Η Λένα Παπαληγούρα είναι ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο

Γνωρίσαμε τη Λένα Παπαληγούρα πριν 10 χρόνια, όταν ήταν μαθήτρια στο ‘Γ4’, μια σειρά που οι πρωταγωνιστές παθαίναν χειρότερα από αυτά που παθαίνουν οι μαθητές στο ‘Riverdale‘.

Τα επεισόδια που έπαιξε στην ’10η Εντολή’ είναι από εκείνα που θυμόμαστε περισσότερο και την έχουμε συνδέσει με το δράμα, αλλά οι φίλοι της, που την ξέρουν, πιστεύουν ότι θα έπρεπε να κάνει κωμωδίες.

Αν και το όνομά της έγινε γνωστό από την τηλεόραση, η Λένα Παπαληγούρα κάνει ασταμάτητα θέατρο, έχοντας κερδίσει το 2013 και το Βραβείο Μερκούρη.

Τη συναντήσαμε με αφορμή τον ρόλο της ως Αγλαϊα Επάντσινα στον ‘Ηλίθιο‘, που ανεβαίνει αυτή την περίοδο στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, και τη ρωτήσαμε για το ξεκίνημα της και για την πορεία της στον χώρο.

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson

Έχω μια ζωγραφιά από την Α’ Δημοτικού, που την έχω σε κάδρο στην κουζίνα μου. Γράφω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός.

Με πήγαινε η μαμά μου σε παιδικές παραστάσεις, αλλά πολλά παιδιά πηγαίνουν. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με έκανε να κολλήσω έτσι. Κάπως ήμουν σίγουρη.

Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, στα όρια του φυτού, δεν υπήρχε περίπτωση στο μυαλό μου να μην δηλώσω κάποια σχολή. Δεν δήλωσα Νομική, γιατί φοβόμουν μην περάσω και έβαλα ΜΜΕ στο Πάντειο, με την προοπτική να είμαι κάπου με ευρύ πεδίο, για να μπορώ να αποφασίσω τι θα κάνω σε περίπτωση που δεν τα κατάφερνα ως ηθοποιός. Πήγα 3 χρόνια και πήγα παράλληλα στο Θέατρο Τέχνης και όταν ξεκίνησα να δουλεύω ως ηθοποιός, τα παράτησα.

Ενώ πιστεύω ότι η δουλειά μου είναι απόλυτα ταυτισμένη με την ύπαρξή μου, είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και μου δίνει απίστευτη χαρά, ταυτόχρονα ξέρω ότι θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε. Να προσέχω τα έξι μου παιδιά, να γίνω σερβιτόρα, να δουλεύω σε μαγαζί, να ξανασπουδάσω. Είμαι πολύ ανοιχτή.

Δεν ξέρω, ίσως είναι η φάτσα μου κάπως και μου δίναν από πάντα πιο δραματικά πράγματα. Είμαι ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο. Θεωρώ πολύ δύσκολο είδος την κωμωδία. Θέλει ρυθμό, ταχύτητα, ευφυΐα, χιούμορ εννοείται. Θέλει μια σκέψη από δίπλα. Αλλά έχω κάνει και κωμωδίες. Τη Λυσιστράτη του Μαρμαρινού στην Επίδαυρο, πέρσι με τον Γιάννη Χουβαρδά τους ‘Τρισευτυχισμένους’ και με τον Μαστοράκη παλιά την ‘Τριλογία του Παραθερισμού’.

Μου αρέσει ακόμα και το δράμα να εμποτίζεται με κωμικά στοιχεία, όπως και η κωμωδία με δραματικά. Γενικά αγαπάω πολύ την κωμωδία.

Στη ζωή μου είμαι πολύ Γκούφυ και οι φίλοι μου πιστεύουν ότι κωμωδία έπρεπε να κάνω

ΓΙΑ ΤΟ Γ4

Ήταν μια μεγάλη περίοδος της ζωής μου. Κάναμε 1,5 χρόνο γυρίσματα. Ήμασταν όλοι πολύ μικροί. Εγώ ήμουν 21 χρονών. 

Τότε κάναμε Δευτερότριτα μαζί με τον Γιώργο Σπάνια (ο Λουκάς στη σειρά) και μια ταινία στην Κέρκυρα, γυρνούσαμε Τετάρτη, πηγαίναμε κατευθείαν στο γύρισμα μετά θέατρο, Πέμπτη γύρισμα-θέατρο, Παρασκευή γύρισμα-θέατρο, Σάββατο γύρισμα-θέατρο. Όλοι μου οι φίλοι βγαίναν Παρασκευή και εγώ δεν έβγαινα, γιατί έπρεπε να ξυπνήσω στις 5. Κυριακή κοιμόμουν όλη μέρα και μετά θέατρο. Και Δευτέρα ξανά Κέρκυρα. Γυρνούσα από την Κέρκυρα με κατσαρά μαλλιά, γιατί ήταν εποχής. Πήγαινα στο γύρισμα, λουζόμουνα και τα ισιώναμε για τη σειρά.

Στη σκηνή που έφευγε ο Λουκάς, κάναμε το γύρισμα σε μια αποθήκη και εγώ εκλαιγα πραγματικά. Ήταν φίλος μου από τη σχολή, συμμαθητής. Ήταν πολύ ωραία η σκηνή, αλλά μετά δεν μπορούσα να σταματήσω, με παρηγορούσαν. Με τον Παναγιώτη Εξαρχέα ήμασταν επίσης μαζί από τη σχολή, ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερός μου στο Τέχνης. Κάναμε τα δίδυμα. Στο γύρισμα με πλάκωνε και μετά μου λεγε “είσαι καλά, είσαι καλά;”.

ΓΙΑ ΤΗ 10η Εντολή

Η  ‘10η Εντολή’ έχει ένα συνεργείο που δουλεύουν πάρα πολλά χρόνια μαζί. Συνήθως, όταν κάνεις τηλεοπτικό γύρισμα, η ομάδα φτιάχνεται όταν αρχίζει το σίριαλ. Στη  ‘10η Εντολή’ πας σε μια ομάδα που είναι ήδη διαμορφωμένη και σε καλοδέχονται.

Είναι σαν οικογένεια. Έτσι υπάρχει ένας τρόπος να αποφορτίζονται τα πράγματα και ακόμα και σε δύσκολες σκηνές, γελάς πολύ. Σε μια σκηνή που σκοτώνω τον Ξάφη και επειδή ήμουν από κάτω του πλημμύριζα όλη αίμα, το οποίο κολλούσε πολύ και μετά από πόσες ώρες γύρισμα είχα κολλήσει στο πάτωμα.

Και ο Κοκκινόπουλος το οδηγεί πολύ ωραία, προσπαθεί να κάνει σινεμά. Δουλεύεις με συνθήκες κινηματογράφου.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Στη ‘10η Εντολή’ για τη ‘Σιωπή’ έκανα δύο μήνες Νοηματική για τον ρόλο, γιατί η πρωταγωνίστρια ήταν κωφάλαλη.

Στο ‘Nocturne’ έκανα μαθήματα με μια Πολωνέζα, γιατί έπρεπε να κάνω Πολωνικά με αγγλική προφορά. Για αυτή την ταινία έκανα και μαθήματα ποδοσφαίρου, γιατί μιλάμε για άσχετο άνθρωπο. Φυσικά δεν μπορούσα να αποδώσω και ο Φραγκόπουλος μου λέει “εντάξει άστο θα παίρνω πιο πολύ πρόσωπα”.

Το 2013 η ‘Αόρατη Όλγα’, η οποία μου χάρισε και το Βραβείο Μερκούρη, ήταν Βουλγάρα και έκανα μαθήματα με τον Κρις Ραντάνοφ. Ήταν δύο έργα. Παίζαμε πρώτα αυτό και μετά το διάλειμμα ένα που έκανα την Ελληνίδα. Και νόμιζαν όλοι ότι είμαι Βουλγάρα και με ρωτούσαν πως έμαθα τα Ελληνικά.

Μου αρέσουν οι μεταμορφώσεις. Να μην μπορώ να με φανταστώ κάπου και να έρθει ένας σκηνοθέτης να μου δείξει έναν δρόμο. Φέτος στο ‘Γράμμα της Μαρίας Μπράουν’ με τον Γιώργο Σκεύα’, έτσι δουλέψαμε. Φτιάξαμε ένα καινούριο πρόσωπο από την αρχή. Τη φωνή της, το βήμα της, την εμφάνισή της. Όλο.

Μου φαίνεται ενδιαφέρον να σβήνεις τον εαυτό σου, για να χωρέσεις μέσα έναν άλλον

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΛΑΪΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΘΙΟ

Είχα διαβάσει τον ‘Ηλίθιο’ όταν ήμουν στο Λύκειο, γιατί είχα ανακαλύψει τον Ντοστογιέφσκι από το ‘Έγκλημα και Τιμωρία’ και είχα πάθει σοκ. Τότε διάβασα και τους ‘Δαιμονισμένους’, τους ‘Καραμάζοφ’, όλα. Μετά είχα δει την εξάωρη παράσταση που είχε κάνει στο Απομηχανής Θέατρο ο Λιβαθινός το 2007 και το ξαναδιάβασα γιατί με είχε εμπνεύσει η παράσταση και τώρα το διάβασα άλλες δύο φορές, για να παρατηρήσω πια πιο συγκεκριμένα σημεία. Πράγματα που ενδεχομένως, όταν το διαβάζεις απλά για την απόλαυση, τα παραλείπεις.

H Αγλαΐα είναι μια ηρωίδα, που ξεκινά πολύ αθώα και συμπαθητική και στο τέλος οριακά γίνεται αντιπαθής. Όμως είναι τόσο ωραία δοσμένα στο βιβλίο τα κίνητρα και η ψυχοσύνθεσή της και τόσο καθαρό το πώς βγαίνουν αυτά τα σκοτεινά στοιχεία του χαρακτήρα της εξ αιτίας συμπεριφορών άλλων ανθρώπων αλληλεπιδρούν μαζί της, που όχι δεν άλλαξε. Μπορεί να μπήκε σε μεγαλύτερο βάθος, αλλά δεν άλλαξε. Δεν μπορώ να πω ότι την αντιπαθούσα και τώρα τη συμπάθησα ας πούμε. Νομίζω ότι όλοι αυτοί οι χαρακτήρες είναι τόσο πολύπλοκοι και κάνει τόσο ωραία ψυχογραφήματα, που απλά όσες φορές το διαβάζεις, μπαίνεις και πιο μέσα.

Έχει ένα ωραίο απόσπασμα στο βιβλίο, που υπάρχει και στην παράσταση, που λέει ότι “δεν θέλω να με έχουν φυλακισμένη σε ένα σπίτι και να με παντρολογάνε όλη την ώρα. Δεν θέλω να με κάνουν να ντρέπομαι. Εγώ θέλω να ταξιδέψω στη Ρώμη, θέλω να σπουδάσω στο Παρίσι”.

Δεν είναι τόσο κακομαθημένη όσο φαίνεται, είναι καταπιεσμένη σε ένα περιβάλλον που την οδηγεί σε μία ζωή, που η ίδια δεν θα διάλεγε για τον εαυτό της

Για μένα είναι σαν μια άλλη Άνια από τον ‘Βυσσινόκηπο’ του Τσέχοφ, που πάλι είναι ακριβώς σε εκείνη την ηλικία, δεν αντέχει τη μητέρα της, την προορίζουν για μια ζωή που δεν θέλει. Θέλει να φύγει από το σπίτι, να σπουδάσει, να ανοίξει τα μάτια της. Για μια γυναίκα της εποχής είναι αρκετά εντυπωσιακό και προοδευτικό.

Τώρα στο τέλος, είναι αλήθεια ότι γίνεται πολύ είρων και αρκετά σκληρή απέναντι στη Ναστάζια Φιλίπποβνα και ίσως για αυτό μένει σε πολλούς ότι είναι κακομαθημένη, γιατί είναι σαν να μετέρχεται όλα της τα όπλα, για να κερδίσει τον Πρίγκιπα.

Σε αυτή τη συμπεριφορά όμως δεν φτάνει χωρίς λόγο. Είναι σαν η Ναστάζια να την ωθεί προς τα κει, όταν της γράφει αυτά τα γράμματα και της λέει “σιγά σιγά θα γίνετε όπως και γω”.

Έχουμε μία ηρωίδα που ξεκινά από το φως και η επαφή της με αυτή την περίεργη καλοσύνη του Πρίγκιπα της βγάζει σκοτεινά σημεία και στο τέλος έχουμε δύο χαρακτήρες που μοιάζουν πολύ, ενώ στην αρχή δεν έμοιαζαν καθόλου.

Δεν είχα ξανασυνεργαστεί με τον Πέτρο Φιλιππίδη και είναι μεγάλη χαρά για μένα, γιατί πέρα από σπουδαίος ηθοποιός, είναι και σε μια στιγμή που δοκιμάζει τον εαυτό του σε κάτι που αγαπά πολύ. Είναι τρομερός επαγγελματίας και από τους ηθοποιούς, που η ενέργειά του πάνω στη σκηνή είναι σαρωτική. Είναι μια ενδιαφέρουσα εμπειρία για μένα να τον παρατηρώ πώς δουλεύει.

Όλος ο θίασος έχει ηθοποιούς που έχουν δυνατή προσωπικότητα και αυτό είναι σημαντικό όταν πας να αναμετρηθείς με ένα τέτοιο έργο.

Όσο πιο πολύπλοκές και δυνατές είναι οι προσωπικότητες των ανθρώπων του θιάσου τόσο μπορούν να φωτίσουν και τις προσωπικότητες του έργου με διαφορετικές πτυχές.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το καλοκαίρι θα κάνουμε περιοδεία την ‘Ηλέκτρα’ του Ευριπίδη, ένα έργο αριστούργημα, για το οποίο κάνουμε πρόβες αυτή την περίοδο.

Αυτό που θέλω από το μέλλον μου είναι η οικογένεια. Με την έννοια του μοιράσματος.

Ότι όλα τελικά είναι μάταια αν δεν τα μοιράζεσαι με κάποιον και αν δεν γυρίζεις σπίτι σου στον άνθρωπό σου

INFO

‘Ο Ηλίθιος’ μέχρι 3/6.

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 20.30

Σάββατο: 17.00 & 21.00

Κυριακή: 19.00

Εισιτήρια : Διακεκριμένη: 30 € | Α’ Ζώνη: 25 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 20 € | B’ Ζώνη: 20 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 15 € | Γ’ Ζώνη: 15 € – Φοιτητικό-Ανέργων: 10 €

Προπώληση: Ταμείο του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Καταστήματα Public, Εκδοτήριο της Ticket Services, στο 2107234567, ticketservices.gr, tickets.public.gr / Κρατήσεις: 210 4143 310, dithepi.gr