Κανείς δεν ‘μιλάει και περπατάει’ όπως ο Aaron Sorkin

Στα 54 του, ο πάλαι ποτέ αποτυχημένος θεατρικός ηθοποιός, έχει επιτέλους το Χόλιγουντ στα πόδια του. Έχει 80 εκ. δολάρια στην τράπεζα (αμύθητο ποσό για ένα ταπεινό ‘σεναριογράφο’), κάρτα ελευθέρας να γράψει ό,τι γουστάρει και μια δεύτερη καριέρα σκηνοθέτη να του κλείνει πονηρά το μάτι.

Θα ήθελα πολύ να ζω σε ένα κόσμο όπου εγώ, η γυναίκα μου, οι φίλοι και, προφανώς, οι συνάδελφοί μου μιλούσαν όπως οι χαρακτήρες του Sorkin. Γρήγορα, έξυπνα, παθιασμένα. Όπως τα παλικάρια στο West Wing ή το Newsroom (οι δυο μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες του -αν και αξίζει να δεις ότι και αν έχει γράψει ποτέ).

‘Όταν ολοκληρώνω ένα τηλεοπτικό επεισόδιο είμαι χαρούμενος για πέντε λεπτά. Και μετά συνειδητοποιώ ότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι έχω ήδη αργήσει πέντε λεπτά για το επόμενο‘

Όπως οι πρωταγωνιστές στα Moneyball, The Social Network και Steve Jobs, την τριάδα των ταινιών που τον απογείωσαν (πήρε το πρώτο του Όσκαρ για το The Social Network και την πρώτη του Οσκαρική υποψηφιότητα για το Moneyball) και τον έχρισαν -παρόλο που δεν σκαμπάζει γρι από τεχνολογία- ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για κάθε tech δισεκατομμυριούχο εκεί έξω. Τη ζωή και τις ατέλειες του οποίου δυνητικά θα κληθεί κάποια στιγμή να αναδείξει για χάρη μας.

‘Στην πραγματικότητα δεν είμαι σεναριογράφος. Είμαι ένας θεατρικός συγγραφέας που προσποιείται πως είναι σεναριογράφος. Αισθάνομαι πιο άνετα όταν λειτουργώ σε κλειστοφοβικούς χώρους και ‘στενές’ χρονικές περιόδους. Για αυτό και έγραψα το Jobs όπως το έγραψα (σε τρία διακριτά μέρη). Ευτυχώς με άφησαν‘

Είναι ένας δημιουργός που όχι μόνο έχει κερδίσει το δικαίωμα να τον εμπιστεύεσαι τυφλά, αλλά, τον οποίον επιπλέον αναγνωρίζεις από πολλά χιλιόμετρα μακριά.

‘Χρειάζομαι απεγνωσμένα την αγάπη των ξένων. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που πάντα δίνω μεγάλα φιλοδωρήματα. Το λατρεύω όταν οι παρκαδόροι και οι σερβιτόροι χαίρονται όταν με βλέπουν να έρχομαι‘

Τον ping pong διάλογό του, τον χαρακτηριστικό τρόπο που περπατούν και μιλούν οι χαρακτήρες του, ακόμη και τις συγκεκριμένες εκφράσεις που συχνά ανακυκλώνει και οι οποίες είναι συγκεντρωμένες σε βιντεάκια υπό τον τίτλο sorkinisms.

‘Όλοι οι κανόνες βρίσκονται στην Ποιητική του Αριστοτέλη, που γράφτηκε χιλιάδες χρόνια πριν. Αν υπάρχει κάτι λάθος σε αυτό που γράφεις, το πιο πιθανόν είναι ότι έχεις σπάσει έναν από τους κανόνες του‘

O ίδιος, που ως φάτσα είναι αναγνωρίσιμος στο ευρύ κοινό (κάτι επίσης εξαιρετικά σπάνιο για σεναριογράφο-όπως επισήμανε ο Jimmy Kimmel ), αναγνωρίζει όλα τα ‘ελαττώματά’ του και κάνει πλάκα με αυτά.

Επίσης ήταν και παραμένει τελειομανής (και ασφυκτικά υπερ-συγκεντρωτικός). Δες π.χ. τι έχει να πει για την πρώτη του ταινία και την πρώτη -και πιο διάσημη ακόμη και σήμερα- ατάκα του.

‘Όλοι συμπεριλαμβάνουν το You can’t handle the truth ως μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές ατάκες όλων των εποχών. Προσωπικά προτιμώ το ‘You’re going to need a bigger boat’ από το Jaws . Επίσης δεν υπάρχει ούτε μια σκηνή του A Few Good Men που, αν μου την έδινες για μισή ώρα πίσω, δεν θα στην έγραφα πολύ καλύτερα‘

Mιλάμε για εκείνη την ατάκα που θα τον κυνηγάει ως τον τάφο του, όσους υπέροχους και παθιασμένους μονολογούς και αν γράψει από εδώ και πέρα. Πίσω στο 1992, όταν ο γιος της δασκάλας και του δικηγόρου, που ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο στο γυμνάσιο και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη μετά το κολέγιο για να γίνει ηθοποιός, είδε για πρώτη φορά το άστρο του να ανατέλλει.

‘Έκανα πολλές δουλειές κατά τη διάρκεια των 80s για να επιβιώσω. Ήμουν οδηγός λιμουζίνας, έδινα φυλλάδια για ένα show ψαρέματος και παρέδιδα τραγουδιστά τηλεγραφήματα φορώντας στολή. Βλέπεις, ακόμη και όταν κοιμάσαι στον καναπέ φίλου, και πάλι κάποιο νοίκι πρέπει να το πληρώσεις‘

Ένα θεατρικό (το A Few Good Men ήταν πρώτα θεατρικό και μετά έγινε ταινία) που εμπνεύστηκε μιλώντας με τη δικηγόρο αδελφή του για μια υπόθεση που είχε αναλάβει σχετικά με μια ομάδα πεζοναυτών που είχαν παραλίγο σκοτώσει ένα συνάδελφό τους μετά από εντολή του αξιωματικού τους.

Συγκεκριμένα ένα θεατρικό που έγραφε πάνω σε χαρτοπετσέτες κατά τη διάρκεια της βάρδιας του ως barman στο Palace Theatre και που μετά γύριζε σπίτι, άδειαζε τις τσέπες του και δαχτυλογραφούσε σ’ ένα Macintosh 512K που του είχαν κάνει δώρο ο φίλοι του.

Επίσης, εκείνη την περίοδο, προ Sports Night και West Wing, έγραψε τα σενάρια για το Malice με την Nicole Kidman και το American President με τον Michael Douglas και, χωρίς να εμφανιστεί το όνομά του, έγραψε μεγάλο μέρος του διαλόγου μεταξύ των Sean Connery και Nicolas Cage στο The Rock και τις σκηνές του Will Smith στο Enemy of the State.

Ουσιαστικά, αν εξαιρέσεις το Studio 60 (που ήταν πολύ καλό, αλλά το κοινό δεν το αγάπησε) ο Sorkin δεν έχει ‘αποτύχει’ ποτέ. Ειδικά από το 2007 και μετά, όταν ‘επέστρεψε’ στον κινηματογράφο με το Charlie Wilson’s War, το ‘σερί’ του είναι αήττητο. Επίσης και ο ίδιος προτιμά τον κινηματογράφο, γιατί του δίνει το χρόνο να αργεί.

Το μόνο που μένει να αποδειχθεί είναι τι ακριβώς έχει μάθει, τόσα χρόνια δίπλα σε σκηνοθέτες τύπου Danny Boyle και David Fincher, αφού μόλις ανακοινώθηκε ότι θα γράψει και θα σκηνοθετήσει μια ταινία για τη ζωή της πρωταθλήτριας σκι Molly Bloom η οποία, όταν για ένα χρόνο έπρεπε να απέχει από το άθλημα, βρέθηκε να οργανώνει παιχνίδια πόκερ για την elite του Hollywood.