Manu Chao: Ημερολόγια Γιουκαλίλι

Στα Αναφιώτικα της Πλάκας, σε ένα τοίχο γεμάτο από γκραφιταρισμένες γελοιογραφίες πολιτών του κόσμου, κάτω από το “υδροκέφαλο” ενός μελαμψού εφήβου με πολύχρωμη κορδέλα στα μαλλιά, βρίσκεται καλλιγραφημένη η φράση: “Peruano Clandestino Africano Clandestino Marijuana Ilegal “. Κάποιοι, στέκονται για λίγο μπροστά της και την φωτογραφίζουν. Κάποιοι άλλοι, τη σχολιάζουν με κάποιο επιφώνημα. Λίγα μέτρα παρακάτω, όσοι την έχουν προσέξει, σιγομουρμουρίζουν το ρυθμό του Clandestino.

Ο Manu Chao δεν είναι ο άντρας για τον οποίο οι γυναίκες θα σκίσουν τα ρούχα τους, παραληρώντας το όνομά του. Ούτε ο τραγουδιστής που θα μπει πρώτος στη λίστα των προτιμήσεών σου.

Ο ισπανικής καταγωγής ερμηνευτής και τραγουδοποιός κέρδισε μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά του κοινού του, περιπλανώμενος στην Ευρώπη. Ουσιαστικά, τα ταξίδια του περιορίζονται κυρίως μεταξύ Γαλλίας που είναι και η γενέτειρά του, και Ισπανίας. Στο μυαλό μας ωστόσο (ίσως λόγω του Clandestino) δεν έχει ποτέ μόνιμη βάση. Βρίσκεται εδώ και εκεί και γράφει τραγούδια. Ανακαλύπτει μουσικές. Υπερασπίζεται τον κόσμο.

1986: Η πρώτη γνωριμία και το πρώτο Mala Vida

Η εναλλακτική σκηνή του Παρισιού αποτελεί τον πρώτο σταθμό της καριέρας του. Μαζί με το συγκρότημα Hot Pants δημιουργούν το δίσκο Mala Vida και τον παρουσιάζουν στο όχι και τόσο ενθουσιασμένο κοινό της εποχής. Ίσως γι αυτό να ευθύνεται και το γεγονός ότι παρότι αποφάσισε σε ένα άκρως σοβινιστικό έδαφος, θα τραγουδήσει κομμάτια σε ισπανο-αγγλικά.

Ίσως από την άλλη, να μην ήταν ακόμη ώριμο το έδαφος για μία προσωπικότητα όπως αυτή του Manu. Όπως και να έχει ο ίδιος μαζί με τον αδερφό του αποφασίζει να αλλάξει λίγο τον ήχο του και μαζί με αυτόν και το όνομα του συγκροτήματος. Αυτή τη φορά, ήταν οι Los Corayos.

1987: Οι Mano Negra και η αναγνώριση του Mala Vida

Tο συγκρότημα Mano Negra αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Manu και έγινε γνωστό -Ω του θαύματος- μέσα από την επανεκτέλεση του Mala Vida. Σε μία πιο “πειραγμένη” φολκ version.

Το συγκρότημα (αποτελείται από τον ίδιο και τον ξάδερφό του) μεσουρανεί μέχρι το 1994. Συνεργάζεται με τη Virgin και αποκτά το δικό του κοινό.

1995: Η διάλυση και η Μαδρίτη

Η περιοδεία Cargo στην Νότια Αμερική θα δώσει στο συγκρότημα το μοιραίο χτύπημα και θα κάνει τον Manu να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά τη σόλο καριέρα. Παρόλα αυτά δεν την αποτολμά. Με μερικά μέλη των Mano Negra δημιουργούν το Radio Bemba Sound System επηρεασμένοι από το σύστημα επικοινωνιών που χρησιμοποιούσαν ο Φιντέλ Κάστρο με τον Τσε Γκεβάρα κατά τη διάρκεια της κουβανικής επανάστασης.

1998: Ο Clandestino, συστήνεται στο κοινό του

Το άλμπουμ του κάνει το γύρο του κόσμου και σχεδόν όλοι τον ταυτίζουν πλέον με αυτό. Η επιτυχία του είναι μεγάλη ωστόσο ο ίδιος, κρατάει χαμηλό προφίλ. Διασκεδάζει τον κόσμο σε ρυθμούς Bongo Bong και χορεύει ταξιδεύοντας.

Σε άλλα τραγούδια υμνεί την αγάπη και τη ζωή και σε άλλα μιλά για τα ναρκωτικά, τα γκέτο, τη μετανάστευση. Παρά το γεγονός ότι πολλοί συνάδελφοί του έχουν καταπιαστεί στα κομμάτια τους με διάφορα κοινωνικά προβλήματα, ο Manu ξεχωρίζει για τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει να τα παρουσιάσει στο κοινό του.

l

2001: Όλος ο κόσμος του τραγουδάει Me Gustas Tu

Ο Manu ανήκει σε εκείνην την κατηγορία καλλιτεχνών που επιλέγουν όχι μόνο να εκφραστούν μέσα από το έργο τους αλλά και να τοποθετηθούν πολιτικά μέσω αυτού. Σε πολλά από τα τραγούδια του τον ακούμε να ασκεί κριτική και να υποστηρίζει τους λαούς που υποφέρουν. Να καταδικάζει κάθε μορφής ανισότητα.

2007: Θα κυκλοφορήσει το τελευταίο του άλμπουμ

Μέσα από το δίσκο Radiolina θα ξεχωρίσει το τραγούδι Rainin in Paradise με το οποίο ασκεί έντονη κριτική στην κυβέρνηση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ, Τζωρτζ Μπους, και τις τακτικές απέναντι στο Ιράκ.

2008: Όταν ο Manu Chao συνάντησε το Μαραντόνα (και τον Κουστουρίτσα)

Η εικόνα θα μιλήσει από μόνη της. Εγώ το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι ότι η μουσική επένδυση του Manu στο ντοκιμαντέρ ήταν απλά, μοναδική.

Να “πέσει” το βίντεο, παρακαλώ.

Οι αριστερές του πεποιθήσεις, παρά το γεγονός ότι δεν τις εκφράζει με φανατισμό, ξεσηκώνουν το κοινό του. Ο ίδιος το ξέρει. Και ίσως αυτός, να είναι και ένας λόγος που κρατάει χαμηλό προφίλ. Αυτό ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν τοποθετείται.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, έχει να κάνει με τη χώρα μας. Και το πολύκροτο Δημοψήφισμα του ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Ο Manu μέσα από τη σελίδα του στο Facebook τάχθηκε υπέρ του όχι μαζί με το γιουκαλίλι του.

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο ενός μελωδικού επαναστάτη

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τελικά, το σημαντικότερο όλων για έναν καλλιτέχνη δεν είναι η φωνή ή ομορφιά. Σημαντικότερο για έναν καλλιτέχνη είναι η ψυχή. Και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγεις να την δώσεις μέσα στα τραγούδια σου.

Παράκλησις

Την Τρίτη, στο Terra Vibe θα θέλαμε να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια του Rockwave Festival χορεύοντας μία ακόμη “λυπητερή” ιστορία.