Ο Luca Guadagnino για τη γέννηση του ‘Call Me by Your Name’ και τα τραγούδια του Sufjan Stevens

Τα υλικά ήταν όλα εκεί. Ένα αγαπημένο βιβλίο για μια ιστορία ενηλικίωσης και ερωτικής αφύπνισης. Μια σεναριακή διασκευή από τον κινηματογραφική θρύλο James Ivory. Δύο σπουδαία ορίτζιναλ τραγούδια από τον Sufjan Stevens ως συναισθηματικός οδηγός και ταυτόχρονα σάουντρακ. Μια ερμηνεία καριέρας από τον Armie Hammer. Ένα τρομερό breakthrough από τον ανερχόμενο Timothée Chalamet. Ένα Ιταλικό σκηνικό που κόβει την ανάσα με την ομορφιά του.

Και τίποτα από όλα αυτά δε θα είχε φτάσει στην οθόνη αν δεν ήταν ο Luca Guadagnino, ο Ιταλός σκηνοθέτης του ‘A Bigger Splash’ (αυτό με τον μονίμως γυμνό και έξαλλο Ralph Fiennes, ναι), ο οποίος έκανε το ‘Call Me by Your Name’ μια από τις πιο παθιασμένα λατρεμένες ταινίες της χρονιάς- για έναν 17χρονο πιτσιρικά και εκείνο το Ιταλικό καλοκαίρι όπου ένιωσε τον πρώτο μεγάλο έρωτα.

Η ταινία, που βγήκε αυτή τη βδομάδα στις ελληνικές αίθουσες από την Feelgood, έφτασε στα Όσκαρ κουβαλώντας ως εκεί σχεδόν όλους τους προαναφερθέντες συντελεστές. Ο Chalamet είναι υποψήφιος για Α’ Ανδρικό Ρόλο, ο Sufjan Stevens για Καλύτερο Τραγούδι, κι ο James Ivory είναι φαβορί -στα 89 του χρόνια!- για το πρώτο του Όσκαρ για το σενάριο της ταινίας (ύστερα από 3 υποψηφιότητες ως σκηνοθέτης, δεκαετίες πριν). Ο ίδιος ο Guadagnino είναι υποψήφιος στη μεγάλη κατηγορία- της Καλύτερης Ταινίας.

Τον είδαμε από κοντά στο Φεστιβάλ του Λονδίνου, όπου και μίλησε για τη δημιουργία της ταινίας, για τα τραγούδια του Stevens, για τον γυμνό Ralph Fiennes και το σενάριο του Ivory, για την επιθυμία του να δουλέψει στο Χόλιγουντ, για το ‘Moonlight’, για τον Philippe Garrel και για τον James Woods.

Οσκαρικός μήνας και είμαστε καρφωμένοι στο κανάλι COSMOTE CINEMA OSCARS HD. 85 οσκαρικές ταινίες από τις αρχές Φεβρουαρίου μέχρι και το βράδυ της τελετής που θα απολάυσουμε ζωντανά και αποκλειστικά από την COSMOTE TV.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Μάλλον έμοιαζε υπερβολικά σωστό για μένα το να κάνω αυτή την ταινία δεδομένου πως κάνω διαρκώς ταινίες με ανθρώπους που χαλαρώνουν το καλοκαίρι. Οπότε έπρεπε να σκεφτώ πολύ αν ήταν η σωστή απόφαση. Ήταν μια μακρά διαδικασία αλλά θα έλεγα πως η απόφαση ήρθε επειδή ήθελα να δουλέψω με αυτό το φανταστικό καστ και επειδή αγαπώ το βιβλίο. Για να περάσω χρόνο με αυτούς τους χαρακτήρες και να προσπαθήσω να χτίσω μια γλώσσα, μια κινηματογραφική γλώσσα, ώστε να μιλήσουν στην ταινία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΧΘΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΦΙΛΜ

Το βιβλίο είναι μια αναπόληση, είναι αναμνήσεις του Elio πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα, είναι εντελώς εσωτερικευμένο, ενώ η ταινία είναι βασικά αφήγηση τρίτου προσώπου. Οπότε αυτό που προσπάθησα να κάνω είναι απλώς να είμαι μαζί με αυτούς τους χαρακτήρες μέσα σε αυτό το περιβάλλον που ζουν και να προσπαθώ να μην σκέφτομαι με όρους κινηματογραφικών προσδοκιών, για το πώς θα έπρεπε να εξελιχθούν τα πράγματα ώστε να λειτουργήσει η ταινία.

Μάλιστα πολλοί από τους ανθρώπους που ζητήσαμε να χρηματοδοτήσουν την ταινία την απέρριψαν επειδή δεν ακολουθούσε το εγχειρίδιο των ταινιών ενηλικίωσης και συγκεκριμένα των γκέι ταινιών ενηλικίωσης, όπου έπρεπε να υπάρχει ανταγωνιστής. Ένας εσωτερικός ανταγωνιστής και ένας εξωτερικός. Αυτό που εμένα με απελευθέρωσε ως σκηνοθέτη είναι το ότι δεν υπήρχε ανταγωνιστής, ούτε εσωτερικός ούτε εξωτερικός, είναι περισσότερος σαν την αληθινή ζωή, όπου βρίσκεις κάποιον και ανακαλύπτεις τον εαυτό σου στα μάτια του.

Και το γεγονός ότι το στηρίζουν και οι γονείς και όλος ο κόσμος, προέρχεται από ένα αγαπημένο μου τραγούδι των Prefab Sprout, που λέει “all the world loves lovers, all the world loves people in love”. Μεγάλωσα με αυτό. Οπότε για μένα είναι μια πολύ προσωπική προσέγγιση στο ζήτημα.

Luca Guadagnino, Timothee Chalamet και Armie Hammer στα New York Film Critics Circle Awards τον Ιανουάριο του ’18 (Evan Agostini/Invision/AP)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ JAMES WOODS

Ειλικρινά δεν θεωρώ πως είναι ένα προκλητικό φιλμ. Είναι ενδιαφέρον επειδή αν θυμηθεί κανείς τα μεγάλα σκάνδαλα των ‘80s, όπως τον ‘Τελευταίο Πειρασμό’, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που έκαναν σαν τρελοί δεν είχαν δει τις ταινίες. Με τον ίδιο τρόπο κι ο κύριος Woods, τον οποίο αγαπώ βαθύτατα ως υπέροχο ερμηνευτή, μεγάλωσα βλέποντας το ‘Videodrome’ 150 φορές, είναι ιδιοφυής ηθοποιός, μίλησε χωρίς να έχει δει την ταινία. Τον παροτρύνω να την δει και μετά να σκεφτεί αν ίσως θα ήθελε να δουλέψει με έναν διεστραμμένο τύπο σαν εμένα [γελάει].

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΒΑΣ

[Όπως μας το αφηγήθηκε ο Armie Hammer όταν ο Guadagnino δήλωσε πως δεν έγιναν καθόλου πρόβες λόγω της ικανότητας του καστ.]

“Κάναμε μία πρόβα. Στο σπίτι του! Εμφανιστήκαμε εκεί, μας λέει ελάτε να κάνουμε μια γρήγορη πρόβα, λέμε ωραία, έτοιμοι. Μας λέει ας πάμε στην πίσω αυλή. Πάμε στην πίσω αυλή, υπάρχει εκεί κομμάτι γης γεμάτο χορτάρι. Μας λέει, Παιδιά γιατί δεν πάτε εκεί και να προβάρετε χμ, δεν ξέρω, την σκηνή 72. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο αριθμός. Αλλά γυρίζουμε τις σελίδες στο σενάριο και στη σελίδα εκείνη βρίσκουμε τη σκηνή και λέει ‘ο Oliver κι ο Elio αρχίζουν να φιλιούνται στο γρασίδι’. Μένουμε ακίνητοι. Μας κοιτάει. “Όποτε είστε έτοιμοι!” ΟΚ λοιπόν, πάμε να το κάνουμε! Πέφτουμε στο χορτάρι, αρχίζουμε, μας μιλάει, λέει “όχι όχι όχι, να το νιώωωωωωωθετε περισσότερο”. Λέμε εμείς ΟΚ, ας το κάνουμε, και αρχίζουμε να φιλιόμαστε πάλι, και φιλιόμαστε, και φιλιόμαστε, και φιλιόμαστε, και κάποια στιγμή κοιτάμε πάνω και ο Luca είχε πάει πιο κει, είχε ήδη φύγει.”

ΓΙΑ ΤΟΝ JAMES IVORY ΚΑΙ ΤΟ ΑΝ ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΤΟΛΜΗΡΟ ΑΡΧΙΚΑ

Ο James κι εγώ δουλέψαμε στο σενάριο την περίοδο ‘14-’15 όσο εγώ γύριζα το ‘A Bigger Splash’ και ο Ralph Fiennes ήταν γυμνός για πάρα πολύ καιρό. [γελάει] Ο James είχε έρθει στα γυρίσματα και είδε το θέαμα με τον Ralph να πηδάει τριγύρω σαν σάτυρος, νομίζω τον ενέπνευσε πάρα πολύ αυτό. Μετά προσπαθήσαμε να κάνουμε την ταινία με εκείνον σαν σκηνοθέτη και το προσπάθησα πολύ, γιατί είμαι σινεφίλ και ήθελα να δω μια ταινία του James Ivory, πόσο μάλλον να κάνω την παραγωγή σε μια ταινία του James Ivory. Θα ήταν μεγάλη τιμή.

Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε κι έτσι η σκυτάλη πέρασε σε εμένα. Και αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω στο φιλμ με τον μοντέρ μου όπως κάνουμε σε κάθε ταινία, γιατί η ταινία δεν είναι ζωντανή μέχρι να φτάσει στα μάτια κάποιου. Οπότε αλλάζει πολύ μέχρι τη διαδικασία του μοντάζ. Ένιωθα ήδη τόσο γεμάτος από τον Ralph που δεν χρειαζόμουν να γεμίσω κι άλλο από τον Armie ή τον Tim, αν και ομολογώ είχαν μεγάλη όρεξη να ανταγωνιστούν τον Ralph σε αυτόν τον τομέα.

ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ SUFJAN STEVENS

Μιλώντας για γυμνό, νομίζω ότι το μεγάλο βάθος του κύριου Stevens, του Sufjan, είναι ο τρόπος που προσεγγίζει την ίδια του τη βιογραφία και το πώς αναπτύσσει το όμορφο σύνολο δουλειάς του ως τραγουδοποιός. Το ‘Carrie & Lowell’ είναι ένα εκπληκτικά επίπονο άλμπουμ για τους γονείς του, ας πούμε.

Οπότε όταν αποφασίσαμε να απομακρυνθούμε από την αφήγηση πρώτου προσώπου του βιβλίου και απορρίψαμε την ιδέα του να υπάρχει κάποια αφήγηση στην ταινία, νιώσαμε πως χρειαζόταν κάποια θεϊκού τύπου προσωπικότητα που να αγκαλιάζει το φιλμ. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνεις αυτό. Σκέψου ας πούμε τη ‘Λάμψη’ όπου έχεις τις κάρτες: Τετάρτη, 12 το βράδυ, 1 το βράδυ, κλπ. Έτσι μεταδίδει ο Kubrick την ιδέα πως κάποιος ελέγχει το χρόνο και τον χώρο του φιλμ. Εμείς αποφασίσαμε πως αντί να πάμε με κάτι σαν αυτό, κάρτες και τέτοια, ότι ίσως κάποιος τόσο ειλικρινής και τόσο γυμνός στην τέχνη του, όπως ο Sufjan, θα ήταν μια υπέροχη χροιά να προστεθεί στη φωνή και τους χαρακτήρες της ταινίας. Θα έλεγα πως είναι ένας ακόμα χαρακτήρας στην ταινία.

Οπότε τον προσέγγισα όπως όλους τους σπουδαίους ανθρώπους που έχω προσεγγίσει στη ζωή μου, ξεκινώντας με την σπουδαία Tilda Swinton το 1995, ήρθα σε επαφή μαζί του και είπε ναι, γιατί όχι. Συζητήσαμε το βιβλίο, τη θεματική του βιβλίου, το σενάριο, τις ιδέες της ταινίας. Και ήμουν πολύ ντροπαλός. Του ζήτησα, ίσως να μπορείς να μας δώσεις ένα τραγούδι. Και επέστρεψε λίγο καιρό μετά με τρία τραγούδια. Δύο καινούρια και ένα μια επανεκτέλεση σε πιάνο του ‘Futile Devices’. Οπότε όταν η αμεσότητα της φωνής του Elio και του Oliver γίνεται τόσο έντονη στην ταινία, αρχίζουμε να πηγαίνουμε στη φωνή του Sufjan. Κι αυτή μας οδηγεί μέχρι το τέλος.

ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ PHILIPPE GARREL

Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου έκανα την Esther, αυτό είναι αρρωστημένο, είναι διεστραμμένο!, την έκανα να πει έναν διάλογο που είναι από το αριστούργημα ‘J’entends plus la guitare’ του Philippe Garrel. Είναι από το τέλος της ταινίας όπου επιτέλους συναντιούνται και μιλούν για το πώς θα είναι φίλοι για πάντα. Πήραμε αυτόν τον διάλογο από τον Garrel και τον βάλαμε στο στόμα της κόρης του!

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ‘MOONLIGHT’

Είμαι μεγάλος θαυμαστής του αριστουργήματος του Barry Jenkins. Και διακρίνω στις αναφορές του μια μεγάλη αγάπη για το ταϊβανέζικο σινεμά, για τον Hou Hsiao-hsien, τον οποίο τον αγαπώ κι εγώ. Οπότε νομίζω πως πράγματι είμαστε σε κοινό έδαφος.

ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Μακάρι να δούλευα στο Χόλιγουντ, αλλά δεν δουλεύω εκεί. Αγαπώ το Χόλιγουντ, το βρίσκω συναρπαστικό, είμαι σαν παιδάκια σε μαγαζί με γλυκά κάθε φορά που πάω στο Λος Άντζελες. Μπορείς να γνωρίζεις ανθρώπους φανταστικούς, που μπορούν να σε διασκεδάσουν με τις πιο φανταστικές, σκεπτόμενες συζητήσεις για το σινεμά, που δε θα έχεις ακούσει αλλού. Ίσως μια μέρα κάνω ταινίες στο Χόλιγουντ.

*Το ‘Call Me by Your Name’ (Να Με Φωνάζεις με Τ’Όνομά Σου) προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Feelgood.