Ο Mad Clip ξεκίνησε την trap για να γίνει αθάνατος
Ήθελε κότερα, ελικόπτερα, είχε γούστα ακριβά, αλλά κυρίως ο Mad Clip ήρθε για να κάνει το «κομμάτι» του. Και δεν έβλεπε την ώρα να το πετύχει. 3 χρόνια μετά τον θάνατό του, θυμόμαστε όλα σας μας είχε πει.
- 2 ΣΕΠ 2024
ΧΩΡΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗΣ: ISLAND PRIVATE HOUSE
O τράπερ Mad Clip σκοτώθηκε τα ξημερώματα της Πέμπτης 2/9/21 σε τροχαίο. Η είδηση του θανάτου του πάγωσε την εγχώρια μουσική σκηνή. Ο Πίτερ Αναστασόπουλος είχε τροχαίο δυστύχημα στην περιοχή της Βουλιαγμένης οδηγώντας μία Porsche. Τον Οκτώβριο του 2020 είχε αφηγηθεί τη ζωή του στο OneMan μιλώντας στον Γιάννη Μπαϊρακτάρη ενώ είχε φωτογραφηθεί από την Φραντσέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson. Αυτά είναι όλα όσα μας είχε πει.
***
Αν κάτι ξέρουμε καλά πλέον για τον Mad Clip είναι πως έχει βρει τον τρόπο να ‘χακάρει’ το Youtube. Με την καλή έννοια. Βλέπεις, κάθε νέο κομμάτι που βγάζει, σκαρφαλώνει σχεδόν ακαριαία στην πρώτη θέση των προτιμήσεων του κοινού με εκατομμύρια views. Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή πιο ‘hot’ trapper από εκείνον στην Ελλάδα.
Ο Πίτερ Αναστασόπουλος, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ή απλά Πιτ, όπως τον φωνάζουν οι φίλοι του, έχει καταφέρει μέσα στα τρία τελευταία χρόνια να καρπωθεί όλα όσα ονειρευόταν και πάλευε από μικρός σε μια διαδρομή μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης. Όμως, δεν έχει σκοπό να σταματήσει μέχρι να νιώσει ο ίδιος πως “έχει αφήσει κάτι στη μουσική“, όπως λέει. Αυτή ήταν άλλωστε που τον έβαλε στο σωστό δρόμο, όταν τα πράγματα ‘σκοτείνιασαν’ στη ζωή του.
Δεν έχει κρύψει ότι είναι τρελός. Ίσα ίσα το δηλώνει και με το πρώτο συνθετικό του ονόματός του. Αυτή η τρέλα του Mad Clip (σ.σ. Money And Drugs Can’t Live In Poverty) βγαίνει και στους στίχους του. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο καλλιτέχνης της Capital Music και της Panik Records έκανε ακόμη και άτομα που δεν έχουν ιδέα τι είναι η trap, να μάθουν απ’ έξω το “θέλω κότερα, ελικόπτερα, έχω γούστα ακριβά”. Του αρέσει να προσαρμόζεται και να δημιουργεί και πιο ‘mainstream’ trap. Αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι.
Όσο για το χαρακτήρα του; Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αν δεν τον γνωρίσεις από κοντά, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο παρεξηγημένος είναι. Συνήθως έχουμε στο μυαλό μας όλους τους trappers ως απόμακρους, ψωνισμένους τύπους, που απλά flexάρουν τα αντικείμενά τους. Ο Mad Clip ναι flexάρει (σ.σ. επιδεικνύει υλικά αγαθά) και μας εξήγησε ακριβώς γιατί το κάνει αυτό. Απόμακρο και ψωνισμένο, όμως, δεν μπορείς να τον πεις. Έχει χιούμορ, ανοίγεται, μιλάει, δεν δυσανασχετεί εύκολα, είναι πρόθυμος να κάνει ότι του ζητήσεις και όλο αυτό συμβαίνει γιατί απλά είναι ένα παλικάρι που γουστάρει πολύ αυτό που κάνει. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα λιγότερο.
Τα πρώτα χρόνια
“Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσα στο Queens. Το πρώτο μας σπίτι ήταν στο Jackson Heights και μετά μετακομίσαμε Springfield. Ο πατέρας μου ήταν μεγαλωμένος στην Αθήνα, ενώ η μητέρα μου ήταν παιδί μεταναστών και ζούσε στην Αμερική. Γνωρίστηκαν ένα καλοκαιράκι εδώ και τελικά εγκαταστάθηκαν στις Η.Π.Α.
Το ‘99 ο πατέρας μου δέχθηκε μια πρόταση να έρθει στην Ελλάδα για δουλειά. Ήταν μια πολύ καλή δουλειά που είχε σχέση με εργολαβίες και αποφάσισε να τη δεχθεί, φέρνοντάς μας όλους στην Αθήνα. Εκείνος, η μητέρα μου, εγώ και η μικρή αδερφή μου. Ήμουν 13 ετών τότε. Είχα αρχίσει ήδη από μικρός να ταξιδεύω μόνος μου, γιατί οι δικοί μου με έστελναν τα καλοκαίρια στον παππού και τη γιαγιά, οπότε δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Έμεινα για λίγο σο Παλαιό Φάληρο, αλλά ένα χρόνο μετά ξαναγύρισα στην Αμερική. Οι γονείς μου πήραν διαζύγιο και ήταν περίεργη η κατάσταση. Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω να ζήσω με τους άλλους παππούδες μου στην Αμερική.
Ως παιδί στο σχολείο είχα πάντα μια τρέλα. Μου άρεσε να κάνω πλάκες μέσα στην τάξη. Είχα πάντα κάτι να πω. Από τότε γούσταρα πολύ τα αυτοκίνητα, την ταχύτητα και τη μουσική.
Με το που έκλεισα τα 18 στη Νέα Υόρκη πήγα και έβγαλα δίπλωμα οδήγησης. Από μικρός έλεγα πως το όνειρό μου ήταν να γίνω οδηγός αγώνων σε ράλι. Μιλάμε για αρρώστια με τα αυτοκίνητα. Με τον καιρό μεγαλώνοντας και κυρίως από το 2003 άρχισα να ασχολούμαι ζεστά με τη μουσική.
Από τη στιγμή που πήραν διαζύγιο οι δικοί μου άρχισα να γίνομαι ανεξάρτητος. Όπως καταλαβαίνεις η γιαγιά και ο παππούς στην Αμερική δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς μου. Ήμουν στη γύρα τότε. Έβγαινα με φίλους, κάναμε βόλτες με τα bmx, είχαμε διάφορα. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που ήθελα να κάνω κάτι με τη ζωή μου.
Ξεπερνώντας τα όρια
Όσο μεγαλώνεις αρχίζει και σε ενδιαφέρει όλο και περισσότερο το πώς είσαι, το πώς φαίνεσαι. Μπαίνουν διάφορα γούστα στο μυαλό σου. Γυναίκες, ιστορίες. Πάντα έκανα παρέα με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και κάπως έτσι άρχισα να κολλάω με τη μουσική. Ξεκίνησα με αγγλικό στίχο και από την ημέρα που μπήκα σε studio ηχογράφησης για πρώτη φορά μου είπαν πως το ‘έχω’. Το πήρα πάνω μου τότε, ένιωσα πάρα πολύ καλά. Βέβαια, αν συγκρίνω το πώς έχω εξελιχθεί από τότε είναι η ημέρα με τη νύχτα.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς έβλεπα πολύ MTV. Στις αρχές των ‘90s θαύμαζα τον Snoop Dogg, τον Dr Dre, λίγο αργότερα τον Eminem και τον 50Cent. Ειδικά για τον τελευταίο μπορώ να πω ότι με επηρέασε πάρα πολύ. Ξέρεις τι κατάλαβα τότε; Ότι ρε φίλε με τη μουσική γίνεσαι αθάνατος. Ακόμη και καλλιτέχνες που έχουν φύγει από τη ζωή, βάζεις να τους ακούσεις και είναι λες και ζωντανεύουν ξανά. Είπα τότε στον εαυτό μου, πως δεν έχει νόημα απλά να ζω, να πεθάνω και να μη με θυμάται κανένας. Δεν ξεκίνησα τη μουσική για τα λεφτά. Ήθελα να αφήσω ένα legacy, ένα story, ένα αποτύπωμα. Να μπορεί να με ακούσει κάποιος κάποτε και να πει ότι ο Mad Clip ήταν ένα παλικάρι που έκανε κάτι.
“Ξέρεις τι κατάλαβα στο στρατό; Ότι και νορμάλ να είσαι από ένα σημείο και μετά δεν αντέχεις”
Ήθελα να μείνω μόνιμα στην Αμερική και συνεχίσω τη μουσική, όμως στα 18 μου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου, ο οποίος μου είπε πως έπρεπε να παρουσιαστώ στο στρατό. Αν δεν το έκανα, δε θα είχα δικαίωμα να μείνω μόνιμα στην Ελλάδα, μέχρι κάποια ηλικία. Δεν ήθελα να κλείσω πόρτες και γέφυρες, οπότε είπα ας ας είναι. Μπήκα στο στρατό, έκανα την ειδικότητα του οδηγού στη Σπάρτη, αλλά δεν ήμουν εγώ γι’ αυτά. Ήμουν 18 ετών και πολύ Αμερικανός στο μυαλό. Έκανα τρέλες, φορούσα το τζόκεϊ ανάποδα, δεν άντεχα τις εντολές. Τελικά με έδιωξαν μετά από τέσσερις μήνες, λέγοντας πως είμαι απροσάρμοστος.
Ξέρεις τι κατάλαβα εκεί μέσα; Ότι και νορμάλ να είσαι από ένα σημείο και μετά δεν αντέχεις. Δεν υπάρχει λογική. Ναι, ο στρατός είναι σοβαρό πράγμα και πρέπει να υπάρχει. Και τότε και τώρα πιστεύω ότι ο φαντάρος καλό είναι να μπαίνει για 90 ημέρες, να είναι τέντα, να μάθει όλα τα βασικά και να φύγει. Μετά το τρίμηνο δεν κάνει κάτι άλλο εκτός από αγγαρεία και έχει τον κάθε ένα να του λέει την τρέλα του. Αν κάνουν και υποχρεωτική τη θητεία στα 18, ίσως είναι καλύτερο για όλους.
Έχω φτάσει πολλές φορές κοντά στη φυλακή. Μεγάλωσα περίεργα, ρε φίλε. Κάποτε έπαιζα πολύ τζόγο τη ζωή και την ελευθερία μου. Το ήξερα, το καταλάβαινα και δεν μου άρεσε. Ήμουν σε μια δύσκολη φάση στη Νέα Υόρκη και έπρεπε να μπορώ να αυτοσυντηρούμαι. Δεν είχα κάποιον να μου δώσει χαρτζιλίκι, έπρεπε να το βρω μόνος μου με κάποιο τρόπο, για να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Δεν μπορούσα να πάω να δουλέψω σε ένα φαστφουντάδικο. Όχι ότι υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, αλλά δεν μπορείς να συστήνεσαι ως ράπερ στην Αμερική και να κοιτάς το ρολόι σου για το πότε έχεις βάρδια. Όταν τραγουδάς κάποιους στίχους, πρέπει να τους εκπροσωπείς, να τους έχεις ζήσει. Κάναμε πολλά λάθη. Λάθη από τα οποία πάθαμε και τελικά μάθαμε.
Ένα τέτοιο μεγάλο λάθος έκανα όταν ήμουν πιτσιρικάς. Τότε αγοράζαμε πράγματα από αγγελίες στο διαδίκτυο, δίναμε πλαστά χρήματα και στη συνέχεια τα πουλούσαμε και παίρναμε αληθινά. Όταν το σκέφτηκα μεγαλύτερος κατάλαβα πόσο μεγάλη μαλακία ήταν αυτό, γιατί και ο άλλος άνθρωπος που πουλούσε μια κάμερα ή ένα κινητό θα είχε ανάγκη τα χρήματα.
Ήθελα να γίνω οικονομικά ανεξάρτητος. Να πατήσω γερά στα πόδια μου. Ήθελα να έχω χρήματα, για να μπορώ να αγοράζω όμορφα πράγματα. Πάντα θαύμαζα τους καλλιτέχνες που ανέβαιναν από τον πάτο και κατέληγαν με βίλες και ακριβά αυτοκίνητα. Ήταν ένα όνειρο για μένα αυτό. Κάποιος άλλος θα πει ότι αυτά είναι υλικά αγαθά και δεν έχουν σημασία. Ναι, συμφωνώ και με αυτό. Το δέχομαι ως άποψη.
Η μουσική ήταν ο σωστός δρόμος
Είχα τρέλα με τον αγγλικό στίχο στη μουσική και μου έκατσαν πολύ καλές επαγγελματικές ευκαιρίες στην Αμερική. Σε κάποια φάση ήμουν με το ένα πόδι μέσα στη βιομηχανία τους. Είχα κάνει μια καλή γνωριμία με τον γιο Rev Run των Run-D.M.C., ο οποίος ήθελε να επενδύσει πάνω μου. Με γνώρισαν άτομα, αλλά η φάση στράβωσε τότε, γιατί όλοι με αντιμετώπισαν σαν μια πίτσα και ήθελαν ένα κομμάτι μου. Στο τέλος τσακώθηκαν όλοι μεταξύ τους, εγώ ξενέρωσα και έφυγα στο Λονδίνο να ηρεμήσω.
“Σε ένα ταξίδι τότε στην Ελλάδα γνώρισα τυχαία τον Τάκι Τσαν. Αυτός ήταν ο πρώτος που με έπεισε να γράψω ελληνικό στίχο”
Εκεί έκανα ένα reset. Έκατσα και είδα λίγο ήρεμα τα πράγματα, τι γινόταν γύρω μου. Σε ένα ταξίδι τότε στην Ελλάδα γνώρισα τυχαία τον Τάκι Τσαν. Ήθελα να χτυπήσω ένα τατουάζ κι ένας φίλος μου, ο Χαρμάνης από τους ΖΝ, μου πρότεινε να το κάνω στον Τάκι. Ήταν το μεγάλο τατουάζ που έχω στο στήθος μου, η κουκουβάγια, που συμβολίζει τη γνώση. Δεν είχα ωστόσο πολύ χρόνο, οπότε έκατσα μια μέρα επτά ολόκληρες ώρες στην καρέκλα του για να μου το κάνει. Σε αυτό το χρόνο του έβαλα να ακούσει πολλά κομμάτια μου, κυρίως ακυκλοφόρητα που είχα στα αγγλικά. Τότε μου είπε πως αν έκανα ελληνικό τραγούδι θα γινόταν χαμός και μάλιστα ήθελε κι εκείνος να με βοηθήσει, κάνοντας συνεργασία μαζί μου. Δέχθηκε τη συμβουλή του και ξεκίνησα να γράφω στα ελληνικά. Η πρώτη μου απόπειρα ήταν ένα ό,τι να ναι κομμάτι το ‘ζαμπόν’, αλλά το δεύτερο το ‘λένε πως είμαι τρελός’ που κάναμε με τον Τάκι Τσαν πάνω στην τρέλα μας ένα βράδυ στο σπίτι, μου έδωσε ένα hype. Είδα μια ανταπόκριση. Κατάλαβα πως υπήρχε η βάση να κάνω όντως κάτι.
Το μεγάλο μπαμ έγινε με το ‘Dealer’. Να είναι καλά ο Light που με βοήθησε εκείνη την περίοδο. Αρχικά το τραγούδι είχε δύο δικά μου κουπλέ, αλλά ο Light το γούσταρε και ήθελε να μπει κι αυτός μέσα. Σβήσαμε το δεύτερο κουπλέ, έγραψε εκείνος στίχους, το κομμάτι πήγε απίστευτα καλά και μου έδωσε μια κάποια αναγνώριση τότε. Άρχισε να παίζει το ‘Dealer’ στα μαγαζιά, όμως το τηλέφωνό μου άργησε πολύ να χτυπήσει. Ένιωθα πως κάτι πάει λάθος. Προσπαθούσα από τη μία να μαζευτώ, να μην κάνω κάποιο λάθος και τα καταστρέψω όλα, να συγκεντρωθώ στη δουλειά, αλλά χρήματα και συνεργασίες δεν έρχονταν. Έπρεπε να κάνω κάτι.
Ο άνθρωπος που με στήριξε σε εκείνη την περίοδο ήταν η γυναίκα μου. Με έβαλε στο σωστό δρόμο και μου συνέστησε να κάνω υπομονή. Ήταν και είναι η λογική φωνή του σπιτιού. Μετά το ‘Φέρε’ και τις ‘Συνθήκες’ ήταν που όλα άλλαξαν στη ζωή μου και ξεκίνησαν να έρχονται οι δουλειές και τα χρήματα.
H trap και το flex
Όλη η φάση που ακούς στα κομμάτια είναι ο Mad Clip. Η μόνη υπερβολή πλέον στους στίχους μου είναι ότι μιλάω για γκόμενες. Όχι, δεν απατάω τη γυναίκα μου. Τα υπόλοιπα, όμως, που γράφω τα έχω ζήσει. Δεν πάω να κάνω νταραβέρια τώρα, αλλά είμαι ένας άνθρωπος που έχω περάσει και έχω δει μερικά πράγματα παραπάνω. Είτε αρνητικά, είτε θετικά. Ο καθένας τα παίρνει όπως θέλει. Εγώ αυτό που κάνω πλέον είναι να σκάβω μέσα μου, στις μνήμες, στα πράγματα που έχω ζήσει, στην ψυχολογία μου και να τα εκφράζω όλα αυτά με τους στίχους μου.
Ναι, η trap είναι flexάρισμα. Τα περισσότερα παιδιά του χώρου έχουμε περάσει δύσκολα. Δεν μας χάρισε κανένας τίποτα. Ήμασταν στον πάτο, σε δύσκολη οικονομική φάση και όλοι μας θέλαμε και ονειρευόμασταν να αποκτήσουμε κάποια στιγμή ωραία πράγματα. Ίσως και το marketing που κάνουν τα διάφορα brands να χτυπάει στο μυαλό μας και το έχουμε συνδέσει με την επιτυχία.
“Το flex είναι ένα ξέσπασμα. Μια φωνή που περνάει το μήνυμα πως είμαστε κι εμείς εδώ, πάρτε μας στα σοβαρά”
Όταν είσαι χαμηλά και βλέπεις ανθρώπους με όμορφα ρούχα, με ακριβά ρολόγια, με αυτοκίνητα και σπίτια, θέλεις να γίνεις σαν αυτούς. Να αποκτήσεις ένα status στην κοινωνία και όταν τα καταφέρεις, θες μετά να το δείξεις. Υπάρχουν κι εκείνοι που θα πουν τι μας δείχνεις ένα ρολόι που μπορεί να κοστίζει 50-60 χιλιάρικα, ο κόσμος πεινάει. Ναι, συμφωνώ. Και ο μάγκας ο αληθινός δεν χρειάζεται να τα δείχνει όλα αυτά. Όμως, ρε φίλε ήμασταν πιο κάτω κι από τον πάτο κάποια στιγμή κι αυτό βγαίνει τώρα. Το flex είναι ένα ξέσπασμα. Μια φωνή που θέλει να περάσει το μήνυμα πως είμαστε κι εμείς εδώ. Τα έχουμε καταφέρει και πρέπει να μας πάρετε στα σοβαρά.
Τόσα χρόνια όταν έβλεπες άτομα να ασχολούνται με το ραπ, το χιπ χοπ, όπως θες πες το, υπήρχε πάντα ένα σνομπάρισμα. Τώρα όταν ο άλλος βλέπει τι φοράς, πώς κινείσαι, τι κάνεις, λέει πως αυτά τα παιδιά κάτι έχουν πετύχει τελικά. Βγάζουν χρήματα, υπάρχει μία ανταπόκριση.
Μπορεί να υπάρχει και κομμάτι trap χωρίς βρισιές. Αυτό κάναμε με το ‘Fimi’. Βγήκε κάτι κυριλέ και σεμνό. Όπως και τα λαϊκά κομμάτια, έτσι και τα δικά μας είναι βγαλμένα από τη ζωή. Γράφεις ανάλογα με το mood και το vibe που δέχεσαι. Δεν γινόταν να κάνω κομμάτι με την Ζόζεφιν και να βρίζω. Θέλαμε να βγει κάτι ωραίο, ερωτικό, να το ακούσει ακόμη και κάποιος που δεν ακούει τραπ. Αυτό το crossover ήθελα να πετύχω, αλλά με τον δικό μου τρόπο.
Ως καλλιτέχνης θέλω να προσαρμόζομαι. Να δείξω ότι εκτός από τα σκληρά κομμάτια που βγάζω για τον πυρήνα των fans μου, μπορώ να γίνω big artist και να βρουν όλοι κάτι που να τους αρέσει σε εμένα. Αυτό θέλω να δώσω στο μέλλον στην ελληνική μουσική.
Το legacy του Mad Clip
Κοίτα, νιώθω ότι πλέον έχω φτάσει σε ένα πάρα πολύ καλό σημείο. Δεν είμαι, όμως, εκεί που θέλω ακόμα. Η πίεση που ζω βέβαια τώρα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία να συντηρήσεις κάτι που έχεις φτιάξει είναι ακόμη πιο δύσκολο. Το να καταφέρνεις συνέχεια να βγαίνεις από τη σκιά του προηγούμενου κομματιού και να φτιάχνεις κάτι καλύτερο, δεν μπορούν αν το αντέξουν όλοι. Κι όλο αυτό σου κλέβει στιγμές απόλαυσης της όλης φάσης. Το είχε πει κάποτε και η Βανδή αυτό σε συνέντευξή της και την καταλαβαίνω απόλυτα.
Όταν κυνηγάς να συντηρήσεις το έργο σου, δεν ζεις το τώρα. Αυτή την πίεση τη νιώθω ακόμη περισσότερο πλέον. Γιατί ξέρω ότι όλο αυτό που βιώνω εγώ κάποια στιγμή θα τελειώσει. Συνέχεια τρέχω κοιτώντας το ρολόι και χάνω στιγμές. Στην καραντίνα μπορεί να χάθηκαν δουλειές, είχα όμως την ευκαιρία να κάνω ένα reality check. Να δω την οικογένειά μου, να σκεφτώ, να συγκεντρωθώ. Η κατάσταση αυτή με έκανε πιο αποφασισμένο, πιο εργατικό. Με έκανε να σκεφτώ ότι όλα μπορεί να συμβούν και πως πρέπει πάντα να έχω μια πισινή.
“Ξέρω ότι όλο αυτό που βιώνω τώρα, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Συνέχεια τρέχω κοιτώντας το ρολόι και χάνω στιγμές”
Κακά τα ψέματα έχουμε όλη την απαίτηση να πάνε ψηλά τα τραγούδια. Ξέρεις ποιο είναι το feeling για να πάει καλά ένα κομμάτι; Να μην με κάνει να κριντζάρω εμένα τον ίδιο. Δε θα προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου ότι κάτι είναι ωραίο απλά για να το βγάλω, ενώ δεν το πιστεύω. Τα περισσότερα κομμάτια μου δεν τα γράφω σε χαρτί. Τα δημιουργώ εκείνη τη στιγμή πάνω στο μικρόφωνο. Τα πολύ καλά τραγούδια μου έτσι βγήκαν. Το ‘κότερα’ σκέψου βγήκε στις έξι το πρωί στο studio κι ενώ είχαμε λιώσει από την κούραση. Με το που έβαλαν τα παιδιά το sample, μου πήρε μισή ώρα να βγει το κομμάτι. Ήταν τον περασμένο Νοέμβριο και απλά το πέταξα σε μια γωνία και το άφησα. Όταν το έβαλα σε κάτι φίλους μου μετά την καραντίνα τρελάθηκαν και κάπως έτσι αποφάσισα να ανεβάσουμε το audio στο Youtube.
Η μεγαλύτερη σπατάλη που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι ένα ρολόι που πήρα και κόστιζε αρκετά χρήματα. Αλλά από την άλλη τα ρολόγια είναι και επένδυση. Είχα πάντα ακριβά γούστα. Και κότερα θέλω και ελικόπτερα. Δεν μπορώ να τα πάρω, όμως. Ακόμα.
Πολιτικό κομμάτι δεν νομίζω να έγραφα. Δεν θα ήταν και πολύ γνήσιο να βγουν από το στόμα μου λέξεις για την πολιτική, επειδή δεν είμαι ο άνθρωπος που θα κάτσει να παρακολουθήσει ειδήσεις.
Είμαι πολύ κουραστικό άτομο στην καθημερινότητά μου. Σκέφτομαι και μιλάω συνεχώς. Είναι ηρωίδα η γυναίκα μου που με αντέχει. Στον ελεύθερό μου χρόνο θα αράξουμε σπίτι, θα πάμε καμιά βόλτα ή θα φάμε σε κάποιο ωραίο μαγαζί.
Κάθε φαν τον αντιμετωπίζω με χαμόγελο. Είναι μέρος της φάσης. Προσπαθώ να μη λέω όχι σε κανέναν. Σε ότι φάση και να είμαι δεν θέλω να αρνηθώ μια φωτογραφία, γιατί για να έρθει να μου τη ζητήσει απαιτεί θάρρος. Δεν μου αρέσει να σνομπάρω κανέναν και το κάνω ειλικρινά, όχι για να πει κάποιος μετά πως ο Mad Clip είναι καλό παιδί. Χωρίς αυτά τα άτομα δε θα ήμουν στη φάση που είμαι τώρα και ότι έχω καταφέρει το χρωστάω στο κοινό που με έχει στηρίξει.
Υπάρχει μια αναγνωρισιμότητα και δέχομαι κάθε σχόλιο. Είτε θετικό, είτε αρνητικό. Δεν παίρνω τίποτε προσωπικά. Κάποια σχόλια που με τρολάρουν με διάφορα memes στο internet μάλιστα τα βλέπω και εγώ ο ίδιος και γελάω.
Γουστάρω αυτή τη φάση. Δεν ξέρω αν νιώθω σταρ, αλλά νιώθω ότι κάνω πράγματα που είχα ονειρευτεί από πιτσιρικάς. Νιώθω ότι βρίσκομαι σε μια αποστολή να χτίσω ένα legacy και όταν όλο αυτό τελειώσει να πουν πως ο Mad Clip πέτυχε κάτι. Δεν με νοιάζει να είμαι πάντα μπροστά στα φώτα. Αγαπάω το χώρο και θέλω να βοηθήσω και νέους καλλιτέχνες στο μέλλον. Να αφήσω ένα βιογραφικό με πολλές επιτυχίες και μετά να εμπιστευτεί ένα νέο παιδί την καριέρα του σε εμένα. Γιατί όχι;
Αυτή τη στιγμή είμαι συνεχώς στο studio και ετοιμάζουμε το νέο album μου, το Super Trapper 2, με την εταιρεία μου την Capital Music, η οποία ανήκει στην Panik Records. Θέλουμε το album να βγει στις αρχές του Δεκέμβρη και θα ακολουθήσουν και πολλές εκπλήξεις για τους fans.
Δεν είμαι ψώνιο. Είμαι πολύ συνειδητοποιημένος με αυτό το πράγμα που ζω. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να σου πω ότι νιώθω κάποιος. Είμαι απλά ένα παλικάρι κάνω αυτό που αγαπώ και προσπαθώ για το καλύτερο”.
