Μια ταξινόμηση στο meta χάος του Μετεχνίου
Μιλήσαμε με τα μέλη της θρυλικής κοοπερατίβας με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου τους βιβλίου, Κυρίως τα Γραπτά.
- 30 ΜΑΡ 2023
Το Μετέχνιο έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου. Όταν είδα την ταινία Λεύτερος Όπως το Πουλί, πέρασα τους επόμενους τρεις μήνες της ζωής μου κάνοντας κάμπινγκ σε παραλία της Λούτσας, παίζοντας το βιολί.
Όταν είδα το Hey Panos, ένιωσα επιτέλους και πάλι αυτοπεποίθηση για τα πόδια μου, ενώ όταν παρακολούθησα το Τόπων Μύστες, αποφάσισα να περάσω τα επόμενα 3 καλοκαίρια της ζωής μου απομονωμένος στην Τήνο.
Οι ταινίες του Μετεχνίου σε καθορίζουν, σε κάνουν να σκέφτεσαι, αποτελούν τροφή για το μυαλό και την ψυχή. Είναι έργα που σηκώνουν και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη και έκτη και έβδομη και όγδοη ανάγνωση, σου αλλάζουν την ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο.
Υπάρχουν όμως και γραπτά που έχουν την ίδια δύναμη, όπως ο κλόουν Αντζουλάτος που έχει σώσει με αυτοθυσία χιλιάδες σχέσεις.
Για όλα τα παραπάνω, συνομιλήσαμε μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (email) με τους καλλιτέχνες πίσω από το Μετέχνιο, τον ΑΝΤΩΝΗ (ή και Αντώνη κάποιες φορές), τον Πάνο, τον Χρήστο, την Κατερίνα, τη Μυρτώ και τον Ντίνο, για τη γνωριμία τους, τη δημιουργική διαδικασία και φυσικά την κυκλοφορία του βιβλίου τους, Κυρίως τα Γραπτά, που ήδη έχει φέρει τεκτονικές αλλαγές στο παγκόσμιο λογοτεχνικό γίγνθεσθαι.
Αρκετά όμως. Ας τους ακούσουμε.
Τα πρώτα χρόνια
Κοινές παρέες, φιλία, αντίστοιχο χιούμορ. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Μετέχνιο πριν από περισσότερα από 15 χρόνια, και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Πώς γνωριστήκατε μεταξύ σας; Υπήρχε κάποιος που αρχικά δε συμπαθούσατε αλλά ντρεπόσασταν να του το πείτε;
ΑΝΤΩΝΗΣ: (σ.σ. ο Αντώνης ήταν ο μόνος που στις απαντήσεις έγραφε το όνομά του με κεφαλαία, φαντάστηκα ότι κρύβει κάποιο συμβολισμό και το άφησα έτσι) Φίλοι. Παρέες. Κοινές εμπειρίες. Αγάπες. Αυτό ήμασταν. Ειδικά με την Κατερίνα υπήρξαμε ζευγάρι από τα καλά. Του τύπου «Δυο σπίτια κλείσαμε και πήραμε τους δρόμους». Σήμερα συνεχίζουμε να είμαστε αγαπημένοι σύντροφοι στη δημιουργία, στα χνάρια των μεγάλων δασκάλων του είδους, Βίσση – Καρβέλας.
Εγώ στην αρχή της γνωριμίας δε συμπαθώ κανέναν, οπότε θα απαντήσω μάλλον όλους. Επίσης συχνά σκέφτομαι ότι ήμουν εγώ αυτός ο αντιπαθής. Δε θα μάθουμε ποτέ. Θα σταθώ ιδιαιτέρως στη μεγάλη αντιπάθεια, στα όρια του μίσους, που έτρεφα στην αρχή για τον Πάνο, ο οποίος στη συνέχεια εξελίχθηκε στον καλύτερο μου φίλο. Δηλαδή δεν εξελίχθηκε αυτός. Αυτός καλός ήταν πάντα. Εγώ εξελίχθηκα σε καλύτερο άνθρωπο.
Το ίδιο ακριβώς μου συνέβη αρκετά χρόνια αργότερα και με έναν έρωτα, χωρίς όμως την ανάλογη ευτυχή κατάληξη. Γενικά αν με βλέπετε να αντιδρώ άσχημα σε κάτι καινούριο μάλλον είναι επειδή αρχίζει μέσα μου η μάχη της μετάλλαξης μου σε αυτόν που το δέχεται.
Χρήστος: Μεγάλη ιστορία, άκου να γελάσεις. Έκανα παρέα με τον Αντώνη, ο Αντώνης έκανε παρέα με τον Ντίνο και μας γνώρισε. Στη συνέχεια γνώρισα ένα βράδυ τον Πάνο από έναν συμμαθητή μου από το δημοτικό. Τρέλα; Όχι, συμβαίνουν αυτά. Ήταν 2003, στην περίοδο της απεργίας πείνας των 7 από τις συγκρούσεις στις διαδηλώσεις της Ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής της Ε.Ε. της Θεσσαλονίκης και κάπως με τον Πάνο, τρέχαμε μαζί.
Η παρέα με τον Πάνο και με τον Δημήτρη τον Κουφογιώργο ήταν καταλυτική για να συμβούν ωραία πράγματα μέσα μας. Η χρονιά αυτή, στην οποία περνούσα πολλές ώρες βλακείας με τον Πάνο και τον Δημήτρη ήταν σίγουρα μία χρονιά ορόσημο στη ζωή μου. Η Κατερίνα έκανε παρέα με κάποιους κοινούς μας φίλους με τον Αντώνη. Η Μυρτώ μας, ήρθε στην παρέα αργότερα μέσω του Ντίνου αλλά σιγά, σιγά θα την αγαπήσω σαν να είναι δικό μου παιδί.
Όσον αφορά το αν δε συμπαθούσαμε κάποιον αρχικά, χαζή ερώτηση, γιατί το πρόβλημα είναι τι γίνεται με εκείνον που δε συμπαθείς τώρα και όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο δύσκολο να του το να του το πεις.
Μεταξύ σας δηλώνετε φίλοι;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κάποτε δηλώναμε φίλοι σε κάθε μας συνάντηση.. Λέγαμε «Επ, τι κάνεις; Δηλώνω φίλος.» Και έλεγε και ο άλλος «Ναι. Δηλώνω φίλος και εγώ». Με τα χρόνια καταλάβαμε ότι θα γλιτώσουμε πολύ χρόνο αν απλά αφαιρέσουμε αυτό το άχρηστο ritual. Πλέον προχωράμε κατευθείαν στη δουλειά.
Χρήστος: Ναι καλέ.
Κατερίνα: Μετά από δεκαεπτά χρόνια αν δεν ήμασταν φίλοι τώρα θα είχαμε γίνει και αν ήμασταν φίλοι τώρα θα είχαμε μαλώσει.
Πάνος: Μισούμε φοβερά ο ένας τον άλλο, αλλά μας κρατά δεμένους ένα περίπλοκο δίκτυο συμφερόντων, εκβιασμών και απειλών.
Η ιδέα για το Μετέχνιο πώς προέκυψε;
Χρήστος: Δεν ξέρω. Από τη μία ήταν ο Αντώνης με τον Ντίνο και κάποια άλλα παιδιά που έκαναν βίντεο και από την άλλη υπήρξε για λίγο το lemoncups.com στο οποίο με τον Πάνο και τον Δημήτρη είχαμε ανεβάσει κάποια κείμενα, όπως το Μπίλιμπόη αλλά και 2 κείμενα χαζής αλληλογραφίας μου με τον Δημήτρη.
Σκοπός μου ήταν να ανεβάζουμε κάτι κάθε Κυριακή και πράγματι το κάναμε για 3 Κυριακές. Συνέπεια μηδέν. Μετά κάπως αυτά ενώθηκαν την περίοδο που είχαμε την ιδέα του Τόπων Μύστες. Ακριβώς όμως δε θυμάμαι, ήταν το 2008 όλα αυτά.
Κατερίνα: Εγώ είμαι τα «άλλα παιδιά» που λέει ο Χρήστος, η ιδέα πιστεύω πως προέκυψε από τη διάθεση μας τότε, να μπορούν να βλέπουν οι φίλοι μας τα βίντεό μας. Συνδυάζοντας τα βίντεο με τις ιστορίες αρχίσαμε να δημιουργούμε περιεχόμενο στο μπλογκ που τότε εξυπηρετούσε σαν μέσο δημοσιεύσεων.
Αντώνης (σ.σ. εδώ το έκανε μόνος του μικρό): Σε γενικές γραμμές πάντως, πιστεύω πως το Μετέχνιο προέκυψε από την ανάγκη μας να καταγράψουμε το χιούμορ που προέκυπτε από την παρέα μας.
Το όνομα ποιος το σκέφτηκε και γιατί;
ΑΝΤΩΝΗΣ (σ.σ. πάλι κεφαλαία ο τρελάκιας): Εγώ το επέλεξα, αλλά δεν το σκέφτηκα εγώ. Το είχε πει κάποιος κατά λάθος. Είχε πει «Αυτόν τον καιρό βρίσκομαι σε ένα μεταίχνιο». Το όνομα αυτό περιέχει την αποτυχημένη προσπάθεια για λόγια έκφραση. Αυτό το «θα το παίξω διανοούμενος. Κρίμα που είμαι αγράμματος, ωστόσο». Οπότε, in a way, το όνομά μας είναι και το περιεχόμενό μας.
Οι γονείς σας βλέπουν τα βίντεο; Πιάνουν το χιούμορ;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Στο Μετέχνιο είμαστε όλοι (σχεδόν;) 40+ ηλικιακά, οπότε το να μας απασχολεί αν βλέπουν οι γονείς μας τα βίντεο και αν γελούν είναι κάτι σαν το «τι λένε οι γονείς σου για το σκουλαρίκι σου». Όχι μόνο αδιάφορο αλλά και αδύνατο πλέον.
Χρήστος: Αλήθεια, δεν ξέρω.
Πάνος: Ίσως…δεν ξέρω….έτσι κι έτσι (και στις δύο ερωτήσεις).
Κατερίνα: Ο πατέρας μου κάπου πέτυχε το γαλλικό τρέιλερ και του άρεσα πολύ, με έδειχνε και σε άλλους στο χωριό το καλοκαίρι με περηφάνια πατεράδικη. Η μητέρα μου αναγκαστικά θα έχει ρόλο στο Φαντα2ιο (το Φαντάζιο 2, καταλάβατε), οπότε θα το δει, έχει παίξει άλλωστε και στη Φλογέρα του Ρούμπικαν όπως πολλοί από την οικογένεια μου (γιαγιά, θεία, ξαδέρφια και γειτονιά). Γενικά αποφεύγω να δείχνω τη δουλειά μου στους γονείς μου, νιώθω άβολα.
Αν αρχίσουν να γελάνε με τα αστεία σας οι γονείς σας θα είναι ένα καμπανάκι για να το κλείσετε;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Παιδιά αν αρχίσει να γελάει η μάνα μου, όχι καμπανάκι, τη σειρήνα στο Λυκαβηττό βαρέστε. Θα σημαίνει ότι έχουμε zombie apocalypse, οπότε τρέξτε να φύγετε. Βέβαια, πριν πεθάνει, πρόλαβε να λατρέψει το Τόπων Μύστες και να προτρέπει και άλλον κόσμο να το δει. Και αυτό ήταν κάτι που με χαροποιούσε ιδιαιτέρως. Οπότε όχι μωρέ. Τι καμπανάκι; Μακάρι να καταφέρουμε κάποτε να κάνουμε όλες τις ηλικίες να γελάσουν. Είναι το πιο γλυκό πράγμα.
Πάνος: Όχι, ωραία θα ήταν. Με εξαίρεση να γέλαγε ο πατέρας μου, όπου θα χρειαζόταν η σειρήνα που λέει ο Αντώνης. Να ρωτήσω και εγώ κάτι τώρα: νιώθεις ωραία που μας θύμισες τον θάνατο των γονιών μας;
Κατερίνα: Το να γελάσει, να το θεωρήσει έξυπνο ή να συγκινηθεί κάποιος με κάτι που φτιάξαμε είναι ίσως οι βασικότερες επιθυμητές αντιδράσεις για εμάς. Δεν πιστεύω πως έχουμε στο μυαλό μας συγκεκριμένους θεατές ή αναγνώστες στους οποίους απευθυνόμαστε, οπότε δε βρίσκω τον λόγο να δώσεις τέλος σε κάτι που φτιάχτηκε με σκοπό να το καταλάβουν όσοι περισσότεροι και να τους αρέσει, όταν αυτό εξυπηρετείται. Αν άρεσε βέβαια μόνο στους γονείς μας εκεί θα υπήρχε πρόβλημα.
Το Μετέχνιο ανήκει στην ανθρωπότητα και θα θέλαμε να εξελιχθεί μαζί της, επιθυμία μου είναι να το δωρίσουμε στην επιστήμη με ρητή εντολή να μη «κλείσει», όπως λες, ποτέ.
Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που φτιάξατε ως Μετέχνιο;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Θα χαρακτήριζα ως πρώτο Μετέχνιο κάποιες κωμωδίες μικρού μήκους όπου πρωταγωνιστούσαμε εγώ και ο αδερφός μου στην ηλικία των 8-9 χρόνων. Ήταν της τεχνοτροπίας του Αποστόλη από την Ανάκασα. Ο πατέρας μας κρατούσε την κάμερα στωικά και ακολουθούσε τις σκηνοθετικές μας οδηγίες. Όχι πάντα.
Στην ταινία Ο αθλητισμός στη Μανουνία για παράδειγμα, κάποια στιγμή, ενώ παίζουμε, ξαφνικά ο πατέρας μου βαριέται και γυρνάει την κάμερα για να βιντεοσκοπήσει τα κάγκελα του μαντρότοιχου, που είχε μόλις βάψει άσπρα. Αυτά που λένε ότι η κάμερα είναι και αυτή πρωταγωνιστής, ο πατέρας μου τα ανακάλυψε. Ακόμα είχαμε γυρίσει ένα βίντεο όπου ένας εξωγήινος έρχεται στη γη για να ψηφίσει στις εκλογές, και – το αριστούργημά μας – αυτό όπου ένας μυστήριος ταξιδιώτης λέει διαδοχικά ψέμματα και πέφτει σε συνεχείς αντιφάσεις σχετικά με το ποιος είναι και από πού έρχεται.
Κατερίνα: Πριν ξεκινήσει η ιδέα του Μετεχνίου, το 2006 ο Αντώνης με τον Ντίνο με επισκέφτηκαν στην Κρήτη όπου σπούδαζα. Καταλήξαμε να περάσουμε όλο το καλοκαίρι μαζί και γυρνούσαμε ασταμάτητα βίντεο.
Ένα από αυτά ήταν ο Μακάριος ένα τραγούδι που γράψαμε στο στούντιο της σχολής μου και θέλαμε να κάνουμε videoclip τύπου Nothing Else Matters. Αυτό μαζί με τον Αποστόλη από την Ανάκασα που βασίστηκε σε footage από παλαιότερο βίντεο του Ντίνου με τον Αντώνη (το σημείο που ο Αποστόλης τραγουδά το καλή τύχη) και το Μεταίχνιο που ήταν μια ταινία που μόνταραν επιτόπου ο Ντίνος με τον Αντώνη όσο τη γυρνούσαν στην κάμερα, ήταν θυμάμαι τα πρώτα βίντεο που φτιάξαμε για εμάς και μπήκαν στο Μετέχνιο.
Πάνος: Εγώ θυμάμαι σαν αρχή (άσχετα αν όντως ήταν) την μπροσούρα για το υποτιθέμενο θεατρικό έργο Άλογο Κούρσας το 2009. Είχαμε βγάλει τις σχετικές φωτογραφίες στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι με τον Αντώνη και την Κατερίνα, τότε μας άρεσε να φωτογραφιζόμαστε σε στυλ βαριάς αρχαίας τραγωδίας (είχαμε βγάλει και στο Να στην Ικαρία εκείνο τον καιρό αντίστοιχες φωτογραφίες και βίντεο, που δεν κυκλοφορήσαμε, για την αρχαία τραγωδία Ψάροντας – κατά το Κρέοντας).
Επίσης, να αναφέρω εδώ και ένα home video – «διαφημιστικό» που είχα κάνει με ένα φίλο μου όταν ήμασταν 14, το Corn Panos, όπου πρώτα τρώω ανώνυμα δημητριακά και με δέρνει, και μετά τρώω το σωστό (Corn Panos) και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Μυρτώ: Το Λόγια Σταράτα το 2013. Αλλά πάντα θυμάμαι να κάνω αστεία βίντεο με φίλους, από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο, ψεύτικες ειδήσεις, διαφημιστικά, επιστημονική φαντασία κ.α. Με τον Ντίνο επίσης είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε ένα βίντεο όπου έπαιζε η γιαγιά μου κι ένα θρίλερ στην Ανάκασα, αλλά δεν τα τελειώσαμε ποτέ.
Ντίνος: Το πρώτο βίντεο που έκανα για το Μετέχνιο λέγεται Μου πες ψέμματα.
Το Hey Panos
Αν κάθε μπάντα έχει ένα μεγάλο χιτάκι, για το Μετέχνιο αυτό είναι σίγουρα το Hey Panos, ένα βαθιά ειρωνικό βίντεο που έγινε viral πριν από 12 χρόνια και για αρκετούς μήνες μεγάλο κομμάτι της χώρας μιλούσε με ατάκες από αυτό. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο τους βίντεο, πιθανότατα όχι, σίγουρα όμως είναι το πιο δημοφιλές, αφού μετράει 1 εκατομμύριο views στο YouTube.
Το Hey Panos πόσο άλλαξε τη φάση σας;
Πάνος: Μίλα μου στον ενικό φιλαράκο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Νομίζω δεν την άλλαξε καθόλου, ήταν ένα αστείο της στιγμής που για κάποιο λόγο έγινε viral, πέρασε και δεν ξαναέπαιξε κάποιο ρόλο στο έργο μας. Σε προσωπικό επίπεδο, παρέμεινα προσιτός και ανθρώπινος, το «παιδί της διπλανής πόρτας» αν προτιμάς.
Αντώνης: Τη δικιά σας φάση άλλαξε το Hey Panos. Εμείς μια χαρά ήμασταν και πριν και μετά.
Περιμένατε τέτοια ανταπόκριση; Γιατί αγαπήθηκε τόσο πολύ;
Πάνος: Πάλι με τον πληθυντικό…θα σε μαλώσω! Φυσικά και δεν περιμέναμε τέτοια ανταπόκριση. Τώρα, για να μάθουμε γιατί αγαπήθηκε, θα πρέπει να ρωτήσουμε αυτούς που το αγάπησαν. Αν θα έπρεπε να μαντέψω εγώ, θα έλεγα επειδή ήταν πολύ έξυπνο και καλό.
Για ποιο σας δημιούργημα αισθάνεστε περισσότερο περήφανοι;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Είμαι πολύ περήφανος για ό,τι έχουμε κάνει στο Μετέχνιο. Πάρα πολύ όμως. Είμαι ο μεγαλύτερος φαν του Μετεχνίου στην Ελλάδα. Αν είναι να ξεχωρίσω ένα δυο highlights περηφάνιας αυτά θα είναι το βίντεο Patra ‘s Carnival και η σκηνή που τρώω σταφύλι από το πιο βρώμικο πόδι του κόσμου στο Λεύτερος όπως το πουλί, κάτι που είμαστε οι πρώτοι (και μάλλον) και οι μόνοι που έχουμε αποτολμήσει στην Ελλάδα. Και γενικότερα.
Χρήστος: Αγαπάω πολύ ό,τι έχουμε κάνει, αλλά όλα έχουν τα θέματα τους και τις αστοχίες τους σε τεχνικό ή δημιουργικό επίπεδο.
Πάνος: Ψιλό για όλα, βίντεο και γραπτά.
Μυρτώ: Δε θα διάλεγα μόνο ένα δημιούργημά μας. Υπάρχουν πολλά κομμάτια από διάφορα έργα μας που μου προκαλούν τεράστια χαρά και ικανοποίηση. Πλάνα που βγήκαν πολύ όμορφα, κάποιες αγαπημένες ερμηνείες και ατάκες, σκηνές όπου έγιναν οι σωστές επιλογές και βγήκαν άψογες κλπ. Είναι πάρα πολλές.
Ντίνος: Νιώθω για όλα όσα συμμετείχα ή δημιούργησα υπερήφανος ακόμα κι αν κάποια τα έχω ξεπεράσει, ακόμα κι αν κάποια δε μου αρέσουν όσο μου άρεσαν ή ακόμα κι αν κάποια δε μου άρεσαν τόσο από την αρχή. Κι αυτό διότι ακόμα κι αυτά που δε μου αρέσουν τόσο δεν μπορούν να δραπετεύσουν από μία συγκεκριμένη αισθητική και δραματουργικά αλλά και κινηματογραφικά.
Όταν κάποιος προτείνει ένα αντικειμενικά απαίσιο αστείο, του το λέτε στα ίσια;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Πωπω, με το που το είπες το πρόσωπο μου πήρε αυτή τη γνώριμη έκφραση που κάνω ότι γελάω ενώ μέσα μου κλαίω γοερά και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Εντός Μετεχνίου σπάνια κάποιος προτείνει κάτι και δε βρίσκει καμία ανταπόκριση. Εκτός Μετεχνίου όταν κάποιος λέει «Ξέρεις τι πρέπει να κάνετε;» συνήθως απαντάω «Να, αυτά δεν μπορώ».
Χρήστος: Ναι, όταν διαμορφώνουμε κάτι μαζί και ένα αστείο δεν αρέσει, δε θα περάσει και έτσι πρέπει να γίνει και το καταλαβαίνουμε, δε θα προσβληθούμε. Όλη την ώρα λέμε βλακείες, κάποιες καλές, κάποιες όχι, δεν έγινε και τίποτα. Τώρα, αν επιμείνει κάποιος πολύ στο να μπει στο κείμενο, μπορεί και να μπει τελικά. Πάλι δεν έγινε και τίποτα.
Πάνος: Είμαστε καλά παιδιά και δε θέλουμε να πληγώνουμε κανένα. Οπότε, τις αρκετές φορές που κάποιος/α φίλος/γνωστός μας έχει πει «ακούστε μια ιδέα, είναι τελείως Μετέχνιο», παρότι το μυαλό λέει κατευθείαν «ωχ» και «άσε να ξέρω καλύτερα εγώ», την ακούμε με συγκαταβατικό χαμόγελο, λέμε «χα-χα, κανονικά» και αλλάζουμε κομψά θέμα. Αν το άτομο επιμένει, αποφεύγουμε στο εξής να συναντηθούν τα βλέμματά μας.
Κατερίνα: Συνήθως εγώ τα προτείνω αυτά.
Στο γύρισμα ποιου βίντεο/ταινίας έχετε περάσει καλύτερα;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Στα πρώτα μας, «πρόχειρα» βίντεο γελούσαμε ασταμάτητα. Προτρέπω να δείτε το 5 χρόνια Μετέχνιο – Μια χεστροσπεκτίβα που έχει αρκετό backstage από εκείνη την εποχή, για να το διαπιστώσετε. Στα κατοπινά χρόνια τα γυρίσματα είναι ένα βασανιστήριο, μια συμφωνία του στρες, μια τρικυμία ενώ σπάνε τα κατάρτια. Και μια υπέροχη ανάμνηση προφανώς.
Ντίνος: Νιώθω όπως και ο Αντώνης. Σίγουρα παλαιότερα τα γυρίσματα ήταν πιο ανέμελα χωρίς ευθύνες. Νομίζω πιο πολύ είχα περάσει καλά στο Αριστερός και Χωρισμένος και στο saga του Αποστόλη. Στα αυτοσχεδιαστικά κυρίως. Όπως επίσης και στις Βρυξέλλες με τη Μυρτώ που γυρνούσαμε τα Λόγια Σταράτα καθώς κι εκεί δεν είχα το νου μου στην κάμερα, τα είχε αναλάβει η Μυρτώ.
Στα πιο πρόσφατα η ευχαρίστηση είναι διαφορετική αλλά σε καμία περίπτωση διασκέδαση. Είναι η ευχαρίστηση της δημιουργίας. Του ωραίου πλάνου, του φωτισμού και στο τέλος του γυρίσματος φυσικά η αίσθηση πως υπάρχει καλό υλικό στους σκληρούς δίσκους.
Χρήστος: Πολλά, αλλά αυτό που διασκέδασα περισσότερο είναι ένα γύρισμα της ταινίας Παναγιώτης Λύτρας, η επιστροφή, στο μπαρ Βραζιλιάνα στα Πετράλωνα. Στη σκηνή παίζουμε εγώ και τα αδέρφια Μάχη και Δημήτρης Κουφογιώργος οι οποίοι είναι χαρισματικοί. Όλα κύλησαν πολύ ομαλά, με πολύ γέλιο. Επίσης, η σκηνή του Πάνου στην Πάρνηθα που ενώ είχε αρχίσει να βρέχει αρκετά, προσπαθούσε να πει ένα αστείο που του ήρθε εκείνη την ώρα, η Παναγία να κλείσει την τρύπα του όζοντος, αλλά του άρεσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε να το πει από τα γέλια. Το είπε.
Πάνος: Μου έχει μείνει και μένα η σκηνή στο μπαρ Βραζιλιάνα που λέει ο Χρήστος, κράταγα το μπουμ. Και αυτό με την τρύπα του όζοντος. Και το ότι πήγαμε με τον Χρήστο διήμερο την άνοιξη στην Τήνο για να σουρθώ σαν το σκουλήκι το θυμάμαι επίσης πολύ ωραία.
Μυρτώ: Έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις. Το γύρισμα του Λόγια Σταράτα θα μου μείνει αξέχαστο. Ήμασταν στα κτίρια της Κομισιόν και του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, σε μια περίοδο πολιτικά πολύ έντονη, μας κυνηγούσε ένας σεκιουριτάς, τα αστεία μας ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο, και ο Ντίνος είχε δώσει μια αδιανόητη ερμηνεία. Είχα γελάσει τόσο πολύ που το σώμα μου πόναγε ολόκληρο, ενώ προσπαθούσα να κρατάω και ακίνητη την κάμερα (δεν είχαμε τρίποδο). Δοκιμάστηκα, αλλά περάσαμε υπέροχα!
Κατερίνα: Σίγουρα ο Πάνος στο Τόπων Μύστες ήταν το πιο αστείο γύρισμα. Αρρωστήσαμε όλοι μετά νομίζω, αλλά άξιζε. Επίσης, στα πρώτα βίντεο με τον Αποστόλη περνούσαμε υπέροχα. Νομίζω όμως πως το γύρισμα που έχουμε περάσει πιο ωραία δεν έχει έρθει ακόμα.
Το βιβλίο
Το Μετέχνιο δεν είναι μόνο τα βίντεο και οι ταινίες, είναι και τα κείμενα του blog, το χιούμορ των οποίων είναι εξίσου ιδιοφυές και καμένο με αυτό των βίντεο. Μια συρραφή αυτών των κειμένων γέννησε και το Μετέχνιο: Κυρίως τα Γραπτά που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2022 από τις εκδόσεις Χρονικό.
Το βιβλίο πώς προέκυψε;
Πάνος: Με τα χρόνια είχαν μαζευτεί πολλά γραπτά που χάνονταν, κρυμμένα και ξεχασμένα στο μπλογκ. Σκεφτήκαμε πως το βιβλίο θα τους έδινε νέα ζωή, θεωρήσαμε πως τους άξιζε. Επίσης, είχα γράψει τον τελευταίο καιρό και κάποια μεγαλύτερα κείμενα-διηγήματα, που δε διαβάζονται εύκολα στην οθόνη. Θεωρήσαμε ότι το να βρεθούν όλα μαζί σε ένα βιβλίο θα είχε νόημα και θα ήταν ωραίο, με την έννοια ότι θα είχαμε συγκεντρωμένο όλο το γραπτό έργο μας σε κάτι που θα μείνει, και που π.χ. εμάς θα μας άρεσε να το έχουμε στη βιβλιοθήκη ή στις διακοπές μας. Κυρίως όμως θέλαμε να προσφέρουμε στον πολύπαθο λαό μας λίγο γέλιο, γέλιο που τόσο το χρειάζεται. Από υψηλό αίσθημα ευθύνης λοιπόν.
Πόσα λεφτά έχετε βγάλει στο περίπου από το Μετέχνιο;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Βγάλει όταν λες; Στο Μετέχνιο δε βγάζουμε. Μόνο δίνουμε.
Χρήστος: Λολ
Πάνος: Λολ
Μυρτώ: Λολ
Κατερίνα: Έχω βγάλει 2096 ευρώ.
Μετέχνιο: Κυρίως τα Γραπτά
Ποια είναι τα επόμενά σας σχέδια;
Χρήστος: Ο τρόπος που βλέπω την ομάδα είναι σαν ένα χώρο που δοκιμάζεις να κάνεις αυτό που θες με τα άτομα που πιστεύεις πως ταιριάζουν στο έργο που έχεις στο μυαλό σου, ελπίζοντας πάντα πως όλοι θα βάλουν πλάτη όταν τους το ζητήσεις. Αυτή τη στιγμή έχουμε ετοιμάσει ένα σενάριο για μία ταινία μεγαλύτερη από τις προηγούμενες που λέγεται Άλογα, αλλά υπάρχουν και άλλα έργα που έχουν ξεκινήσει να δουλεύονται χωρίς να είναι έτοιμα για να προχωρήσουν αλλά χωρίς να είναι και μακριά από το να γίνουν.
Με τη Μυρτώ για παράδειγμα δουλεύουμε ένα σενάριο για ένα ζευγάρι Αθηναίων στην ένδοξη ελληνική επαρχία, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με τη συντηρητική κοινωνία του χωριού στο οποίο διαμένουν. Μέσα από την αναπόφευκτη σύγκρουση με την εξόφθαλμη ομοφοβία και τον σεξισμό, που εισβάλουν στην πραγματικότητα τους, βγάζουν γραφικές αντιδράσεις ικανές να γίνουν ταινία.
Πάνος: Ως γνωστόν, όταν κάνεις σχέδια, ο μαγκίτης γελάει.
Αντώνης: Να έχουμε περιεχόμενο και να αφήνουμε το στίγμα μας. Α, επίσης να ανακαλύψω το κουμπί που το πατάς και πεθαίνει ο φασισμός, ο σεξισμός, και η δεξιά γενικότερα. Α, επίσης το κουμπί που πεθαίνω εγώ. Για ώρα ανάγκης.
Κατερίνα: Σχέδιό μου είναι να συνεχίσω να είμαι η μόνη που βγάζει λεφτά από το Μετέχνιο. Α, και μια κολεξιόν με ρούχα που θέλω να φτιάξω για όλους τους φίλους και τις φίλες μας. Α ναι και να γυρίσουμε επιτέλους και τις δύο ταινίες που έχουμε υποσχεθεί και περιμένει ο κόσμος, το Φαντά2ιο και τα Άλογα.
Έχετε μετανιώσει για κάτι;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Κάποια φορά σε μια τηλεοπτική δουλειά, μια κοπέλα που είχε τίτλο Μις Ελλάς και εκεί έκανε παρουσίαση, μου ζήτησε ένα βράδυ, out of the blue, να πάω στο δωμάτιό της να «αράξουμε». Σάστισα και απάντησα «Όχι μωρέ, λέω να κάτσω να δω Michael Jackson». Σήμερα έχει κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο με έναν πλούσιο.
Πάνος: Και μένα μια φορά πριν πολλά χρόνια, μια κοπέλα που μου άρεσε, καθώς βγαίναμε από ένα κλαμπ στις 4 το πρωί που έκλεινε, μου λέει με νόημα: «Για δες, όλοι φεύγουν ζευγαράκια», και εγώ της απάντησα «ισχύει» και πήγε ο καθένας σπίτι του. Μια άλλη φορά, μια άλλη κοπέλα, με την οποία ήμουν τυφλά ερωτευμένος, μου λέει: «Θα είμαστε για πάντα μαζί, αρκεί να μου πεις έναν οποιονδήποτε αριθμό μεταξύ 1 και 10».
Κόλλησε το μυαλό μου και η ευκαιρία χάθηκε. Μια άλλη φορά, στη λαϊκή, φώναζε ένας «βερίκοκα μέλια, δεν έχετε ξαναφάει τέτοια βερίκοκα» και εγώ τον πίστεψα. Δεν ήταν χάλια, ήταν μέτρια, αλλά είχα αγοράσει 9 κιλά.
Κατερίνα: Εγώ έχω μετανιώσει που μια φορά που έπαιξα τζόκερ έβαλα άλλους αριθμούς από αυτούς που ήρθαν.
Υπάρχει κάποιος πολύ άβολος θαυμαστής σας εκεί έξω και τι μήνυμα θέλετε να του στείλετε;
ΑΝΤΩΝΗΣ: Θέλω να του πω το εξής. Σταμάτα να θεωρείς ότι καταλαβαίνεις καλύτερα από όλους το Μετέχνιο. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα!
Χρήστος: Όχι. Έχει πλάκα όμως όταν σε μια κουβέντα υπάρχει αναφορά σε κάτι που έχουμε κάνει και εγώ δεν έχω ιδέα τι λένε.
Πάνος: Άσε την οικογένειά μου ήσυχη. Δε σου έφταιξαν σε τίποτα. Με μένα είναι το θέμα σου.
Ποιος φανταστικός σας χαρακτήρας θα θέλατε να είστε (δε μετράνε τα άλογα);
ΑΝΤΩΝΗΣ: Θα ήθελα να είμαι τα άλογα.
Χρήστος: Μάλλον δεν έχεις δει τους ήρωες μας.
Πάνος: Κανένας Παναγία μου.
Ντίνος: Θα ήθελα να έχω τη νιότη του Αρίστου. (Κι όποιος κατάλαβε)
Κατερίνα: ο Μπίλιμπόης για να έχω το χάρισμα του Γκόγκομπορ.
