Μιλήσαμε με τον δημιουργό του καλύτερου γκράφιτι για τον Μαραντόνα (που κινδυνεύει με σβήσιμο)

Προσπαθήσαμε να μάθουμε τι ακριβώς έχει συμβεί και γι’ αυτό μιλήσαμε με τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Ο Hayate -με αυτό το όνομα υπογράφει τα δημιουργήματά του- δέχτηκε να μας εξηγήσει γιατί του ζητάνε να σβήσει το έργο του. Τι είναι αυτό που ενόχλησε και γενικώς όλο το παρασκήνιο πίσω από ένα αντικειμενικά τόσο όμορφο έργο τέχνης.

Καταρχάς να σου πω ότι από όσα γκράφιτι έχω δει του Μαραντόνα, αυτό μάλλον είναι το καλύτερο.

Να ‘σαι καλά σε ευχαριστώ.

Και είναι λίγο άσχημο που θέλουν να σβήσουν το μόνο από όσα έχουν γίνει που πραγματικά του μοιάζει. 

Δεν έχει να κάνει με αυτό, φίλε μου. Ξεκίνησε μία δράση από εμένα εθελοντική και λόγω του κορονοϊού και ως δημότης Καλαμαριάς, να φιλοτεχνήσω κάποια σχολεία. Σε ένα άλλο Δημοτικό για παράδειγμα έφτιαξα τον Μικρό Πρίγκιπα.

Σε αυτό, στο 3ο Δημοτικό, πήγα και τους έφτιαξα την Αργοναυτική Εκστρατεία, τους Αργοναύτες να περνούν από τις Συμπληγάδες και τους άρεσε πολύ. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Καλαμαριάς το ανέβασε στο ίντερνετ και πήρε πόσα καλά θετικά σχόλια.

Και είχα ζητήσει να ζωγραφίσω και αυτόν τον τοίχο ο οποίος είναι στην πίσω μεριά του σχολείου.

Δηλαδή δεν τον βλέπουν οι μαθητές εκεί, μόνο οι περαστικοί.

Ακριβώς.

Άρα το ήξεραν τι κάνεις, δεν πήδηξες νύχτα κάποια μάντρα και άρχισες να βάφεις.

Όχι, βέβαια. Και μάλιστα μου είπαν όταν τελειώσω τον Ιάσωνα να βάψω εκεί και κάτι άκρες που περίσσευαν. Είδα ότι πήγαν να εκμεταλλευτούν και λίγο. Εγώ όλο αυτό το κάνω αφιλοκερδώς.

Να σε χρησιμοποιήσουν λίγο και σαν να είσαι ελαιοχρωματιστής.

Ναι. Και τους λέω αν θέλετε τέτοια πηγαίνετε να προσλάβετε κάποιον άλλον άνθρωπο για αυτήν τη δουλειά, βγάλτε και την άδεια που πρέπει κλπ.

Και πόσο σου πήρε να τελειώσεις τον Μαραντόνα;

Τρεις μέρες… Σε δύσκολες συνθήκες, με κρύο, με βροχή.

Σε είχαν αφήσει ελεύθερο να ζωγραφίσεις ό,τι ήθελες.

Κοίτα, τους είχα πει ότι θα ζωγραφίσω έναν θεό. Ε, και αντί για έναν θεό του Ολύμπου, έφτιαξα έναν άλλον θεό. Τον θεό της μπάλας. Ήρθε ο θάνατός του εκείνες τις ημέρες και το σκέφτηκα.

Και τώρα ποιοι σου ζητάνε να το σβήσεις.

Είναι μια μικρή μειοψηφία καθηγητών και μελών του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. Το χειρότερο που μου είπε κάποιος από αυτούς, δεν θέλω να πω ονόματα, είναι “πάρε τις βούρτσες σου και έλα να το σβήσεις”.

Γιατί;

Γιατί “είναι κακό παράδειγμα”, “έπαιρνε ναρκωτικά” κι αυτά.

Εγώ τον ζωγράφισα με τη φανέλα, να φαίνεται η ιδιότητα του ποδοσφαιριστή, όχι τι έκανε στη ζωή του μετά, και που έμπλεξε.

Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία πίσω από τον Μαραντόνα, από τον πόλεμο των Φώκλαντ και το Μουντιάλ του ‘86… Και γενικά τι σήμαινε τότε το ποδόσφαιρο για τους παλιούς. Πήγαιναν να τον δουν στο καφενείο και αν δεν έπιανε η τηλεόραση τρελαίνονταν.

Ένας ηλικιωμένος κύριος που πέρασε απ’ έξω μού είπε “με συγκινείς, μού θυμίζεις τότε που είδα από κοντά τον Ντιέγκο να παίζει.

Όταν είχε έρθει στην Τούμπα;

Όχι, είχε πάει στη Νάπολη μέσα στο γήπεδο. Και γενικά τόσα πολλά καλά λόγια δεν είχα ξανακούσει ενώ έκανα ένα γκράφιτι. Μου φώναζε ο κόσμος, βγάζανε φωτογραφίες, μου λέγανε ευχαριστούμε που ομορφαίνεις την περιοχή.

Θα κάνω και λίγο τον δικηγόρο του διαβόλου όμως. Μήπως το σχολείο και οι γονείς σπάστηκαν γιατί ένιωσαν ότι πήγες να τους τη φέρεις λίγο; Δηλαδή υποσχέθηκες έναν θεό και μετά το ερμήνευσες όπως ήθελες.

Εγώ το ‘κάνα για καλό. Ξέρεις πόσου φτωχούς ανθρώπους είχε βοηθήσει ο Μαραντόνα; Και μια μικρή μερίδα στέκεται στα αρνητικά του. Δεν σκέφτονται όμως τι θα έκαναν και οι ίδιοι αν ήταν στη θέση του, πόσο δύσκολο θα ήταν να αντισταθείς στο να παρασυρθείς λίγο απ’ τη φήμη σου.

Και τελικά, τι πιστεύεις ότι θα γίνει; 

Κοίτα, εγώ τους είπα ότι αν το σβήσουν, εγώ μπορώ να το ξαναφτιάξω οπουδήποτε αλλού, ακριβώς το ίδιο. Γενικά θέλω η συνοικία μου η Καλαμαριά, να είναι μια φωτεινή περιοχή, με χρώματα. Να το μάθουν και οι μεγαλύτεροι άνθρωποι τι είναι αυτό που κάνουμε, να μην το φοβούνται γιατί σε βλέπουν εκεί με τα σπρέι και λένε τι πάει να κάνει αυτός.

Θυμάμαι μια φορά ζωγράφιζα έναν άλλον τοίχο και ένας ηλικιωμένος πήρε την αστυνομία και όταν έφτασε το περιπολικό, μου λένε “δεν γινόταν να αργούσαμε λίγο, να το είχες τελειώσει. Κρίμα είναι”. Τους άρεσε, κατάλαβες;