“Ξέρουμε ότι σε λίγο θα μας ξεχάσουν”: Δύο Παραολυμπιονίκες νικούν τις ψευδαισθήσεις

Υπάρχουν κάποια πράγματα σε αυτή τη χώρα, τα οποία λατρεύουμε να τα θυμόμαστε και να τρελαινόμαστε μαζί τους συγκεκριμένες εποχές, σαν να πρόκειται για κόκκινες, λαχταριστές φράουλες. 

Κάθε χειμώνα ασχολούμαστε με την τιμή του πετρελαίου, όταν γίνονται σοβαρά επεισόδια στα γήπεδα αναλύουμε τον χουλιγκανισμό, όταν φεύγει από κοντά μας ένας διάσημος θυμόμαστε πόσο τον αγαπούσαμε, και λίγο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, θυμόμαστε ότι υπάρχουν οι αθλητές που λαμβάνουν μέρος σ’ αυτούς. 

Ξαφνικά, τα περισσότερα μέσα γεμίζουν με αφιερώματα, συνεντεύξεις και δηλώσεις των πρωταγωνιστών και οι ‘επίσημοι’ τρέχουν να φωτογραφηθούν δίπλα τους. Όσο πιο ψηλά τερμάτισε ο αθλητής, τόσο πιο περιζήτητος γίνεται, μέχρι να περάσουν μερικές εβδομάδες και να ξεχαστεί για κάτι πιο επίκαιρο που θα πουλήσει σαφώς περισσότερο.

Όλο αυτό το διάστημα, συνήθως μέχρι να έρθουν οι επόμενοι Παραολυμπιακοί κι η επιτυχία που θα στρέψει τα φώτα και πάλι πάνω τους, οι αθλητές με αναπηρία συνεχίζουν να προπονούνται σκληρά, παράλληλα φυσικά με την πρωινή τους δουλειά, με στόχο την διάκριση σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.

Κι επειδή ζούμε στην Ελλάδα, εκτός απ’ την σκληρή προπόνηση, ο άνθρωποι με αναπηρία έχουν να αντιμετωπίσουν και τις δεκάδες δυσκολίες που τους προσθέτει το περιβάλλον στο οποίο ζουν. Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ, μια ματιά στα δεκάδες αυτοκίνητα που εμποδίζουν την πρόσβαση στις ράμπες των αναπήρων στους δρόμους της πόλης είναι αρκετή.

(Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson)

Δύο αθλητές οι οποίοι εκπροσώπησαν τη χώρα μας επάξια στους Παραολυμπιακούς του Ρίο το καλοκαίρι που μας πέρασε, είναι ο Γιάννης Κωστάκης κι ο Δημήτρης Καρυπίδης, αμφότεροι στην κολύμβηση.

Ο 35χρονος Κωστάκης, στην τέταρτη παρουσία του σε Παραολυμπιάδα έχει να επιδείξει το χάλκινο μετάλλιο της Αθήνας και αρκετές υψηλές θέσεις στην κατηγορία S3, ενώ o εξ Αλεξανδρούπολης ορμώμενος 28χρονος Καρυπίδης, στην παρθενική του παρουσία έφτασε μέχρι την πέμπτη θέση του ύπτιου στην κατηγορία S1. 

Αρκετούς μήνες μετά, συνεχίζουν να δουλεύουν σκληρά και μακριά απ’ τα φώτα της δημοσιότητας με στόχο να δώσουν το “παρών” και το καλοκαίρι του 2020 στο Τόκιο. Όταν λογικά, θα έρθουν και πάλι στο προσκήνιο της επικαιρότητας, ως ένα θέμα που πουλάει.

Εμείς, τους επισκεφτήκαμε στην προπόνησή τους, για να δούμε πώς κυλάει η καθημερινότητά τους εκτός Παραολυμπιακών και μιλήσαμε μαζί τους για την εμπειρία του Ρίο, την στήριξη της Πολιτείας, τις δυσκολίες και τους επόμενους στόχους τους.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση με την κολύμβηση

Ο Δημήτρης Καρυπίδης

Σήμερα, ο Γιάννης Κωστάκης κι ο Δημήτρης Καρυπίδης αποτελούν εκλεκτά μέλη της εθνικής ομάδας της κολύμβησης και ως συναθλητές και φίλοι, έχουν ταξιδέψει σε κάθε γωνιά του κόσμου. Το ταξίδι των δύο με προορισμό την πισίνα όμως, είχε εντελώς διαφορετική αφετηρία.

Δημήτρης: “Στο άθλημα της κολύμβησης μπήκα εντελώς τυχαία, όμως νομίζω ότι ήταν γραφτό να γίνει. Πρωτοπήγα σε κολυμβητήριο απλά για να γυμναστώ και να έχω μια καλύτερη φυσική κατάσταση και υγεία πριν από μόλις 5 χρόνια, σε ηλικία 23 ετών. Λόγω της πάθησής μου, της ατελούς οστεογένεσης, το κολύμπι είναι η καλύτερη άσκηση, διότι μέσα στο νερό είναι πολύ δύσκολο να τραυματιστείς. Μέχρι τότε κολυμπούσα όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος στη θάλασσα”.

“Μπήκα στο νερό τον Οκτώβρη του 2012, γνώρισα τον προπονητή μου τον Γιώργο τον Τυλιγαδά και ξεκινήσαμε με κάποιες χαλαρές ασκήσεις, όπως ξεκινάει κι ένα παιδί στην μικρή πισίνα. Μετά από μερικούς μήνες, είδε ότι είχα περιθώρια βελτίωσης και με ρώτησε αν με ενδιέφερε να κατέβω σ’ έναν αγώνα. Παρά την αναπηρία μου, είχα καλή φυσική κατάσταση χάρη στις φυσιοθεραπείες και τη γυμναστική που έκανα, αν και μέσα στο νερό αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία. Έπρεπε να το χτίσουμε απ’ την αρχή, όμως υπήρχε μια βάση”.

Γιάννης: “Κολυμπούσα και πριν το τροχαίο ατύχημα, φυσικά όχι σε επίπεδο πρωταθλητισμού, όμως κι αυτή η ενασχόληση μου έδωσε ορισμένα πολύ καλά στοιχεία. Η κολύμβηση ήταν κάτι που αγαπούσα πάντα πάρα πολύ, έκανα και θαλάσσιο σκι, είμαι πολύ εξοικειωμένος με το νερό και το αγαπώ, είναι κάτι που πάντα μου ταίριαζε”.

Μετά το τροχαίο μπήκα στην πισίνα για την κινησιοθεραπεία κι ακολούθησα σιγά-σιγά το πρόγραμμα της εθνικής ομάδας, μπαίνοντας μετά και στους αγώνες

Κι απ’ το κολύμπι για λόγους φυσιοθεραπείας, πολύ γρήγορα βρέθηκαν κι οι δύο στον πρωταθλητισμό.

Ο Γιάννης Κωστάκης

Γιάννης: “Πρέπει να έχεις υπομονή και να θέτεις μικρούς στόχους τους οποίους σιγά-σιγά ολοκληρώνεις. Όταν μπήκα στην εθνική ομάδα, δεν φανταζόμουν ούτε ότι θα γίνω παραολυμπιονίκης, ούτε ότι θα πετύχω παγκόσμια ρεκόρ. Τα πέτυχα με υπομονή και προσπάθεια, μέσα σε αρκετό χρόνο, τίποτα δεν έρχεται από μόνο του”.

Δημήτρης: “Με πολλή δουλειά, καταφέραμε τον Απρίλιο του 2013 να πάμε στους πρώτους μας αγώνες στην Νάουσα. Σκέψου ότι μέχρι και 2 εβδομάδες πριν τους αγώνες, εγώ δεν είχα κολυμπήσει ποτέ 50 μέτρα και έλεγα στον προπονητή μου ότι θα γίνω ρεζίλι. Μου είπε να μην έχω άγχος και να το κάνω σε όση ώρα μου πάρει και πράγματι το πρώτο μου 50αρι το έκανα σε περίπου 5 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία, πρωτόγνωρη και για μένα και για τον προπονητή μου γιατί δεν είχε ξαναπάει σε αγώνες ΑμεΑ. Πριν πάμε στη Νάουσα περάσαμε από επιτροπή για να πάρω κατηγοριοποίηση και μετά τον πρώτο μου αγώνα αποφασίσαμε να κάνω το ίδιο και στο εξωτερικό για να λάβω μέρος και σε αγώνες έξω”.

Μετά τη Νάουσα, το 2013 συμμετείχα και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, όπου στη σκυτάλη πήρα και το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο, κυρίως χάρη στους συναθλητές μου. Η εμπειρία βέβαια ήταν μοναδική, καλόμαθα και μετά ήθελα κι άλλα

“Το 2014 πήγαμε στη Γαλλία, πήρα την κατηγορία S1 κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Το 2015 ήρθε ο πρώτος μεγάλος μας στόχος που ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μετά το ένα έφερνε το άλλο, δεν είχαμε κάτι σχεδιασμένο. Μέσα σε 4 χρόνια κάναμε τα πάντα, πήγαμε σ’ ένα Πανευρωπαϊκό, σ’ ένα Παγκόσμιο, στους Παραολυμπιακούς του Ρίο”.

 

Όσο για το πρόγραμμα προπόνησης που ακολουθούν αυτή την νεκρή από αγώνες εποχή:

Δημήτρης: “Το πρόγραμμα της προπόνησης μεταβάλλεται ανάλογα με την περίοδο και τους αγώνες και το καθορίζει ο προπονητής μου. Στα άτομα με αναπηρία και ειδικά στη δική μου περίπτωση που η αναπηρία είναι πολύ βαριά, το πρόγραμμα είναι πολύ εξειδικευμένο, απαιτεί λεπτομέρεια και διαρκώς αλλάζει, είναι πολλοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο”.

Γιάννης: “Αυτή την εποχή προπονούμαι έξι φορές την εβδομάδα στο ΟΑΚΑ, ενόψει της απαιτητικής συνέχειας, ενώ το πρόγραμμά μου περιλαμβάνει και γυμναστήριο”. 

Η εμπειρία του Ρίο

 

Πριν από μερικούς μήνες, ο Γιάννης κι ο Δημήτρης εκπροσώπησαν τη χώρα μας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Για τον ‘γερόλυκο’ Γιάννη ήταν η τέταρτη παρουσία, ενώ για τον Δημήτρη ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία.

Δημήτρης: “Η εμπειρία του Ρίο δεν περιγράφεται με λόγια, ήταν κάτι μοναδικό, ένα όνειρο ζωής για μένα και τον προπονητή μου και δουλέψαμε πολύ σκληρά γι’ αυτό. Μπορεί να μην είχαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε και να μην έκανα τους χρόνους που είχαμε βάλει στόχο, αλλά πραγματικά δουλέψαμε πάρα πολύ όλους τους μήνες της προετοιμασίας και ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία. Το να είσαι μαζί με αθλητές από τόσες χώρες στο Ολυμπιακό χωριό, να βλέπεις διαφορετικά αθλήματα, να γνωρίζεις μια χώρα σαν τη Βραζιλία, να αγωνίζεσαι φορώντας το εθνόσημο που είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα κι η μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή”.

Γιάννης: “Για μένα στο Ρίο ήταν η τέταρτη συμμετοχή μου σε Παραολυμπιακούς, μετά την Αθήνα, το Πεκίνο και το Λονδίνο. Η εμπειρία μου ήταν πάρα πολύ καλή και σημαντική γιατί κατάφερε η Ελλάδα να συμμετάσχει ανάμεσα στις κορυφαίες χώρες και να έχουμε μια πάρα πολύ καλή συγκομιδή στα μετάλλια αλλά και εξαιρετικά πλασαρίσματα στην οκτάδα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε σταθερά στις υψηλές θέσεις της κατάταξης και ειδικά η ομάδα της κολύμβησης, είναι πολύ σημαντικό”.

 

Στο σημείο εκείνο, ζήτησα απ’ τον πιο ‘μπαρουτοκαπνισμένο’ Γιάννη Κωστάκη να ξεχωρίσει μια απ’ τις τέσσερις παρουσίες του, αν κι ήμουν βέβαιος για την απάντηση που θα ακολουθούσε:

“Η Αθήνα είχε ένα ιδιαίτερο χρώμα κι ήταν ξεχωριστή και σαν διοργάνωση. Αυτό δεν το έχουμε συναντήσει στους επόμενους αγώνες κι είναι κάτι που έχει χαραχτεί στη μνήμη μας. Το γεγονός ότι βρισκόμασταν στη χώρα μας κι η αγάπη του κόσμου, δημιούργησαν μια μοναδική εμπειρία”.

Κάθε μετάλλιο και κάθε διάκριση είναι ξεχωριστή, γιατί προϋποθέτει τον ίδιο κόπο, την ίδια προσπάθεια, τον ίδιο αγώνα. Φυσικά, όταν υπάρχει ολυμπιακό μετάλλιο ή μετάλλιο σε παγκόσμια πρωταθλήματα, είναι σημαντικό

Το βλέμμα και των δύο, βρίσκεται πλέον στο Τόκιο;

Γιάννης: “Όσο μπορώ και πιάνω τα όρια θα συμμετέχω στους αγώνες, γιατί δεν κατεβαίνω ως Γιάννης, αλλά εκπροσωπώ τη χώρα μου, κάτι που μου δίνει δύναμη και τη θέληση να συνεχίσω. Φυσικά είναι και κάτι που αγαπώ πάρα πολύ και συνεχίζω να το κάνω με μεγάλη χαρά”.

Δημήτρης: “Όταν τελειώνει μια Παραολυμπιάδα, την άλλη ημέρα ξεκινάει η επόμενη για εμάς. Χωρίς δεύτερη σκέψη, βάλαμε στόχο το Τόκιο, μπορεί να πραγματοποιήσαμε ένα όνειρο αλλά δεν σταματάμε εδώ, πετύχαμε έναν στόχο κι αμέσως μπήκε ο επόμενος. Έχω πολύ μικρή κολυμβητική ηλικία και πραγματικά πιστεύω ότι έχω να δώσω πάρα πολλά ακόμη, δεν έχω δείξει τίποτα απ’ αυτά που μπορώ να κάνω”.

 

Η κολύμβηση, αποτελεί σταθερά μια απ’ τις μεγαλύτερες πηγές επιτυχιών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Ζήτησα απ’ τον πιο ‘παλιό’ Γιάννη να μου μαρτυρήσει το μυστικό της επιτυχίας.

“Οι επιτυχίες οφείλονται στην προσπάθεια του κάθε αθλητή ατομικά, επειδή όμως αυτή η ομάδα της κολύμβησης είναι πολλά χρόνια μαζί, υπάρχει ένα δέσιμο, είμαστε μια παρέα όλοι οι αθλητές κι οι προπονητές, υπάρχει μια διαχρονικότητα κι έρχονται οι μεγάλες επιτυχίες”. 

Η στήριξη του κράτους και της ομοσπονδίας

 

Έχουμε διαβάσει δεκάδες φορές για απουσία βοήθειας απ’ το κράτος, ότι οι επίσημοι θυμούνται τους πρωταγωνιστές μόνο όταν κατακτήσουν κάποιο μετάλλιο κι ότι αρκετοί αθλητές πληρώνουν μέχρι κι απ’ την τσέπη τους για να κατέβουν σε αγώνες. Ο Δημήτρης κι ο Γιάννης είναι ευχαριστημένοι απ’ την στήριξη της Πολιτείας; 

Δημήτρης: “Καταρχήν, άλλο κράτος, άλλο ομοσπονδία. Το κράτος βοηθάει την ομοσπονδία κι η ομοσπονδία βοηθάει εμάς. Η ομοσπονδία ήταν δίπλα μας, ειδικά κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών αγώνων μας στήριξε στο έπακρο, μας κάλυψε όλα τα έξοδα, πήρε μαζί όσους προπονητές και συνοδούς ζητήσαμε. Σίγουρα όμως, κατά τη διάρκεια της χρονιάς και της προετοιμασίας είχαμε κάποια θέματα, εγώ στο Πανευρωπαϊκό αναγκάστηκα να πληρώσω τα έξοδα του προπονητή μου, υπάρχουν τέτοια προβλήματα αλλά τα ξεπερνάμε”.

Γιάννης: “Η ομοσπονδία προσπαθεί και μέσω της παραολυμπιακής επιτροπής, να έχουμε όσο γίνεται τα απαραίτητα εφόδια και να καλύπτει τις ανάγκες μας. Χρειαζόμαστε όμως περισσότερα απ’ αυτά που μπορεί η Πολιτεία να μας προσφέρει. Γι’ αυτό επισημαίνουμε πάντα τα προβλήματα, προσπαθώντας όμως για το καλύτερο μ’ αυτά που έχουμε. Η αγάπη μας για την κολύμβηση και το γεγονός ότι εκπροσωπούμε τη χώρα μας στις διεθνείς διοργανώσεις, δείχνει και την εικόνα της ευθύνης που έχουμε γι’ αυτό που κάνουμε”.

 

Αισθάνονται ότι η πολιτεία, τα ΜΜΕ αλλά κι ο απλός κόσμος τους θυμούνται μόνο την περίοδο των αγώνων;

Γιάννης: “Αυτό είναι ένα φαινόμενο το οποίο το παρατηρούμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια και κυρίως στις μεγάλες διοργανώσεις και στους Παραολυμπιακούς. Τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω μας όταν γυρνάμε από μια μεγάλη διοργάνωση, όταν κατακτάμε μια επιτυχία και μετά μας ξεχνάνε. Αυτό που θέλουμε να τονίσουμε σε όλους είναι ότι η προσπάθεια που κάνουμε είναι διαρκής. Για να λάβεις μέρος στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, πρέπει η εθνική ομάδα να έχει πάει σε όλα τα Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα, οι αθλητές να έχουν πιάσει τα όρια και να πάρει θέσεις για τη συμμετοχή τους. Η διαδικασία είναι μεγάλη, χρονοβόρα και δύσκολη και διαρκεί σε όλα αυτά τα 4 χρόνια της προετοιμασίας”.

Δημήτρης: “Όπως και το κράτος, έτσι και ΜΜΕ μας θυμούνται λίγο πριν και λίγο μετά απ’ τους Παραολυμπιακούς. Ακόμη το Ρίο είναι πολύ φρέσκο, όμως όλο αυτό σε μερικούς μήνες θα σβήσει γι’ αυτό κι εμείς θα πρέπει να είμαστε πολύ προσγειωμένοι και συγκεντρωμένοι στους στόχους μας, να έχουμε χαμηλά το κεφάλι και να δουλεύουμε σκληρά, ανεπηρέαστοι απ’ όλη αυτή τη λάμψη και το σούσουρο που γίνεται μετά τους αγώνες”.

 

Όταν συνάντησα τον Δημήτρη, με ρώτησε χαριτολογώντας πώς και του ζήτησα να μου μιλήσει και δεν προτίμησα κάποιον αθλητή που κατέκτησε μετάλλιο. Είναι αυτό κάτι που έχει εισπράξει;

“Είναι λογικό όλοι να ασχολούνται με τους πρώτους, εγώ έχω πολλούς φίλους δημοσιογράφους και ξέρω ότι αυτό πουλάει, το μετάλλιο, οι πρώτες θέσεις, ακόμα κι η εξωτερική εμφάνιση του αθλητή. Δεν έχω παράπονο πάντως, ούτε πικρία, σε καμία περίπτωση, ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί αξιόλογοι αθλητές οι οποίοι δεν ήταν ούτε στην οκτάδα στους Παραολυμπιακούς και αξίζουν κι αυτοί στήριξη γιατί δουλεύουν και προσπαθούν πολύ και πρέπει και τα ΜΜΕ να είναι κοντά τους”.

Ζώντας με αναπηρία στην Ελλάδα

 

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα ιδιαίτερα φιλική προς τα ΑμεΑ. Ούτε στις υποδομές της, ούτε στη συμπεριφορά του κόσμου απέναντί τους. Πώς είναι για έναν άνθρωπο με αναπηρία να ζει στη σημερινή Ελλάδα;

Δημήτρης:  “Έχουμε ταξιδέψει σε πάρα πολλά μέρη στον κόσμο και σίγουρα στην Ελλάδα τόσο οι εγκαταστάσεις όσο κι η συμπεριφορά του κόσμου πολλές φορές είναι άσχημα. Για τη συμπεριφορά του κόσμου ωστόσο, τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρουμε κι εμείς, γιατί όσο οι ανάπηροι μένουν στα σπίτια τους, κλείνονται στον εαυτό τους και δεν κυκλοφορούν, δεν δίνουν στον κόσμο τη δυνατότητα να εξοικειωθεί και να έρθει πιο κοντά μας. Αν μια οικογένεια δεν έχει ένα άτομο με αναπηρία και δεν γνωρίζει πώς να το προσεγγίσει και να του μιλήσει, εννοείται ότι η συμπεριφορά του προς εμάς θα είναι περίεργη. Ο αθλητισμός, λόγω της προβολής που φέρνει βοηθάει να έρθουμε πιο κοντά στον κόσμο. Εμένα ειδικά με καλούν συχνά σε σχολεία να μιλήσω, οργανισμοί, μιλάω συνέχεια σε παιδιά κι ενήλικες κι εξηγώ κάποια πράγματα για την αναπηρία και τον αθλητισμό και βλέπω ότι η συμπεριφορά αλλάζει πολύ θετικά και απότομα κιόλας. Μιλάω σ’ ένα σχολείο και βλέπω την επόμενη μέρα το παιδί στο δρόμο να με χαιρετάει κι ο γονιός να είναι μαγκωμένος. Μετά ανοίγεται κι ο γονιός αναγκαστικά, όμως το σημαντικό είναι η επόμενη γενιά να αλλάξει τη στάση της. Να μεταδώσουμε στα παιδιά τη θετική μας ενέργεια, να τους μιλήσουμε για την αναπηρία. Η αναπηρία μπορεί να έρθει στον καθένα μας ανά πάσα στιγμή και καλό θα είναι να γνωρίζουμε κάποια πράγματα”.

Γιάννης: “Δεν εκμεταλλευτήκαμε όσο μπορούσαμε την ευκαιρία που είχαμε το 2004 με τη διοργάνωση των Παραολυμπιακών αγώνων στη χώρα μας, βελτιώνοντας την προσβασιμότητα. Θεωρώ όμως ότι η συμπεριφορά κι η νοοτροπία του κόσμου βελτιώθηκε κι ήταν το μεγαλύτερο κέρδος που είχαμε ώστε τα άτομα με αναπηρία να βγουν απ’ τα σπίτια τους και κάποια παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό. Μέσα απ’ αυτή την πορεία, εμείς ως παραολυμπιονίκες επισκεπτόμαστε σχολεία και προσπαθούμε μέσα απ’ το μάθημα της ολυμπιακής παιδείας να προωθήσουμε τα στοιχεία της διαφορετικότητας και της σωστής νοοτροπίας, ώστε να καταλάβουν τα παιδιά ότι τα άτομα με αναπηρία δεν πρέπει να είναι αποκλεισμένα κι απομονωμένα, είναι ενεργοί πολίτες που μπορούν να συμμετάσχουν μέσα απ’ τις αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες στην καθημερινότητα. Πολλές φορές όμως, το ίδιο το περιβάλλον δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα στο άτομο με αναπηρία απ’ ότι το κινητικό πρόβλημα, είτε αυτό έχει να κάνει με την πρόσβαση, είτε με τη δομή των κτιρίων, είτε με την νοοτροπία. Το πρόβλημα είναι λοιπόν συνολικό κι η προσπάθεια θα πρέπει να γίνεται απ’ όλους, δεν αρκεί να γίνεται από ένα σύλλογο, φορέα ή κάποια ομοσπονδία. Ο καθένας απ’ τον τομέα του θα πρέπει να προσπαθεί ώστε να μην δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Ταξιδεύοντας στο εξωτερικό συνεχώς για τους αγώνες, βλέπουμε πόσο μπροστά είναι οι άλλες χώρες στην Ευρώπη σε αυτά τα θέματα. Θα πρέπει κι η Πολιτεία να κάνει περισσότερα”.

 

Σε ένα νέο παιδί που έχει έρθει αντιμέτωπο με την αναπηρία, τι συμβουλή θα έδιναν για να μην το βάλουν κάτω; Ο Γιάννης άλλωστε βίωσε την αναπηρία έπειτα από ένα τροχαίο ατύχημα κι αναγκάστηκε να προσαρμόσει τη ζωή του στις νέες συνθήκες.

Γιάννης:  “Σίγουρα, η προσαρμογή στις νέες συνθήκες είναι πολύ δύσκολη. Η μεταβατική περίοδος όταν από εκεί που μπορείς και τρέχεις και περπατάς βρίσκεσαι σε ακινησία, διότι πέρασα ένα μεγάλο διάστημα στο νοσοκομείο σε πλήρη ακινησία, και πρέπει μέσα από φυσιοθεραπείες να μάθεις σιγά-σιγά να μετακινείσαι με το αμαξίδιο, θέλει υπομονή και πολύ μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Πολύ σημαντική είναι κι η στήριξη απ’ το οικογενειακό περιβάλλον για να μπορέσεις να επιστρέψεις σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Όταν καταφέρνεις κάτι μέσα απ’ αυτές τις δυσκολίες, αυτό σου δίνει μεγαλύτερη δύναμη και θάρρος να συνεχίσεις με ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, γιατί η προσπάθεια πρέπει να είναι συνεχής. Και στον πρωταθλητισμό, μόλις πετυχαίνουμε έναν στόχο κοιτάμε αμέσως τον επόμενο για ακόμη πιο ψηλά και πιο δύσκολα, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, κάτι που είναι και το μεγαλύτερο μάθημα”.

Δημήτρης: “Όλα αυτά ξεκινάνε απ’ την παραδοχή της αναπηρίας απ’ το οικογενειακό περιβάλλον κι απ΄τον ίδιο τον ανάπηρο. Η δική μου συμβουλή είναι ότι η ζωή δεν τελειώνει πουθενά κι απ’ τη στιγμή που εγώ κατάφερα μ’ αυτή την αναπηρία και σ’ αυτή την ηλικία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, τότε μπορεί ο καθένας. Πρέπει όμως να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, να βγούμε έξω, να διεκδικήσουμε πράγματα. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για την πρόσβαση, για όλα υπάρχουν λύσεις, αν το θέλουμε πραγματικά, με θέληση και θετική σκέψη όλα γίνονται”.

Η ζωή εκτός πισίνας κι οι μελλοντικοί στόχοι

 

Προφανώς, η ζωή του Γιάννη και του Δημήτρη δεν εξαντλείται στην πισίνα, τις ώρες προπόνησης και τους αγώνες. Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά τους εκτός του πρωταθλητισμού;

Γιάννης: “Για να κάνεις πρωταθλητισμό, αναγκάζεσαι να διαθέσεις το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου, ενώ εργάζομαι και στο τμήμα πληροφορικής του Υπουργείου Πολιτισμού, κάτι που επίσης μου τρώει αρκετές ώρες απ’ την καθημερινότητα. Τον ελεύθερο χρόνο που μένει, μοιραία τον χρησιμοποιώ για να ξεκουράζομαι, ο πρωταθλητισμός είναι τρόπος ζωής, 6 μέρες την εβδομάδα είμαι στο κολυμβητήριο και μετά στο γυμναστήριο. Βέβαια, επειδή μου αρέσει και με γεμίζει, όσο κι αν με κουράζει στο τέλος της ημέρας νιώθω ψυχική ικανοποίηση. Τα Σαββατοκύριακα προσπαθώ να χαλαρώνω, περνώντας χρόνο με τους φίλους μου, για φαγητό, καφέ, κάποιο ποτό ή σινεμά”. 

 

Δημήτρης: “Είμαι συνεργάτης του δημάρχου Αλεξανδρούπολης εδώ και αρκετά χρόνια, πριν ξεκινήσω την κολύμβηση. Ήμουν κάποια χρόνια στο γραφείο του και μετά δούλεψα στο κολυμβητήριο, κάτι που με βόλεψε πάρα πολύ γιατί μπορούσα να δουλεύω και να προπονούμαι στον ίδιο χώρο. Εδώ και κάποιους μήνες έχω φύγει απ’ το κολυμβητήριο, συνεχίζω όμως να είμαι συνεργάτης του από άλλες θέσεις. Η δουλειά αυτή μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ, το οικονομικό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό για εμάς, αν δεν είχα τη δουλειά μου και τη στήριξη της οικογένειάς μου δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω πολλά απ’ τα πράγματα που έχω κάνει. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλοί αγώνες για ΑμεΑ κι έτσι αναγκαζόμαστε να πηγαίνουμε στο εξωτερικό τουλάχιστον μια φορά το χρόνο για να παίρνουμε τα όρια και πολλά απ’ τα χρήματα μπαίνουν απ’ την τσέπη μας. Κατά διαστήματα μας βοηθάνε μερικοί χορηγοί, όμως τα πράγματα στη χώρα είναι δύσκολα για όλους”.

Όσο για τους μελλοντικούς τους στόχους, εκτός φυσικά απ’ τον μεγάλο αλλά μακροπρόθεσμο στόχο του Τόκιο:

Δημήτρης: “Έχουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ στα τέλη Σεπτέμβρη στο Μεξικό, που είναι ο μεγαλύτερος μας στόχος. Πριν απ’ αυτό θα έχουμε κάποιους αγώνες σε Ελλάδα και εξωτερικό και φυσικά η προετοιμασία για το Τόκιο έχει ήδη ξεκινήσει”.

Και μερικά λόγια απ’ τον κόουτς του Δημήτρη

 

Στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, βρισκόταν κι ο προπονητής του Δημήτρη Καρυπίδη, Γιώργος Τυλιγαδάς. Μαζί, βρέθηκαν για λίγες μέρες στην Αθήνα στα πλαίσια της βράβευσης των Παραολυμπιονικών του Ρίο και δεν γινόταν να μην ζητήσουμε απ’ τον άνθρωπο που είδε στον Δημήτρη ένα πρωταθλητή, να μας πει λίγα λόγια για τον αθλητή του.

“Όταν πρωτοκολύμπησε δεν μπορούσε να βγάλει καλά-καλά ούτε την μικρή πισίνα που είναι 12 μέτρα. Μέσα σε μερικές ημέρες όμως είδα ότι είναι πολύ προπονήσιμος, με καταπληκτική άνωση και κάθε μέρα γινόταν και καλύτερος μέσα στο νερό, κάτι που μου επέτρεψε να ασχοληθώ με πιο τεχνικά ζητήματα, όπως η σωστή τοποθέτηση των χεριών. Μέσα σε 3 χρόνια απ’ την ημέρα που ασχοληθήκαμε με τον αγωνιστικό αθλητισμό, είχε καταφέρει να πάρει όλα τα όρια που βάζει η διεθνής ομοσπονδία, να είναι μέσα στους 8 καλύτερους στην κατηγορία του και χάρη στην επιμονή και την υπομονή του να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια. Έχει θέληση, αντέχει στον πόνο κι αυτό είναι σημαντικό κι έχει εμπιστοσύνη σ’ αυτά που κάνουμε. Υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσά μας”.    

“Ο Δημήτρης είναι ένας φρέσκος αθλητής και ξέρουμε απ’ αυτά που έχει κάνει κι απ’ αυτά που θα κάνει, ότι έχει μπροστά του ένα πολύ μεγάλο μέλλον και τρομερά περιθώρια βελτίωσης. Το βασικό όμως είναι ότι πως πρόκειται για έναν πολύ καλό χαρακτήρα, ένα πολύ καλό παιδί, πάνω απ’ όλα έχουμε μια σχέση φιλική και οικογενειακή και μετά προπονητική. Αυτό που μετράει σ’ όλη αυτήν την πορεία είναι το ταξίδι, κάποια στιγμή θα πάψουμε να βρισκόμαστε στο χώρο κι αυτά που θα μας μείνουν είναι οι ωραίες αναμνήσεις. Αλίμονο αν δεν θυμόμαστε με χαρά όλα τα μέρη που έχουμε επισκεφτεί, τις συναντήσεις που έχουμε βιώσει, αυτά μας γεμίζουν ψυχικά, μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους και μας δίνουν την όρεξη να συνεχίσουμε. Η ζωή μας είναι για να γεμίζουμε πράγματα και καινούριες συγκινήσεις κι αυτό μας προάγει σε καλύτερους ανθρώπους. Εγώ θέλω να είμαι δίπλα στον Δημήτρη επειδή περισσότερο είναι καλό παιδί κι ελπίζω στο μέλλον να μας δικαιώσει και αγωνιστικά. Έχουμε περάσει πολλές δυσκολίες και κακουχίες για να φτάσουμε μέχρι το σημείο που βρισκόμαστε σήμερα”. 

 

“Πριν ασχοληθεί καν με την κολύμβηση, έβγαλε τον κόσμο έξω στην Αλεξανδρούπολη. Έμαθε στα παιδιά που είναι ανάπηρα ότι δεν πρέπει να μένουν στο σπίτι, είναι ατραξιόν στην πόλη ο τρόπος που κινείται, το καρότσι του έχει κάνει 5.000 ώρες μετρημένες. Είναι πολύ κοινωνικό παιδί κι αυτό βοηθάει τον κόσμο να ανοιχτεί και προσφέρει οικειότητα. Ο Δημήτρης ζει τη ζωή του, είναι ήρεμος με τον εαυτό του και κατασταλαγμένος”.