Μαθήματα αισιοδοξίας από τον Νίκο Πουρσανίδη

Aν στην 3η Λυκείου παίζεις στην πιο κουλ σειρά της ελληνικής τηλεόρασης και στα 19 πρωταγωνιστείς σε ταινία του Αγγελόπουλου, τι όνειρα μπορεί να κάνεις στη συνέχεια;

Συνάντησα τον Νίκο Πουρσανίδη ένα πρωί στο κέντρο της Αθήνας και μιλήσαμε για το παρελθόν και το μέλλον. Όταν προσπαθούσα να βρω ένα τίτλο για αυτή τη συνέντευξη, συνειδητοποίησα ότι αυτό, που μου έμεινε πιο πολύ από όσα είπαμε, είναι η αισιοδοξία του. Δεν τη βγάζει σε υπερβολικό βαθμό, αλλά είναι εκεί πίσω από τις ιδέες και τις ιστορίες από τη ζωή του. Και όταν σε κάποια φάση το κατάλαβα, του το είπα και μου το επιβεβαίωσε λέγοντας μου ότι είναι κάτι που έχει πάρει από τους γονείς του.

Όταν κάνω μία πολύ κλισέ ερώτηση, τη μετανιώνω αμέσως. Τον ρώτησα παρόλα αυτά αν είναι ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης ή του κινηματογράφου.

Τι είμαι περισσότερο δεν ξέρω. Αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι το σινεμά

“Ίσως επειδή έχω ξεκινήσει από εκεί στα 15 μου. Ίσως επειδή το έχω ζήσει σε πολύ καλό επίπεδο, με την ταινία του Αγγελόπουλου, στην Αγγλία που δούλεψα με τον Stephen Frears, νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου στο σινεμά”.

Φωτογραφίες: Eιρήνη Προβίδα

Ο Νίκος Πουρσανίδης άρχισε να παίζει από το Γυμνάσιο, δεν ήξερε όμως ότι θα το κάνει για πάντα αυτό. Μου είπε για το πώς τον άλλαξε η εγκατάστασή του στο Λονδίνο, αλλά και η γέννηση του παιδιού του.

“Η πρώτη μου ταινία ήταν το ‘Πες πως μ’αγαπάς’, που έκανα τη μικρή ηλικία του αδερφού μου, γιατί μοιάζουμε πάρα πολύ. Από εκεί με είδε ο Βασίλης  Βαφέας και μου έδωσε τον βασικό ρόλο στο ‘Κάθε Σάββατο’ που έπαιξα μαζί με τον Κώστα Βουτσά.

Μετά από αυτό έπαιξα στα ‘Εγκλήματα’. Το επεισόδιο το είδα, όταν ήμουν στην πενταήμερη, με τον κολλητό μου.

To έκανα πιο πολύ για να δω τι είναι. Σαν εμπειρία. Επειδή έβγαινε και μόνο του, με ζητούσανε, δεν πολυκαταλάβαινα και τι έκανα.

Σε αυτή την ηλικία και γενικά στη ζωή δεν έχεις πολλές ευκαιρίες να κάνεις διαφορετικά πράγματα, εκτός αν το κυνηγάς -που πια αυτό κάνω

Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο το ότι και ο αδερφός μου ήταν ηθοποιός και ήξεραν και οι γονείς μου περί τίνος πρόκειται, οπότε με άφηναν. Δεν ήταν ποτέ από τους γονείς που κυνηγάνε τα παιδιά τους να πάνε κάπου. Μου δώσαν όλη την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω.

Κάποια στιγμή έγινε η δουλειά μου αυτή. Δεν το αποφάσισα. Έδωσα στο Εθνικό και πέρασα”.

Ήθελα όμως να φύγω. Ήθελα να παίξω σε μια ταινία. Τελείωσα το πρώτο έτος και με πήρε ο Αγγελόπουλος στο ‘Λιβάδι που δακρύζει’. Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. Στην ταινία δουλεύαμε με τον Γιώργο Αρμένη και μου έδωσε υποτροφία να πάω στη σχολή του. Και επειδή θα ήταν δάσκαλός μου ο Αρμένης και ο Καταλειφός, τελείωσα εκεί”.

Δεν το μετάνιωσες αργότερα που έφυγες από το Εθνικό;

“Όχι, ποτέ, ποτέ. Το να φεύγεις από το Εθνικό και να πηγαίνεις με τον μεγαλύτερο Έλληνα σκηνοθέτη στη λίμνη Κερκίνη και να βλέπεις ένα ολόκληρο χωριό να είναι χτισμένο μες στον πάτο και να ανοίγει το φράγμα και να βυθίζεται και να είσαι εσύ -μπορεί να ακουστεί ψωνίστικο- αλλά να είσαι εσύ πρωταγωνιστής 19 χρονών. Δεν μου έλεγε κάτι το Εθνικό. Συναναστρεφόμουν με τον Σινάνο, που ήταν διευθυντής φωτογραφίας, με την Καραϊνδρου. Έμαθα να παίζω ακορντεόν σε ένα μήνα, έβλεπα ταινίες. Ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος. Δεν συνειδητοποιούσα το μέγεθος”.

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος, αλλά αυτό που έχω σαν άνθρωπος είναι ότι σέβομαι πολύ τον άλλον, αλλά τον απομυθοποιώ με κάποιον τρόπο, για να μπορώ να ερθω και κοντά του. Αλλιώς έχεις ένα φόβο μέσα σου

Αναρωτήθηκα λοιπόν αν μετά το πέρας αυτής της εμπειρίας έπεσε σε μελαγχολία.

“Ναι, μου ήταν πολύ δύσκολο να δεχτώ να κάνω πράγματα που ένιωθα ότι θα κάνω έκπτωση, για αυτό και είχα πολλά χρόνια να κάνω τηλεόραση, από το 2004 μέχρι το 2007”.

“Τώρα πια δεν το χω αυτό. Και βλέπω αλλιώς τα πράγματα. Το βλέπω περισσότερο σαν δουλειά. Και μπορεί να νομίζεις ότι μια δουλειά θα είναι σούπερ, και να είναι χάλια. Έχω ωριμάσει, ξέρω ότι μπορώ να κρατήσω την ποιότητά μου και ακόμα και πράγματα που μπορεί να έχω κάνει και να μην είναι τόσο καλά, δεν με χαρακτηρίζουν”.

Όπως ανέφερα και πιο πριν η υποκριτική κάπως προέκυπτε αβίαστα στη ζωή του, αλλά όταν τα πράγματα άλλαξαν, όταν πήγε στην Αγγλία το 2011. Τότε κατάλαβε ότι αυτό είναι που θέλει να κάνει. Και τότε ξεκίνησε και να γράφει.

“To γράψιμο είναι το πρώτο ταλέντο που μου αναγνώρισαν ποτέ στο σχολείο. Αλλά επειδή τα αδέρφια ο ένας είναι ποδοσφαιριστής και o άλλος ηθοποιός ήμουν πάντα μπερδεμένος ανάμεσά τους για το τι θα γίνω και δεν το είχα δουλέψει.

Από τότε που πήγα στο Λονδίνο όμως και πιέστηκα, άρχισα να γράφω.

Ένας από τους λόγους που άρχισα να γράφω ήταν, όχι γιατί θα έγραφα κάτι καλύτερο, αλλά γιατί ήθελα να είναι κάτι με τη δική μου αισθητική.”

Δηλαδή, δεν γράφεται αυτό που θέλω να κάνω; Ωραία θα το γράψω εγώ

Μου είπε λοιπόν για τη σειρά που έγραψε, εμπνεόμενος από τα όσα έζησε στο Λονδίνο.

“Στην Αγγλία άρχισα να βλέπω το ‘Office’ και μου άρεσε πάρα πολύ. Σκεφτόμουν τι κωμωδία θα μπορούσα να γράψω που να έχει να κάνει με μία δημόσια υπηρεσία και με αυτό που έχω ζήσει στην Αγγλία. Και ήμουν σε ένα σουβλατζίδικο στο Λονδίνο και οι εργαζόμενοι ήταν όλοι Έλληνες. Το τι έλεγε το στόμα τους και τι πλάκα κάνανε με τον κόσμο, δεν φαντάζεσαι. Και σκέφτηκα ότι πάμε και δουλεύουμε στο εξωτερικό, αλλά παραμένουμε “Έλληνες”. Λέω πώς θα ήταν να ερχόταν ένας Άγγλος, το αγγλικό σύστημα στην Ελλάδα;

Ουσιαστικά η όλη σκέψη είναι, όταν πάμε οι Έλληνες έξω κρατάμε τον εαυτό μας και οι περισσότεροι πετυχαίνουν, γιατί μπαίνουν σε ένα σύστημα. Τι θα γίνει αν αυτό το σύστημα έρθει εδώ; Και τι θα γίνει αν έρθει σε μια εφορία που γίνεται χαμός”;

Εσένα σου άρεσε το αγγλικό σύστημα;

“Ναι, εμένα μου ταιριάζει πολύ. Πολλές φορές είμαι σαν εξωγήινος εδώ, σαν επαγγελματίας. Ακόμα και όταν μου στέλνουν ένα επεισόδιο από ένα σενάριο, θα απαντήσω “ευχαριστώ πολύ, το έλαβα”. Μου λένε ότι είμαι ο μόνος που απαντάει. Για μένα είναι αυτοματοποιημένο αυτό το πράγμα και σου λέω κάτι πάρα πολύ απλό.

Πάει πχ κάποιος σε μία τράπεζα “δεν γίνεται συναλλαγή χωρίς ταυτότητα” και πάει ο άλλος χωρίς ταυτότητα, του λένε δεν γίνεται και αρχίζει να βρίζει. Παίρνω και το μέρος των υπαλλήλων. Τους καταλαβαίνω.

Στην Αγγλία είχα πάει καταλάθος σε έναν ΟΑΕΔ, ενώ έψαχνα την εφορία. Και έρχεται μόνος του αυτός από τις πληροφορίες και μου είπε πολύ ευγενικά που να πάω, ποιο λεωφορείο να πάρω, πώς να κλείσω ραντεβού.

Τι θα γίνει αν έρθει ένας Έλληνας που έχει αγγλοποιηθεί και τα φέρει όλα αυτά στην Ελλάδα;

Θα δυσκολεύονται όλοι. Και πάλι όμως θέλω να δείξω με αυτό ότι αν προσπαθήσουν, θα τα καταφέρουν

Η ‘Ε(υ)φορία’ δεν έχει γυριστεί ακόμη, αν όμως όλα βουν καλώς, θα τη σκηνοθετήσει ο Φίλιππος Τσίτος για την ΕΡΤ. Οπότε θα περιμένουμε λίγο για να φτάσουμε σε αυτό. Το Νοέμβριο όμως θα εκδοθούν δύο διηγήματα του από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.

“Τα διηγήματά μου, με το πώς εγώ έγινα αυτός που είμαι, όχι όμως άμεσα, αλλά ποιοι ήταν οι γονείς μου και οι παππούδες μου.

Πώς μέλη της οικογένειάς μου σώσανε κάποιους άλλους και σε αυτό που μένω είναι το πώς δεν σταματάς, πώς ό,τι δυσκολία και αν έχεις, εσύ συνεχίζεις.

Οι ιστορίες διαδραματίζονται στον Εμφύλιο. Είναι περίεργο, γιατί παλιότερα δυσανασχετούσα που όλοι έγραφαν και έκαναν ταινίες για τον Εμφύλιο. Δηλαδή δεν έχουμε άλλο πράγμα; Και αρχίζω να γράφω, και γράφω για τον Εμφύλιο! Το προσεγγίζω όμως με διαφορετικό τρόπο.

Ειδικά το ένα διήγημα, είναι μέσα από ένα παιδί και το πώς το βλέπει, το αντιμετωπίζει και κερδίζει μέσα από αυτό

 

Τι ήταν όμως αυτά που άλλαξαν αφού πήγες με τη σύζυγό σου στην Αγγλία;

“Από τη στιγμή που πήγαμε στην Αγγλία η Κατερίνα είναι ατζέντης ηθοποιών και έχει ανοίξει τη δική της εταιρεία εδώ και πάει σούπερ. Είναι η πρώτη φορά που έγινε αυτό να παίρνεις ηθοποιούς Έλληνες -και η Κατερίνα έχει και από όλο τον κόσμο- και να τους στέλνεις στο εξωτερικό. Με την Κατερίνα κλείσαμε τον Stephen Frears που δούλεψα. Και η Κατερίνα έκλεισε τον ρόλο της Μελισσάνθη Μαχούτ στο ‘Assassin’s Creed’, που δίνει τη φωνή της στην πρωταγωνίστρια”.

Για μένα έχουν αλλάξει πολύ οι προτεραιότητές μου και ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Δεν με ενδιαφέρει τόσο πολύ. Έχω πρώτα την οικογένειά μου και μετά τη δουλειά

“Έχω μια πολύ συγκεκριμένη αισθητική από πολύ μικρός και επειδή έχει τύχει να δουλέψω με πολύ σημαντικούς σκηνοθέτες, την έχω κρατήσει. Τώρα που έχω δει από όλες τις μεριές, και από τη δουλειά της Κατερίνας, και από το ότι άρχισα να γράφω, έχω μια αίσθηση του συνόλου και δεν έχω τόσο πολύ τον εαυτό μου, όπως μπορεί να είχα παλιότερα ή όπως έχουν οι περισσότεροι ηθοποιοί”.

Θα έβαζες τον μικρό να παίξει κάποιο ρόλο;

Σε άλλον ίσως όχι. Ένα από αυτά τα διηγήματα σκέφτομαι να το κάνω μικρού μήκους και θα θελα να είναι ο γιος μου, που να κάνει τον πατέρα μου.

Του κινεί το ενδιαφέρον;

Πάρα πολύ. Και είναι φοβερό, γιατί ξέρει ότι είναι η δουλειά μου αυτή και όταν πηγαίνω και τον βλέπω στις παραστάσεις που κάνουν στον παιδικό σταθμό. Το χαίρεται αλλά έχει μια άλλη αίσθηση ευθύνης. Ότι κάνω αυτό που κάνει ο πατέρας μου σαν δουλειά. Και είναι φοβερό το ότι βλέπω ότι το καταλαβαίνει. Θέλει ό,τι κάνει να το κάνει πάρα πολύ καλά, πόσω μάλλον αυτό.

Kαι μιλώντας για οικογένεια θα παίξεις κάποιον ρόλο στην επιστροφή του ‘Λόγω Τιμής’;

Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Θα παίξει όμως ο αδερφός μου στη σειρά που έχω γράψει. Εγώ, ο αδερφός μου και ο Αντώνης Καφετζόπουλος θα πρωταγωνιστούμε.

Έχετε ξανασυνεργαστεί;

Όχι. Ποτέ. Θέλαμε να το προσέξουμε πάρα πολύ το τι θα είναι.

Κάποια στιγμή όμως πρέπει να παίξουμε, γιατί άμα το προσέχεις πάρα πολύ, μετά δεν γίνεται

*Ο Νίκος Πουρσανίδης εμφανίζεται ως Στρατής Μυριβήλης στη ‘Ζωή εν τάφω’ στην ΕΡΤ και πρωταγωνιστεί στο ‘Για πάντα παιδιά’ που κάνει πρεμιέρα σήμερα στο Open Tv.