Mε τον Kurt Russell δεν φάγαμε ποτέ τα μουστάκια μας

Στα κιτάπια μου ήταν και παραμένει ο ένας και μοναδικός Snake Plissken. Αν και μπορεί να τον έχεις ακουστά από κάτι ‘ταινιούλες’ τύπου The Thing, Χαμός στην Τσάιναταουν, Tequila Sunrise και Death Proof. Ένας ηθοποιός σταθερά εξαιρετικός, εδώ και 50 χρόνια (ξεκίνησε ως πιτσιρίκι στο Ντένις ο Τρομερός το 1962).

“Ήρθε ο ατζέντης του μπαμπά μου στο σπίτι, με είδε να παίζω με τις αδελφές μου και αποφάσισε να με κλείσει ως πελάτη”.

Στα χαρτιά είναι ένας ακόμη mainstream movie star, με All American τραχύ λουκ (ήταν μέχρι και ημι-επαγγελματίας παίκτης του baseball, όπως ο πατέρας του), που δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσει Όσκαρ. Τουλάχιστον ζωντανός (έχει μόλις δυο υποψηφιότητες, μια για Χρυσή Σφαίρα για το Silkwood και μια για Emmy για το Elvis).

Εκείνος το όνομα του οποίου έγραψε σε ένα χαρτί ο Walt Disney πριν πεθάνει από καρκίνο (μοιάζει αστικός μύθος, αλλά είναι αλήθεια-το έχει επιβεβαιώσει και ο ίδιος και οι απόγονοι του Walt). Αφού πρώτα είχε φροντίσει να του κάνει, στα 16 του, κλειστό συμβόλαιο 10 χρόνων τον οποίο τον έκανε τον μεγαλύτερο σταρ του studio όλη την δεκαετία του 1970.

Τότε, στα γυρίσματα του Family Band, ήταν που γνώρισε και ερωτεύτηκε την Goldie Hawn, την οποία -μετά από ένα αποτυχημένο γάμο με μια άλλη ηθοποιό- τελικά παντρεύτηκε το 1979 και με την οποία είναι ακόμη ζευγάρι. Κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα του Χόλιγουντ (η Kate Hudson είναι θετή του κόρη-αλλά εκείνο τον θεωρεί τον πραγματικό της μπαμπά).

Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ο Kurt το ‘βγάζει’ αυτό στους σκηνοθέτες. Το να τον λατρεύουν δηλαδή. Μετά τον Disney, στα 80s, σειρά πήρε o John Carpenter (ένα άλλο, μεγάλο, κεφάλαιο) που τον έβαλε να παίξει σε οτιδήποτε σχεδόν γύριζε εκείνη την εποχή. Από τον μονόφθαλμο Snake Plissken στο Escape from New York (και το σίκουελ του, το 1996, Escape from Los Angeles), τον πιλότο ελικοπτέρου στο The Thing, τον νταλικιέρη Jack Burton και το υπέροχο Big Trouble in Little China (ενώ και στο τηλεοπτικό Elvis, για το οποίο προτάθηκε με Emmy, σκηνοθέτης ήταν ο Carpenter).

Την ίδια ‘καψούρα’ μαζί του έχει πάθει πλέον και ο Tarantino.

Ο οποίος πρώτα μας τον σύστησε ως τον διαβολικό stuntman Mike στο Death Proof και πλέον ως τον μουστακαλή κυνηγό επικηρυγμένων στο Hateful Eight (μαζί με όλους τους υπόλοιπους-αγαπημένα παιχνίδια του Quentin)

Xωρίς αυτό να σημαίνει ότι την εικοσαετία 1986-2006 έμεινε ακριβός άπραγος. Απλώς την είδε πιο ‘blockbuster’ φάση με ταινίες που συνεχίζουν να βλέπονται ευχάριστα. Όπως τα Tequila Sunrise, Tango & Cash, Backdraft, Tombstone, Executive Desicion, 3000 Miles to Graceland, Poseidon και τα sci fi Stargate και Soldier.

“Μου είπε κάποτε κάποιος ότι η καριέρα μου είναι σαν φορτηγό που το οδηγεί μεθυσμένος οδηγός. Είχε δίκιο”.

Oυσιατσικά ο Kurt ποτέ δεν έπαψε να είναι επίκαιρος. Και, σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, αποδεικνύει ότι γεννήθηκε πρωτοκλασάτος (θυμίζω τον Mr Nobody στο τελευταίο Fast and Furious). Από την άλλη, ίσως και να μην είμαι εντελώς αντικειμενικός. Σκέψου ότι μου άρεσε και στο φετινό cult western με κανιβάλους Bone Tomahawk (ίσως απλά επειδή και πάλι είχε τεράστια μουστάκια Γιοσέμιτι Σαμ), ενώ περιμένω πως και πως να επιβεβαιωθεί η φήμη που τον θέλει να παίζει τον πατέρα του Chris Pratt στο επόμενο Guardians of the Galaxy.

Ένας all around παίκτης (βλέπε από δράμα ως κωμωδία) με ειδίκευση στους αντι-ήρωες και τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό, να είναι μπροστά του. Old school μέχρι το μεδούλι.

“Μετά από 50 χρόνια στην δουλειά έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορείς να ελέγξεις το πως σε βλέπει ο κόσμος. Και στο λέω εγώ, που συνήθως τραβάω το καλύτερο χαρτί στη συγκεκριμένη τράπουλα”.