πρέπει να γυρίσει στις ρίζες του. Εγώ το spoken word show μου το κάνω συχνά σε horror conventions και άνθρωποι μου λένε, εσύ δεν έκανες ταινίες τρόμου. Σε αυτό λέω, “ρώτα τη μητέρα μου!”. Αλλά κάνω ολόκληρο κωμικό σόου για τον τρόμο.

Τα πιο καινούρια, ποιο είναι αυτό με τον υπνωτισμό…

“Get Out”!

Το “Get Out”! Αυτό λειτούργησε επειδή ήταν αστείο κι επειδή οι liberals ήταν οι κακοί! Επανεφηύρε κάτι ως νέο. Νομίζω η παρωδία έχει τελειώσει. Δεν προσπαθούμε να γελάσουμε όλη την ώρα. Αλλά κι οι βασανισμοί τελείωσαν κάπως. Οι νέες επιτυχίες τρόμου, το “Hereditary”, το καινούριο του σκηνοθέτη του “Get Out”…

Το “Us”.

Που μου άρεσε! Καλό ήταν! Αυτό συμβαίνει τώρα στον τρόμο.

Υπάρχουν ηθοποιοί σήμερα που πιστεύετε πως θα ταίριαζαν σε κάτι δικό σας, που θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Ήταν σπουδαίο το “Twin Peaks” και ήταν εκεί ένας που μου άρεσε. [σκέφτεται, μοιάζει να αλλάζει γνώμη] Έτσι εδώ που καθόμαστε, θα έλεγα τον νεκρό Μπραντ Ρένφρο. Θα ήθελα να τον χρησιμοποιήσω νεκρό. Η νεκροφιλία είναι απλά φόβος της απόδοσης.

Είναι αλήθεια πως είχατε απορρίψει τον Μπραντ Πιτ για το “Cry-Baby”;

Όταν ήρθε δεν ήταν σταρ, δεν είχε κάνει ακόμα κάτι, τον είδα και δεν τον διάλεξα και όταν έφυγε λέγαμε ΠΟΙΟΣ είναι αυτός, θα γίνει ο μεγαλύτερος σταρ. Αλλά δε μπορούσε να είναι το δεξί χέρι του Τζόνι Ντεπ στο “Cry-Baby”, έπρεπε να είναι κάποιος πιο ιδιόρρυθμος. Όποτε τον έχω ξαναδεί από τότε πάντα γελάμε. Και είναι τόσο σπουδαίος. Είναι φοβερός στην ταινία του Κουέντιν. Το βρήκε στην πορεία, μια χαρά θα ήταν. Πρέπει να ήμουν ο μόνος άνθρωπος που του είπε όχι! Αλλά ήταν προφανές ακόμα και τότε πως θα γίνει σταρ. Και είναι και καλός ηθοποιός κιόλας, αυτό είναι το απίστευτο. Την είδες την ταινία του Κουέντιν; Είναι φοβερός σε αυτήν!

(Locarno Film Festival / Ottavia Bosello)

Η ταινία πως σας φάνηκε;

Το λάτρεψα. Αλλά μου αρέσουν όλες οι ταινίες του. Του έχω πάρει και συνέντευξη! Είναι σπουδαίος και του αξίζει κάθε επιτυχία. Και το καινούριο του… είναι πραγματικά πολύ καλό. Θα κερδίσει Όσκαρ. Και ο Μπραντ.

Η ταινία αυτή μιλάει για κάτι παρελθοντικό. Εσείς νιώθετε ποτέ νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές;

Όχι, ποτέ. Πάντα νιώθω πως το μέλλον είναι καλύτερο και πάντα οι άνθρωποι της ηλικίας μου λένε, α, τότε περνάγαμε καλύτερα, διασκεδάζαμε πιο πολύ. Αυτό σημαίνει ότι είσαι μια γέρικη κλανιά χωρίς επιρροή πια.

Αν ήμουν νέος θα ήμουν χάκερ! Εκεί, στο dark web, να κλείνω την κυβέρνηση έτσι για το κέφι μου… [γελάει δυνατά] Να κάθεσαι εκεί στο πατρικό σου, με τις πιτζάμες, μέσα σε ένα δωμάτιο για δυο μήνες και να κλείνεις ολόκληρη τη βιομηχανία αερογραμμών, χωρίς λόγο! Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν καλή μόδα. Normcore υποθέτω; Αλλά σε κακή στάση, κάθεσαι στον υπολογιστή όλη την ώρα. Πρέπει να έχεις καλό λουκ για να είσαι άξιος εγκληματίας. Ο χάκερ δεν έχει λουκ, μόνο κακή επιδερμίδα.

Υπάρχει όμως και το λουκ της Ριάνα στο “Ocean’s 8”, έχει και dreadlocks.

Α, δεν το είδα αυτό όμως! Υπάρχουν και τα techy kids ε; Δισεκατομμυριούχοι στο Σαν Φρανσκίσκο. Αυτοί δεν αγοράζουν ρούχα, δεν αγοράζουν τέχνη, απλά κάθονται ακίνητοι στα Starbucks, σκέφτονται πράγματα που κανείς δεν θέλει, και βγάζουν δισεκατομμύρια γι’αυτό. Μπράβο τους! Μακάρι να σκεφτόμουν κι εγώ κάτι.

(© Marco Abram / Locarno Film Festival)

*Ο θρυλικός Τζον Γουότερς θα παρουσιάσει το σόου του This Filthy World στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 31 Οκτωβρίου ως 10 Νοεμβρίου. Εισιτήρια για την παράσταση ήδη προπωλούνται. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 72ου Φεστιβάλ Λοκάρνο.

*Ευχαριστούμε το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.

—-

Και τώρα, πάμε μια βόλτα στο 1999 με το διαχρονικό twist της “Έκτης Αίσθησης”. Στο πλαίσιο του αφιερώματός μας για το θρυλικό σινεμά του 1999, δες το νέο μας επεισόδιο POP για τις Δύσκολες Ώρες, με καλεσμένη τη Μίνα Μπιράκου.