Κοσμά Κουμιανέ, τι ένιωσες όταν τράβηξες τη viral φωτογραφία από τη φωτιά στη Βαρυμπόμπη;
Ο φωτογράφος απαθανάτισε με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο την καταστροφή που συντελέστηκε με τη χθεσινή πυρκαγιά στην Αττική. Έναν από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της πρωτεύουσας που χάθηκε.
- 4 ΑΥΓ 2021
Ένα κλικ, μία φωτογραφία, μία εικόνα που κανείς δεν θέλει να πιστέψει. Τσιμέντο παντού και στο βάθος ένας από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της Αττικής να τυλίγεται στις φλόγες. Ο μαύρος καπνός να δημιουργεί ένα τεράστιο «μανιτάρι» σαν αυτά των πυρηνικών εκρήξεων και η θέα της πρωτεύουσας της χώρας να θυμίζει post-apocalyptic κινηματογραφική σκηνή.
Ο Κοσμάς Κουμιανός, από τους καλύτερους Έλληνες φωτογράφους που ειδικεύεται στη μόδα και τα πορτρέτα, απαθανάτισε χθες, ενώ η φωτιά στη Βαρυμπόμπη μαινόταν, μάλλον μία από τις πιο θλιβερές φωτογραφίες του 2021. Τη λήψη του ανήρτησε σε story στον λογαριασμό του Instagram. Μέσα σε ένα 24ωρο αναπαράχθηκε κατά κόρον στα social media και έγινε viral.
Σε ένα σύντομο διάλογο μαζί του είναι ξεκάθαρο το συναίσθημα της οργής, της θλίψης, του πόσο μικροί είμαστε τελικά οι άνθρωποι, αλλά πόση καταστροφική μανία μας διακατέχει.
Πού ήσουν όταν αντίκρισες την τραγική αυτή θέα;
Στο σπίτι μου στην Εκάλη. Είδα τη φλεγόμενη περιοχή, πήρα την κάμερα και ανέβηκα στην ταράτσα. Ήταν γύρω στις 4 με 5 το απόγευμα.
Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα πριν το κλικ;
Πάγωσα. Αισθάνθηκα δέος, τρόμο. Τα χέρια μου να τρέμουν. Ένιωσα ανήμπορος βλέποντας αυτό που συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό. Σκέφτηκα το δάσος, τις ψυχές των ανθρώπων και των ζώων, τις περιουσίες που θα χαθούν.
Τράβηξες μία φωτογραφία που κανείς δε θέλει να πιστέψει, αλλά είναι η θλιβερή πραγματικότητα.
Μακάρι να μη χρειαζόταν να την τραβήξω. Μακάρι να μη γινόταν viral. Μακάρι να μάθουμε. Μακάρι να ξυπνήσουμε.
Στα 11 χρόνια που εργάζεσαι επαγγελματικά στον χώρο της φωτογραφίας, έχεις αισθανθεί ξανά αυτό το τρέμουλο που προανέφερες;
Άλλη μία φορά, όταν το 2015 φωτογράφισα λευκούς καρχαρίες στην Αφρική.
Τότε, κατάλαβα πόσο μικροί είμαστε τελικά οι άνθρωποι μπροστά στο μεγαλείο και τη δύναμη της φύσης. Τώρα, το κακό που έχουμε κάνει και συνεχίζουμε να κάνουμε στον κόσμο μας.
