Tα καλοκαίρια που σημάδεψαν τη ζωή του Μιχάλη Χατζηγιάννη
- 20 ΙΟΥΝ 2018
Μια χούφτα λαχταριστά κεράσια από το περιβόλι του πατέρα του στον Πρωταρά. Μια ερημική παραλία στο αγαπημένο του Κάβο Γκρεκό που να χωράει μόνο εκείνον και τους άνθρωπους που αγαπά. Και καμία, μα καμία επαγγελματική υποχρέωση στον απέραντο γαλάζιο ορίζοντα του. Αυτό, τολμώ να συμπεράνω από τις απαντήσεις του, θα ήταν αρκετά κοντά στο πως θα ήταν για εκείνον το ιδανικό καλοκαίρι.
«Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα μελλοντικά να ζήσω ένα καλοκαίρι με τους ανθρώπους που αγαπώ και γεμίζουν την ζωή μου, χωρίς να κάνω οτιδήποτε άλλο. Κάτι που προς το παρόν αποτελεί κυριολεκτικά όνειρο θερινής νυκτός.»
Η πραγματικότητα, όπως συμβαίνει συνήθως, είναι εντελώς διαφορετική αφού ο Μιχάλης, ήδη από τα 14 του, δουλεύει κάθε καλοκαίρι non stop. Και σκέψου ότι όλα αυτά ξεκίνησαν για ένα ζευγάρι Air Jordan.
«Το πρώτο καλοκαίρι που ξεκίνησα να δουλεύω ήταν στα 14 μου, στο ‘Στέκι της Χρυσαλινιώτισσας’ στην πράσινη γραμμή στη Λευκωσία.»
Το πρώτο μου μεροκάματο ήταν δέκα κυπριακές λίρες. Τι ψώνισα; Ένα ζευγάρι Air Jordan που δεν μου αγόραζε η μητέρα μου
«Βλέπεις επειδή οι γονείς μου είναι πρόσφυγες (σ.σ. από την Κερύνεια), υποστήριζαν πάντοτε στη ζωή τους και στις αγορές τους τα κυπριακά και τα ελληνικά προϊόντα. Οπότε μου αγόραζαν μόνο τέτοια παπούτσια. Δεν τολμούσα καν να τους το ζητήσω.»
25 ακριβώς χρόνια μετά ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος από ποτέ, στέκεται (Πέμπτη 21/06) μπροστά μας στην αυγή μιας ακόμη καλοκαιρινής περιοδείας που ξεκινάει από το Κηποθέατρο Παπάγου και θα τον οδηγήσει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και της Κύπρου.
«Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα εποχή δουλειάς για μένα. Έτσι και φέτος που μπήκαμε ήδη στον καλοκαιρινό κύκλο συναυλιών με τα νέα εφόδια που μαζέψαμε στον χρόνο που πέρασε. Δημιουργικά, καλλιτεχνικά με έναν ‘Έρωτα Αγκάθι’ (σ.σ. το τελευταίο LP του που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου) να κυριαρχεί στους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και ένα κράμα τραγουδιών τόσο της δικής μου δισκογραφίας όσο και άλλων, εμβληματικών τραγουδιών του ελληνικού ρεπερτορίου.»
Μια περιοδεία που θα τον οδηγήσει και σε αρκετά ελληνικά νησιά που είναι γεμάτα από καινούργιους πρόσφυγες, από την Συρία αυτή τη φορά. Κάτι που, όπως είναι φυσιολογικό για έναν άνθρωπο η ευαισθησία του οποίου είναι χαραγμένη σε κάθε (συνήθως ‘πολυπλατινένιο’) στίχο που έχει γράψει ποτέ, μόνο αδιάφορο δεν τον αφήνει.
Ανακαλώ στις μνήμες μου όλα αυτά που έζησε η μάνα μου και ο πατέρας μου και έχω την εικόνα ότι αυτοί θα μπορούσαν να είναι και οι γονείς μου. Κατατρεγμένοι με μια βαλίτσα με δυο πράγματα μέσα.
«Η χρονική στιγμή είναι άλλη, αλλά το θλιβερό του γεγονότος δεν διαφέρει και πολύ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.»
Το μόνο που μένει πριν τον ‘ανακρίνουμε’ για τα καλοκαίρια του τότε και του τώρα, είναι μια διευκρίνιση. Αυτή για το ποιος είναι ο Χατζηγιάννης που θα σταθεί σήμερα μπροστά μας. Συγκεκριμένα για τo τι παραπάνω ξέρει για τη ζωή και τον εαυτό του.
«Η ζωή είναι μια περιπέτεια που κυριαρχείται από τον χρόνο και τις εμπειρίες. Αξιοποιώντας εμπειρίες και χρόνο βελτιώνεις διαρκώς την αυτογνωσία σου και διαμορφώνεις τις αλήθειες που θέλεις να σε διέπουν ως άνθρωπο. Έτσι γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος άνθρωπος, σύντροφος, φίλος.»
Πόσο πιο αθώος, υποψιασμένος, φιλοσοφημένος, αποστασιοποιημένος ή ταπεινός ενδεχομένως είναι πλέον, σε αυτή τη δυναμική 2η φάση της καριέρας του.
«Εκτιμώ ότι όλα αυτά ενυπάρχουν στον άνθρωπο. Όπως και άλλα που δεν έχουν στην αντίληψή μας θετικό πρόσημο όπως η πονηριά, η έπαρση και η αλαζονεία. Για αυτό και όσο μαθαίνουμε από τις εμπειρίες μας τόσο βελτιωνόμαστε και με την πάροδο του χρόνου αυξάνονται τα μεν και μειώνονται τα δε. Αυτό θεωρώ σοφία.»
Και, το πιο σημαντικό, τι διαφορετικό έχει να δείξει σε όλους εμάς που τον παρακολουθούμε από την αρχή της καριέρας του ως σήμερα.
«Δεν θα δεις κάτι εντελώς διαφορετικό. Γιατί προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο πιστοί γίνεται στα πρώτα μουσικά ακούσματα, σε συνδυασμό με τον επαγγελματισμό και την ωριμότητα που ενδεχομένως έχουμε αποκτήσει. Πρόκειται για μια ώριμη ανανέωση με μια αύρα ηρεμίας.»
Μιχάλη, έλα να μιλήσουμε επιτέλους για καλοκαίρια
Εκείνα που είναι γεμάτα από μυστικές παραλίες όπου είμαστε ή αισθανόμαστε μόνοι στη γη (‘Μου έρχεται στο μυαλό το Κάβο Γκρέκο που βρίσκεται στο πιο ανατολικό σημείο της Κύπρου. Δυσπρόσιτο με πολλές μικρές παραλίες όπου, αν είσαι τυχερός μπορεί να είσαι και τελείως μόνος σου’).
Εκείνα που έχουν την μυρωδιά ανεξίτηλων γεύσεων από την παιδική μας ηλικία (‘Για μένα το καλοκαίρι έχει γεύση κεράσι. Αυτά που μου έφερνε όταν ήμουν μικρός και συνεχίζει να μου φέρνει έως και σήμερα ο -ερασιτέχνης γεωργός-πατέρας μου από το περιβόλι μας στον Πρωταρά’)
Και soundtrack από τραγούδια του τώρα που μας έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον (‘Το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού είναι το No Roots της Alice Merton’) ή του τότε, της εφηβείας, που ντρεπόμαστε λίγο που μας αρέσουν ακόμη, αλλά βάζουμε στην διαπασών στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου σε περίπτωση που πέσουμε πάνω τους (‘Για μένα αυτό το τραγούδι που λες είναι το La Isla Bonita της Madonna’).
Η πρώτη μου καλοκαιρινή συναυλία (ως θεατής)
Πήγα να ακούσω τον Γιώργο Νταλάρα στο Παλαιό Στάδιο ΓΣΠ στη Λευκωσία μαζί με συμμαθητές μου. Μας πήγαν οι γονείς μας και μας περίμεναν απέξω μέχρι να τελειώσουμε.
Το πρώτο καλοκαίρι που θυμάμαι έντονα
Όταν τελείωσα το δημοτικό σχολείο. Ένιωθα κάτι παράξενο γιατί θα έμπαινα σε ένα κόσμο μεγάλο και μάλλον δύσκολο, το γυμνάσιο. Μου έμοιαζε τρομακτικό. Όπως αντιλαμβάνεστε οι φόβοι μου δεν επαληθεύτηκαν.
Ο πρώτος μου καλοκαιρινός έρωτας
Στην 1η γυμνασίου. Βασικά ήταν χειμερινός. Περιμέναμε να περάσει το καλοκαίρι και να φτάσει ο Σεπτέμβρης για να ξαναβρεθούμε. Εγώ έκανα διακοπές με την οικογένεια μου στον Πρωταρά και εκείνη με την δική της στη Λεμεσό. 30 λεπτά απόσταση, αλλά τότε μας φαινόταν μεγάλη.
Το εφηβικό καλοκαίρι που θα έπρεπε να με έχουν συλλάβει
Δεν υπήρξα τόσο αλήτης ώστε να με συλλάβουν ούτε είχα ένα τσούρμο φίλους που κλέβαμε μηχανές, πίναμε αλκοόλ και κάναμε καταλήψεις σε παραλίες και κατασκηνώσεις. Εγώ σαν έφηβος δούλευα. Πήγαινα με την κιθάρα μου σε διάφορα μαγαζιά και έβγαζα μεροκάματο.
Το πρώτο μου καλοκαιρινό μεθύσι
Στην πενταήμερη. Έκανα τρεις μέρες να συνέλθω και, όπως καταλαβαίνεις, έχασα την μισή πενταήμερη. Δεν το έκανα από μαγκιά. Και ευτυχώς το αλκοόλ δεν ήταν για μένα τρόπος διασκέδασης.
Το πρώτο καλοκαίρι που με αναγνώριζαν
Κάπου το 2001. Είχα μετακομίσει στο κέντρο, στην πλατεία Καραϊσκάκη. Στην διπλανή μου πόρτα ήταν μια κυρία μεγάλης ηλικίας με την οποία σχεδόν καθημερινά ανταλλάσσαμε καλημέρες. Στην πορεία άρχισε να με κοιτάζει πιο ανιχνευτικά, μέχρι που στο τέλος με ρώτησε αν έχω καμία σχέση με τον υποφαινόμενο. Μάλλον με είχε δει η κόρη της στο Mad που εκείνη την περίοδο πρόβαλε το Μόνο στα Όνειρα, το βιντεοκλίπ από το πρώτο single από τον πρώτο μου δίσκο. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αισθάνεσαι όμορφα να σε αναγνωρίζουν γιατί είναι μια επιβεβαίωση ότι πέτυχες σε αυτό που κάνεις και τονώνονται και λίγο οι ανασφάλειές σου. Σε ένα κατοπινό στάδιο, όμως, ενδεχομένως η αναγνωρισιμότητα να γίνει και βραχνάς. Η χαρά όμως της ζωής και η ουσία της αναγνώρισης της δουλειάς σου ως καλλιτέχνης είναι να βγαίνεις σε μια συναυλία και να ακούς πολύ κόσμο να τραγουδάει τα τραγούδια σου.
Το καλοκαίρι που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Ήταν το καλοκαίρι του 2003 όταν στην Κύπρο άνοιξαν μετά από 29 χρόνια τα οδοφράγματα στο -κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα- τμήμα του νησιού. Ήταν τότε που είδα για πρώτη φορά το σπίτι των γονιών μου στην Κερύνεια. Εκεί απέκτησαν οι αφηγήσεις τους υπόσταση, χρώματα, μυρωδιές και εικόνες. Αισθάνθηκα μια θλίψη και μια μελαγχολία για την ζωή που δεν γνώρισα και τον τρόπο που θα έπρεπε να έχω γεννηθεί και μεγαλώσει. Πως να αντικαταστάσεις μια τέτοια απώλεια;
Το καλοκαίρι που μου έδωσε έμπνευση (εκείνο στο οποίο γράφτηκαν ενδεχομένως τα ωραιότερα τραγούδια)
Έντονο και αξιομνημόνευτο ήταν το καλοκαίρι της πρώτης μου μεγάλης περιοδείας, πίσω στο 2003, που είχαμε βγει με εφόδια τα τραγούδια του δίσκου μου ‘Κρυφό Φιλί’. Αν και το καλοκαίρι μου κατά κανόνα αναλώνεται σε συναυλίες. Μαζεύω εικόνες, χρώματα και αρώματα, αυτό που λένε γύρη, έτσι ώστε το φθινόπωρο με ότι καλό μένει αρχίζω να φτιάχνω ‘μέλι’.
Το επόμενο καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου (που δηλαδή θα ήθελε να είναι σε 15 χρόνια από τώρα)
Αυτή είναι η ερώτηση του 1 εκ. δολαρίων. Θεωρώ ότι στην επόμενη φάση της ζωής μου, εκτός από την καλλιτεχνική δημιουργία που πάντα θα την ορίζει, θα κυριαρχεί και ένα ακόμη στοιχείο που θα είναι η οικογένεια. Ταυτόχρονα θέλω να ασχοληθώ πιο ενεργά με ότι έχει να κάνει με την προστασία των ζώων και την ευημερία των παιδιών.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ