Και ξαφνικά, περάσαμε ένα ολόκληρο μεσημέρι με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο

Σκηνή πρώτη: Βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού στο οποίο έμενα τα τελευταία 3 χρόνια, μαζί με τους 2 κολλητούς μου. Στην τηλεόραση παίζει ΕΡΤ (ΝΕΡΙΤ τότε, αν θυμάμαι καλά) και συγκεκριμένα ένας αγώνας μπάσκετ του Φιλαθλητικού στην Α2. Ο ένας εκ των συγκατοίκων με κοιτάζει με απορία και με ρωτάει: “Καλά είσαι βλαμμένος, τι είναι αυτό που βλέπεις;”. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι θέλω να δω ποιος είναι αυτός ο Αντετοκούνμπο, για τον οποίοι οι ειδικοί προβλέπουν ότι σε μερικά χρόνια θα παίζει στο ΝΒΑ. Δεν τον έπεισα και μετά από λίγο αλλάξαμε κανάλι. Έμεινα με την απορία.

Σκηνή δεύτερη: Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, με το iPad στο χέρι. Εκμεταλλεύομαι το League Pass και χαζεύω έναν απ’ τους πρώτους αγώνες των Bucks της σεζόν 2013-2014. Ίσως η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβαλα να δω έναν αγώνα των Bucks με τόση ανυπομονησία. Η κοπέλα μου προσπαθεί να κοιμηθεί και με ρωτάει τι βλέπω. “Έβαλα να δω λίγο Αντετοκούνμπο, ο Έλληνας που παίζει στο ΝΒΑ” εξηγώ. “Ποιος είναι πάλι αυτός, κοιμήσου” ήταν πάνω-κάτω η απάντηση που μου έδωσε. Μετά από λίγο το έκλεισα. Είχα πάρει μια μικρή γεύση.

Σκηνή τρίτη: Λεωφόρος Μεσογείων. Ο Χάρης οδηγεί, με προορισμό την Παιανία, με εμένα στη θέση του συνοδηγού και την Φραντζέσκα στο πίσω κάθισμα. Έχοντας δει πια πάρα πολλούς αγώνες του Γιάννη στην τηλεόραση, έχοντας βρεθεί στο ΟΑΚΑ για να τον δω από κοντά με τη φανέλα της Εθνικής, βρίσκομαι μερικά λεπτά μακριά απ’ το να τον γνωρίσω. Οι κολλητοί μου σχολίασαν αυτή τη συνάντηση με ένα “δεν σε χάλασε”, η κοπέλα μου ζήτησε να βγάλω μια φωτογραφία μαζί του για να την κορνιζάρουμε κι εγώ ανέλυα με το Χάρη τη σεζόν που μόλις ολοκλήρωσε ο Γιάννης και τις μελλοντικές επαγγελματικές κινήσεις του αδερφού του, Θανάση, μπας και ξεχάσω το άγχος μου. Δεν υπήρχε χρόνος για “όταν εγώ ήθελα να δω Αντετοκούνμπο εσείς με κοροϊδεύατε” κι άλλες τέτοιες χιπστερίες.

Μετά από μερικά πάνω-κάτω στη Λεωφόρο Λαυρίου, καταφέραμε να φτάσουμε στο στούντιο του ΟΤΕ TV. Τα δύο αδέρφια βρίσκονται αυτές τις ημέρες στην Ελλάδα στο πλαίσιο του ΕΚΟ Antetokounbros Streetball Event 2016, που θα πραγματοποιηθεί Απρίλιο και Μάιο στο Ηράκλειο Κρήτης, την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, με την υποστήριξη του OTE TV και την τηλεοπτική κάλυψη των καναλιών OTE SPORT. Τα στούντιο του καναλιού άνοιξαν τις πόρτες τους για να μας υποδεχτούν και να μας δώσουν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τα δύο αδέρφια, να φωτογραφηθούμε μαζί τους (αυτό δεν ήταν στα προαπαιτούμενα αλλά σιγά μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη) και να τους υποβάλλουμε κάποιες ερωτήσεις.

(Το στούντιο που λέγαμε)

Όσο οι άνθρωποι του καναλιού μας ξεναγούσαν στο εντυπωσιακό είναι η αλήθεια τηλεοπτικό στούντιο, εγώ είχα βρεθεί ανάμεσα σε αρκετούς απ’ τους κορυφαίους μπασκετικούς δημοσιογράφους της χώρας, για τους οποίους ήταν απλά, άλλη μια μέρα στη δουλειά. Εντάξει, θεωρητικά κι εγώ σαν δημοσιογράφος βρέθηκα στην Παιανία, όμως η αλήθεια είναι ότι αισθανόμουν απλά σαν ένας γκρούπι που ήθελε να δει από κοντά και να μιλήσει με έναν σταρ του NBA τον οποίο μερικές ημέρες πριν χάζευε να κάνει απανωτά triple double στην τηλεόραση.

Θέλω να πω, τρομερό το στούντιο με τις οθόνες, τον φωτεινό πίνακα, τα κουμπιά, τους γερανούς και τις τεχνολογίες, αλλά εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε επιτέλους θα έρθουν τα αδέρφια.

Παντού είχαν στηθεί μπασκετικά πηγαδάκια, στα οποία προσπαθούσα να συμμετάσχω σαν τον ξάδερφο καλεσμένου σε πάρτι, μέχρι που μια περίεργη κινητικότητα πρόδωσε τον ερχομό των Antetokounbros (το έκλεψα, είναι τέλειο). Χαμογελαστοί, ευγενικοί, καλοντυμένοι και κυρίως ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ, πήραν θέση δίπλα στον Βασίλη Σκουντή, τον οποίο επίσης έβλεπα για πρώτη φορά στη ζωή μου κι αν ήταν εκεί τα δύο αδέρφια, θα ήταν το highlight της ημέρας  μου.

(Ε-ε-έρχονται)

Αλλά τα αδέρφια ήταν εκεί. Καθισμένα στα σκαμπό τους ώστε να πλησιάσουν λίγο τους σαφώς πιο κοντούς δημοσιογράφους, έτοιμα να μας λύσουν τις απορίες. Δεν θα σου πω ψέμματα, είχα άγχος, ντρεπόμουν και λίγο. Έχω πάρει δεκάδες συνεντεύξεις, όμως η θέα ενός σταρ του NBA, γιατί αυτό είναι πλέον ο Γιάννης, μερικά μέτρα μακριά από εμένα, με είχε κάνει ιδιαίτερα νευρικό. “Κι αν τον ρωτήσω καμιά βλακεία;” σκεφτόμουν και όταν ο Σκουντής έδωσε το σύνθημα για να αρχίσουν οι ερωτήσεις, φάνηκε ότι δεν ήμουν ο μόνος, αφού όλοι κοιτούσαν σιωπηλοί τα δύο αδέρφια, σχεδόν με δέος.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson)

“Μην ντρέπεστε ρε παιδιά” μας είπε γελώντας ο Θανάσης κι ο Γιάννης έκανε πως σηκώνεται να φύγει, όταν ήρθε η πρώτη ερώτηση. Ξανακάθισε και τα δύο αδέρφια κοιτάχτηκαν για να συνεννοηθούν ποιος θα απαντήσει. Κάτι που έκαναν σε κάθε ερώτηση που απευθυνόταν και στους δύο. Δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο ψυχολογίας για να καταλάβεις ότι ανάμεσα στα δύο αδέρφια υπάρχει δέσιμο και αλληλοσεβασμός. Φαινόταν και απ΄ αυτά που έλεγε ο ένας για τον άλλο, αλλά κυρίως απ’ τον τρόπο που αντιμετώπιζε ο μικρός αδερφός (Γιάννης) τον μεγάλο (Θανάσης).

Πριν από περίπου ένα χρόνο, ο Γιάννης ανακοίνωσε με ένα τουίτ την επίσκεψη σε ανοιχτό γηπεδάκι στα Σεπόλια, για ένα μονό και μερικά σουτ. Προφανώς κι έγινε χαμός κι αυτό γέννησε την ιδέα της φετινής πρωτοβουλίας.

Μια ατάκα του Θανάση δείχνει ξανά το κλίμα μεταξύ των δύο αδερφών. “Όλοι ήρθανε γιατί θέλανε να δούνε το Γιάννη από κοντά”. Ο Γιάννης είναι ο σταρ κι ο μεγάλος αδερφός το ξέρει, έστω κι αν ο γκαρντ των Bucks δεν το δείχνει καθόλου. Για να απαντήσει σε μια κοινή ερώτηση, έπρεπε πρώτα ο Θανάσης να δείξει προς την μεριά του. Αισθάνεται σαν ο μικρός αδερφός, έστω κι αν είναι αυτός που πρωταγωνιστεί στα γήπεδα του NBA.

Τα δυο αδέρφια δεν μίλησαν μόνο για μπάσκετ. Μίλησαν για το ρατσισμό, για την προσφυγιά, για δυσκολίες που ξεπέρασαν για να φτάσουν μέχρι εδώ. Τις απαντήσεις τους θα τις δεις και αλλού. Αυτό που επιλέγω να κρατήσω εγώ, είναι δύο στιγμιότυπα.

Το πρώτο, όταν ο Γιάννης γύρισε με ειλικρινή απορία προς τον Θανάση για να τον ρωτήσει από ποια κατηγορία ξεκίνησαν. “Από τη Γ’” του υπενθύμισε ο μεγάλος, σε μια ακόμα αληθινή στιγμή που θύμισε σε όλους μας ότι μπροστά μας είχαμε δύο αδέρφια που ήρθαν στην Ελλάδα ως πρόσφυγες και κατάφεραν με την σκληρή δουλειά τους να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένειά τους. Αυτό απάντησε κιόλας ο Γιάννης όταν τον ρώτησαν αν αισθάνεται παιδί-θαύμα.

Παιδί-θαύμα ήταν ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας που είχα δει μικρός, ο οποίος μετά από ένα δυνατό χτύπημα στο κεφάλι είχε γίνει ξαφνικά τρομερός στο μπέιζμπολ. Ο Γιάννης απλά δούλεψε και συνεχίζει να δουλεύει σκληρά. Δεν ξέρω πώς αισθάνεται μέσα του, αν νιώθει σταρ ή καθόλου ψηλωμένος μετά την φανταστική σεζόν που έκανε, ούτε πρόκειται να σταθώ στις απαντήσεις που έδωσε. Ναι ΟΚ, δεν πρόκειται να έλεγε “ναι προφανώς κι είμαι παιδί-θαύμα και του χρόνου σκοπεύω να περπατήσω πάνω στο νερό και μετά να καρφώσω ανάποδα”.

Η συμπεριφορά του όμως, η συστολή του, ο τρόπος που κοίταζε τον μικρό του αδερφό, έδειξε ότι παραμένει ένα παιδί που βρίσκεται ακόμα στα 21. Απλά αντί να παίζει όλη μέρα 2K όπως έκανα εγώ στην ηλικία του, αυτός καρφώνει στη μούρη του Durant και είναι ήδη ο ηγέτης μιας ομάδας του NBA. Εγώ στη θέση του θα εμφανιζόμουν στο στούντιο του ΟΤΕ πάνω σε άσπρο άλογο. Ο Γιάννης καλά-καλά δεν τολμούσε να διακόψει τον αδερφό του όσο μιλούσε.

Το δεύτερο στιγμιότυπο που κρατάω, ήρθε όταν τα παιδιά δέχτηκαν μια ερώτηση για τη Χρυσή Αυγή. “Ποιοι είναι αυτοί;” αναρωτήθηκε ο Θανάσης. Προτείνω να το κρατήσουμε όλοι σαν αντίδραση όταν κάποιος αναφέρει τη ναζιστική οργάνωση από εδώ και στο εξής.

Τα δύο αδέρφια συνέχιζαν να απαντάνε με ευγένεια κι υπομονή και κάποια στιγμή είπα να ξεπεράσω το άγχος μου και να κάνω κι εγώ μια ερώτηση. Μια ερώτηση που ήθελα έτσι κι αλλιώς να κάνω, όμως την έκανα πιο πολύ για να μπορώ του χρόνου που θα τον βλέπω να σπάει το ρεκόρ των triple double να λέω “χα, σε αυτόν έχω μιλήσει”.

Η δική μου ερώτηση λοιπόν, πατούσε πάνω στη σχέση των δύο αδερφών. Ο Σκουντής με έδειξε και πήρα βιαστικά κι ανυπόμονα το λόγο. Παίζουν μονάκια μεταξύ τους και ποιος κερδίζει όταν το κάνουν; Η απάντηση του Γιάννη, διπλωματική. “Παίζουμε, αλλά δεν κρατάμε σκορ, πιέζουμε απλά ο ένας τον άλλο για να γίνουμε καλύτεροι”.

Αν είχα λάβει αυτή την απάντηση είκοσι λεπτά νωρίτερα, θα εκνευριζόμουν, θα τη θεωρούσα απλά έναν ελιγμό. Αφού τους είχα παρατηρήσει όμως προσεκτικά, σχεδόν την περίμενα και μου φάνηκε απόλυτα πιστευτή. Η ερώτηση που έκλεισε τη συζήτηση, αφορούσε τον παίκτη στον οποίο μοιάζει ο Γιάννης. “Στον Θανάση Αντετοκούνμπο”, η προφανής του απάντηση. “Κοιτάξτε μας, είμαστε ίδιοι”.

Ο Σκουντής ήχησε την κόρνα της λήξης και πριν αρχίσουν οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις, άρπαξα την Φραντζέσκα και έτρεξα προς τα δύο αδέρφια για τη φωτογραφία που είχα υποσχεθεί (κυρίως στον εαυτό μου) ότι θα βγάλω. Με ένα ασύλληπτο πικ εν ρολ με τη Φραντζέσκα, βρέθηκα δίπλα τους και πόζαρα, με τη σκηνή να ετοιμάζεται ήδη να διακοσμήσει το σαλόνι μου.

(Χαρά)

Προφανώς το δύσκολο δεν ήταν να δεχτούν τα δύο αδέρφια, τα οποία δεν έλεγαν όχι σε τίποτα, αλλά να προσπεράσω τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που είχαν ελάχιστα δευτερόλεπτα στη διάθεσή τους με τον Γιάννη και το Θανάση.

Αφού πήρα και τη φωτογραφία μου, τους ευχαρίστησα και τους χαιρέτησα. Ο στόχος είχε επιτευχθεί. Είχα γνωρίσει τα Antetokounbros, είχα φωτογραφικά πειστήρια και κυρίως μια ξεκάθαρη εικόνα για εκείνους.

Για δύο αδέρφια, δύο νέα παιδιά που κυνηγάνε το όνειρό τους και παραμένουν αγαπημένοι κι απλοί. Κάτι μου λέει, ότι θα προτιμούσαν στα μονάκια που στήνουν στα ανοιχτά γήπεδα να μην υπάρχει ούτε μισός δημοσιογράφος και φωτογράφος, ώστε να απολαύσουν ελεύθεροι το παιχνίδι με τους φίλους τους.

Τώρα που μίλησα με το Γιάννη, οι επόμενοι στόχοι είναι δύο: Να τον δω από κοντά να αγωνίζεται σε ένα παιχνίδι NBA και να αποθεώσω μια Εθνική Ελλάδας που θα απαρτίζεται και απ’ τα 4 αδέρφια, σε μια “δυναστεία Αντετοκούνμπο”, όπως οι ίδιοι είπαν γελώντας.

Σκηνή τέταρτη: Λεωφόρος Μεσογείων. Ο Χάρης οδηγεί, με προορισμό την Συγγρού, με εμένα στη θέση του συνοδηγού και την Φραντζέσκα στο πίσω κάθισμα. Εγώ απλά χαμογελάω.