Κανείς δεν κάνει wrestling στην Ελλάδα όπως ο Μιχαήλ Άγγελος

Γνωρίσαμε τον Μιχαήλ Καλύβα αρχικά έξω από το ρινγκ, λίγες μέρες πριν τον πρώτο αγώνα pro wrestling που συμμετείχε στην κάρτα του μαχητικού show Hall of Champions στο στάδιο της Νίκαιας Γεώργιος Χαλκίδης. Θα ήταν μάλιστα το εναρκτήριο ματς της.

Αυτό προκαλεί άγχος στον Μιχαήλ, όχι γιατί θα κάνει ποδαρικό στο event, αλλά γιατί το κοινό της ημέρας δεν θα είναι το κλασικό, εκπαιδευμένο κοινό του pro wrestling που παρακολουθεί τους αγώνες της ελληνικής διοργάνωσης ZMAK. Μου εξηγεί ότι οι φαν άλλων μαχητικών σπορ όπως του kickboxing ή της πυγμαχίας κατά κανόνα δεν αποδέχονται το pro wrestling ως αληθινό σπορ. Η Ελλάδα άλλωστε είναι μία από τις λίγες χώρες όπου δεν προβάλλεται πλέον το WWE (World Wrestling Entertainment) στην τηλεόραση.

Ο Μιχαήλ έχει έναν έξτρα λόγο να ανησυχεί. Κανείς δεν κάνει wrestling στην Ελλάδα όπως εκείνος και ξέρει ότι η εμφάνισή του μπορεί να προκαλέσει.

«Στην αρχή δεν άκουγα τόσο καλά σχόλια όπως τώρα. Τώρα υπερισχύουν τα καλά σχόλια, παρά τα αρνητικά. Τότε ήταν ντεμί. Δεν είχα αναπτύξει όμως την περσόνα μου όπως είναι σήμερα. Το πήγα πάρα, πάρα πολύ σταδιακά. Ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω πώς είναι το σώμα μου, τι με κολακεύει, πώς θα ντύνομαι, πώς θα το πλασάρω σιγά-σιγά. Δεν βαφόμουν. Το μαλλί μου ήταν μακρύ όπως τώρα, αλλά απλώς πιασμένο.

Τίποτα έξτρα ακόμα. Μετά από μερικά shows έκανα σιγά-σιγά ένα χτένισμα. Ήθελα ένα χαρακτηριστικό χτένισμα που να μην έχει κανένας και που να είναι το σήμα κατατεθέν. Είχα λατρεία με χτενίσματα. Ήθελα ένα ponytail με πάρα πολύ μακριά ράστα κοτσιδάκια, με τα οποία θα χτυπούσα τους αντιπάλους μου».

Το έκανε με τόση φόρα την πρώτη φορά που ο ήχος ακουγόταν σαν μαστίγιο. Ο κόσμος ούρλιαζε από τον ενθουσιασμό.

«Είχαν τρελαθεί γιατί δεν είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο, οπότε το είχα κρατήσει για λίγα χρόνια», θυμάται. «Άλλαζα μόνο χρώματα στα κοτσιδάκια. Είχα κάνει focus σε αυτό τα πρώτα χρόνια, μέχρι να δω τι άλλο μπορώ να κάνω. Ήθελα να κάνω κάτι πολύ σταδιακά μέχρι εκεί που ένιωθα ότι αντέχει ο κόσμος. Ένιωθα ότι εάν έκανα κάτι λίγο πιο θηλυπρεπές μπορεί να μην τους καθόταν καλά ακόμα».

Ο άφυλος χαρακτήρας του Μιχαήλ Άγγελου γεννήθηκε περίπου στα 17-18 του, μετά την προτροπή του Πέτρου Πολυχρονίδη (ναι, του παρουσιαστή του Τροχού της Τύχης). Ο παρουσιαστής, φανατικός του αθλήματος που άλλοτε έγραφε και για το ελληνικό περιοδικό του WWE όταν εκείνο ακόμα κυκλοφορούσε, θέλησε κάποια στιγμή να ξεκινήσει ένα δικό του show – τη ZMAK.

Σε εκείνη τη φάση ο Μιχαήλ προπονούταν ήδη στο pro wrestling για τέσσερα περίπου χρόνια, σε μία ερασιτεχνική σχολή όπου μέχρι και το ρινγκ ήταν ακατάλληλο. Είχε περάσει από διάφορες πολεμικές τέχνες μέχρι να ανοίξει η συγκεκριμένη σχολή στην Ελλάδα, και μάλιστα το ξεκίνησε εγκαταλείποντας το judo όπου έκανε πρωταθλητισμό. Οι γονείς του δεν είχαν καταλάβει ιδιαίτερη διαφορά στο πρώτο στάδιο. Για εκείνους ήταν ένα ακόμη άθλημα με το οποίο ήθελε να καταπιαστεί το παιδί τους.

«Οι γονείς μου κατάλαβαν ότι πρόκειται για κάτι άλλο όταν ήρθαν πρώτη φορά και με είδαν να χτυπιέμαι. Μπράβο τους έχω να πω», περιγράφει γελώντας. «Ο πατέρας μου το πήρε ψύχραιμα. Μου είχε εμπιστοσύνη ότι δε θα χτυπήσω, ότι θα προστατευτώ. Η μανούλα μία φορά ήρθε και ακόμα να την ξεπεράσει. Ούτε σε βίντεο δε με βλέπει. Θα δει λίγο την είσοδό μου, να δει ότι είμαι ωραίος, και μετά το κλείνει. Θα δει πριν εμφανιστώ τι στολή θα βάλω και τι μαλλί θα κάνω».

Η μητέρα του αποφεύγει τους αγώνες γιατί δεν μπορεί να τον βλέπει να υφίσταται βία. Ο πατέρας του πάλι δυσκολεύεται πια περισσότερο επειδή δε θέλει να ακούει προσβλητικά σχόλια εναντίον του. Ο φόβος του είναι βάσιμος.

«Είχα ακούσει άπειρα αρνητικά σχόλια. Ήταν τα άκρα – μπορεί από τη μία να τρελαίνονταν και από την άλλη να μου εύχονταν να πάθω καρκίνο. Αλλά δεν υπήρχε κάτι που να με εμποδίσει. Είμαι και πολύ πεισματάρης. Αν δεν μου αρέσει κάτι, δεν μπορεί εύκολα να μου το στερήσει κανένας και τίποτα. Έτσι νιώθω δηλαδή. Εννοείται πως σε μικρή ηλικία προφανώς στεναχωριόμουν, οπότε πάντα ήμουν επιφυλακτικός και μαζεμένος. Προσπαθούσα δηλαδή να μην το τραβήξω».

Στην αρχή δεν είχε καν την περσόνα του Μιχαήλ Άγγελου. Θα υποδυόταν ένα Ελληνοαμερικανάκι με δίδυμο αδερφό, με τον οποίο θα ήταν ομάδα μέχρι που δεν θα ήταν. Ο Μιχαήλ λοιπόν θα έκανε τον κακό και θα έχτιζε την αντιπαλότητα μέσα από το σενάριο κάθε αγώνα.

«Βλέπαμε ότι είχα απήχηση στον κόσμο επειδή έκανα πιο θεαματικές κινήσεις και δεν μπορούσαν να με γιουχάρουν τόσο εύκολα. Γι’ αυτό γύρισε και ο χαρακτήρας μου. Για να πείσω ότι είμαι κακός πρέπει να με μισεί το κοινό. Δεν πρέπει να κάνω πράγματα που να τους εντυπωσιάζουν, πρέπει να κάνω πράγματα που να τους νευριάζουν. Όλη ιδέα του τέλειου ανθρώπου ήταν του Πέτρου [Πολυχρονίδη]. Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ γιατί το ένιωθα και λίγο μέσα μου. Όχι ότι είμαι ο τέλειος άνθρωπος, προς θεού! Πιστεύω ότι έχω και τα δύο χαρακτηριστικά στη φύση μου, οπότε ένιωθα τον χαρακτήρα πολύ οικείο. Μπορούσα να τον υποστηρίξω».

«Έχω προσπαθήσει πάρα πολύ στην περσόνα που έχω να μην δείξω καθόλου σεξουαλικότητα», συνεχίζει. «Είναι πολύ σημαντικό αυτό, γιατί ο κόσμος όταν βλέπει κάτι το προσδιορίζει σεξουαλικά, σύμφωνα με την εμφάνιση. Δεν ήθελα να δείξω κάτι τέτοιο σε αυτό τον χαρακτήρα. Δεν ήθελα να δείξω δηλαδή ότι είναι ένα γκέι αγόρι ή ένα τρανς αγόρι ή οτιδήποτε άλλο. Απλά δεν έχει φύλο, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Είναι ο τέλειος ο άνθρωπος».

Άρα βλέπει ως statement αυτό που κάνει ή όχι;

«Είναι statement από την άποψη ότι σεξουαλικοποιούμε τους ανθρώπους, χωρίς να μας δείχνουν τίποτα. Στην ουσία ο άλλος θα δει έναν άνθρωπο που είναι ντυμένος με έναν τρόπο, έχει απλώς υφάσματα πάνω του και μπογιές και έξτρα μαλλιά. Δεν δείχνει ποια είναι η προτίμησή του στο κρεβάτι. Γιατί θα μπορούσα. Υπάρχουν τέτοιες περσόνες στο wrestling παγκοσμίως, που δείχνουν μια σεξουαλικότητα. Για παράδειγμα ότι είναι κάποιος γκέι και θα δείξει στον αγώνα ότι προσπαθεί να φιλήσει τον αντίπαλό του. Αυτό δείχνει μια σεξουαλικότητα. Εγώ δεν έχω δείξει ποτέ κάτι τέτοιο και νομίζω και αυτό είναι που βοήθησε το κοινό να το πάρει πιο ζεστά. Ήθελα να δείξω ότι το τέλειο – σε εισαγωγικά – θα έπρεπε να είναι κάτι όπου αναμειγνύονται τα φύλα».

«Όσο μεγαλώνω έχω παραπάνω πια ανοχή στο τι θα ακούσω και στο πώς θα το διαχειριστώ», εξηγεί.

«Αλλά εντάξει, δεν είναι εύκολο νομίζω. Όσο και να προσπαθώ, άνθρωπος είμαι, όλο και κάτι θα με τσιγκλίσει. Νομίζω παίζει ρόλο το από πού θα το ακούσω. Στο Vice λόγου χάρη είχε γίνει ένα άρθρο με τίτλο “Ο πρώτος άφυλος χαρακτήρας wrestling”. Όταν είχε ανέβει έβλεπα τα σχόλια και δεν είχα δει ούτε ένα θετικό. Στο άρθρο όμως εξηγείται ότι ο Μιχαήλ Άγγελος είναι μία περσόνα, δεν είμαι εγώ αυτό. Είναι σαν να υποδύομαι κάποιον. Οι αντιδράσεις ήταν καθαρά βάσει της φωτογραφίας και του τίτλου. Ήταν σαν να ωρύονται γιατί ο Spider-Man πετάει ιστούς από τα χέρια του. Είναι το ίδιο. Από κοντά δεν έχουν το θράσος να έρθουν να μου πούνε κάτι, πάντα είναι πιο εύκολα πίσω από την οθόνη».

Δύο εβδομάδες μετά την κουβέντα μας ο Μιχαήλ θα πήγαινε να αγωνιστεί στην Ιταλία, ενώ πριν τρία χρόνια είχε βρεθεί και στις Ηνωμένες Πολιτείες για προπονήσεις και αγώνες. Το όνειρό του είναι να καταφέρει να μείνει μόνιμα εκεί, στον παγκόσμιο πυρήνα του wrestling. Προς το παρόν τον πετυχαίνουμε στα αποδυτήρια του Hall of Champions.

Όταν φτάνουμε έχει ήδη βαφτεί και φτιάξει την καινούρια του περούκα, οπότε είχε έρθει η ώρα για τα νύχια. Μας λέει ότι λογικά δεν θα μείνουν στη θέση τους κατά τον αγώνα, αλλά τελικά θα έχανε μόνο ένα.

Η σχέση με τους συναθλητές του από το ZMAK είναι συναδελφική. Μιλούν μεταξύ τους για το πώς θα οργανώσουν τον αγώνα («Μετά το σκαμνάκι θα κάνουμε σφαλιάρες. Και μετά τις σφαλιάρες;») και στη συνέχεια τον βοηθούν να φορέσει τον κορσέ και την μπέρτα που έχει φτιάξει μόνος του. Όλοι συμφωνούν πως η μεγαλύτερη έννοια τους ήταν το κοινό. Περισσότερο και από το ακατάλληλο για το pro wrestling ρινγκ.

Δεν ήξεραν ακόμα πως μετά από τα πρώτα αμήχανα, πολύ λίγα λεπτά το κοινό θα έμπαινε κατευθείαν στο κλίμα και θα τους αποθέωνε. Την πιο θεαματική είσοδο την έκανε φυσικά ο Μιχαήλ Άγγελος που μπήκε τελευταίος.

Μέχρι να τελειώσει ο αγώνας του, ο κόσμος ήταν ξεκάθαρα με το μέρος του. Όσο η φωτογράφος μας, η Φραντζέσκα, έπαιρνε φωτογραφίες γύρω από το ρινγκ, εγώ καθόμουν στις κερκίδες και άκουγα τα «πρόσεχε!», τα «μπράβο!» και τα «μπου» σε όποιον του έκανε επίθεση με χαστούκια και κλωτσιές (ή και καρέκλες!), την ώρα που τα κινητά στον αέρα ήταν δεκάδες για φωτογραφίες, βίντεο και Insta stories.

Πριν βγει στο ρινγκ τον είχα ρωτήσει εάν είχε αγωνία —

«Ρώτα με και αν αναπνέω».