Μία ώρα με το καστ και τους δημιουργούς του The Last of Us

The Last of Us – ή, ίσως, η καλύτερη live-action μεταφορά video game στην ιστορία; Η σειρά που τα κατάφερε, εκεί που οι (τόσοι) άλλοι απέτυχαν.

Το show, μία παραγωγή του HBO και συνδημιουργία του Craig Mazin, showrunner του πολυβραβευμένου Chernobyl, και του Neil Druckmann, σεναριογράφου του video game The Last of Us και των Uncharted games, επιστρέφει δύο χρόνια, οκτώ Emmys, και ένα μεγάλο μυστικό μετά.

Πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης σεζόν, ο Joel και η Ellie μοιάζουν αποξενωμένοι παρότι ζουν ακόμη μαζί σε μία κοινότητα επιζώντων της πανδημικής αποκάλυψης, ενώ ένα νέο πρόσωπο, η Abbie της Kaitlyn Dever που είχε άλλοτε φτάσει κοντά στο να υποδυθεί την Ellie σε ταινία, θα τους καταδιώκει με σκοπό να πάρει εκδίκηση για το μακελειό του Joel εναντίον των Fireflies.

Το The Last of Us προβάλλεται αποκλειστικά στο Vodafone TV.

Εμείς συνδεθήκαμε μέσω Zoom με τους πρωταγωνιστές και τους δημιουργούς του Last of Us, σε μία press conference για τους ψηφοφόρους των Χρυσών Σφαιρών όπου τους τέθηκαν ερωτήσεις δημοσιογράφων και κοινού.

Πώς αισθάνεστε που επιστρέψατε;

Pedro Pascal: Υπάρχει κάτι πολύ συναρπαστικό στο να δίνεις σε όλους άλλη μία σεζόν σε μία σειρά που όλοι αγάπησαν και για την οποία εργάστηκαν όλοι τόσο σκληρά. Κοιτάξτε πόσο αδυνάτισε ο Craig!

Craig Mazin: Πολύ άγχος!

Gabriel Luna: Θα επαναλάβω αυτό που είπε ο Pedro. Και μόνο το να ξαναβρεθεί η οικογένεια μαζί είναι υπέροχο, αλλά επίσης, οι προσθήκες που ενίσχυσαν την ιστορία με τόσους πολλούς νέους και συναρπαστικούς τρόπους, ήρθαν με μία μεγάλη αγάπη για το αρχικό υλικό. Υπάρχει μία υπέροχη έγχυση νεότητας, ενθουσιασμού και ενέργειας που έφεραν όλοι τους.

Neil Druckmann: Κάποιος με ρώτησε αν είμαι ενθουσιασμένος για την πρεμιέρα. Του απάντησα ότι δεν σκέφτομαι τόσο μακριά. Πρώτα πρέπει να το τελειώσουμε και μετά να ανησυχήσουμε για τα υπόλοιπα. Αλλά νιώθω ότι τώρα είναι αρκετά κοντά, ώστε να μπορούμε να αρχίσουμε να οραματιζόμαστε και να σκεφτόμαστε τον κόσμο να βλέπει τη σειρά, να ασχολείται μαζί της, να μιλάει γι’ αυτήν. Και όπως έλεγε ο Craig, όχι μόνο όλοι εδώ, αλλά και ένα απίστευτο συνεργείο που έβαλε τα πάντα – απίστευτα σκηνικά, προσθετικά και VFX.

Bella Ramsey: Όταν βγήκε η πρώτη σεζόν, προφανώς ήταν κάτι τεράστιο. Νομίζω ότι έχω μεγάλη επίγνωση του ότι θα βγει η δεύτερη σεζόν, θα τη βλέπουν και θα ασχολούνται με εμένα. Αλλά είναι συναρπαστικό και προσπαθώ να το βλέπω ως γιορτή για όλη τη σκληρή δουλειά που κάναμε. Θα αρέσει στον κόσμο γιατί αυτοί εδώ οι δύο έκαναν απίστευτη δουλειά. Όλοι ξεκινήσαμε με απόλυτη εμπιστοσύνη σε αυτούς.

Kaitlyn, πώς ήταν η είσοδός σου σε αυτόν τον κόσμο;

Dever: Ήταν όλα τα συναισθήματα! Ήμουν νευρική, αγχωμένη, αλλά και πολύ ενθουσιασμένη. Είμαι μεγάλη φαν αυτού του παιχνιδιού και του show εδώ και πολύ καιρό. Αλλά η σειρά – η εμβέλεια αυτού του κόσμου – είναι τόσο, τόσο μεγάλη. Είναι τεράστιος. Αισθάνθηκα λιγότερο ανήσυχη μόλις μπήκα στο πλατό, μόνο και μόνο λόγω αυτής της υπέροχης ομάδας ανθρώπων. Πραγματικά ένιωσα ότι με φρόντιζαν με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναβιώσει ποτέ στο παρελθόν.

Mazin: Η Kaitlyn έκανε πράγματα που δεν είμαι σίγουρος αν έπρεπε καν να κάνει. Δεν ξέρω πώς τα έκανες! Όταν συναντάμε νέους ηθοποιούς, τους ρωτάμε τι μπορούν να κάνουν, με τι αισθάνονται άνετα. Η Kaitlyn δεν έλεγε ποτέ όχι. Όταν δείτε πόσο τρομερά σωματική είναι η ερμηνεία της, είναι κάπως τρελό.

Πριν από χρόνια, όταν το Last of Us αναπτυσσόταν ως ταινία, είχες κάνει οντισιόν. Τώρα επιστρέφεις στο σύμπαν του αλλά ως Abbie.

Dever: Ήταν κάπως σουρεαλιστικό, επειδή είχα γίνει από τότε μεγάλη φαν της σειράς.

Pascal: Νόμιζα ότι θα έλεγες, «είχα γίνει τόσο μεγάλη σταρ». Το οποίο ισχύει!

Dever: Για σένα ισχύει! [γέλια] Φαντάζεσαι να το έλεγα αυτό; Θα ήταν τρελό. Νομίζεις ότι θα το έλεγα ποτέ;

Pascal: Θα ήταν εύστοχο. Θα ήταν ακριβές.

Dever: Θεέ μου! Τέλος πάντων, μου άρεσε πολύ αυτό που έκαναν ο Craig και ο Neil στην πρώτη σεζόν. Ήταν μαγεία. Και είχα γίνει φαν του παιχνιδιού, ήταν πραγματική στιγμή σύνδεσης για μένα και τον πατέρα μου που το παίζαμε μαζί. Πραγματικά ένιωσα ότι κάποια πράγματα που είναι γραφτό να συμβούν στη ζωή σου θα συμβούν, εάν πρέπει.

Τα γεγονότα της 2ης σεζόν λαμβάνουν χώρα πέντε χρόνια μετά την πρώτη. Πετυχαίνουμε τον Joel και την Ellie σε μία δύσκολη στιγμή στη σχέση τους.

Ramsey: Προφανώς έχουν αλλάξει πολλά σε αυτά τα πέντε χρόνια. Η Ellie ήταν περίπου 14 και τώρα είναι 19. Nομίζω ότι στη ζωή κάθε εφήβου αυτά είναι πάντα τα διαμορφωτικά χρόνια. Αλλά προφανώς υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι για τη μικρή τους ρήξη στην αρχή της σεζόν. Δεν μου άρεσε το συναίσθημα της αποξένωσης από τον Pedro. Δεν ήταν ωραίο συναίσθημα.

Pascal: Σε πρακτικό επίπεδο, την πρώτη μου μέρα στα γυρίσματα,το πρώτο πράγμα που πήγα να γυρίσω ήταν μόνο εγώ και η Bella σε ένα οικείο περιβάλλον. Υπάρχει μια απίστευτα οδυνηρή απόσταση μεταξύ των δύο τους κατά το παίξιμο της σκηνής, αλλά εξακολουθούσαμε να είμαστε στο σετ και να γελάμε, ήταν απίστευτα ανακουφιστικό. Ήταν σαν να γυρνάμε σπίτι. Ήμουν ευγνώμων που το είχα αυτό πίσω και ταυτόχρονα, περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά που έχω κάνει, μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω αυτό που περνούν οι χαρακτήρες και το πώς με κάνει να αισθάνομαι. Δεν είναι πολύ υγιές.

Η σειρά είναι μία αποκαλυπτική άποψη του μέλλοντος. Και μετά ανοίγουμε τις ειδήσεις και βλέπουμε ένα σχεδόν αποκαλυπτικό παρόν. Πόσο μπορεί να είναι μια σειρά όπως αυτή απόδραση και πόσο μια ματιά σε πράγματα του σήμερα που πρέπει να εξετάσουμε;

Pascal: Οι ιστορίες είναι ο τρόπος με τον οποίο τα ανθρώπινα όντα έχουν κάνει μαρτυρίες για τη ζωή τους. Είτε πρόκειται για αποτυπώματα χεριών στους τοίχους μέσα σε μια σπηλιά, είτε για μια τηλεοπτική σειρά που μπορείς να παρακολουθήσεις. Για μένα, μεγαλώνοντας, όλη μου η ανάπτυξη βασίζεται σε βιβλία που διάβασα, σε ταινίες που είδα, στην τηλεόραση που παρακολούθησα. Θα αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την ανθρώπινη εμπειρία. Κάτω από τέτοιες ακραίες συνθήκες, νομίζω ότι υπάρχει μία πολύ υγιής και μερικές φορές αρρωστημένη ευχαρίστηση σε αυτό το είδος κάθαρσης που προκύπτει, μέσα σε έναν ασφαλή χώρο που βλέπεις ανθρώπινες σχέσεις σε κρίση, που μπορείς να σχεδιάσεις έξυπνες πολιτικές και κοινωνικές αλληγορίες βασισμένες για τον κόσμο που ζούμε.

Luna: Ναι, νομίζω ότι υπάρχει ένα τεράστιο στοιχείο κάθαρσης σε όλα αυτά. Την πρώτη σεζόν φτιάξαμε μια ιστορία για μια πανδημία φοβούμενοι ότι ίσως υπήρχε κόπωση στο κοινό για να βγει μια τέτοια ιστορία, αλλά νομίζω ότι η εμπειρία [με τον Covid] που είχαμε όλοι, έδωσε ένα σημείο εισόδου σε αυτό που κάναμε. Η δεύτερη σεζόν έχει να κάνει με συγκρούσεις. Από πού ξεκινούν και ποιος τις ξεκινάει; Αυτή τη στιγμή, σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι έχουν κολλήσει σε έναν τροχό της εκδίκησης. Θα σπάσει ποτέ;

Δεδομένου ότι το παιχνίδι επιλέγει οι παίκτες να γνωρίσουν και να παίξουν ως Abbie χωρίς να γνωρίζουν την προϊστορία της, ήταν έκπληξη που η σειρά ξεκαθάρισε τόσο άμεσα τους δεσμούς της με τους Fireflies.

Druckmann: Υπάρχουν δύο λόγοι για τους οποίους αλλάζουμε ή μετακινούμε ορισμένα πράγματα στην ιστορία. Ξεκινάς το παιχνίδι και παίζεις ως Abbie, οπότε δημιουργείς αμέσως μια ενσυναισθητική σχέση μαζί της επειδή επιβιώνεις ως αυτός ο χαρακτήρας. Τρέχεις μέσα στο χιόνι, μάχεσαι τους μολυσμένους και υπάρχει η δυνατότητα να αποκρύψει ορισμένα πράγματα το παιχνίδι και να τα κάνεις ένα μυστήριο που θα αποκαλυφθεί αργότερα στην ιστορία.

Δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό στη σειρά επειδή δεν παίζει το κοινό ως Abbie, οπότε χρειαζόμασταν άλλα εργαλεία. Ένας άλλος λόγος είναι το πού συμβαίνει η αποκάλυψη αυτή στο παιχνίδι. Αν μέναμε σε ένα πολύ παρόμοιο χρονοδιάγραμμα, οι θεατές θα έπρεπε να περιμένουν πάρα πολύ καιρό για να λάβουν το πλαίσιο. Πιθανόν να έτρωγαν σπόιλερ μεταξύ των σεζόν κιόλας και δεν το θέλαμε. Μας φάνηκε σκόπιμο να το επισπεύσουμε και να δώσουμε στους θεατές το πλαίσιο αμέσως.

Τι περιμένατε περισσότερο από τη διασκευή του video game; Πήγε κάποιος από εσάς ενθουσιασμένος να κάνει κάτι συγκεκριμένο;

Mazin: Υπήρχε μια σκηνή στο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν. Είναι αρκετά εντυπωσιακή στο παιχνίδι, αλλά υπήρξε μία εξέλιξη κατά τη μεταφορά της που με ξετρελαίνει. Βλέπεις τον Pedro και την Bella δίπλα στη διαστημική κάψουλα στο μουσείο. Αυτή η σκηνή είναι το πρώτο πράγμα που μου έδειξε ο Neil από το The Last of Us – Part Two. Είναι πανέμορφη. Τους είδα να την κατοικούν και να την κάνουν δική τους και ήταν πολύ θεαματικό.

Ramsey: Συμφωνώ. Μερικά από τα γεγονότα στα δύο τελευταία επεισόδια ήταν τα πολύ, πολύ, πολύ αγαπημένα μου πράγματα ως γυρίσματα.

Με την πρώτη σεζόν, είχαμε μερικά bottle episodes, που ενημέρωναν την ιστορία και την πλοκή αλλά έδιναν επίσης μία εικόνα για την απλή ζωή των χαρακτήρων. Θα δούμε κάτι τέτοιο και αυτή τη σεζόν;

Mazin: Ναι. Ένα πράγμα που είπαμε με τον Neil ήταν να βεβαιωθούμε ότι δεν θα λέγαμε απλώς «α, ας κάνουμε κάτι σαν εκείνο το επεισόδιο με τον Bill και τον Frank» που άρεσε πολύ στον κόσμο. Θα έπρεπε να προκύψει αυθόρμητα. Αλλά θα πω ότι υπάρχει ένα πανέμορφο επεισόδιο αυτή τη σεζόν που σκηνοθέτησε ο Neil, που στέκεται μόνο το επειδή έτσι έπρεπε να είναι.

Από τον Tommy τι μπορούμε να περιμένουμε; Είναι και πατέρας τώρα.

Luna: Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, η οικογένειά του έχει μεγαλώσει και έχει επανενωθεί με τον αδελφό του. Η οικογένειά του είναι αυτά τα πέντε άτομα τώρα – η Marie και εγώ, ο Ezra, ο θείος του ο Joel, και η ξαδέλφη του η Ellie. Αλλά τι γίνεται με την ανάπτυξη της κοινότητας; Ποιον αφήνουμε να μπει μέσα, πώς προστατεύουμε αυτούς που αγαπάμε, πώς στέλνουμε τα παιδιά προς τη σωστή κατεύθυνση; Ποια στοιχεία κινδύνου τους επιτρέπουμε να συναντήσουν ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους; Ως θείος για την Ellie, βλέπω τις ικανότητές της ως πολεμίστρια. Και ενώ ο Joel θα ήθελε πολύ να την κρατήσει όσο το δυνατόν πιο κοντά του και όσο το δυνατόν πιο προστατευμένη, εμένα μου επιτρέπεται να έχω ένα μακρύτερο λουρί που μπορεί απολύτως να σπάσει ανά πάσα στιγμή. Υπάρχει μία ανάπτυξη της μικρής πυρηνικής τους οικογένειας και επίσης στην ωριμότητά του ως ηγέτη του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Πώς νιώσατε για τη δυναμική των αδερφών μεταξύ των εποχών;

Pascal: Για εμάς υπήρξε ένα πολύ, πολύ καλά τοποθετημένο αφηγηματικό τόξο. Είχαμε ξεκινήσει την πρώτη σεζόν μαζί, οπότε υπήρχε ένα είδος διαδικασίας μύησης που μας έδενε όταν μπήκαμε σε όλο αυτό. Κάναμε τις πρόβες μας και είχαμε πάει και για ράφτινγκ στο ποτάμι κατά το pre-production. Στη συνέχεια χωριστήκαμε, αλλά βρεθήκαμε ξανά. Όταν ξεκίνησα να γυρίζω τη 2η σεζόν, ένιωσα μία πραγματική φυσική ανάπτυξη αυτού που είχαμε καθιερώσει ως χαρακτήρες και ως συνεργάτες σε σκηνές.

Luna: Όταν πρωτοξεκινήσαμε, είχαμε μια πολύ ωραία κλήση στο FaceTime όπου ένιωσα μια πολύ παράξενη οικειότητα μαζί σου. Υπήρχε μία αυθεντική γλυκύτητα στον Pedro. Έμοιαζες με οικογένεια. Έπειτα έχουμε περάσει και οι δύο χρόνο στο Τέξας, εγώ μεγαλώνοντας στο Austin, εσύ στο San Antonio. Νομίζω ότι ο χρόνος που περάσαμε μαζί με τον Jazz Miller κάνοντας πρόβες για τη σκηνή στο μπαρ ήταν επίσης ένα πολύ ισχυρό στοιχείο που μας έδεσε. Πήραμε τα λόγια που είχε γράψει ο Craig και δεν αλλάξαμε ούτε μία λέξη, αλλά αναδιατυπώσαμε κατά κάποιο τρόπο το όλο θέμα.

Mazin: Αυτό ήταν καταπληκτικό! Γενικά όλοι σέβονται απίστευτα το σενάριό μας, αλλά και εμείς σεβόμαστε εσάς. Μερικές φορές, κάποιος σκηνοθέτης μπορεί να ρωτούσε, «χρειαζόμαστε όντως αυτή την ατάκα;». Εγώ θα απαντούσα πως μάλλον όχι και τότε ο Pedro θα επενέβαινε λέγοντας «άφησέ με να υπερασπιστώ το σενάριο για ένα λεπτό». Ως σεναριογράφος ένιωθα τόσο ευγνώμων! Αλλά αυτοί εδώ οι τύποι πήραν τη σκηνή, μετακίνησαν ένα κομμάτι της, και όταν το διάβασα είπα γαμώτο μου, είναι πολύ καλύτερο. Αυτό είναι το επίπεδο της προσοχής και της φροντίδας από αυτούς.

Pedro, από την έναρξη αυτής της σειράς αλλά και του The Mandalorian, έχεις γίνει πασίγνωστος. Πώς νιώθεις με αυτό το νέο επίπεδο φήμης;

Pascal: Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι αυτή η δουλειά σίγουρα δημιούργησε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου με έναν βαθύ τρόπο, λόγω της προσωπικής εμπειρίας που είχα φτιάχνοντας τη σειρά. Στη συνέχεια, φυσικά, η ζεστή υποδοχή της, η ανάμνηση από την πρώτη μου συνάντηση με τον Craig και τον Neil, όταν έμαθα ότι πήρα τη δουλειά, οι αναμνήσεις μου από όταν έφτασα στην Alberta, το FaceTime με τον Gabriel, η Bella και εγώ στο πλατό για πρώτη φορά, η επιθυμία να γίνει δεκτή η σειρά με τρόπο ανάλογο του πόσο βαθιά σημαντική είχε γίνει για όλους μας – όλα αυτά είναι σπάνιο. Δεν θα ξανασυμβούν ποτέ. Οπότε όσον αφορά την έκθεση, όταν η δουλειά είναι τέτοια, σε προστατεύει κατά κάποιο τρόπο. Ή δεν σε προστατεύει απαραίτητα, αλλά είναι μία άγκυρα ας πούμε. Αυτό συνέβη και στη δεύτερη σεζόν, όταν γνωριστήκαμε με την Kaitlyn. Θαύμαζα τη δουλειά της για τόσα πολλά χρόνια και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα έπαιζα σε σκηνές μαζί της. Αυτό το δέσιμο που σε βοηθάει να ξεπεράσεις τα πάντα.